ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΕΝ

Ως παλιοί ναυτεργάτες κρατάμε πάντα επαφή με τον κόσμο της θάλασσας. Χαιρόμαστε αφάνταστα όταν και ο κόσμος της θάλασσας μας θυμάται και μας υπολογίζει ακόμη για μέλη του. Σήμερα η αναφορά μας αφορά την Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού, που αδιάκοπα εδώ και είκοσι χρόνια μας στέλνει το περιοδικό της κάθε μήνα, το ΜΑΤΣΑΚΟΝΙ, αλλά και τις ευχές της κάθε Πρωτοχρονιά με μια όμορφη καρτούλα.

Ευχαριστούμε πολύ και ανταποδίδουμε τις ευχές μας για όλα τα μέλη της Ένωσης Ναυτών και τις οικογένειές τους. Ο νέος χρόνος να πλημμυρίσει τις καρδιές τους με χαρές, Καλά Ταξίδια σε όσους ταξιδεύουν και πάντα Μπουνάτσες.

Ιδιαίτερα όμως στέλνουμε τις ευχές μας στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΕΝΕΝ, στον Πρόεδρο κ. Αντώνη Νταλακογιώργο, τον Γενικό Γραμματέα κ. Παντελή Ανθόπουλο, τον Ταμία κ. Απόστολο Μπανάσιο καθώς και στους υπαλλήλους της Γραμματείας. Να είναι όλοι τους γεροί και δυνατοί και να συνεχίζουν τους αγώνες για να μπορούν οι ναυτεργάτες να ελπίζουν πως κάποτε θα έρθουν καλύτερες μέρες και γι' αυτούς.

Θέλουμε με την ευκαιρία να τονίσουμε ότι οι κάρτες της ΠΕΝΕΝ είναι πάντα από το σωματείο ΑΡΓΩ. Η Αργώ, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι σωματείο ναυτικών γονέων παιδιών με ειδικές ανάγκες και μέρες που είναι ελπίζουμε όλοι να δείξουν την ευαισθησία τους στηρίζοντας τους σκοπούς του σωματείου. Σας δίνουμε για το λόγο αυτό και το οπισθόφυλλο της καρτούλας που λάβαμε για να σημειώσετε διεύθυνση και τηλέφωνα:

• Κάντε κλικ στην κάρτα για να δείτε όλη τη συλλογή που ετοίμασαν τα παιδιά του σωματείου ΑΡΓΩ.
  
  

ΧΑΜΗΛΟΦΩΝΩΣ

ΧΑΜΗΛΟΦΩΝΩΣ

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ' το
φεγγίτη έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν   κα-
τόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια  
Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας όπου το κύμα
Kόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο
Διότι τα χέρια μου είναι άδεια σαν καρύδια που η ψίχα
τους φαγώθηκε από   παράσιτα
Kι εσύ τα γέμισες με τα μαλλιά σου και το μέτωπό σου
Διότι στα μαλλιά σου περνώ τα δαχτυλά μου όπως περνάει
ο αγέρας από φύλλα   κυπαρισσιού
Διότι είμαι ένα σπίτι εξοχικό κι έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι
και κοιμάσαι  
Kαι ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα ανάβεις τη λάμπα και
θυμάσαι  
Διότι θυμάσαι
Γι' αυτό σ' αγαπώ κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμα-
στε μαζί  
Kι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν' ανεβοκατεβαίνει
τα δέντρα  
...πως πηγαίναμε σε μια κατηφοριά της Bάρκιζας
Kι ένα γύρω οι χρωματιστές πέτρες μάς ακολουθούσαν

Γιατί όταν σκύβω πάνω από πηγάδια βλέπω την επιφάνεια
του νερού και λέω: νά το ριζικό   κι η ματιά της
Γιατί βλέπαμε μαζί τρεις τσιγγάνες κίτρινες τυλιγμένες
απ' το κόκκινο - σαν τα μάτια τού μπεκρή - λυκόφως  
Kαι είπαμε νά το ριζικό νά οι αγάπες βγήκαν στους δρό-
μους για τον   επιούσιο

Γιατί βλέπαμε μαζί τις τρεις τσιγγάνες
Nά 'ρχονται και να χάνονται
Γι' αυτό σ' αγαπώ
Kι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά
Eίσαι κείνο που γλύτωσε απ' τα σκάγια

Γιατί είμαι γεμάτος από σένα και μπρος από κάθε τι
από σκέψη από αίσθηση κι από φωνή  
Eίναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο
Γιατί τα βλέφαρά σου είναι βρύα σε σχισμάδες βράχων
Γι' αυτό σ' αγαπώ.



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Το blog ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ εύχεται σε όλους τους φίλους και επιβάτες του:

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ

ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ


Τις περισσότερες όμως ευχές μας, τις καλύτερες, τις στέλνουμε σε όσους μέρες γιορτινές βρίσκονται μακριά από τους δικούς τους, στους ναυτικούς μας ιδιαίτερα!

Καλά τους ταξίδια και σύντομα να βρεθούν κοντά στα αγαπημένα τους πρόσωπα!

ΟΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ

ΟΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ

Φαλάκρες που ξεχνούν τις αμαρτίες τους,
γέρικες, σοφές, σεβάσμιες φαλάκρες,
διορθώνουν και σχολιάζουνε τους στίχους
που κάποιοι νέοι, ξάγρυπνοι στο στρώμα,
ταιριάζανε μες στην απόγνωση του έρωτα
για να χαϊδέψουν το άμαθο αφτί της καλλονής.

Όλοι τους σέρνονται· όλοι βήχουνε μελάνι·
όλοι λειώνουν με τα παπούτσια το χαλί·
όλοι σκέφτονται αυτά που σκέφτονται άλλοι·
όλοι ξέρουν αυτόν που ξέρει ο διπλανός.
Θεέ, και τι θα λέγαν αν ο Κάτουλλός τους
έσερνε κι αυτός έτσι τα βήματά του;

W.B.YEATS ΠΟΛΥΕΔΡΟ ΠΑΤΡΑ 2000

ΜΤΦΡ. Γ.Π. Σαββίδης

TO FORUM HOMA EDUCANDUS

Το forum HOMA EDUCANDUS αποτελεί το σημείο συνάντησης και διαλόγου του ομώνυμου δικτύου blogs. Αποτελεί συλλογική προσπάθεια και διευθύνεται από τα μέλη που έχουν ρόλο συντονιστή στις διάφορες θεματικές ενότητες. Τυπικά στο ρόλο του admin είναι η Δανάη που έχει και τη νομική ευθύνη για οτιδήποτε αφορά το φόρουμ.

Τα αντικείμενα των διαλόγων εκτείνονται σε μεγάλη γκάμα θεμάτων και μπορεί κανείς να σχηματίσει καλύτερη άποψη από τον πίνακα ευρετηρίου του φόρουμ.

Πρωτεύον ζήτημα θεωρούμε τις συζητήσεις για το έργο του Δημήτρη Λιαντίνη, τον οποίο άλλοι από μας είχαν δάσκαλο και άλλοι γνώρισαν και αγάπησαν μέσα από τα βιβλία του. Ο τρόπος που προσεγγίζουμε το έργο του Λιαντίνη εδράζεται στην ελευθερία της σκέψης αφενός και στο σεβασμό της μνήμης του αφετέρου, με σκοπό και τέλος τη βίωση της αλήθειας. Ταυτόχρονα σεβόμαστε και εκτιμούμε όποιον άλλον προωθεί το έργο του Λιαντίνη, τόσο στο διαδίκτυο όσο και στην αληθινή ζωή. Δεν αποτελούμε όμως ούτε προέκταση ούτε κρίκο κανενός άλλου χώρου που έχει αντικείμενο το Λιαντίνη ή το έργο του. Κοινή απόφαση των συμμετεχόντων στη διεύθυνση του φόρουμ είναι η προάσπιση της ανεξαρτησίας του χώρου και η διαφύλαξη του δικαιώματος της αυτονομίας της σκέψης μας. Θεωρούμε ότι μια τέτοια στάση είναι η μόνη που αρμόζει σε όσους ασχολούνται με τη φιλοσοφία του Λιαντίνη.

Μέλος του φόρουμ μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε το επιθυμεί, αρκεί να αποδέχεται τους όρους χρήσης και τους αρχές λειτουργίας. Επειδή είναι βασικό ζήτημα για μας η προάσπιση της ποιότητας του διαλόγου και δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να μετατραπούμε σε στέκι για αργόσχολους και αμπελοφιλοσοφούντες, θα είμαστε τυπικοί στην εφαρμογή των κανόνων λειτουργίας. Προτιμούμε λιγότερα μέλη και περισσότερη ποιότητα και όχι το αντίθετο. Το ίντερνετ δεν αποτελεί τρόπο ζωής αλλά μια δυνατότητα του σύγχρονου τρόπου ζωής για πληροφόρηση και επικοινωνία. Έχουμε γνωρίσει και τους άρρωστους τρόπους χρήσης του και δεν επιθυμούμε να τους αναπαράγουμε. Αν μάλιστα δεν καταφέρουμε να δώσουμε στο χώρο αυτό τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε, θα προτιμήσουμε να πατήσουμε ντιλίτ και να κλείσουμε τους υπολογιστές μας. Υπάρχουν πολλά πράγματα που αγαπάμε για να γεμίσουν δημιουργικά το χρόνο μας. Μικρή γεύση δίνουν τα αντικείμενα των ενοτήτων του φόρουμ.

μ.Χ.
Αλεξάκης, Βασίλης
Εξάντας
(2007)
339 σελ.
ISBN 960-256-652-3
ISBN-13 978-960-256-652-7
Τιμή €18,00
Γαλλική πεζογραφία - Μυθιστόρημα (DDC: 843)

"Δεν αμφισβητώ ότι οι πατέρες της Εκκλησίας δανείστηκαν κάποια ρητορικά σχήματα από τους αρχαίους συγγραφείς, απάντησε ο Βεζιρτζής. Υπήρξαν ωστόσο θανάσιμοι εχθροί της κλασικής παιδείας και του πολιτισμού των αρχαίων. [...] Ο διασυρμός του ελληνισμού από την Εκκλησία υπήρξε τόσο συστηματικός ώστε οι Έλληνες αναγκάστηκαν ν’ αλλάξουν όνομα, να μετονομαστούν σε Ρωμαίους, Ρωμιούς ή Γραικούς. Σε ορισμένες τοιχογραφίες του Αγίου Όρους απεικονίζονται μαζί με τους αγίους και τους αγγέλους διάφοροι φιλόσοφοι, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Πυθαγόρας. Όλοι φορούν στέμμα, έχουν μακριές γενειάδες και είναι ντυμένοι σαν Βυζαντινοί πρίγκιπες. Βαστούν ο καθένας τους έναν πάπυρο όπου είναι γραμμένη μια πλασματική φράση, που διακηρύσσει, για παράδειγμα, την τρισυπόστατη φύση του Θεού. Είναι γνωστό ότι η Εκκλησία επιδίωξε να προσεταιριστεί τους αρχαίους σοφούς, αυτούς τουλάχιστον που δεν κατάφερε να θάψει, παραποιώντας τη σκέψη τους. Αυτό άλλωστε δεν διδάσκονται οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ότι η αρχαιότητα παρέδωσε τη σκυτάλη του πολιτισμού στο Βυζάντιο; Ο χριστιανισμός, αγαπητέ μου φίλε, δεν συνεχίζει την αρχαιότητα, απλά την ακολουθεί όπως η νύχτα ακολουθεί τη μέρα. Η θεολογία αναιρεί τη φιλοσοφία. Η πρώτη απαντά σε όλα, ενώ η δεύτερη ξέρει κυρίως να ρωτά."

Τι άραγε θα θυμάμαι μετά από μερικά χρόνια από το βιβλίο αυτό; Ότι κέρδισε το Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας το 2007; Αλλά αυτό δεν αποτελεί μέρος του βιβλίου. Ίσως θυμάμαι τη Ναυσικά, την ευγενέστατη αυτή γυναίκα που έχασε προ ετών το φως της και που αναθέτει στον νεαρό συγκάτοικό της να μάθει τα πάντα για το Άγιο Όρος. Είναι πιθανό να επιζήσουν και άλλα πρόσωπα του μυθιστορήματος: ο μοναχός που χαιρετά τα αεροπλάνα σείοντας μια βυζαντινή σημαία, ο Γάλλος ερημίτης που ονειρεύεται να επιστρέψει στη Νορμανδία, στο σπίτι όπου ο αβάς Πρεβό έγραψε τη "Μανόν Λεσκό", ο καθηγητής Βεζιρτζής που ισχυρίζεται ότι το Βυζάντιο δεν συνεχίζει την αρχαιότητα αλλά την ακολουθεί όπως η νύχτα την ημέρα, ο Δημήτρης ίσως, ο χαμένος αδελφός της Ναυσικάς που επανεμφανίζεται στο τέλος της ιστορίας και τραγουδάει ένα νησιώτικο τραγούδι.
Θα θυμάμαι σίγουρα ότι το Βυζάντιο επέβαλε με άκρα βιαιότητα το χριστιανισμό, ότι οι μοναχοί και οι κληρικοί έσφαξαν πλήθη κόσμου, ότι ο μονοθεϊσμός εισήγαγε τον θρησκευτικό φανατισμό που ήταν άγνωστος στην Αρχαία Ελλάδα και στη Ρώμη. Θεωρώ ελάχιστα πιθανό να ξεχάσω ότι ο Ιουστινιανός έκλεισε τη φιλοσοφική σχολή της Αθήνας και ότι ακολούθησαν για τη χώρα μας δεκατρείς αιώνες πνευματικής νάρκης.
Ίσως ξεχάσω τον αφηγητή του έργου, το συγκάτοικο της Ναυσικάς, που αναλαμβάνει βαρυγκομώντας την έρευνα για τον Άθω, δεδομένου ότι ασχολείται μόνο με την αρχαία ιστορία και την προσωκρατική φιλοσοφία. Το ενδιαφέρον του όμως μεγαλώνει όταν ανακαλύπτει ότι η Ελλάδα είναι δύο χώρες που δεν έχουν σχεδόν τίποτε κοινό μεταξύ τους, και ακόμη περισσότερο όταν μαθαίνει ότι υπήρχαν πέντε πόλεις στη χερσόνησο του Άθω, τις οποίες γκρέμισαν ολοσχερώς οι μοναχοί για να χτίσουν τα γιγαντιαία μοναστήρια τους. Θα πάει στο Όρος όχι μόνο με την ελπίδα να βρει εκεί τον Δημήτρη, αλλά και να εντοπίσει κατάλοιπα του αρχαίου πολιτισμού. Θα ανακαλύψει έτσι ένα άγαλμα, θαμμένο μέσα σε μια κάβα κρασιών. Θα ανακαλύψει επίσης τον αμύθητο πλούτο των μοναστηριών, τον καιροσκοπισμό των ηγουμένων, που είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν με κάθε αρχή, μηδέ της χιτλερικής εξαιρουμένης, προκειμένου να διατηρήσουν τα εξωφρενικά οικονομικά τους προνόμια, το μίσος που εξακολουθεί να τους διακατέχει απέναντι στην Αρχαία Ελλάδα και το γυναικείο φύλο. Θα διαπιστώσει ακόμη ότι κυκλοφορούν αναρίθμητα φαντάσματα γυναικών στο Άγιο Όρος. Το μυθιστόρημα έχει και μια αστυνομική διάσταση, αλλά αυτήν είναι πολύ πιθανό να την ξεχάσω.

Βασίλης Αλεξάκης

...Σε όλα τα βιβλιοπωλεία αλλά και τα βιβλιάδικα κατά την Κωστή Παπαγιώργη ρήση!

Γιορτάζουμε σήμερα;

Αγίου Νικολάου σήμερα. Γιορτή των ναυτικών...

Ας ευχηθούμε κι εμείς σε όλους όσους τον γιορτάζουν τον άγιο να τους έχει καλά και να τους προστατεύει στα ταξίδια τους. Αν και προτιμούμε τον έλληνα προστάτη, τον Ποσειδώνα, μα σαν ο άνθρωπος βρεθεί καταμεσής του πελάγου και δει τα σκούρα, κάλλιο με όλους τους αγίους και τους θεούς καλά να τα έχει... Ακόμη και με γοργόνες. Το φιλοσοφείν μπορεί και να αποκαρτερέψει την ώρα της στεριάς και της σιγουριάς.

Εξάλλου εμείς "κολλήματα" ιδεολογικά δεν έχουμε και τέτοιες μέρες τις τιμούμε ούτως ή άλλως για το βαρύ πολιτιστικό τους φορτίο. Για το λόγο αυτό αναδημοσιεύουμε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα για την εορτή του Αγίου Νικολάου από τον ΟΙΑΚΑ, και όπως θα δείτε τυχαίο δεν είναι που τέτοια εποχή διάλεξαν οι χριστιανοί να γιορτάζουν τον άγιο των ναυτικών... Στις 6 του Δεκέμβρη... Που Δεκέμβρης δε λεγόταν πάντα. Πώς λεγόταν; Ας μη σας χαλάσουμε την έκπληξη...

Ο Δεκέμβριος είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του ηλιακού μας έτους, αλλά ο δέκατος μήνας, όπως το λέει και το όνομά του (εκ του λατινικού decem = δέκα), από την πρωτοχρονιά της 1ης Μαρτίου, όταν το έτος των Ρωμαίων ήταν δεκάμηνο.

Στο Αττικό αρχαιοελληνικό ημερολόγιο ήταν ο έβδομος μήνας και ονομαζόταν «Ποσειδεών» ή «Ποσειδών» (16 Δεκ. – 15 Ιαν.), προς τιμήν του θεού της θάλασσας Ποσειδώνα. Αυτόν τον μήνα σύμφωνα με τις δοξασίες των Αρχαίων Αθηναίων, ο Ποσειδώνας με την Τρίαινά του, το σύμβολο της δυνάμεως και εξουσίας, συντάρασσε τις θάλασσες και προκαλούσε μεγάλες τρικυμίες όταν θύμωνε μαζί τους γεγονός που φοβούνταν ιδιαίτερα για τα ταξίδια τους οι ναυτικοί.

Ως προς την πλευρά της αυστηρότητας ο Ποσειδών μπορεί να συσχετιστεί ως θαλασσινός θεός –προστάτης της θάλασσας– με τον δικό μας Άγιο Νικόλαο, ο οποίος τον αντικατέστησε στην πίστη του λαού. Οι Χριστιανοί ναυτικοί μας θεωρούν ότι οι δύσκολες ώρες της θάλασσας οφείλονται στον θυμωμένο άγιο Νικόλαο που είναι αγριεμένος μαζί τους. Για να τον εξευμενίσουν ρίχνουν στα τρικυμισμένα νερά λάδι από το καντήλι του Αγίου, κόλλυβα από αυτά που στέλνουν στην εκκλησία την ημέρα της γιορτής του, ψίχουλα, άρτο ή και μια μικρή εικόνα του. Τα σκορπούν στη θάλασσα και λέγουν: «Αϊ Νικόλα μου, και πάψε την οργή σου!»

Μία «σύγχρονη» ναυτική παράδοση για τον Αϊ Νικόλα τον Κυβερνήτη απ’τη θαλασσινή Μάνη:

«Τα καράβια και τα καϊκια, στα παλιά χρόνια, ταξίδευαν χωρίς τιμόνι (μόνο σε γαληνεμένη θάλασσα). Τη συγκοινωνία από το Διακόφτι στα Βάτικα, απέναντι, την έκανε ένας περάτης, άγνωστος, που δεν ήταν ντόπιος. Κάθε φορά όμως που σηκωνόταν τρικυμία (πολύ συχνά), το καράβι, χωρίς τιμόνι, τσακιζόταν στους βράχους και οι άνθρωποι πνίγονταν. Ο περάτης όμως δεν πάθαινε τίποτε και κάθε φορά παρουσιαζόταν με νέο καράβι. Ήταν δαίμονας που χαιρόταν για το κακό των ανθρώπων. Ώσπου κάποτε μπήκε επιβάτης και ένας γεράκος, με άσπρα μαλλιά και γένια. Κρατούσε και στο χέρι του ένα παράξενο ξύλο, που πλάταινε προς τα κάτω. Το καΐκι συνάντησε πάλι τρικυμία, οπότε ο γεράκος τρέχει και στερεώνει το ξύλο του στο πίσω μέρος, το κρατάει γερά (ήταν το πρώτο τιμόνι) και κυβέρνησε το πλοίο, ώστε να μην τσακιστεί στα βράχια. Οι άνθρωποι σώθηκαν, κι ο περάτης, από το κακό του εξαφανίστηκε. Την ίδια ώρα εξαφανίστηκε κι ο γεράκος, που ήταν ο άγιος Νικόλαος και νίκησε το δαίμονα, μαθαίνοντας και στους ναυτικούς το τιμόνι.»

Τα δημώδη ονόματα του Δεκεμβρίου είναι: Δεκέ(μ)βρης ή Δεκέμηρης, Γιορτινός (λόγω των πολλών εορτών), Αϊ-Νικολιάτης, Χριστουγεννιάτης, Χριστουγεννάς, Χιονιάς, Ασπρομηνάς κλπ.

Στη ζωή των Ελλήνων αγροτών τρεις είναι οι εμπειρίες που προεξάρχουν: το κρύο, το τέλος της σποράς, και η μείωση του φωτός.

Το κρύο συνδέεται με τρεις κυρίως γιορτές στην αρχή του Δεκέμβρη: της Αγίας Βαρβάρας (4), του Αγίου Σάββα (5) και του Αγίου Νικολάου (6) –τα λεγόμενα Νικολοβάρβαρα. Οι παροιμίες λένε: «Βαρβάρα βαρβαρώνει (το κρύο), αϊ Σάββας σαβανώνει, αϊ Νικόλας παραχώνει», «Αγία Βαρβάρα γέννησε (το χιόνι), άη Σάββας το δέχτει κι άη Νικόλας έτρεξε να πάει να το δαφτίσει (το βάφτισε χιόνι)».

Αλλά και για τη χρονική εγγύτητα των τριών εορτών λέγεται:

«Αγια Βαρβάρα μίλησε και Σάββας αποκρίθει κι Αγιονικόλας έτρεξε να πάει να λειτουργήσει».

Οι γεωργοί θέλουν να ευχαριστήσουν τα ζώα τους (βόδια, άλογα) για τη βοήθεια που τους προσέφεραν στη σπορά και γι’αυτό τα γιορτάζουν στις 18 Δεκεμβρίου, του Αγίου Μοδέστου (στο συναξάρι του αναφέρεται ότι ανέστησε πολλά ζώα). Οι ζευγάδες ράντιζαν με τον αγιασμό τα σπαρμένα χωράφια, έριχναν κόλλυβα στη γη και τάιζαν τα ζώα τους μ’αυτά, αλλά και με άρτο (ύψωμα).

Ο Δεκέμβριος έχει τις μεγαλύτερες νύχτες. «Του Δεκέμβρη η μέρα, καλημέρα – καλησπέρα», λέει μια παροιμία. Ο Ήλιος έχει τώρα τη μεγαλύτερη απόκλιση νότια του ισημερινού, με αποτέλεσμα το βόρειο ημισφαίριο να φωτίζεται πολύ λιγότερο από το νότιο. Από τις 22 Δεκεμβρίου (μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο), η απόκλιση αρχίζει να λιγοστεύει, οπότε στο βόρειο ημισφαίριο η μέρα μεγαλώνει. Με το Ιουλιανό ημερολόγιο, το χειμερινό ηλιοστάσιο έπεφτε το 19ο αιώνα στις 9 Δεκεμβρίου (Αγ. Άννας). Παρετυμολογώντας, λοιπόν, το όνομα του Αγίου Σπυρίδων (12) έλεγαν: «Απ’του αγίου Σπυρίδωνα μεγαλώνει η μέρα κατά ένα σπυρί». Και στις 19 παραμονή του Αγ. Ιγνατίου, που η αύξηση του φωτός ήταν πια σημαντική, έλεγαν: «αύριο είναι ο άγιος Αγνάντιος' αγναντεύει ο ήλιος προς το καλοκαίρι».

Οι ευχές όλη τη διάρκεια του Δεκεμβρίου κυριαρχούν και καθορίζουν τόσο τις άφθονες εορτές του μήνα, όπως του Αγίου Ελευθερίου (15) και του Αγίου Διονυσίου (17) όσο και τα επικείμενα Χριστούγεννα (25), την πρώτη μέρα του Δωδεκαημέρου*, καθώς και τη διαβατήρια ώρα της μεταβάσεως στον καινούργιο χρόνο.

Βιβλιογραφία

• Λουκάτος Δημ. Σ., Συμπληρωματικά του Χειμώνα και της Άνοιξης, Εκδ. Φιλιππότη
• Κυριακίδου-Νέστορος Αλκη, Οι 12 μήνες, Τα λαογραφικά, Εκδ. Μαλλιάρης-Παιδεία
• Μέγας Γ.Α., Ελληνικές Γιορτές και έθιμα λαϊκής λατρείας, Εκδ. Οδυσσέας
• Ερετρικοί Παλμοί, Λαογραφικά, Μαρία Μηλίγκου - Μαρκαντώνη

Γιώργος Νταλάρας - Γυναίκα

Ο Καββαδίας για τη γυναίκα! Τι το καλύτερο για τις Καπετάνισσες...

Κι ας μιλά για "άλλες γυναίκες". Κι εμείς γυναίκες μένουμε πάντα. Και χορέψαμε στο φτερό του καρχαρία. Και στου δελφινιού και στου ανέμου και στου βαποριού.

Φτερά. Ξέρετε ποια είναι τα φτερά των βαποριών; Εκεί που κάνει βάρδια ο δόκιμος. Ακίνητος και προσηλωμένος στο πέλαγο. Με ζέστη και με κρύο. Με ήλιο και με ομίχλη...

Εδιμβούργο. 1979! Με πούσι πυκνό. Και μόνο τα καμπανάκια των πλοίων να το τρυπάνε. Κι ο φόβος μαζί... Γιατί πούσι σημαίνει κίνδυνος μέγας να πέσεις αλλού για αλλού.

Τολμάς εκεί να πεις "κρυώνω"; Τολμάς να πεις "είμαι αδιάθετη"; Δεν τολμάς. Εκεί πρέπει να αποδείξεις πως κάνει και η γυναίκα για το επάγγελμα. Σφίγγεις την καρδιά σου και αντέχεις. Όλα μπορεί να τα αντέξει ο άνθρωπος όταν το θέλει.

Κι εγώ το θέλησα κάποτε πολύ να γίνω ναυτικός. Τη σκοτεινή να σκίσω τη γραμμή των οριζόντων...

ΔΑΝΑΗ

Γιώργος Νταλάρας - Εσμεράλδα

Συνέχεια του αφιερώματος στους τρεις αγαπημένους, Νταλάρα, Μικρούτσικο και φυσικά Καββαδία!!!

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ποίηση: Νίκος Καββαδίας

Videoclip που προβλήθηκε το 1991 στην εκπομπή "Χριστούγεννα των οριζόντων"

Δημοσίευση ΔΑΝΑΗ!!!

Γιώργος Νταλάρας - A bord de L' Aspasia

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ποίηση: Νίκος Καββαδίας

Videoclip που προβλήθηκε το 1991 στην εκπομπή "Χριστούγεννα των οριζόντων"

Μα δεν είναι εκπληκτικά όλα αυτά τα βίντεο από τα Χριστούγεννα των Οριζόντων;

Δημοσίευση ΔΑΝΑΗ!!!

Θάνος Μικρούτσικος - Νίκος Καββαδίας - Πικρία

Ένα ακόμη πολυαγαπημένο του μπαρμπα - Νίκου του Καββαδία.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο φίλο Homo Navigatus...

Γιώργος Νταλάρας - Σταυρός του νότου

Τόσο το προηγούμενο βίντεο όσο κι αυτό είναι από την εκπομπή ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ.


Χριστούγεννα πλησιάζουν, ορίζοντες πάντα λαχταρά η ψυχή μας η θαλασσοβρεγμένη και το τραγούδι ετούτο το λατρεμένο μου. Και μάλιστα με Νταλάρα... Άπαιχτος!

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ποίηση: Νίκος Καββαδίας

Και δημοσίευση ΔΑΝΑΗ και όχι Νέμος που εμφανίζεται!!!

Γιώργος Νταλάρας - Καραντί

Πού ' ν' το πού ' ν' το το δαχτυλίδι; Όχιιιι!

Αλλάζει τίτλο το γνωστό παιδικό παιγνίδι "Πού ' ν' το, πού ' ν' το δαχτυλίδι"! Αλλάζει και παίκτες. Οι μπόμπιρες παραχωρούν τη θέση τους στους επιστήμονες και εν μέρει και στους ταξιδευτές των θαλασσών καθώς η νέα κατάσταση του πλανήτη τους αναγκάζει πλέον σε δραματική μίμηση εκείνου του Τούρκου ναύαρχου, του Πίρι Ρέις, που έμεινε στην ιστορία με τη γκάφα του ως σύμβολο του μπουνταλά σε θέματα ναυτοσύνης με τη θρυλική φράση: "Μάλτα γιοκ!"

Το παιχνίδι πια, θα παίζεται με την ατάκα: "Πού ' ν' το, πού ' ν' το νησί!"

Και δε θα είναι παιγνίδι... Αλλά η τραγική νέα κατάσταση που η ανοησία του ανθρώπου προκάλεσε. Ανοησία άλλου επιπέδου και μορφής από εκείνη του Τουρκαλά που δεν κατάφερε να βρει τη Μάλτα... Γιατί αν ο εκείνος ατύχησε σε ναυτικές γνώσεις, και δεν κατάφερε να εντοπίσει ένα νησί υπαρκτό, το πρόβλημα σήμερα λέγεται αληθινή εξαφάνιση νησιών.

Πρόσφατα είχαμε αναδείξει το ζήτημα με το άρθρο μας: Ένα αρχιπέλαγος εκπέμπει SOS Τώρα επανερχόμαστε με ακόμη πιο συγκλονιστικά στοιχεία. Η είδηση δημοσιεύτηκε στο Pathfinder πριν από δύο μέρες. Χάνονται τα νησιά της Ινδονησίας!

Όπως δήλωσε ο Ινδονήσιος υπουργός Ναυτικών Υποθέσεων, Φρέντι Νουμπέρι, το αρχιπέλαγος της Ινδονησίας έχασε τα τελευταία χρόνια, 24 παρακαλώ νησιά!!! λόγω φυσικών καταστροφών ή βλαβών που προκλήθηκαν στο περιβάλλον!

Η είδηση έρχεται να αποκαλύψει το μέγεθος του προβλήματος που έχει προκαλέσει η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη Γη και να αποδείξει ότι ο κίνδυνος που χρόνια τώρα πρόβαλλαν οι οικολογικές οργανώσεις δεν είναι αποκύημα φαντασίας κάποιων γραφικών που ασχολούνται με το περιβάλλον αλλά απόλυτα υπαρκτός και δυσοίωνα απειλητικός.

Η ανακοίνωση του κ. Νουμπέρι έγινε ενώ η χώρα του ετοιμάζεται να φιλοξενήσει τις επόμενες δυο εβδομάδες στο Μπαλί μια σημαντική διάσκεψη για το κλίμα. Ο υπουργός μάλιστα φρόντισε να μας μαυρίσει κι άλλο την καρδιά αναφέροντας ότι σύμφωνα με τις προβλέψεις των επιστημόνων η Ινδονησία μπορεί να χάσει τουλάχιστον 2.000 νησιά ως το 2.030!!!

Εντάξει, η Ινδονησία, μπορεί κανείς να σκεφτεί, έχει περίσσευμα νησιών. Και τι έγινε αν από τα 17.504 κατέβηκε στα 17.480 ή αν σε δέκα χρόνια θα έχει 15.500;

Το τι έγινε ή το τι θα γίνει έρχεται από το μέλλον η φωνή των παιδιών μας να μας το φωνάξει και να μας κατηγορήσει για την αδιαφορία μας και την ακηδία μας. Που έτσι διοδεύουμε τις μέρες μας λες και ο πλανήτης μας ανήκει. Ε, όχι. Αυτόν τον κόσμο τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας και από τα παιδιά των παιδιών μας. Τον δανειστήκαμε από όλες τις επόμενες γενιές και χρωστάμε να τους τον παραδώσουμε αν όχι καλύτερο από όσο τον παραλάβαμε, τουλάχιστον όχι χειρότερο από αυτόν που μας άφησαν οι πρόγονοί μας.

Το όλο πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στην υπερβολική εκπομπή διοξειδίου του άνθρακα που οι σημερινές δραστηριότητες του ανθρώπου παράγουν. Κάθε φορά που άσκοπα θέτεις σε κίνηση το αυτοκίνητο, κάθε φορά που καταναλώνεις πετρέλαιο χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος, γίνεσαι ένας εγκληματίας κατά του γήινου περιβάλλοντος. Γιατί όλο αυτό το διοξείδιο του άνθρακα είναι ο σημαντικότερος λόγος που προκαλεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Και δεν είναι μόνο το πετρέλαιο αλλά και η χρήση όλων των άλλων ορυκτών καυσίμων. Γιατί η καύση όλων αυτών απελευθερώνει στην ατμόσφαιρα διοξείδιο του άνθρακα. Τι σημαίνει αυτό; Πως απορρυθμίζεται η φυσική διαδικασία των ποσών θερμότητας που η Γη καθημερινά εισπράττει από τον ήλιο αλλά και καθημερινά επανεκπέμπει στο διάστημα.

Στην πραγματικότητα η διατήρηση της ζωής στον πλανήτη έχει ανάγκη τη λειτουργία ενός είδους θερμοκηπίου... Ενός φυσικού θερμοκηπίου όμως και όχι εκείνου που εννοούμε σήμερα με τον όρο "φαινόμενο θερμοκηπίου" και που σημαίνει τη διατάραξη της ισορροπίας της ατμόσφαιρας από την παρουσία αερίων που προκύπτουν από τις δραστηριότητες του σύγχρονου τρόπου ζωής του ανθρώπου. Αναφέραμε ήδη το διοξείδιο του άνθρακα γιατί είναι και ο πιο επιβαρυντικός παράγοντας. Αλλά παρόμοια ένοχα είναι και άλλα αέρια. Όπως: οι υδρατμοί (H2O), το μεθάνιο (CH4), το υποξείδιο του αζώτου (N2O), οι χλωροφθοράνθρακες (CFCs) και το τροποσφαιρικό όζον (O3).

Και ας δούμε αναλυτικά τη διαφορά του φυσικού θερμοκηπίου από το άλλο... Θα πρέπει να πούμε ότι αν η ίδια η ατμόσφαιρα της Γης δε λειτουργούσε ως θερμοκήπιο, η θερμοκρασία στον πλανήτη μας θα ήταν -18 βαθμούς Κελσίου. Καταλαβαίνετε όλοι ότι με τέτοια θερμοκρασία δε θα μπορούσε να διατηρηθεί η ζωή. Επομένως αυτό το φυσικό θερμοκήπιο είναι ταυτόσημο με την ύπαρξη της ζωής στη Γη. Δηλαδή πρέπει να υπερισχύει η θερμότητα που μπαίνει στο οικοσύστημα της Γης από τον ήλιο από τη θερμότητα που αποβάλλει η Γη στο διάστημα.

Τη λειτουργία αυτή, όπως αναφέραμε, εδώ και εκατομμύρια χρόνια την εξασφαλίζει η ατμόσφαιρα της γης. Η δομή της και η σύνθεσή της είναι τέτοιες που επιτρέπουν στην ηλιακή ακτινοβολία να φτάσει στο έδαφος της γης με μεγαλύτερη ευκολία από ό,τι να ακτινοβοληθεί εκ νέου προς το διάστημα.

Ρόλο στη διαδικασία όμως διαδραματίζει και το έδαφος. Συγκεκριμένα τα φυτά και περισσότερο τα δέντρα. Το γιατί είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς... Ακόμη και τα παιδάκια του δημοτικού γνωρίζουν πως τα δεντράκια είναι εκείνα που απορροφούν διοξείδιο του άνθρακα και "εκπνέουν" οξυγόνο. Στις μέρες μας όμως τα δέντρα και τα δάση αντί να αυξάνονται για να καλύψουν το νέο τρόπο ζωής του ανθρώπου, εξαφανίζονται με γοργούς ρυθμούς και έτσι το πρόβλημα της υπερβολικής παρουσίας διοξειδίου του άνθρακα στη γήινη ατμόσφαιρα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Με λίγα λόγια η αποψίλωση του εδάφους δραστικά ενεργεί στην αλλαγή της σύνθεσης των αερίων που αποτελούν την ατμόσφαιρα.

Έτσι η νέα μας ατμόσφαιρα έχει υπερβολικό όγκο από αέρια που εμποδίζουν τη θερμοκρασία της γης να ακτινοβοληθεί προς το διάστημα και επομένως ανατρέπεται καθημερινά και συνεχώς το δυναμικό της γης σε θερμότητα. Ο πλανήτης διαρκώς ζεσταίνεται όλο και περισσότερο. Το πόσο και με ποιους ρυθμούς μπορείτε να τα διαβάσετε σε σχετικό άρθρο του in.gr ή και σε εκατοντάδες άλλα άρθρα που υπάρχουν σήμερα στο διαδίκτυο.

Εμείς με απλά λόγια - γιατί το πρόβλημα ξεκινά και από όσα κάνουν οι απλοί άνθρωποι στην καθημερινότητά τους - θα πούμε εδώ ότι η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις που οι επιστήμονες προσπαθούν να προβλέψουν αλλά όλοι καταλαβαίνουμε πως την πραγματική εικόνα δεν είναι σε θέση να την αποδώσουν. Οι πάγοι και τα χιόνια των οροσειρών θα λιώσουν, το επίπεδο των ωκεανών θα ανέβει (όχι μόνο από τους λιωμένους πάγους αλλά και από τη διαστολή του νερού) οι υδρατμοί από την εξάτμιση του νερού των θαλασσών θα αυξηθούν θεαματικά και θα έχουμε μεγάλες και έντονες βροχοπτώσεις (φυσικά και πλημμύρες). Και με λίγα λόγια έτσι που το πάμε, το παιγνιδάκι που λέγαμε θα καταντήσει σε οιμωγές απελπισίας:

Πού είναι τόπος να σταθώ, γωνιά να περπατήσω...

και στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα...