ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ Η ΜΥΡΟΥΔΙΑ

Γράφτηκε τυχαία έξι χρόνια πριν. Και πάλι τυχαία το ξέθαψα σήμερα αναζητώντας κάτι άλλο στο διαδίκτυο. Και συγκινήθηκα. Γιατί η ιστορία είναι αληθινή. Και γιατί στο ενδιάμεσο έμαθα πως ο Παναής πάει χρόνια που έφυγε για άλλους τόπους, άλλους γαλαξίες...

ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ Η ΜΥΡΟΥΔΙΑ
(Στον Παναή. Που μου είπε κάποτε στο καμπούνι μια ιστορία.)
Να κατεβώ θέλω μια μέρα στην ΠΕΠΕΝ.
Μόνο και μόνο για να μπω στο ασανσέρ.
Και να μυρίσω όπως τότε στα παλιά
των ναυτικών αντρίκια αρώματα βαριά.
Μην πάει ο νους σας πουθενά αλλού,
για τα συνήθια λέω του ναυτικού,
να αγοράζει από τα ντιούτι φρι
καπνό, ουίσκι και κολώνια γαλλική.
Να σβήσει κάθε άλλη μυρουδιά,
σα θα γυρίσει στης κυράς την αγκαλιά.
Εμένα όμως πώς να μου κρυφτούν;
Και τόσες μνήμες πώς να ξεχαστούν;
«Πάμε γαρίδες» συνθηματικά
και κουνελάκια που μασάν λεφτά.
Του πόθου αγρίμι για βδομάδες σφαλιχτό
πώς στα λιμάνια να μην είναι αμολυτό;
Στο Άμστερνταμ κάποια βραδιά
να κρύψω φέρανε μια κοπελιά.
Κι ο κάπταιν στις καμπίνες να γυρνά
στην εταιρεία να τους κάνει αναφορά.
Άλλοτε πάλι στη Νότια Αφρική
ένα τρισάθλιο σπυριάρικο κορμί
από τη μια πόρτα στην άλλη να περνά
και να ακούς στον αλουέ τα βογγητά.
Μέρες μετά και μίλια απ’ τη στεριά
καταραμένη αρρώστια ξέσπασε κακιά.
Την πάτησε το πιο μικρό παιδί,
ο Κύπριος δόκιμος στη μηχανή.
Στο φαρμακείο με το γραμματικό
άδικα ψάχναμε να βρούμε γιατρικό.
Ληγμένα φάρμακα και άδεια τα κουτιά
και τ’ «όι, όι» να σου σκίζει την καρδιά.
Μάνα κι αδερφή τους θέλοντας και μη
ρωτούσα να μου πούνε το γιατί.
Κι ο Παναής με το κεφάλι του σκυφτό
του ναυτικού πήρε να εξηγά το ριζικό.
Για την κυρά τους που την έχουνε ψηλά
και για χατίρι της μαζεύουν τα λεφτά.
Να μεγαλώσουν όπως πρέπει τα παιδιά.
Και για το σπίτι να δοθούν τα δανεικά.
Μα ποιος ρωτάει πώς περνάμε εμείς εδώ;
Νύχτες αμέτρητες με το κορμί μας μοναχό.
Άλλος το ρίχνει στο ποτό για να ξεχνά,
άλλος το χόρτο φουμάρει στα κρυφά.
Πόστερ κι αφίσες με κορμιά γυμνά
ταινίες στο βίντεο με πορνό σκληρά.
Ψεύτικες κούκλες που φουσκώνουν στη στιγμή
και για τους «άλλους» ο Χόρχε από τη Χιλή.
Τ’ αυτιά μην κλείνεις, εσύ ρώτησες «γιατί;».
Γιατί δεν είμαστε όλοι ρεμάλια οι ναυτικοί,
ανώμαλοι, χασισοπότες κι αλκοολικοί.
Ανθρώποι είμαστε κι εμείς κανονικοί.
Τι θέλουμε; Μία ζεστή αγκαλιά.
Μα η κυρά μας μίλια μακριά.
Λένε για μας «κάθε λιμάνι και καημός».
Μα δεν αντέχουν να ρωτήσουν τι και πώς…
Ξέρεις η θάλασσα γιατί είναι αρμυρή;
Από τα δάκρυα τα δικά μας, να γιατί!
Φεύγουν τα χρόνια κι η ζωή μισή
στεριά – καράβι πάντα μοναχοί.
Και πάντα πληρωμένη η αγκαλιά
και στο λιμάνι κι έξω στη στεριά.
Ο ναυτικός είναι για όλους τα λεφτά
για πόρνες, φίλους, αδερφούς και γονικά.
Κι άμα καμιά φορά βρεθεί
μια γυναικούλα τίμια και αγνή
κορώνα γίνεται στην κεφαλή
κι όλα τα πλούτια του γι’ αυτή.
Κόνισμα από τη μια η Παναγιά
και δίπλα της κυράς του η θωριά.
Νόημα παίρνει πια η ζωή
κι ας μένει πάντοτε μισή.
Κι ας μένει και το χούι το αντρικό
κάθε λιμάνι κι από έναν καημό.
Πλέον στην ξένη πληρωμένη αγκαλιά
της γυναικός του αποζητά τη συντροφιά.
Σα θα γυρίσει πίσω στη στεριά
τα σβήνει όλα μονοκοντυλιά.
Κι όλες τις ξένες μυρουδιές
σε κολώνιες πνίγει γαλλικές.
Αυτή, μικρή μου, είναι η αλήθεια.
Όσα σου είπα δεν είναι παραμύθια.
Θέλεις να γίνεις ναυτικός κι εσύ,
τράβα να πάρεις καμιά ζιβανσί.
- Τι να την κάνω Παναή;
Άλλο εγώ κι άλλο εσύ!
- Για να θυμάσαι λέω, κοπελιά,
του ναυτικού τι είναι η μυρουδιά…
καπετάν Μαριορή

ΤΟ ΠΛΟΙΟΝ

ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...

ΣΟΥΕΖ


Ο Παναής...
ο μάγειράς μας που έφυγε πια
για το μεγάλο ταξίδι το χωρίς γυρισμό...


Δημοσιεύτηκε από στις 2 σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο



10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.