Με τι γεμίζετε τα κεφάλια των παιδιών εκεί στις σχολές;

Ήθελα απόψε να είμαι στην Αστυπαλιά. Παραμονή της Παναγιάς. Να ανηφορίσω στις ρίζες του παλιού της κάστρου και να προσκυνήσω την Παναγιά που φυλάει την πόρτα του, την Παναγιά την Πορταΐτισσα. Ανάμεσα στις άλλες μανάδες, τις μαυροφορεμένες. Που έχασαν παιδιά. Άλλες στη στεριά, πολλές και στη θάλασσα. Κι έβαλαν το μαύρο μαντίλι για πάντα στα μαλλιά. 

Να βγω μετά στον περίβολο της εκκλησιάς. Να ακούσω τα βιολιά και τις τσαμπούνες. Και να καμαρώσω τους χορευτάδες. Να σέρνουν τους νησιώτικους με όλη την αρμύρα του πελάγους και όλη την πίκρα της θάλασσας. Είναι ναυτότοπος η Αστυπαλιά. Και ξέρουν από πρώτο χέρι οι Αστυπαλίτες τον πόνο που σταμπάρει και τους ναυτικούς και τις οικογένειές τους. Το χωρισμό, τις φουρτούνες, το θάνατο. Και το δηλητήριο ξέρουν καλά που ποτίζει το ψωμί των ναυτικών. 

Μα δεν είμαι εκεί. Είμαι στην άλλη άκρια της Ελλάδας. Και αντί για πανηγύρι περνώ την ώρα μου στο διαδίκτυο και στο φατσοβιβλίο. Ακούγοντας το μακρύ και το κοντό του καθενός και απορώντας. 

Λίγες μέρες πριν, σε ένα γκρουπ εκπαιδευτικών, είχαμε δυο νέες κοπέλες να χτυπιούνται πως είναι δασκάλες στο τετράγωνο. Έβγαλαν, όπως έλεγαν, μια σχολή στο Βόλο. Για ειδικούς δασκάλους. Δασκάλους δηλαδή που αναλαμβάνουν να διαπαιδαγωγήσουν και να εκπαιδεύσουν τα παιδάκια εκείνα που παρουσιάζουν δυσκολίες στη συμπεριφορά και στη μάθηση. Ήθελαν οι δύο νεαρές να μας πείσουν όλους τους άλλους πως ως απόφοιτες αυτής της σχολής είναι και τέλειες δασκάλες για τις κανονικές τάξεις των σχολείων και επιπλέον και δασκάλες ειδικής αγωγής. Άρα, υποστήριζαν, δασκάλες στο τετράγωνο! Με τέσσερα μόλις έτη σπουδών! 

Και γέλασε και το παρδαλό κατσίκι με όσα έλεγαν οι ανίδεες πιτσιρίκες. Που δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι στη σημερινή εποχή εκατοντάδες άλλοι έχουν και δυο πτυχία και μεταπτυχιακά μερικοί, ακόμη και διδακτορικά, και μένουν στο ράφι της ανεργίας ή παίρνουν το δρόμο για τα ξένα. Για ένα κομμάτι ψωμί. 

Δεν περίμενα όμως ότι παρόμοιες θεωρίες θα άκουγα και από σπουδαστές Ακαδημιών Εμπορικού Ναυτικού. Και μάλιστα γυναίκες σπουδάστριες. Στο φατσοβιβλίο και πάλι... 

Αυτή τη φορά δεν άκουσα τη θεωρία των τετραγώνων. Άκουσα όμως και έκανα το σταυρό μου νεαρή σπουδάστρια να υποστηρίζει πως οι εταιρείες έπρεπε να έχουν και αντιπροσώπους στη Θεσσαλονίκη όπου εκείνη ζει και να της βρουν καράβι! Να κάνει το εκπαιδευτικό της. Να μη χρειάζεται να κατεβεί η ίδια και να ψάξει στην Ακτή Μιαούλη! 

Άποψη που υποστήριξε σε απάντηση της δικής μου συμβουλής πως δεν πρέπει να μένουν στα χωριά τους με τα χέρια σταυρωμένα. Περιμένοντας πότε και αν θα τις πάρουν τηλέφωνο για δουλειά. Αλλά να έρθουν με κάθε τρόπο στην Αθήνα, στον Πειραιά. Και να περνάνε κάθε μέρα από τις εταιρείες. 

Και μου απάντησε αυτό που σας είπα. Ότι κακώς - ναι, έγραψε τη λέξη "κακώς" - οι εταιρείες δεν έχουν αντιπροσώπους στη Θεσσαλονίκη που μένει εκείνη! 

Απορώ με τι παραγεμίζουν τα μυαλά των σημερινών παιδιών στις σχολές που φοιτούν. Τι τους λένε εκεί και πώς τα προετοιμάζουν για την αληθινή ζωή. Δεν τους αποκαλύπτουν πως γίνεται η μεγάλη σφαγή για μια τόση δα θεσούλα; Πως έχουν περάσει το ένα εκατομμύριο οι άνεργοι; Και πως όσοι δουλεύουν παίρνουν μισθούς πείνας; Και με τα εργασιακά τους δικαιώματα να καταρρέουν καθημερινά; 

Και ειδικά για τη θάλασσα. Κανείς δεν τους μίλησε και δεν τους είπε πως πλέον στα ελληνικά καράβια ψάχνεις Έλληνα ακόμη και στη θέση του πλοιάρχου και βρίσκεις Κινέζους, Ινδούς, Φιλιππινέζους, Ρώσους, Ουκρανούς, Ρουμάνους; 

Ακόμη περισσότερο στα κορίτσια, τις "δοκίμισσες" των ΑΕΝ, δεν τους αποκαλύπτουν τι τις περιμένει; Πως ελάχιστες μόνο θα καταφέρουν να βρουν δουλειά; Και οι άλλες θα υποχρεωθούν να αλλάξουν επάγγελμα; Πως αν είναι μια φορά δύσκολο για τα αγόρια σήμερα να κάνουν καριέρα στη θάλασσα, για τις γυναίκες είναι δύσκολο στο τετράγωνο και στον κύβο ακόμη; 

Πως όχι μόνο πρέπει να κατεβούν στην Αθήνα και να τρέχουν στις εταιρείες κάθε μέρα και να παρακαλάνε τους υπευθύνους των πληρωμάτων αλλά κυριολεκτικά να λιώσουν τις σόλες τους στο ψάξιμο; Κι επιπλέον να είναι σε θέση να αποδείξουν πως είναι καλύτερες σε θεωρητική κατάρτιση από όποιο αγόρι συνάδελφό τους καραδοκεί για την ίδια θέση; Αλλιώς γιατί να τις προσλάβουν; Για την ομορφιά τους; Ή από λύπηση; 

Δεν τους έχει μιλήσει κανείς των παιδιών μας για τον πανίσχυρο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης; Πως οι εταιρείες δεν είναι φιλανθρωπικά σωματεία και δη απόρων κορασίδων; Πως τις νοιάζει το κέρδος τους και μόνο; Και ναι, θέλουν νέα παιδιά, αλλά θέλουν την αφρόκρεμα και εκείνους που θα δουλεύουν με τα μισά λεφτά και χωρίς να σηκώνουν κεφάλι; 

Γιατί δε λένε την αλήθεια στα παιδιά; Γιατί τα αφήνουν να πιστεύουν παραμύθια; Και τα παιδιά των ΑΕΝ και όλα τα άλλα; Που νομίζουν ότι παίρνοντας τσάτρα πάτρα ένα χαρτί θα τους στρώσουν το κόκκινο χαλί; 

Γιατί δεν τους λένε πώς ακριβώς έχει η κατάσταση; Ότι εκεί έξω από τις σχολές τους θα γίνει σφαγή μέχρι να καταφέρουν να βρουν μια θεσούλα; Μια θεσούλα που την κάθε στιγμή θα κινδυνεύουν να την χάσουν και να ξαναβρεθούν στο δρόμο από κάποιον άλλο που θα έχει στο μεταξύ αποκτήσει περισσότερα προσόντα; 

Θα μου πεις: Είναι σωστό αυτό που συμβαίνει; Δεν έπρεπε το κάθε παιδί να εξασφαλίζει μια θέση στην παραγωγή με το που παίρνει το χαρτί του; 

Και θα σου απαντήσω ότι εδώ δε μιλάω για το δίκιο και το άδικο. Μόνο για το τι αληθινά συμβαίνει στην εποχή μας. 

Αύριο, που πιθανόν το "κίνημα" θα έχει άλλη δυναμική, τα πράγματα ίσως φτιάξουν. Ίσως γίνουν πιο δίκαια για τους εργαζόμενους. Μακάρι και αμήν. Μα ως τότε ας προσγειώσουμε τα παιδιά μας στη σκληρή πραγματικότητα. Μην τα αφήνουμε να ζουν με φαντασίες και παραμύθια. Να ξημεροβραδιάζονται στα καφέ και στα μπαρ και στις παραλίες. Με δυο δυο τα κινητά, με μηχανάκια ή και με αυτοκίνητα ακόμη δε βγήκαν από το αβγό, με ρούχα μοδάτα και επώνυμα και μια ζωή που δεν αντιστοιχεί στις πραγματικές δυνατότητες του σημερινού Έλληνα. 

Το βλέπω αυτό να γίνεται από τις πολύ τρυφερές ηλικίες του δημοτικού. Να στερούνται οι γονείς τα πάντα για να έχει το παιδί! Βλέπω γονείς που έχουν μείνει άνεργοι, που χρωστάνε τρελά ποσά στις τράπεζες, που κινδυνεύουν να χάσουν και το σπίτι που μένουν, να παραφουσκώνουν την τσέπη του παιδιού με χαρτζιλίκι. Και να μου το στέλνουν στο σχολείο ντυμένο σαν μοντελάκι. Να έχει το παιδί! Να μη ζηλεύει τα άλλα! 

Δε λέω πως είναι κακό πράγμα να αγαπά κανείς το παιδί του. Μην παρεξηγηθώ. Λέω μόνο πως αυτή η τακτική δεν είναι αγάπη. Είναι το αντίθετο και είναι παραμύθιασμα. Δεν επιτρέπει στα παιδιά να δουν τι τα περιμένει και να πάρουν τα μέτρα τους. Να προετοιμαστούν για όσα τα περιμένουν. Και βγαίνουν στη ζωή γυμνά και ξυπόλητα. Και έτοιμα να τα καταπιεί ο Μινώταυρος. 

Αν αγαπάς ένα παιδί σήμερα θα θυμηθείς τους αρχαίους Σπαρτιάτες. Θα το βοηθήσεις να ντυθεί τη στολή του σκαντζόχοιρου. Να έχει όπλα για τη μεγάλη μάχη. Και αντοχή να πολεμήσει. 

Δε θα το αφήσεις στην απατηλή καλοπέραση και δε θα το βγάλεις μαλθακό. Να θεωρεί πως η κοινωνία το περιμένει με ανοιχτές αγκάλες όλα τα καλά στα πόδια του στρωμένα. 

Είναι έγκλημα κατά της νέας γενιάς αυτή η ψεύτικη εικόνα που καλλιεργούμε στα παιδιά. Κι είναι αποφυγή των ευθυνών μας που καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε τον κόσμο που περιμένει τα παιδιά. Τους φοράμε τις δικές μας παρωπίδες γιατί δεν αντέχουμε να παραδεχτούμε μπροστά τους πως τα κάναμε ρόιδο. Και τους έχουμε καταστρέψει το μέλλον. 

Μείναμε στους καναπέδες να παίζουμε ζάπινγκ και στα κομπιούτερ να τσατάρουμε. Και ξεχάσαμε ότι ο εργάτης για να έχει ψωμί, για να έχει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, πρέπει να αγωνίζεται. Έτσι είναι ο νόμος της ζωής και δεν αλλάζει. Θα πάρεις αυτά που είσαι σε θέση να διεκδικήσεις. Κανείς δε θα σε λυπηθεί. Και όπως σοφά παραγγέλνει η παροιμία του λαού μας, που την ξεχάσαμε και αυτή, αν δεν κλάψει το παιδί δεν το βυζαίνει η μάνα. Εμείς όμως το ανάποδο! Όλα έτοιμα στο χέρι των παιδιών. Πριν καν τα ζητήσουν. Προπαντός μη στενοχωρηθεί το παιδί! Και μην ξυπνήσει και μας ζητήσει το λόγο, αυτή είναι η πικρή αλήθεια τούτης της συμπεριφοράς μας προς τα παιδιά! 

Σαν εκείνη την ορχήστρα του Τιτανικού, που το καράβι βυθιζόταν στα παγωμένα νερά κι εκείνη έπαιζε μουσικές για να μην καταλάβουν οι ταξιδιώτες τι τους περιμένει! 

Μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια από γονείς και δασκάλους για αποβλάκωση των παιδιών. Τα βάζουμε στον ύπνο και μετά άδικο έχουν κι εκείνα που τρέφονται με όνειρα; Και δεν μπορούν να αντιληφθούν την αλήθεια;