Θλιβερή επέτειος: Ένας χρόνος από την τραγωδία του Aegean Angel

Μαύρη και θλιβερή η μέρα σήμερα, σαν τη βροχή που πέφτει εκεί έξω αργά αργά, ίδιο κλάμα λες του ουρανού. Για δυο αγγέλους. Που πέρυσι τέτοια μέρα άνοιξαν τις φτερούγες τους και πέταξαν για πάντα από κοντά μας. Ο καπετάν Δημήτρης Μποζώνης και ο μαστρο - Θανάσης Παπαγεωργίου. Ο καπετάνιος και ο πρώτος μηχανικός του Aegean Angel.

30 Δεκεμβρίου 2010. Το δεξαμενόπλοιο Aegean Angel πλέει προς Αμερική. Είχε περάσει μια δύσκολη νύχτα. Κι ο καπετάνιος βγήκε να ελέγξει με το φως της μέρας για πιθανές ζημιές. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τι θα επακολουθήσει. Ούτε και ο πλοίαρχος που λίγους μήνες νωρίτερα είχε δώσει συνέντευξη σε εφημερίδα μιλώντας ακριβώς γι' αυτό που θα του στερούσε τη ζωή μόλις στα 47 του χρόνια. Τα μεγάλα κύματα των ωκεανών. Τα ξαφνικά τεράστια κύματα που έρχονται θαρρείς από το πουθενά.

Ένα τέτοιο λοιπόν κύμα σάρωσε και το κατάστρωμα του Aegean Angel στις 30 του Δεκέμβρη του 2010. Σαν υποχώρησε το δολοφονικό κύμα δεν ήταν θέαμα λένε όσοι το έζησαν να το βλέπουν ακόμη και θαλασσοψημένοι ναυτικοί. Η απόλυτη φρίκη. Νεκροί ο καπετάνιος και ο πρώτος, βαριά τραυματισμένος ο γραμματικός. Αποκεφαλισμένο το καράβι. Και οι ακτές πολύ μακριά για να δοθεί βοήθεια.

Ανέλαβαν οι ανθυποπλοίαρχοι. Τι άλλο μπορούσαν να κάνουν; Το καράβι και τόσος ακόμη κόσμος έπρεπε να σωθεί. Και μάλιστα το συντομότερο δυνατό να γίνει τρόπος να φτάσει ο τραυματίας σε νοσοκομείο. Τουλάχιστον να σωθεί η δική του ζωή.

Ζήσαμε φριχτή Πρωτοχρονιά πέρυσι. Κλαίγοντας τους νεκρούς συναδέλφους και αγωνιώντας για τον τραυματισμένο. Κι όσο οι ώρες περνούσαν και μαθαίναμε λεπτομέρειες τόσο και μεγάλωναν οι διαστάσεις του δράματος.

Από την πρώτη στιγμή οι άνθρωποι που γνώριζαν τους δυο αδικοχαμένους ναυτικούς έπλεξαν το εγκώμιό τους. Κι όχι όπως γίνεται πάντα σαν χαθούν άνθρωποι. Αυτά που γράφτηκαν μας έπεισαν ότι και οι δύο ήταν και άνθρωποι με το Α κεφαλαίο και αξιωματικοί από τους λίγους. Νιώσαμε μέσα από τα σχόλια των φίλων και των συγγενών τους να τους θαυμάζουμε και να τους αγαπάμε κι εμείς, που δεν τους συναντήσαμε ποτέ. Και συγκλονιστήκαμε μαθαίνοντας ότι ο πρώτος ήταν νιόπαντρος και λίγους μήνες αργότερα θα γινόταν πατέρας. Ένα ακόμη παιδάκι ναυτικού που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον πατέρα του. Υπάρχουν λόγια παρηγοριάς σε τέτοιες περιπτώσεις;

Έτσι κι αλλιώς ο θάνατος παρηγοριά δεν έχει. Μα είναι ακόμη πιο πικρό να χάνεις τον άνθρωπό σου κι εσύ να είσαι μακριά. Να μην μπορείς να του δώσεις το στερνό φιλί. Και να περνάνε οι μέρες και να μην έρχεται καν η σορός του. Να αποδώσεις τουλάχιστον όσα θεοί και άνθρωποι ορίζουν προς τους νεκρούς.

Ήταν ατέλειωτο το δράμα που ζήσαμε πέρυσι. Δράμα και με τον υποπλοίαρχο. Να ακούμε τις δραματικές εκκλήσεις των συγγενών και φίλων του να βρεθεί τρόπος να φτάσει σε νοσοκομείο.

Μα πιο πολύ μας σπάραξε την καρδιά ένα μήνυμα που μας άφησε φίλος του καπετάνιου. Το παραθέτουμε ολόκληρο:

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/blog-post_10.html

ΜΠΟΖΩΝΑΚΟ ΘΑ ΣΑΓΑΠΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

ΗΣΟΥΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΦΙΛΟΣ ΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΠΑΤΕΡΑΣ.

ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΓΕΣ ΠΩΣ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΔΕ ΜΑΣ ΕΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΑΒΗ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΜΠΑΡΚΑ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΠΙΣΤΕΨΑΝΕ.

ΣΑΓΑΠΩ ΡΕ ΜΠΟΖΟ,ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΚΑΝΕΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΕΣ?ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙΣ ΤΙ ΜΙΑ ΓΑΜΟΣΚΑΛΑ ΤΙ??

ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΣΠΑΓΕΣ ΤΑ ΝΕΥΡΑ,ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΕΣΥ ΤΟ ΛΑΘΟΣ.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΩΡΑ ΚΑΘΕ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΝΑ ΜΑΣ ΖΑΛΙΖΕΙ?

ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΩ?

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕ ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΤΟΥ?

ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΦΩΝΑΖΩ ΣΤΟ 16?

ΠΟΝΑΕΙ ΡΕ ΜΠΟΖΟ, ΣΤΟ ΕΛΕΓΑ ΔΕ ΘΕΛΩ ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ... Ε ΤΩΡΑ ΔΕ ΘΕΛΩ ΔΕ ΤΑ ΘΕΛΩ ΡΕ. ΘΕΛΩ ΕΣΕΝΑ ΠΙΣΩ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΟΣΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΚΑΤΙ,ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΩΜΑΤΙΟ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΩΣΗ ΕΙΤΕ ΕΤΑΙΡΙΑ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙΣ ΤΩΡΑ ΚΑΤΩ ΝΑ ΡΙΞΕΙΣ ΦΑΠΕΣ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΔΕ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ ΝΟΜΙΖΩ ΠΟΣ ΜΕ ΑΚΟΥΣ

Τι να απαντήσεις και τι να πεις σε τέτοιο μήνυμα βγαλμένο από τα βάθη της ψυχής; Και τι να απαντήσεις όταν σε κείνη την ανάρτηση ήρθε και έγραψε σχόλιο η αδερφή του καπετάνιου;

Ανώνυμος είπε...11 Ιανουαρίου 2011 11:23 π.μ.
Περιμένω τον αδερφό μου.
Τις νύχτες κοιτάζω το όνομά του στο κινητό μου.
Στέλνω τη νεράιδα του ύπνου να κοιμίσει τη Μάντω του, τη γυναίκα του, τη Σοφία, την κόρη του, τους γονείς μου, τους φίλους του, αυτούς που ξαγρυπνούν τις νύχτες και καπνίζουν στη κουζίνα.
Περιμένω τον αδερφό μου 13 βασανιστικές μέρες και νύχτες.
Και θέλω να πω σε όσους δεν τον ξέρετε, ο Μποζώνης ήτανε σπουδαίος καπετάνιος στη θάλασσα και τη ζωή, τόσο σπουδαίος και φωτεινός που ακόμα και τώρα που με κομματιάζει ο πόνος και η λύπη με συντρίβει, μας κρατάει όλους όρθιους με το φως του.
Φίλοι, όποιος αγαπά πολύ δε ξεχνά ποτέ. Για τον αδερφό μου είμαι πολύ περήφανη, ήμουν πάντα και θα είμαι πάντα.
Με το Δημήτρη θα είμαστε όλοι για πάντα κι ας μας λείπει κάθε λεπτό της υπόλοιπης ζωής μας όλο και πιο πολύ.
Αργυρώ Μποζώνη

11 Γενάρη. Και η τραγωδία από τις 30 του Δεκέμβρη. Αν είναι δυνατόν...

Ήταν πολλά που μας πόνεσαν πέρυσι. Η μαύρη μοίρα του ναυτικού, η ανυπαρξία μέτρων για βοήθεια στη θάλασσα, οι καθυστερήσεις...

Τώρα, ένα χρόνο μετά, αυτό που μένει είναι αυτός ο ίδιος ο θάνατος. Και η μαύρη επέτειος της τραγωδίας. Μένει όμως και η αγάπη μας. Για τον καπετάν Δημήτρη, για το μαστρο - Θανάση και για τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Δεν ξεχνάμε. Αυτό θέλαμε να πούμε. Και η σκέψη μας τούτη τη μέρα είναι κοντά τους. Γιατί κι εμείς έχουμε χάσει ανθρώπους και ξέρουμε τι πόνος αγιάτρευτος είναι. Ναι, κάποιες στιγμές η ζωή σε παρασέρνει στην καθημερινότητά της. Αλλά στην επέτειο μαυρίζουν πάλι όλα. Και τα ξαναζείς από την αρχή.

Θέλουμε μόνο να ξέρουν πως δεν είναι μόνοι τους. Πως άνθρωποι σαν το Δημήτρη Μποζώνη και σαν το Θανάση Παπαγεωργίου μένουν αξέχαστοι ακόμη και για όσους δεν είχαν την τύχη να τους γνωρίσουν.