Στην Κωνσταντινούπολη βρισκόταν τη μέρα της μαύρης επετείου το Aegean Angel

Ένας χρόνος χτες από τον τραγικό θάνατο του καπετάνιου του Aegean Angel, καπετάν Δημήτρη Μποζώνη, και του πρώτου μηχανικού, του μαστρο - Θανάση Παπαγεωργίου, όπως γράψαμε και στην προηγούμενη ανάρτησή μας.

Πόσοι άραγε θυμήθηκαν χτες τα δυο παλικάρια που τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους; Πόσοι εκτός από εκείνους που δεν πρόκειται να τους ξεχάσουν όσο ζούνε.

Κι άραγε, στο καράβι που άφησαν την τελευταία τους πνοή, στο δεξαμενόπλοιο Aegean Angel, έγινε κάποια τελετή στη μνήμη τους; Υποθέτουμε ναι. Δεν μπορεί και εκεί να το ξέχασαν.

Αναζητήσαμε λοιπόν το καράβι σήμερα. Που το παραμικρό δεν έπαθε στην περσινή τραγωδία. Μόνο οι άνθρωποι πλήρωσαν.

Και το βρήκαμε στην Κωνσταντινούπολη:

http://www.marinetraffic.com

Πρόσφατες Προσεγγίσεις:

Λιμάνι Άφιξη (LT) Αναχώρηση (LT)

ISTANBUL 2011-12-30 08:19 2011-12-30 09:41

Ίσα που σταμάτησε. Λες και πήγε να ανάψει ένα κεράκι στην Αγιά - Σοφιά. Ένας άγγελος που φτερούγισε για λίγο τα φτερά του πάνω από την κρυψώνα του μαρμαρωμένου βασιλιά. Χαιρετίσματα στους άλλους δυο αγγέλους που ίδια μέρα και ώρα περίπου ίδια μαρμάρωσαν για πάντα τα ρολόγια της ζωής τους. Εκεί πάνω στο κατάστρωμα του Aegean Angel:

Που το κοιτάς, ένα χρόνο μετά, και δεν μπορείς ακόμη να πιστέψεις το δράμα που συνέβη εδώ πάνω.

Όταν στους δρόμους χάνονται άνθρωποι, στήνονται μικρά εικονίσματα. Στα καράβια άραγε;

Λέω τουλάχιστον πως θα έχουν κρεμάσει τις φωτογραφίες του καπετάν Δημήτρη και του μαστρο - Θανάση. Έτσι κρεμάσαμε κι εμείς κάποτε τη φωτογραφία του συναδέλφου μας του Γιώργου. Από καρκίνο τον χάσαμε. Και έμεινε η φωτογραφία του να μας συντροφεύει, μαζί με την ανάμνηση.

Τώρα το Aegean Angel τραβάει για τη Χάβρη. Θα περάσει κάπου στα ανοιχτά από τη γη της Αττικής. Κι αν ακόμη οι άνθρωποι ξέχασαν τη χτεσινή μέρα, που δε θέλω να το πιστέψω, τουλάχιστον αυτό, οι λαμαρίνες οι άψυχες που βάφτηκαν από το αίμα των δύο παλικαριών, θα στείλουν χαιρετισμό στη γη που τους αγκάλιασε.

Αχ, γιατί να μην είναι και πέρυσι στα δικά μας νερά το καράβι; Και όπως συνηθίζουν ειδικά τέτοιες μέρες οι οικογένειες των ναυτικών, να πεταχτούν ως την Κωνσταντινούπολη να πούνε από κοντά τα χρόνια πολλά στους δικούς τους;

Η μοίρα όμως το θέλησε αλλιώς. Και με τη μοίρα ποιος θνητός μπορεί να τα βάλει;

Και ποιος από τους ζωντανούς να δεχτεί την απύθμενη σκληράδα της. Το κοιτώ στις φωτογραφίες το καράβι και δεν το πιστεύω και θυμώνω. Μα φταίει αυτό;

ΥΓ Τα καράβια σίγουρα δε φταίνε. Μα είναι πόνος ψυχής να χάνονται οι άνθρωποι και να γλιτώνει το πλοίο. Όχι βεβαίως για τους καραβοκύρηδες. Για εκείνους συνήθως ισχύει το αντίθετο. Κατά την παροιμία "το μοναστήρι να 'ν' καλά και από καλογέρους...". Για μας όμως είναι αλλιώς. Και δεν ξεχνώ από τα πρώτα μου κιόλας βήματα στη θάλασσα που συναντηθήκαμε σε ένα λιμάνι της Ισπανίας με ένα καράβι ελληνικό. Δεμένο λίγο πιο πέρα από μας. Και που λίγο καιρό πριν στάθηκε πλωτό φέρετρο για το πλήρωμά του. Εκείνο όμως γλίτωσε! Το κοίταγα τις ώρες της βάρδιας και δεν ξεχνώ τι ένιωθα. Και ίδια τώρα βλέπω και το Aegean Angel. Με το ίδιο παράπονο. Τουλάχιστον το άλλο, το Aegean Wind, που ένα χρόνο νωρίτερα, ξημερώνοντας Χριστούγεννα του 2009, μπουρλότιασε και κάηκαν 9 ψυχές, μένει ακίνητο. Έτσι τουλάχιστον λένε οι πληροφορίες του διαδικτύου:

http://www.marinetraffic.com/ais/gr/shipdetails.aspx?MMSI=237967000

Δε συνεχίζει τα ταξίδια του, λες και δεν έγινε τίποτε... Σταμάτησε και αυτό.

Θα μου πεις, και τι έγινε; Θα γυρίσουν πίσω οι άνθρωποι που χάθηκαν; Τι φταίει το καράβι, τι φταίνε οι λαμαρίνες;

Όχι, δε φταίει το καράβι. Ποτέ δε φταίνε τα άψυχα. Μα είναι κάπως να γλιτώνουν αυτά και να χάνονται οι άνθρωποι. Κατάλαβες; Αυτό μόνο...