Είχαμε αυτούς που μας βρίζαν από δεξιά, τώρα μας ήρθαν και σκάγια από αριστερά!

Δεν είναι λίγες οι φορές που τα άρθρα του ιστολογίου μας ενόχλησαν διαφόρους κυρίους με αποτέλεσμα να μας αφήσουν σχόλια ακόμη και με ακραίες υβριστικές φράσεις. Και παρότι δουλέψαμε και σε καράβια, γυρίσαμε και λιμάνια σε όλη τη γη, τέτοιες φράσεις ούτε στην Τρούμπα δεν ακούγονται...

Μέχρι τώρα τα βόλια αν και ανώνυμα είχαν ξεκάθαρη προέλευση από τα δεξιά. Μας την έλεγαν - κατά την έκφραση της νεολαίας - κάθε φορά που κάποιο άρθρο έθιγε τα εφοπλιστικά συμφέροντα και αποκάλυπτε πως η ασυδοσία των εφοπλιστών δε σταματά ακόμη και μπροστά σε θέματα ζωής και θανάτου.

Πριν λίγο καιρό όμως την ίδια ενόχληση φαίνεται πως προκαλέσαμε και σε κάποιους "αριστερούς"... Με σχόλια κι αυτοί και τι περίεργο; πάλι ανώνυμα!!! προσπάθησαν να μας συνετίσουν. Να σκεφτόμαστε λέει σωστά!!!

Για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα. Αυτός ο χώρος που λέγεται ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ δεν είναι κομματικοποιημένος. Και δε θα γίνει ποτέ. Ανήκει σε όλες τις Ελληνίδες Καπετάνισσες και μόνο σε αυτές. Σε κανένα κόμμα!

Επομένως κανένα κόμμα, ακόμη κι αυτό που ψηφίζουμε, δεν έχει δικαίωμα να μας χειραγωγήσει. Ή, έστω, όποιος ανώνυμος τριγυρνάει εδώ παριστάνοντας τον εξωκοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος.

Προσωπικά η περιπέτειά μου με τη θάλασσα μου κατασπάραξε όχι μόνο τα σχέδια που έκανα ως νέος κάποτε άνθρωπος κι εγώ αλλά και αρκετά χρονάκια από τη ζωή μου. Ινστρούχτορες δε χρειάζομαι λοιπόν και δε χρειάζεται και καμία καπετάνισσα, αλλιώς καπετάνισσα δε θα ήταν, για να μας πει πώς θα προβάλλουμε το δίκιο μας ή και την αγανάκτησή μας.

Ούτε υποδείξεις. Για το ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός. Ποιος μας υποστηρίζει και ποιος όχι.

Κι έφτασε τόσο η αναίδεια που να ζητάει ένας ανώνυμος αποδείξεις πως στηρίξαμε λέει την επιτροπή αγώνα των σπουδαστών των ΑΕΝ. Αγνοώντας προφανώς ότι μιλάει σε άνθρωπο που εισέπραξε πτυχίο με μειωμένη διαγωγή λόγω συνδικαλιστικής δράσης στις ΑΔΣΕΝ, όπως λέγονταν οι σημερινές ΑΕΝ πριν μερικά χρόνια.

Αν σήμερα ο συνδικαλισμός επιτρέπεται στις ΑΕΝ είναι γιατί κάποιοι από μας μάτωσαν για να κατακτηθεί το δικαίωμα της συνδικαλιστικής δράσης. Κι όχι με λόγια. Έμπρακτα.

Από κει και πέρα. Στα 51 μου χρόνια έχω όλο το δικαίωμα να κρίνω τα δρώμενα στο ναυτεργατικό κίνημα, και δη εκείνα που έζησα από πρώτο χέρι. Και να μιλάω και για το Γεράσιμο Δεστούνη και για τον Κώστα Γιαμπάνη και για τον Αντώνη Νταλακογιώργο. Και για το Στέλιο το Σεβαστάκη. Όπως μιλάω και για τον Σάββα τον Τσιμπόγλου.

Ποιον άλλο; Λυπάμαι. Αλλά δεν ξέρω στο ίδιο μέγεθος άλλους αγωνιστές ναυτεργάτες. Στην εποχή τουλάχιστον τη σημερινή και στην εποχή που έζησα εκ του σύνεγγυς το λιμάνι.

Και δεν ξέρω ποιους θα βόλευε και για ποιο λόγο να τα μασάμε και να μη λέμε την αλήθεια. Για τα λάθη που έγιναν. Κι έδιωξαν από το κίνημα των ναυτεργατών το Γιαμπάνη. Όσο ο Γιαμπάνης ήταν υπεύθυνος της Ναυτεργατικής, το κίνημα φύσαγε. Κι εμείς καταφέρναμε να βρίσκουμε δουλειά και να κρατάμε ψηλά τον πήχυ και των δικαιωμάτων μας και των μισθών μας.

Έπειτα ήρθε το σαράκι. Και οι διαφωνίες με την ιεραρχία μετατράπηκαν σε κατηγορίες για πρακτοριλίκια και άλλα φαιδρά κατασκευάσματα.

Να όμως που όσα έλεγαν τότε οι διαφωνούντες επιβεβαιώθηκαν στην πράξη πως ήταν σωστά. Αρχές της δεκαετίας του 80. Και οι Δεστούνης και Σεβαστάκης έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για το πώς αντιμετωπίζεται το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αρκεί κανείς να ανοίξει τα κιτάπια. Και να διαβάσει τις αραχνιασμένες θέσεις των τότε συνεδρίων. Τι έλεγαν για το ΠΑΣΟΚ. Και να τις συγκρίνει με όσα έγιναν στην πορεία. Και τι λένε οι θέσεις σήμερα. Ποιος είχε το δίκιο; Η ιεραρχία; Ο Χαρίλαος; Για να λέμε και ονόματα.

Ή οι ναυτεργάτες που τόλμησαν να διαφωνήσουν;

Όποιος ενδιαφέρεται ας ψάξει να βρει τα βιβλία του Γιαμπάνη. πχ τις αιτίες της διαγραφής του μετά από 30 χρόνια στο κόμμα... αν μη τι άλλο θα μάθει την ιστορία του ναυτεργατικού κινήματος από πρώτο χέρι.

Ή ας περάσει από την ΠΕΝΕΝ. Να μιλήσει με το Νταλακογιώργο.

Για το Στέλιο και το Γεράσιμο είναι πια αργά. Δεν είναι πια εδώ. Αφήστε όμως να ξέρουμε όσοι ζήσαμε από κοντά το θάνατο του Γεράσιμου για το παράπονο που πήρε μαζί του. Εκείνος ο γίγαντας. Που τσάκισε μέσα σε λίγες εβδομάδες σαν που τσακίζει ο βοριάς τα τρυφερά κλαδάκια. Γιατί μια τέτοια καρδιά άδολη και τρυφερή είχε και ο Γεράσιμος. Ο πιο αγνός αγωνιστής ναυτεργάτης που γνώρισα ποτέ. Ο πατέρας μας για όλους εμάς τους νέους.

Στη μνήμη του και μόνο δεν ανέχομαι από κανέναν να μου κάνει κουμάντο και να μου λέει τι να πω και τι να μην πω.

Γι' αυτό και θα επαναλάβω πως οι ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ είμαστε ακομμάτιστες και ακομμάτιστες θα μείνουμε. Και θα σκεφτόμαστε ελεύθερα ποιο είναι το συμφέρον μας και ποιο όχι.