ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ Η ΜΥΡΟΥΔΙΑ

Γράφτηκε τυχαία έξι χρόνια πριν. Και πάλι τυχαία το ξέθαψα σήμερα αναζητώντας κάτι άλλο στο διαδίκτυο. Και συγκινήθηκα. Γιατί η ιστορία είναι αληθινή. Και γιατί στο ενδιάμεσο έμαθα πως ο Παναής πάει χρόνια που έφυγε για άλλους τόπους, άλλους γαλαξίες...

ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ Η ΜΥΡΟΥΔΙΑ

(Στον Παναή. Που μου είπε κάποτε στο καμπούνι μια ιστορία.)

Να κατεβώ θέλω μια μέρα στην ΠΕΠΕΝ.

Μόνο και μόνο για να μπω στο ασανσέρ.

Και να μυρίσω όπως τότε στα παλιά

των ναυτικών αντρίκια αρώματα βαριά.

Μην πάει ο νους σας πουθενά αλλού,

για τα συνήθια λέω του ναυτικού,

να αγοράζει από τα ντιούτι φρι

καπνό, ουίσκι και κολώνια γαλλική.

Να σβήσει κάθε άλλη μυρουδιά,

σα θα γυρίσει στης κυράς την αγκαλιά.

Εμένα όμως πώς να μου κρυφτούν;

Και τόσες μνήμες πώς να ξεχαστούν;

«Πάμε γαρίδες» συνθηματικά

και κουνελάκια που μασάν λεφτά.

Του πόθου αγρίμι για βδομάδες σφαλιχτό

πώς στα λιμάνια να μην είναι αμολυτό;

Στο Άμστερνταμ κάποια βραδιά

να κρύψω φέρανε μια κοπελιά.

Κι ο κάπταιν στις καμπίνες να γυρνά

στην εταιρεία να τους κάνει αναφορά.

Άλλοτε πάλι στη Νότια Αφρική

ένα τρισάθλιο σπυριάρικο κορμί

από τη μια πόρτα στην άλλη να περνά

και να ακούς στον αλουέ τα βογγητά.

Μέρες μετά και μίλια απ’ τη στεριά

καταραμένη αρρώστια ξέσπασε κακιά.

Την πάτησε το πιο μικρό παιδί,

ο Κύπριος δόκιμος στη μηχανή.

Στο φαρμακείο με το γραμματικό

άδικα ψάχναμε να βρούμε γιατρικό.

Ληγμένα φάρμακα και άδεια τα κουτιά

και τ’ «όι, όι» να σου σκίζει την καρδιά.

Μάνα κι αδερφή τους θέλοντας και μη

ρωτούσα να μου πούνε το γιατί.

Κι ο Παναής με το κεφάλι του σκυφτό

του ναυτικού πήρε να εξηγά το ριζικό.

Για την κυρά τους που την έχουνε ψηλά

και για χατίρι της μαζεύουν τα λεφτά.

Να μεγαλώσουν όπως πρέπει τα παιδιά.

Και για το σπίτι να δοθούν τα δανεικά.

Μα ποιος ρωτάει πώς περνάμε εμείς εδώ;

Νύχτες αμέτρητες με το κορμί μας μοναχό.

Άλλος το ρίχνει στο ποτό για να ξεχνά,

άλλος το χόρτο φουμάρει στα κρυφά.

Πόστερ κι αφίσες με κορμιά γυμνά

ταινίες στο βίντεο με πορνό σκληρά.

Ψεύτικες κούκλες που φουσκώνουν στη στιγμή

και για τους «άλλους» ο Χόρχε από τη Χιλή.

Τ’ αυτιά μην κλείνεις, εσύ ρώτησες «γιατί;».

Γιατί δεν είμαστε όλοι ρεμάλια οι ναυτικοί,

ανώμαλοι, χασισοπότες κι αλκοολικοί.

Ανθρώποι είμαστε κι εμείς κανονικοί.

Τι θέλουμε; Μία ζεστή αγκαλιά.

Μα η κυρά μας μίλια μακριά.

Λένε για μας «κάθε λιμάνι και καημός».

Μα δεν αντέχουν να ρωτήσουν τι και πώς…

Ξέρεις η θάλασσα γιατί είναι αρμυρή;

Από τα δάκρυα τα δικά μας, να γιατί!

Φεύγουν τα χρόνια κι η ζωή μισή

στεριά – καράβι πάντα μοναχοί.

Και πάντα πληρωμένη η αγκαλιά

και στο λιμάνι κι έξω στη στεριά.

Ο ναυτικός είναι για όλους τα λεφτά

για πόρνες, φίλους, αδερφούς και γονικά.

Κι άμα καμιά φορά βρεθεί

μια γυναικούλα τίμια και αγνή

κορώνα γίνεται στην κεφαλή

κι όλα τα πλούτια του γι’ αυτή.

Κόνισμα από τη μια η Παναγιά

και δίπλα της κυράς του η θωριά.

Νόημα παίρνει πια η ζωή

κι ας μένει πάντοτε μισή.

Κι ας μένει και το χούι το αντρικό

κάθε λιμάνι κι από έναν καημό.

Πλέον στην ξένη πληρωμένη αγκαλιά

της γυναικός του αποζητά τη συντροφιά.

Σα θα γυρίσει πίσω στη στεριά

τα σβήνει όλα μονοκοντυλιά.

Κι όλες τις ξένες μυρουδιές

σε κολώνιες πνίγει γαλλικές.

Αυτή, μικρή μου, είναι η αλήθεια.

Όσα σου είπα δεν είναι παραμύθια.

Θέλεις να γίνεις ναυτικός κι εσύ,

τράβα να πάρεις καμιά ζιβανσί.

- Τι να την κάνω Παναή;

Άλλο εγώ κι άλλο εσύ!

- Για να θυμάσαι λέω, κοπελιά,

του ναυτικού τι είναι η μυρουδιά…

καπετάν Μαριορή

ΤΟ ΠΛΟΙΟΝ

ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...

ΣΟΥΕΖ

Ο Παναής...

ο μάγειράς μας που έφυγε πια

για το μεγάλο ταξίδι το χωρίς γυρισμό...