ΤΟ ΑΡΙΣΤΑ ΤΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΟΗΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Τη γνώρισα τότε που είχε μόλις μπει στη σχολή. Ένα κοριτσάκι που δε σου γέμιζε το μάτι για καπετάνισσα. Αδύνατη, όχι ψηλή, ντροπαλή.

Από το ίντερνετ η γνωριμία. Διάβασε για τη συνάντηση που κάναμε οι "παλιές καραβάνες" και ήρθε κι εκείνη. Να μας γνωρίσει από κοντά. Τις καπετάνισσες μιας άλλης εποχής. Γυναίκες ώριμες, μεγαλύτερες ακόμη κι από τη μαμά της.

Πού να σταυρώσει λέξη το παιδί; Πού να πάρει σειρά στη δική μας λογοδιάρροια; Άνοιγε το στόμα της μόνο σαν τη ρωτούσαμε. Μα άκουγε προσεκτικά όλα όσα λέγαμε.

Σαν τέλεψε η συνάντηση, και γύρισα σπίτι, βρήκα το μήνυμά της. Ζητούσε να της επιτρέψω να με λέει ... Μάνα!

Έτσι ξεκίνησε η φιλία μας με τη μικρή καπετάνισσα. Παρά τις τρεις δεκαετίες που μας χώριζαν. Και τότε που η πιτσιρίκα δεν είχε ακόμη συνειδητοποιήσει τις δυσκολίες του επαγγέλματος που είχε διαλέξει.

Θυμάμαι, σε κείνη την πρώτη συνάντηση, με το διευθυντή της σχολής μας παρόντα, που του ζήτησα να βοηθήσει τη νεαρή σπουδάστρια. Να βρει το φουκαριάρικο καράβι για το πρώτο της εκπαιδευτικό. 25 Μαρτίου ήταν. Κι έπρεπε να μπαρκάρει το συντομότερο δυνατό για να προλάβει το επόμενο εξάμηνο. Έτσι όπως προβλέπει ο κανονισμός σπουδών στις ΑΕΝ.

Πράγματι, την άλλη μέρα, η μικρή πήγε στο γραφείο του να τον βρει. Εκείνος όμως, παλιός καπετάνιος και με τεράστια πείρα στη ναυτική εκπαίδευση, της έδωσε τα παπούτσια στο χέρι. Κι αρνήθηκε να τη βοηθήσει. Να πάρει ένα τηλέφωνο στις τόσες εταιρείες που γνώριζε. Και πολύ σωστά. Διότι το κορίτσι, νεαρό και άμαθο, δεν είχε καταφέρει να περάσει καν όλα τα μαθήματα του πρώτου εξαμήνου. Κομμένη στη Ναυτιλία και στο ΔΚΑΣ! στα δυο βασικά μαθήματα!

Την έδιωξε λοιπόν από το γραφείο του αφού της υπογράμμισε ότι έδωσε την υπόσχεσή του σε μένα ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Επειδή με ήξερε σαν σπουδάστρια και εκτιμούσε τις επιδόσεις μου στη σχολή. Δεν έλεγε ψέματα.

Μάλιστα στον άνθρωπο αυτό οφείλω και το παράσημο «Ναυτικά Προσόντα» στο δεύτερο χρόνο σπουδών της τότε ΑΔΣΕΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ. Το έδωσε σε μένα, κι ας μην ήμουν αρχηγός, για τις επιδόσεις μου στα μαθήματα και ειδικά στο μάθημα της Ναυτιλίας. Μάθημα που εκείνος ο ίδιος δίδασκε, ως διευθυντής της σχολής, χάρη στη σπουδαιότητά του.

Πείσμωσε το κορίτσι για την προσβολή που της έκανε. Και προσπάθησε να βρει αποκούμπι σε μένα. Αμ δε. Ατύχησε. Αφού με ήθελε για «μάνα» της έπρεπε να της μιλήσω με τη σκληρή γλώσσα της αλήθειας.

- Με πρόσβαλες στον καθηγητή μου, της είπα. Ήσουν κομμένη σε δυο μαθήματα και δε μου είπες λέξη; Και μάλιστα στη Ναυτιλία και στον κανονισμό αποφυγής συγκρούσεων; Και θέλεις να σε βοηθήσουν να βρεις καράβι;

Δε θυμάμαι πόσα ακόμη της έσυρα. Αδιαφορώντας αν θα προκαλέσω το θυμό της. Γιατί πραγματικά ήταν απαράδεκτο γεγονός για μια νεαρή κοπέλα που θέλει να σταδιοδρομήσει στη θάλασσα μια τέτοια κατάσταση στις σπουδές της. Κατάσταση που μπορεί να αφορά και άλλους σπουδαστές στο σήμερα της ήσσονος προσπαθείας. Μα εκείνοι δεν είναι γυναίκες. Έχουν το ατού του φύλου τους. Για τη γυναίκα όμως καπετάνισσα η βαθμολογία στη σχολή είναι η μόνη της δύναμη. Αλλιώς γιατί να την προσλάβει μια ναυτιλιακή εταιρεία; Εκτός πια και έχει χοντρό μέσον.

Μα το κοριτσάκι εκείνο δεν είχε κανένα μέσον και κανένα δόντι. Ένα παιδί ήταν από επαρχιακή πόλη που δίχως καμιά γνωριμία στο χώρο της ναυτιλίας θέλησε να γίνει ναυτικός.

Δεν είχε καν το σωματότυπο της νταρντάνας που θα έπειθε για τα χειρωνακτικά της προσόντα. Ούτε και της γκομενίτσας που θα κατάφερνε να δελεάσει με άλλα προσόντα τον υπεύθυνο πληρωμάτων.

Ήταν και μαζεμένη, χωρίς λέγειν και διπλωματία. Δέκα λέξεις της έλεγες για να καταφέρει εκείνη να πει μία. Πώς να βρει καράβι με τέτοια κατάσταση;

Της τα είπα λοιπόν έξω από τα δόντια. Αν και ήμουν σίγουρη πως το καλύτερο που της έμενε θα ήταν να αλλάξει κατεύθυνση. Να εγκαταλείψει τα καράβια. Εκτός και είχε μέσα της εκείνο το κάτι που μπορεί το αρνάκι να το κάνει λύκο. Τη δυνατή θέληση που δαμάζει τις δυσκολίες. Αυτό που σοφά είχαν διαλέξει τρεις δεκαετίες πριν, όταν οι πρώτες γυναίκες δίναμε εξετάσεις για τις σχολές πλοιάρχων, ως θέμα στο μάθημα της έκθεσης.

Κι ευτυχώς για εκείνη, ευτυχώς και για μένα που της μίλησα τόσο σκληρά, όχι μόνο είχε θέληση εκείνο το κορίτσι μα θέληση από γρανίτη. Αντί να το βάλει κάτω από τις αρνήσεις που εισέπραξε, πείσμωσε. Κι έβαλε στόχο να μας αποδείξει την αξία της.

Λίγο καιρό μετά κατάφερε μόνη της να βρει το πολυπόθητο καράβι. Δεν ήταν τίποτε σπουδαίο. Μα εκείνη είχε κιόλας προσγειωθεί στη σκληρή πραγματικότητα και πλέον έψαχνε θέση εργασίας ακόμη και σε φελούκα. Αρκεί να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές της.

Μπήκε στο καράβι ως δόκιμος. Με ένα ξεροκόμματο για μισθό. Δε διαμαρτυρήθηκε. Ήξερε πια ότι θα πρέπει να ανεχτεί πολλά για να φτάσει μια μέρα στο όνειρό της.

Δε διαμαρτυρήθηκε ούτε όταν αντί για καμπίνα την έβαλαν να κοιμάται στο αναρρωτήριο του πλοίου. Και στον ίδιο χώρο που υπήρχε και το φωτοτυπικό. Αποτέλεσμα κάθε τρεις και λίγο να της χτυπούν την πόρτα να ανοίξει για να βγάλουν φωτοτυπίες τα διάφορα έγγραφα του πλοίου.

Τράβηξε πολλά σε κείνο το πρώτο καράβι το μικρό κορίτσι από την επαρχία. Μα σφύριζε χαρούμενη σαν κοτσύφι. Ήταν σε καράβι, ήταν ναυτολογημένη κι αυτό της έφτανε.

Την παρακολουθούσα από κοντά. Σχεδόν καθημερινά μου έστελνε μηνύματα και της απαντούσα με την ίδια πάντα γλώσσα, τη σκληρή. Που έφτασε κάποτε, σε ένα μεγάλο της λάθος, να βγάλει και το συμπέρασμα πως δεν αξίζει για καπετάνισσα. Και πως προσβάλλει το θεσμό και όσες άλλες τον είχαν ως τότε υπηρετήσει.

Θυμάμαι πως όταν πάτησα αποστολή σ’ αυτό το μήνυμα, με έπνιξαν οι ενοχές. Τι θα γινόταν αν το νεαρό κορίτσι διαβάζοντας τέτοια λόγια τα παρατούσε; Ή ακόμη χειρότερα αν η απογοήτευση και η πίκρα την έσπρωχναν σε τίποτε χειρότερο;

Από την άλλη όμως δικαιολογούσα τη στάση μου με όσα η πείρα με δίδαξε. Πως μόνο αν καταφέρει να αντιδράσει σωστά στο μάλωμα θα έχει μέλλον στις γέφυρες.

Ευτυχώς έγινε το τελευταίο. Κι αφού πέρασαν κάτι μέρες σε απόλυτη σιωπή από τη μεριά της και με τις ερινύες να με καταδιώκουν.

Εκεί και τότε έγινε το μεγάλο «κλικ». Το κατάλαβα. Και το κατάλαβε κι εκείνη. Τίποτε πια δεν μπορούσε να τη σταματήσει. Μια νέα Μπουμπουλίνα είχε γεννηθεί.

Την αλλαγή την πρόσεξε και ο πλοιοκτήτης. Μικρό το καράβι, τοπικά δρομολόγια εκτελούσε κυρίως εντός Ελλάδας, και το αφεντικό έβρισκε τρόπο να το επισκέπτεται συχνά. Θέλησε λοιπόν σε μια επίσκεψη να γνωρίσει και το περίεργο φαινόμενο, τη γυναίκα δόκιμο. Την κάλεσε στο γραφείο και προσπάθησε να την ψαρέψει. Τη γνώμη της για τούτο και για κείνο. Κι έχοντας και τη γνώμη του καπετάνιου για τη δουλειά της. Αμέσως μετά έδωσε εντολή να αυξηθεί ο μισθός της. Απόδειξη για την εντύπωση που του έκανε.

Το θαύμα όμως κράτησε και μετά. Όταν ξεμπάρκαρε και γύρισε στη σχολή. Στρώθηκε στο διάβασμα κι όχι μόνο πέρασε τα κομμένα μαθήματα μα άρχισε να σαρώνει τα άριστα. Τόσο που τα ... αρσενικά της σχολής δεν άντεξαν. Την εκδικήθηκαν που γυναίκα εκείνη κατάφερε να βγάλει μεγαλύτερο βαθμό. Της έσπασαν το μικρό της αμαξάκι!

Ούτε κι αυτό τη φόβισε. Ίσα ίσα που την έκανε ακόμη πιο δυνατή. Ατσάλι κοφτερό πια η θέλησή της να πετύχει. Κόντρα σε κάθε δυσκολία.

Ήρθε όμως και το δεύτερο μπάρκο. Το δεύτερο εξάμηνο που θα έπρεπε να ταξιδέψει. Και ήρθε στην εποχή που οι πόρτες των εταιρειών είχαν κλείσει ερμητικά. Έλιωσαν τα παπούτσια της στην Ακτή Μιαούλη. Οι μήνες πέρναγαν και πουθενά να βρει καράβι. Ούτε κι ο πλοιοκτήτης του πρώτου καραβιού τη βοήθησε. Τα πράγματα είχαν δυσκολέψει και ο δόκιμος που προσέλαβε ήταν παιδί γνωστού και φίλου.

Την ένιωθα να χάνει το κουράγιο της όσο περνούσαν οι μέρες και οι βδομάδες. Και με το δίκιο της.

Έφτασε και ο Σεπτέμβρης. Και θυμάμαι τότε μια συζήτηση που κάναμε. Προσπαθώντας να την πείσω να θάψει βαθιά μέσα της την απογοήτευση και να πηγαίνει στις εταιρείες με το κεφάλι ψηλά. Σαν καπετάνισσα. Όχι μόνο με θάρρος αλλά και μια ιδέα θράσος. Κυρία όμως πάντα. Ακόμη και στην εμφάνιση. Ναι, θυμάμαι, ακόμη και το ντύσιμο κουβεντιάσαμε. Όχι τζιν και σπορτέξ. Ούτε βεβαίως στιλάκι γκομενίτσας, με μίνι και βαμμένο νύχι, που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν το δικό της.

- Θα πάρεις και τσάντα, της τόνισα. Όχι με το πορτοφόλι στην κωλότσεπη. Όπως ακριβώς μια γυναίκα – στέλεχος εταιρείας. Και το μαλλί σου το ίδιο. Και όλη η στάση σου. Για καπετάνισσα θα σε πάρουν. Πρέπει και η εμφάνιση να πείθει πως είσαι αυτό ακριβώς. Καπετάνισσα!

Και το βλέμμα σου. Προσοχή στο βλέμμα σου. Θα τους κοιτάς στα μάτια και θα ακτινοβολείς αυτοπεποίθηση. Πρώτα πρέπει εσύ να το πιστέψεις και μετά θα πείσεις και τους άλλους πως μπορείς και αξίζεις να ναυτολογηθείς ως δόκιμος αξιωματικός καταστρώματος.

Δεν ξέρω τι και τι έκανε από τα παραπάνω. Ξέρω μόνο πως το επόμενο βράδυ μου ανακοίνωσε ότι βρήκε καράβι και φεύγει. Και μάλιστα σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες. Και σε καράβι βασιλοβάπορο.

Και πήγε. Μπάρκαρε. Έφτασε στην άλλη άκρη της γης για να μπει στο καράβι. Πατώντας πια γερά στα πόδια της. Κι αποδεικνύοντας την κάθε στιγμή ποια είναι και τι θέλει.

Καμιά φορά δε φτάνει ούτε αυτό. Όταν πετύχεις στραβόξυλο καπετάνιο τίποτε δεν πιάνει. Εκείνη όμως βρήκε όχι καπετάνιο αλλά πατέρα. Μεγάλος άνθρωπος, παντρεμένος, αλλά χωρίς δικά του παιδιά. Συγκινήθηκε από το φιλότιμο του νεαρού κοριτσιού. Τη στήριξε με όλες του τις δυνάμεις. Την εκπαίδευσε σωστά, εξάλλου και η συγκεκριμένη εταιρεία έχει αρχές στο θέμα των δοκίμων, τόσο στη γέφυρα όσο και στο κατάστρωμα.

Για το καράβι τα είπαμε ήδη. Καινούριο, παραλαβή το κάνανε από το ναυπηγείο. Και ένα στολίδι της ναυτιλίας μας.

Το κορίτσι έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Και βεβαίως και στους μεγάλους ωκεανούς πια. Με ταξίδια από τη μια ήπειρο στην άλλη.

Ένα μόνο την πίκραινε. Που δε θα προλάβαινε να συμπληρώσει την υπηρεσία της. Το επόμενο εξάμηνο σπουδών πλησίαζε και έπρεπε να ξεμπαρκάρει. Όσο ερχόταν πιο κοντά η μέρα να ξεμπαρκάρει τόσο και στενοχωριόταν. Αν ήταν τρόπος να μείνει στο καράβι για πάντα, έτσι μου έγραφε. Μα τέτοιος τρόπος δεν υπάρχει. Και η νεαρή καπετάνισσα μια μέρα του Γενάρη γύρισε στην Ελλάδα.

Πλούσια σε εμπειρία αλλά και με το άριστα του καπετάνιου φαρδιά πλατιά για τις επιδόσεις της στο πλοίο.

- Να θεωρείς τον εαυτό σου πως ανήκει πια στα μόνιμα πληρώματα της εταιρείας, έτσι την υποδέχτηκαν στο γραφείο. Έχοντας λάβει υπόψη και τη γραπτή έκθεση του πλοιάρχου και όσα τηλεφωνικά τους είχε διαμηνύσει.

Λίγες μέρες μετά ξανάρχισε η σχολή. Και το άγχος της πώς θα συμπληρώσει την υπηρεσία που της έλειπε. Άγχος που την πίεζε να διαβάζει ακόμη περισσότερο. Αφού το είχε πάρει πια το μάθημά της. Πως για μια γυναίκα καπετάνιο τα μόνα της όπλα είναι οι άριστες επιδόσεις, και στα θεωρητικά και στην πράξη.

Έφτασε το καλοκαίρι, αρίστευσε και πάλι στις εξετάσεις της σχολής. Προς έκπληξη του διευθυντή σπουδών της σχολής της. Που στα πρώτα της βήματα την είχε συμβουλεύσει να τα παρατήσει γιατί τα καράβια δεν κάνουν για τις γυναίκες! Ωραίος εκπαιδευτικός και μάλιστα και διευθυντής!

Δεν πρόλαβε να τελειώσει με τα μαθήματα κι έτρεξε να ναυτολογηθεί. Να συμπληρώσει τη ρημάδα την υπηρεσία. Πόρτες κλειστές. Και η γκαντεμιά της να έχει αλλάξει και η πολιτική της εταιρείας στο θέμα πρόσληψης πληρωμάτων. Πλέον οι αλλοδαποί είχαν πέραση και οι γυναίκες και μόνο λόγω φύλου ήταν ανεπιθύμητες.

Ήταν μια γενικότερη κατάσταση αυτό το φαινόμενο το περασμένο καλοκαίρι. Με δοσμένο πια το ΟΚ από την πολιτική εξουσία για άρση του καμποτάζ. Όλα τα κορίτσια μας είχαν τεράστιο πρόβλημα. Ελάχιστες μόνο βρήκαν δουλειά. Το θέμα έφτασε και στις εφημερίδες αλλά και σε κινητοποιήσεις των σπουδαστών των ΑΕΝ. Γιατί και τα αγόρια ακόμη δεν κατάφερναν να ναυτολογηθούν.

Πέρασε λοιπόν το καλοκαίρι και το κορίτσι δεν κατάφερε να μπει σε καράβι. Έχοντας και την ατυχία να έχει βγει στη σύνταξη ο καπετάνιος της. Αλλά και την αξιοπρέπεια να μην του ζητήσει να μεσολαβήσει σε γνωστούς του να τη ναυτολογήσουν.

Γύρισε στη σχολή. Κι έχοντας αξιοποιήσει το καλοκαίρι για την εκπόνηση της πτυχιακής της. Ήξερε βέβαια ότι τελειώνοντας η χρονιά δε θα πάρει πτυχίο. Αφού της έλειπαν τρεις μήνες υπηρεσίας από τους 12 που ορίζει ο κανονισμός.

Δεν το έβαλε όμως κάτω. Στρώθηκε στο διάβασμα με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο. Να σκίσει στα μαθήματα. Και έσκισε. Ειδικά στις τελευταίες εξετάσεις. Με καθαρό δέκα στα περισσότερα μαθήματα.

Προχτές έδωσε και το τελευταίο μάθημα. Δεκάρι και σ’ αυτό.

Την κάλεσε ο διευθυντής και την ενημέρωσε. Πρώτη σε βαθμολογία. Με βαθμό πτυχίου άριστα.

Κι έπειτα ήρθε η σκληρή στιγμή. Να βλέπει τους άλλους με τα χαρτιά στα χέρια. Πτυχιούχους. Κι εκείνη, η πρώτη στη βαθμολογία, να μην μπορεί να το παραλάβει. Γιατί δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τα δυο εξάμηνα πρακτικής σε καράβι.

Μου έστειλε ένα μήνυμα που έσταζε φαρμάκι: «Καλύτερα να είχα γράψει για πέντε. Τι τα ήθελα τα άριστα; Για να βλέπω τώρα τους άλλους με το πτυχίο στο χέρι κι εγώ τίποτα;»

Τι να της πεις; Δίκιο δεν έχει να απογοητεύεται που έτσι ανταμείβεται ο αγώνας της; Με τιμωρία μη απονομής πτυχίου χωρίς να φταίει η ίδια στο παραμικρό;

Στις σχολές είθισται ο πρώτος σε βαθμολογία απόφοιτος να εκφωνεί και τον όρκο κατά τη διάρκεια της επίσημης απονομής. Εκείνη όμως δε θα πει τον όρκο. Δε θα είναι καν παρούσα. Και στην τιμητική θέση θα βρεθεί ο με πολύ μικρότερο βαθμό επόμενος σπουδαστής. Ένα αγόρι. Για να τηρούνται οι παραδόσεις. Και να μη ξεφτιλίζονται τα αρσενικά από μια γυναίκα.

Ευτυχώς δεν είναι όλα τα αρσενικά στενόμυαλα. Κι ευτυχώς για την «κόρη» μου που ο θετός της πατέρας, ο καπετάνιος του δεύτερου εκπαιδευτικού, έχει αναλάβει την υπόθεση στα χέρια του. Και χωρίς εκείνη να του το ζητήσει.

Η εταιρεία, όπως της διαμήνυσε ο υπεύθυνος πληρωμάτων, την περιμένει. Να μπαρκάρει το συντομότερο δυνατό. Έχοντας λάβει υπόψη και τις επιδόσεις της στις εξετάσεις. Γιατί οι σοβαρές εταιρείες δίνουν μεγάλη σημασία στον τομέα αυτό.

Το άδικο όμως παραμένει. Η αριστούχος πρώτη απόφοιτος δε θα πάρει πτυχίο. Δε θα εκφωνήσει τον όρκο στην απονομή. Μια τιμωρία σε ένα παιδί που έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Και πληρώνει για τα στραβά ημών των μεγαλυτέρων.

Είναι άδικο. Ας έδιναν το πτυχίο και ας έβαζαν περιορισμό για την περαιτέρω επαγγελματική εξέλιξη την ολοκλήρωση της πρακτικής εξάσκησης των 12 μηνών. Από τη στιγμή μάλιστα που η δόκιμος δεν αδιαφόρησε στο ελάχιστο. Κι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να βρει καράβι.

Για να αποτελεί κίνητρο για όλα τα παιδιά να αυξήσουν τις προσπάθειές τους και στο θεωρητικό σκέλος της επαγγελματικής τους προετοιμασίας. Αλλά και αναγνώριση του λάθους της πολιτείας στον τομέα αυτό. Που δε στηρίζει τους σπουδαστές στο θέμα της ναυτολόγησης και ειδικά στο δεύτερο ταξίδι. Δίνουν πριμ για το πρώτο ταξίδι, και φέτος έδωσαν, 14 εκατομμύρια ευρώ παρακαλώ και εν μέσω κρίσης, για ναυτολόγηση πρωτοετών. Δεκάρα όμως για τους δευτεροετείς. Και καμία στήριξη για τις γυναίκες σπουδάστριες. Λες και αγνοούν πως τα κορίτσια αντιμετωπίζουν διακρίσεις λόγω φύλου στη ναυτολόγηση.

Η νεαρή αριστούχος με το παράδειγμά της αποκαλύπτει όλες τις αδυναμίες του συστήματος. Το άριστα στη σχολή και το άριστα στο καράβι ξεγυμνώνουν όλους εκείνους τους αρμόδιους σε θέματα ναυτικής εκπαίδευσης. Και ως τέτοιο το προβάλλουμε από το ιστολόγιό μας. Να γίνει γνωστή η περίπτωση προς τα έξω. Και να υπάρξει, ελπίζουμε, προβληματισμός.

Τα στοιχεία του κοριτσιού για ευνόητους λόγους δεν τα αποκαλύπτουμε. Εύκολο όμως είναι στον όποιο αρμόδιο να ελέγξει την αλήθεια των λόγων μας. Ζητώντας από τους διευθυντές των σχολών σχετικά στοιχεία. Δεν είναι δα και αμέτρητες οι ΑΕΝ της χώρας. Ας τους ρωτήσουν λοιπόν ποιοι απόφοιτοι δεν έλαβαν πτυχίο. Κι αν ανάμεσά τους ήταν αριστούχοι. Και ειδικά γυναίκες...

Εμείς πάντως, ως ελληνίδες καπετάνισσες, είμαστε περήφανες με τον άθλο της νεαρής συναδέλφισσας. Και της δίνουμε ολόθερμα συγχαρητήρια.

Κι εγώ ειδικά που κάποτε χρειάστηκε να της τρίξω τα δόντια, παραδέχομαι τώρα ότι αποτελεί καύχημα του κλάδου μας η περίπτωσή της. Ζωντανή απόδειξη πως η δυνατή θέληση δαμάζει τις δυσκολίες.

Της εύχομαι λοιπόν τα καλύτερα. Και είμαι σίγουρη για εκείνη πως μια μέρα θα φτάσει και στο ύπατο αξίωμα. Με τέσσερα χρυσά γαλόνια. Αρκεί να συνεχίσει με την ίδια πίστη να κυνηγά το όνειρό της.

Και στο μεγάλο βιβλίο της ιστορίας της ναυτιλίας θα γράψουν κάποτε πως τέτοιες γυναίκες κατάφεραν με τη θέλησή τους και μόνο να υπερνικήσουν το γολγοθά που καρτερεί κάθε γυναίκα που θέλει να σταδιοδρομήσει στις γέφυρες των εμπορικών πλοίων. Παράδειγμα φωτεινό για όλες τις επόμενες κοπέλες που θα ονειρευτούν το ίδιο!