BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Ο τραγικός θάνατος μιας γυναίκας ναυτικού εν πλω

Αναδημοσίευση από http://gcaptain.com/answers-cadets-mysterious-death/


ITF Wants Answers Surrounding Cadet’s Mysterious Death

BY GCAPTAIN STAFF ON SEPTEMBER 13, 2012

The International Transport Workers’ Federation (ITF) says it is calling for the Panamanian and Mexican authorities to disclose the results of an investigation into the death of a young engineering cadet aboard a Panamanian-flagged products tanker, and demands answers about her death, including why her family wasn’t informed about it for several days and why the ship was allowed to proceed for an incredible 17 days with her body onboard.

ITF Panama inspector Luis Fruto was the first person to raise questions about the death of the cadet, 22-year old Dayra Wood Pino, who was working on board the El Valencia product tanker in July and August. Here is his account of what happened:

“The El Valencia was sailing from the Pacific coast of Panama to the Atlantic through the Panama Canal. It stopped between 27 July and 30 July due to steering problems, then anchored at Puerto de Cristobal (Panama) on 30 July and set sail for Ciudad del Carmen (Mexico) at 01.10 on 1 August 2012. The reason for the voyage is unclear; the Mexican authorities have told us the ship did not have a charter contract.

The fatal accident happened on 4 August at latitude 19 16.7 N – longitude 083 46.8 W. At 04.00 the first officer, along with the cadet and oiler Dayra Wood (a graduate of the International Maritime University of Panama on her first voyage) went on watch. At 04.50, working alone, she made ready to transfer the bilge to the slop tanks in the engine room. At 05.00, she asked another cadet for help to get the emergency pump in place to discharge the bilge because the ship’s pump was faulty. We don’t understand how the AMP authorities gave this ship permission to sail when it had so many defects.

“According to the note issued by the captain, the first officer heard Dayra calling out his name in desperation. The note says that when he saw her caught up in the mechanism, his immediate reaction was to stop the machine using the emergency button. He went to Dayra Wood and found her dead.

“At 05.35, Captain José Galloway went down to the engine room. At 06.10, he called Javier Garcia at the ULTRAMAR agency in Panama. At 06.20, he called Cesar Centella at the agency in Panama and the latter e-mailed him a death certificate and information on the steps he should take. At 08.45, the body was removed from the scene of the accident.

“All this happened on 4 August and we do not know why the company waited three days before officially informing the AMP (Panama Maritime Authority) on 7 August. It was only on 18 August that the AMP then informed the Mexican authorities, even though Dayra’s body was still on the ship, and being kept in its refrigerator.

“The delays were unforgivable. Having received no reply from either the AMP or the University, I contacted my fellow ITF inspector Enrique Lozano, who is based in Veracruz, Mexico. He was able to tell me that the ship had already left Ciudad del Carmen and was refuelling in Dos Bocas – still with the body onboard. Knowing that Dayra Wood’s family had now been notified of her death, we decided to expose what was going on. It was only then, after it had been reported on the television, that the AMP ordered the detention of the ship, on 20 August in Puerto de Veracruz, Mexico.

“Another two days passed because it was not clear whether it was the AMP or Mexico who had jurisdiction over the ship. Even then Dayra’s body was still not removed from the refrigerator and brought ashore. Nineteen days after the accident, on 23 August, I travelled with the deceased’s brother to Veracruz (the plane tickets were paid for by the Panamanian Association of Merchant Navy Officers (Asociacion Panameña de Oficiales de Marina). We were met by Enrique Lozano, ITF inspector and member of the Orden de Capitanes de Mexico, and Captain Ysmael Garcia, general secretary of the same union, who extended his hospitality to us at his own cost.

“On 24 August, with the assistance of the ITF-affiliated union in Mexico, we gave a press conference to try and speed up the case and allow the deceased to be given a burial. The following day her body was finally taken for a post-mortem. On 27 August, we met the Veracruz harbour master who gave us his total cooperation, and the next day we returned to Panama.

On 29 August, the remains of Dayra Wood were transferred to Panama. On 31 August, almost four weeks after her death, she was given a Christian burial.

“The investigation continues. It raises multiple questions. We have reason to believe that the certificates of some of the crew on the ship need examination, following rumours that some of them were bought. The AMP has withdrawn the ship’s certificates and the owners have reportedly tried to change the flag. Why didn’t the AMP notify the Mexican authorities immediately? Why did the Mexican authorities not detain the ship when it put into Ciudad del Carmen or Dos Bocas with a weeks-old body onboard? These are questions that must be answered in order to clarify the circumstances of Dayra Wood’s death.”
Databases list the owners of the El Valencia as Top Agents Ltd of Panama City. However, they are believed locally to be the Fernández brothers, who run the Astilleros Braswell shipyard in Panama.


Ελπίζω ότι δε χρειάζεται μετάφραση αγγλικού κειμένου για αξιωματικούς εμπορικού ναυτικού ώστε να καταλάβουν τι λέει το παραπάνω κείμενο. Επειδή όμως μας διαβάζουν και άλλοι, εν συντομία θα εξηγήσω τι συνέβη:


Αυτό το πανέμορφο κορίτσι, ετών μόλις 22, που ονομαζόταν Dayra Wood Pino, με καταγωγή από την Κολομβία και απόφοιτος από το Ναυτιλιακό Πανεπιστήμιο του Παναμά (ένα πανεπιστήμιο με πολύ καλή φήμη για την ποιότητα των αποφοίτων του) εργαζόταν το περασμένο καλοκαίρι στο παναμέζικο γκαζάδικο El Valencia ως δόκιμος μηχανής.

Κατά τη διάρκεια της εργασίας της στο μηχανοστάσιο και των καθηκόντων που της είχαν ανατεθεί η άτυχη Dayra έπεσε θύμα μιας προβληματικής αντλίας. Ο υπεύθυνος αξιωματικός όταν άκουσε τις φωνές απόγνωσης σταμάτησε τη μηχανή αλλά ήταν πλέον αργά. Η δόκιμος ήταν πια νεκρή.

Η τραγωδία όμως δε σταμάτησε εδώ. Συνεχίστηκε για τέσσερις σχεδόν εβδομάδες καθώς το δυστύχημα συνέβη στις 4 Αυγούστου και μόλις στις 31 του μήνα έγινε ο ενταφιασμός του σώματος της νεκρής. Το μεγαλύτερο διάστημα αυτών των εβδομάδων η Dayra συνέχιζε να ταξιδεύει με το πλοίο που τη σκότωσε και η σορός της βρισκόταν κλεισμένη στα ψυγεία του σκάφους! Χρειάστηκε να κινητοποιηθούν τα ΜΜΕ για να αναγκαστούν οι αρχές να σταματήσουν το πλοίο και να το υποχρεώσουν να αποβιβάσει τη σορό...

Με μεγάλη επίσης καθυστέρηση έγινε και η ενημέρωση της οικογένειας του κοριτσιού για το τραγικό της τέλος.

Τώρα οι αρχές ερευνούν το μυστηριώδη θάνατο της δοκίμου και αναζητούν τους λόγους που επί 17 ημέρες το πτώμα έμεινε στο πλοίο!

Θυμίζουμε εδώ ότι παρόμοια κατάσταση με ναυτικούς που χάνουν τη ζωή τους εν πλω έχει συμβεί και άλλες φορές. Πχ περίπου δυο χρόνια παλιότερα, ο Έλληνας  πλοίαρχος Δημήτρης Μποζώνης σκοτώθηκε από γιγαντιαίο κύμα στο κατάστρωμα του πλοίου του. Και τότε χρειάστηκαν πολλές μέρες μέχρι η σορός να αποβιβαστεί και αρκετές για να φτάσει στην Ελλάδα και να γίνει η ταφή.

Δυστυχώς αυτή είναι η μαύρη μοίρα των ναυτικών. Κι έτσι τους αντιμετωπίζουν οι εταιρείες όταν πληρώσουν ακόμη και με το αίμα τους το τόσο επικίνδυνο επάγγελμα που διάλεξαν να κάνουν. Παλιότερα μάλιστα ήταν νόμος να πετάνε στη θάλασσα τα άψυχα κορμιά τους. Στα βιβλία που μας είχαν δώσει στη σχολή  θυμάμαι υπήρχε ακόμη στα χρόνια μου η διαδικασία αυτού του βάρβαρου τρόπου "κηδείας" των ναυτικών. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα, με τόση τεχνολογία στη διάθεση του ανθρώπου, η βαρβαρότητα δεν έλαβε τέλος. Και ίσως κάποιοι ακόμη να προτιμούν να ξεφορτώνονται το νεκρό πετώντας τον στα ψάρια παρά να μπουν σε έξοδα...  όπως ακριβώς θα έκαναν και για ένα χαλασμένο μηχάνημα...

Εμείς που εκ θέσεως  βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη, κι ας μη γνωρίζαμε αυτό το κορίτσι, νιώθουμε σαν να χάσαμε δικό μας και αγαπημένο πρόσωπο. Στέλνουμε θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά της και στην ίδια με τη γλώσσα της πατρίδας της λέμε:

Paz a tu alma Dayra, te recordaremos siempre.


___________________________

Σχετικά άρθρα

http://dieselduck.blogspot.gr/2012/09/dayra-wood-pino-engineering-cadet-rip.html#.UF9oDrLN_p9

http://thebulletinpanama.com/world-watching-probe-into-umip-cadets-death

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.