ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΠΕΕΔΝΕ ΠΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 

ΕΝΟΣ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ



Σαν σήμερα δολοφονήθηκε η Σωτηρία. Η Σωτηρία Βασιλακοπούλου. Φοιτήτρια στην Πάντειο, τότε ακριβώς που κι εμείς σπουδάζαμε στην ΑΔΣΕΝ Πλοιάρχων, εκεί που ήταν και εξακολουθεί να είναι το ΚΕΣΕΝ στο Ρέντη. Στο ίδιο κτίριο που τώρα διδάσκετε και εργάζεστε εσείς.  Κάποιοι της γενιάς μας, κάποιοι λίγο μεγαλύτεροι και οι πολλοί αρκετά νεότεροι.

Τη μέρα που η 21χρονη φοιτήτρια σκοτώθηκε, δεν ήταν στη σχολή της. Δευτέρα, 28 Ιουλίου 1980.  Είχε πάει να μοιράσει προκηρύξεις. Γιατί η Σωτηρία ανήκε στη γενιά των παιδιών που τα γαλούχησαν τα οράματα του Πολυτεχνείου. Το ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Που δεν προλάβαμε λόγω ηλικίας να το φωνάξουμε έξω από το Μετσόβιο. Και ορκιστήκαμε  να το φωνάζουμε   όπου αλλού ξαναχρειαστεί.

28 Ιουλίου 1980. Εκείνη τη μέρα ο αγώνας για το ΨΩΜΙ  χρειάστηκε να δοθεί στην πόρτα ενός εργοστασίου, στην κλωστοϋφαντουργία ΕΤΜΑ, στον Βοτανικό. Θα μπορούσε ο καθένας από μας να βρεθεί εκεί, να μοιράζει προκηρύξεις στους εργάτες μαζί με τη Σωτηρία. Θα μπορούσα κι εγώ. Αν δεν ετοίμαζα βαλίτσα για Αμερική. Έτοιμη να μπαρκάρω  την επομένη Ανθυποπλοίαρχος σε ένα φορτηγό.

Η δολοφονία της Σωτηρίας με πρόλαβε στην Αθήνα. Στον τελευταίο Ριζοσπάστη που πήρα μαζί μου στο αεροπλάνο είδα τη μορφή της, την ίδια φωτογραφία που 40 χρόνια τώρα φωνάζει ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΔΙΚΟ! στην καρδιά του κάθε ανθρώπου που έχει συνείδηση, που έχει αξίες και ιδανικά. Σαν τα ιδανικά εκείνης της κοπέλας:

«Ένιωσα τη φλογερή επιθυμία να ριχτώ κι εγώ στον ωραίο αγώνα για μια Αθήνα πραγματικά νοικοκυρεμένη και δημοκρατική, φάρο πολιτισμού και προπύργιο αγωνιστικότητας, για ένα καλύτερο αύριο του λαού, της πατρίδας μας…» 
(από το ημερολόγιο της Σωτηρίας)

Δεν πρόλαβε. Εκεί, έξω από την  ΕΤΜΑ, ένα πούλμαν  της εργοδοσίας όρμησε πάνω της και της πολτοποίησε με την πίσω ρόδα το κεφάλι. Τα μυαλά χυθήκανε στην άσφαλτο. Συγνώμη αν είμαι ωμή, αλλά έγινε έτσι ακριβώς, καμία υπερβολή. Επαληθεύοντας τραγικά την ποιητική προφητεία της Κατερίνας Γώγου πως το μυαλό είναι ο στόχος!

Στην εποχή μας, αν δεν την είχαν δολοφονήσει, η Σωτηρία θα μπορούσε να βρεθεί στην Φλέμινγκ. Να μοιράζει προκηρύξεις. Να φωνάζει συνθήματα. Να παλεύει πάντα για το καλύτερο αύριο του λαού και της πατρίδας μας.

Αναρωτιέμαι αν θα της βγάζατε κι εκείνης καταγγελία. Κατηγορώντας την πως δεν είναι σπουδάστρια του ΚΕΣΕΝ. Πως δεν είναι καν εν ενεργεία ναυτικός. Αν θα λέγατε και για κείνη όσα σύρατε σε μένα πως δεν έχω τι να κάνω και ασχολούμαι με ίντριγκες και συνωμοσίες.  Αυτό είναι οι αγώνες του λαού μας  για την ΠΕΕΔΝΕ;  Και είχατε το θράσος να στείλετε την καταγγελία στον Υπουργό Ναυτιλίας.  Ξεχνώντας τα δικαιώματα που κάθε πολίτης έχει σε καιρούς δημοκρατίας;

Διασύροντας ταυτόχρονα όλες τις γυναίκες ναυτικούς και μαζί και εκείνες που όντως σπουδάζουν στο ΚΕΣΕΝ. Αυτά τα κορίτσια που σαν τους παλιούς εργάτες της ΕΤΜΑ,  δεν τολμούν να μιλήσουν φανερά για τα προβλήματα στη δουλειά τους και  στις σπουδές τους.

28 Ιουλίου 1980. Τα αφεντικά της ΕΤΜΑ διέταξαν τα πούλμαν να ορμήσουν στους φοιτητές. Όπως στις 17 Νοέμβρη 1973 ένα τανκ ορμούσε στην πόρτα του Πολυτεχνείου. Ενάντια σε όποιον αντί να κοιτάει τη δουλίτσα του, αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο του λαού και της πατρίδας μας. Αδιαφορώντας πόσους θα λιώσουν. Και τρομοκρατώντας όλους να κάτσουν στ' αυγά τους. Μην πάθουν τα ίδια.

Έτσι κι εσείς με τις καταγγελίες σας εναντίον μας. Τον Μάιο του 2018.



Επιχειρήσατε να λιώσετε όποιον σηκώνει κεφάλι. Και απειλεί το δικό σας βόλεμα με τα αιτήματα για ανωτατοποίηση της ναυτικής εκπαίδευσης και ένταξη στο Υπουργείο Παιδείας. Τρέμοντας πως θα χάσετε την καρέκλα σας. Ποιος σας φταίει αν τόσα χρόνια δεν αποκτήσατε  τα κατάλληλα επαγγελματικά εφόδια; Να πάρετε έστω μεταπτυχιακό; Ούτε καν την  πιστοποίηση του ΕΟΠΠΕΠ μερικοί...  Αρκετοί συνταξιούχοι, άλλοι χωρίς ούτε μια μέρα πλοιαρχία με δίπλωμα Α΄  πλοιάρχου. Χρόνια οι περισσότεροι μακριά από τις γέφυρες και τα μηχανοστάσια των πλοίων...

Από το διαδίκτυο και από το ΔΙΑΥΓΕΙΑ. 


Και τα αφεντικά της ΕΤΜΑ πίστευαν ότι περιφρουρούν τα δικαιώματά τους. Τα κέρδη του εργοστασίου τους από μια ομάδα άσχετων που φωνασκούσαν στην πύλη...

Εσείς; Τι ακριβώς πιστεύετε; Πως η ναυτική εκπαίδευση υπάρχει για να βγάζετε εσείς το ψωμί σας; Και μερικοί που είστε συνταξιούχοι, το χαρτζιλίκι σας;

Οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες που καταδικάζονται σε αδιαβάθμητα πτυχία και πολυετείς σπουδές χωρίς ακαδημαϊκό αντίκρυσμα; Που στερούνται τις δυνατότητες πανεπιστημιακής μόρφωσης;

Ζήτημα κρίσιμο ειδικά για τις γυναίκες αφού οι περισσότερες λόγω μητρότητας θα αναγκαστούν κάποια στιγμή να μείνουν στη στεριά και να αναζητήσουν εκεί εργασία. Αλλά και για τις εν ενεργεία το κεφάλαιο μόρφωση είναι το δυνατό τους χαρτί για να κερδίσουν ισότιμη θέση στην αγορά εργασίας με τους άντρες συναδέλφους τους. Μπράτσα δεν έχουν οι γυναίκες, αλλά δεν τους λείπει το μυαλό. Κι εκεί ο καθένας μπορεί να αποδείξει την αξία του σε όποιο φύλο και αν ανήκει.

Κανονικά θα έπρεπε να είστε στο πλευρό μας. Όπως ήταν οι δικοί μας καθηγητές στα χρόνια που σπουδάζαμε στο ΚΕΣΕΝ. Μπαίνοντας ανάχωμα στις διώξεις των λιμενικών ενάντια σε όσες συνδικαλιζόμασταν και απειλούσαν  να μας κόψουν τα πόδια.





Μεταφορικά... αφού η ποιήτρια επιμένει ότι ποτέ δε σημαδεύουνε τα πόδια, το μυαλό είναι ο στόχος. Και η τρομοκρατία της μάζας.

Έτσι έγινε με την Σωτηρία Βασιλακοπούλου. Η δολοφονία του ενός για να φοβηθούν οι άλλοι. Μόνο που το σχέδιο δεν πέτυχε. Ένα κεφάλι έλιωσαν, χιλιάδες ξεπετάχτηκαν στη θέση του.

Το ίδιο θα γίνει και τώρα. που προσπαθήσατε και οι μεν και οι δε να εκμεταλλευτείτε τον αγώνα για τη βελτίωση της ναυτικής εκπαίδευσης. Να τον κάνετε πολεμοφόδιο στις διαπροσωπικές σας διαμάχες για μια καρέκλα και όλοι μαζί στο βόλεμα της υπάρχουσας μουχλιασμένης κατάστασης. Ποιος ξέρει; Ίσως φταίει που ο δρόμος λέγεται Φλέμινγκ και δεν μπορεί να καθαρίσει η βρωμιά από τη ναυτική εκπαίδευση, που λέει και ο συνάδελφός σας. Αλήθεια, σε κείνον γιατί δε βγάζετε καταγγελία; Που μιλά για μαγαζάκια και πως είναι πολλά τα λεφτά Άρη;  Και ζητά να καταπολεμηθεί η διαφθορά σε ΑΕΝ και ΚΕΣΕΝ.



Και σας ενόχλησαν τα δικά μας λεγόμενα.  Θεωρώντας τα συκοφαντία!!!

Ποια είναι τελικά η αλήθεια;

Θα τολμήσετε να την πείτε;

Και  αφορά όλους σας η ερώτηση.

Να πείτε την αλήθεια χωρίς να προσθέσετε ψέματα και χωρίς να αποκρύψετε τίποτε.

Αλλιώς η "Σωτηρία" θα δολοφονηθεί εκ νέου. Και μαζί και η όποια προσπάθεια να σωθεί η δημόσια ναυτική εκπαίδευση από την ιδιωτικοποίησή της που είναι ήδη ante portas.


Μαρία Λαμπρίδου



Δημοσιεύτηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο



10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.