Διεθνείς προβληματισμοί για την κατάτμηση του Υπουργείου Ναυτιλίας

Αναδημοσιεύουμε το ακόλουθο άρθρο:

Louka Katseli, a professor of economics, has been sworn in as Minister of Economics , Competitiveness and Shipping in the newly-formed Greek centre-left government of Prime Minister George Papandreou, local media reports.

Shipping circles have voiced uncertainty about the radical transfer of the shipping portfolio to one of the most powerful ministries in the government.

In taking the reins of the superministry, forged by presidential decree on the Papandreou's administration's first day in power, Ms Katseli is believed to have become the first woman to be Greece's minister for shipping.

In a brief speech on the handover of the merchant marine portfolio, the new minister promised continual consultation and dialogue with the industry, but also speedy decision making.

The country's economy, competitiveness and shipping made a good fit, she argued, anticipating industry grumbles about the abolition of a stand-along shipping ministry, a feature of the Piraeus waterfront since 1945.

One note of complaint was struck by outgoing Deputy Minister of Merchant Marine Panos Kammenos who said it was "sad" to deliver a ministry that was no longer independent.He said that in the history of the Hellenic Coast Guard since 1919 it was the first time the body's duties would be split between three different ministries, with one other exception several decades ago.

Source: Asiasis

http://www.vinamaso.net/news-events/shipping-logistics/louka-katseli-heads-greek-shipping.html
_________________

Προτιμήσαμε ένα ξένο άρθρο για να δείξουμε πως η διάσπαση του υπουργείου Ναυτιλίας και η κατάτμησή του Κύριος οίδε σε πόσα άλλα υπουργεία:

"Είναι χαρακτηριστικό ότι, η ίδια η υπουργός Οικονομίας Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Λούκα Κατσέλη, κατά την ομιλία της στην τελετή παράδοσης – παραλαβής του υπουργείου, σημείωσε ότι υπάρχουν ερωτηματικά, ακριβώς λόγω της απορρόφησης αρμοδιοτήτων του σε τρία νέα υπουργεία, προσθέτοντας όμως ότι όλα αυτά, θα αντιμετωπιστούν τις επόμενες μέρες, με την κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ των υπουργείων στο νέο κυβερνητικό σχήμα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτός απ’ τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, υπουργό Προστασίας του Πολίτη, που κατέβηκε συνοδευόμενος απ’ τον αρχηγό της ΕΛΑΣ Κ. Τασιούλα, για να αναλάβει την διοίκηση του λιμενικού σώματος, κατά το «αστυνομικό» του μέρος, εμφανίστηκε και ουσιαστικά ανέλαβε το τμήμα του υπουργείου Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, ο υφυπουργός Εσωτερικών, Ντίνος Ρόβλιας – πληροφόρηση που δεν είχε κανένα ΜΜΕ μέχρι εκείνη την στιγμή. Φαίνεται άλλωστε ότι τα σχετικά προεδρικά Διατάγματα, γράφονται και ξαναγράφονται (και ίσως χρειαστεί να ξαναγραφτούν)."

http://www.portnet.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=4456&Itemid=1

έχει προκαλέσει σε διεθνές επίπεδο αρκετά ερωτηματικά. Ερωτηματικά που γίνονται μεγαλύτερα ενός συνόρων για όσους έχουν ιδιαίτερη σχέση με το πρώην πλέον ΥΕΝΑΝΠ. Διότι πέρα από τα τρία υπουργεία που σε πρώτη φάση εμφανίστηκαν ως διάδοχοι, εύλογος είναι ο προβληματισμός και για άλλες υπηρεσίες που μένουν ακάλυπτες. Πχ τομέας ναυτικής εκπαίδευσης, εργασιακά θέματα των ναυτικών κλπ.

Χαρακτηριστική είναι και η αντίδραση της Ένωσής μας πριν καν ορκιστεί η νέα κυβέρνηση:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΕΠΕΝ

http://www.pepen.gr/

Με αφορμή φήμες που ήδη κυκλοφορούν περί συστάσεως της νέας κυβέρνησης και των υπουργείων της, με ταυτόχρονη διάλυση του ιστορικού Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, θέλουμε να κάνουμε το ακόλουθο σχόλιο:

Θεωρούμε την οποιαδήποτε κίνηση για μείωση και διαμελισμό του συγκεκριμένου Υπουργείου ταπεινωτική για την μεγάλη Ναυτιλία μας, την μοναδική σημαντική βιομηχανία της χώρας και το ένδοξο παρελθόν μας σαν ναυτικός λαός.

Το ΥΕΝΑΝΠ ώς τώρα, με Υπουργό, Υφυπουργό, τρείς Γενικούς Γραμματείς, με μεγάλη δυσκολία ανταποκρινόταν στο έργο του με αποτέλεσμα η προσφορά του να μην είναι επαρκής…

Αν κάποιοι πιστεύουν οτι η Ναυτιλία και το μέλλον της είναι στην τελευταία σελίδα των προτεραιοτήτων τους, είναι γελασμένοι. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μειώσει τη Ναυτιλία και τους ανθρώπους της.

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε ωραία και μεγάλα «ΘΑ» πρίν απο κάθε εκλογή. Ας δείξουν οι αρμόδιοι τον ανάλογο σεβασμό που πρέπει στη ναυτιλία και να τη βοηθήσουν να στέκεται ψηλά όπως της πρέπει.

Θέση μας ήταν, είναι και θα είναι η διατήρηση του ΥΕΝΑΝΠ για το καλό και την προστασία των Ελλήνων ναυτικών αλλά και της Ελληνικής ναυτιλίας γενικότερα.

Μέχρι αυτή την ώρα δε γνωρίζουμε τις ακριβείς αντιδράσεις όλων όσων σχετίζονται με το χώρο της ναυτιλίας. Ενδεικτικά παραπέμπουμε και σε σχετικό άρθρο της εφημερίδας Ναυτεμπορική:

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1724730

όπου και σημειώνονται τα ακόλουθα:

Η εφοπλιστική κοινότητα εκτιμά ότι η νέα δομή ενέχει κινδύνους υποβάθμισης, παρά την «αναβάθμιση» στο τίτλο, της εκπροσώπησης, κυρίως στο εξωτερικό, της μεγαλύτερης βιομηχανίας της χώρας, της ελληνικής ποντοπόρου ναυτιλίας.

Παράλληλα θεωρεί ότι υπάρχει κίνδυνος να χαθεί λόγω της μεταφοράς του Λιμενικού Σώματος στο νέο υπουργείο, μία τεράστια τεχνογνωσία σε ό,τι αφορά την επεξεργασία της ναυτιλιακής πολιτικής και της υποστήριξής της στους διεθνείς οργανισμούς.

Να σημειωθεί ότι τόσο η ΠΝΟ όσο και η Ένωση Πλοιάρχων Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΠΕΝ) εκφράζουν με ανακοινώσεις τους, την έντονη αντίθεσή τους με τη διχοτόμηση του ΥΕΝANΠ κάνοντας λόγο για υποβάθμιση της ελληνικής ναυτιλίας.

Η ίδια όμως εφημερίδα σημειώνει και το εξής:

Σε ό,τι αφορά την ακτοπλοΐα παράγοντες του κλάδου σημείωναν ότι μία μεταφορά της αρμοδιότητας των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών στο νέο υπουργείο Υποδομών θα δώσει τη δυνατότητα να αναδειχτεί η διαφορετική και εν πολλοίς αρνητική αντιμετώπιση που είχε η ακτοπλοΐα από την πολιτεία σε σύγκριση με τους άλλους κλάδους μεταφορών (διοικητικές ποινές, επιδοτήσεις, επιπλέον φόροι στα εισιτήρια, κ.λπ.).

Από όσο είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τι συμβαίνει, οι μόνοι που είδαν με ικανοποίηση τη διάσπαση του ΥΕΝΑΝΠ ήταν οι ακτοπλόοι... Κι αναρωτιόμαστε, ζύγισε τελικά περισσότερο η ακτοπλοΐα στην απόφαση της νέας κυβέρνησης; Και θεωρούν πως η ακτοπλοΐα είναι το βαρύ πυροβολικό της ελληνικής ναυτιλίας ώστε να προτάξουν τα δικά της συμφέροντα;

Σημειώνουμε ότι εντονότατη ήταν η αντίδραση και της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας:

http://www.pno.gr/dt/06-10-2009.pdf

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (ΠΝΟ), με αφορμή πληροφορίες του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, ότι δηλ. το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας πρόκειται να συγχωνευθεί με άλλο Υπουργείο, χάνοντας έτσι την αυτονομία και αυτοτέλειά του, δηλώνει ότι μια τέτοια απόφαση θα είναι επιζήμια για την ναυτιλία μας, την πρώτη σε μέγεθος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και θα στερήσει από την ναυτεργατική οικογένεια παράδοση δεκαετιών, σε ό,τι αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης των ιδιαιτέρων προβλημάτων που απασχολούν τους ναυτεργάτες.

Εκτιμούμε ότι τυχόν απώλεια της αυτονομίας του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας θα έχει επιπτώσεις και στον διεθνή χώρο, πέραν βεβαίως της αυτονόητης επίπτωσης να υποβαθμισθεί η εικόνα της ναυτιλίας μας διεθνώς.

Είναι γνωστό ότι η ελληνική εμπορική ναυτιλία με το συνάλλαγμα που εισάγεται στη χώρα μας από τους ναυτεργάτες, συνιστά αδιαφιλονίκητο πυλώνα ενίσχυσης της εθνικής μας οικονομίας και μάλιστα σε εποχή διεθνούς οικονομικής κρίσης, οι επιπτώσεις της οποίας άρχισαν να πλήττουν και τη χώρα μας.

Σε εποχή που η προσέλκυση νέων και παραμονή τους στο ναυτικό επάγγελμα ιεραρχείται σαν πρώτη προτεραιότητα για την ναυτιλία μας, μια και η δεξαμενή του έμψυχου δυναμικού έχει στερέψει επικίνδυνα, τυχόν απώλεια της αυτονομίας του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας θα στείλει λάθος μήνυμα στους νέους μας και θα αναχαιτίσει την προσπάθεια ενίσχυσης του στελεχιακού δυναμικού της ναυτιλίας μας.

Μετά από τα παραπάνω, η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία, απευθυνόμενη προς κάθε κατεύθυνση, τονίζει ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, και θα το αντιπαλέψει με κάθε τρόπο, γιατί εν κατακλείδι θεωρεί ότι δεν θίγει μόνο τα συμφέροντα των ναυτεργατών αλλά και της σύνολης εθνικής οικονομίας.

Γιάννης Χαλάς

Γενικός Γραμματέας ΠΝΟ

Θα μπορούσε κανείς διαβάζοντας ποιοι ήδη έχουν εκφράσει αντίθεση άποψη για την κατάτμηση του ΥΕΝΑΝΠ, να βγάλει το συμπέρασμα πως εδώ έχουμε ρήξη δεξιάς πολιτικής με την πολιτική του νεοεκλεγέντος στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, και να χαρεί που επιτέλους οι δεξιές πολιτικές δε θα έχουν πέραση... Είναι όμως έτσι; Πρόκειται δηλαδή για μια προοδευτική αλλαγή;

Εμείς λέμε ότι υπάρχει και η τρίτη άποψη. Αυτή που βάζει τον άνθρωπο στο κέντρο του ενδιαφέροντος και τα συμφέροντά του ως κύριο ζητούμενο. Πχ θυμίζουμε ότι από τον καιρό ακόμη που εμείς σπουδάζαμε, ήταν πάγιο αίτημα η μεταφορά των ναυτικών σχολών στην αποκλειστική αρμοδιότητα του υπουργείου Παιδείας. Επομένως αν μία τέτοια μεταφορά γίνει τώρα, θα τη χαιρετήσουμε ως θετική εξέλιξη. Θα γίνει όμως;

Επίσης ως προς το ναυτεργατικό τμήμα του υπουργείου. Η κοινή λογική λέει πως δικαίως του λόγου θα πρέπει να ενταχθούν στο αρμόδιο υπουργείο για θέματα εργασίας όλων των εργαζομένων. Δηλαδή το Υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, όπως λέγεται και με επικεφαλής τον κ. Λοβέρδο. Τι συνέπειες όμως θα έχει κάτι τέτοιο στο μέλλον των ταμείων των ναυτικών; Και ακόμη τι πρόκειται να συμβεί στον τομέα της συνταξιοδότησης των ναυτικών;

Και παρότι δεν είναι σοφό να βγάζει κανείς γρήγορα συμπεράσματα, και θα έπρεπε ίσως να περιμένουμε... δυστυχώς η πικρή πείρα του παρελθόντος συμβουλεύει να ανησυχούμε πολύ. Και για όλα τα θέματα που θίξαμε παραπάνω. Μακάρι να διαψευστούμε. Αλλά απίθανο φαίνεται.

Έφυγες και πήγες μακριά

Περιμέναμε πώς και πώς να βρεις καράβι. Να φύγεις πια...

Και τώρα που έφυγες, που βρίσκεσαι στην άλλη άκρη της γης, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τη στενοχώρια.

Μου λείπεις αφάνταστα και δε θέλω έτσι να νιώθω. Γιατί θυμάμαι τη δική μου μάνα και γεμίζω ενοχές.

"Κάποιος είπε πως η αγάπη σε ένα αστέρι κατοικεί, αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί..."

Ναι, κανονικά μόνο χαρά έπρεπε να νιώθω. Τόσους μήνες με την αγωνία να βρεις καράβι. Αλλά, ψέματα να πω;

Ίσως, για να μη λέμε ψέματα, να είναι η θλίψη η αφόρητη για όσα πέρασαν και δε θα ξαναρθούν. Ποιος ξέρει;

Βλέπεις, από όλα τα λιμάνια της γης βρέθηκε εκείνο το ίδιο... Το τελευταίο δικό μου λιμάνι. 27 χρόνια πριν. Μοίρα;

Και τα βάζω με μένα. Δε θέλω να στενοχωριέμαι, δε θέλω να με τσιμπάει το φιδάκι της ζήλιας. Μόνο να χαίρομαι με τη χαρά σου. Θέλω μα δεν μπορώ. Όχι ακόμα. Να, είχα και τη φαεινή ιδέα να ανοίξω το παλιό ημερολόγιο. Να βρω εκείνο το λιμάνι. Κι όλα όσα έγιναν εκεί. Τα πριν και τα μετά. Πώς να ξεχάσω;

Δεν είναι, όχι δεν είναι μια απλή ζήλια. Είναι η γνώση η αναπόφευκτη. Εκεί που ήμουν είσαι. Εδώ που είμαι θα έρθεις. Πόσο κρατά η χαρά της ζωής; Πόσο κρατά η ζωή; Ρώτα με και να μη σου πω, πόσο γρήγορα περνάνε 27 χρόνια.

Κι εγώ που τόσο πόθησα σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες... έχω από χρόνια ριζώσει και μουχλιάσει στη στεριά. Γιατί;

Για να βλέπω βουρκωμένα τα ματάκια των παιδιών;

Ναι, δεν είναι μια απλή ζήλια. Ούτε μια απλή περαστική στενοχώρια. Όλα μαζί. Ένα κουβάρι μπερδεμένα πράγματα. Το ημερολόγιο! Αυτό φταίει. Μήπως ήρθε η ώρα να το κάψω;

Και καλά, το χαρτί θα καεί. Οι μνήμες που ξύπνησαν πώς και ποιος να τις θάψει πάλι;

Εσύ όμως ένα κράτα. Και μην το ξεχάσεις ούτε στιγμή. Να ζεις τις στιγμές όσο περσότερο μπορείς. Κανένας συμβιβασμός. Κανένα άστο για αύριο. Γιατί θα έρθει η ώρα που το αύριο ομίχλη θα γίνει και το παρελθόν θα ζητάει εξηγήσεις. Που το άφησες νερό στη χούφτα να χαθεί...

Δεν ξέρω. Ίσως να είναι και η κούραση. Κι αύριο πάλι η ζωή να τραβάει την ανηφόρα και πάλι. Και το ημερολόγιο να κρυφτεί και πάλι στο ράφι. Να ξεχαστεί, να σβήσει... Όπως τόσες και τόσες φορές. Ναι, μη με φοβάσαι. Ξέρω, έμαθα πια. Κι έπειτα η καδένα αργά αργά θα ανέβει. Γρουπ, γρουπ, γρουπ...

Απάντηση στο blog PEIRATIKO REPORTAZ: Είτε σας αρέσει είτε όχι οι Καπετάνισσες έμειναν άνεργες επί ΠΑΣΟΚ

Με μεγάλη έκπληξη ενημερώθηκα σήμερα από καλούς μου φίλους για τη δημοσίευση προσωπικής μου φωτογραφίας στο blog PEIRATIKO REPORTAZ:

http://peiratikoreportaz.blogspot.com/2009/10/blog-post_8787.html

Τον κύριο που υπογράφει την ανάρτηση, το Θάνο Λαμπρόπουλο, δεν έχω την τιμή να τον γνωρίζω. Πολύ δε περισσότερο δεν του έδωσα ποτέ την άδεια να συνοδεύσει την ανάρτησή του με τη δική μου προσωπική φωτογραφία. Και μόνο εκ των υστέρων πληροφορήθηκα την ύπαρξή της δίπλα στο δικό του άρθρο.

Το πρόβλημα δεν είναι όμως αυτό, η εν αγνοία μου ανάρτηση της φωτογραφίας μου και που ειρήσθω εν παρόδω πρωτοδημοσιεύτηκε στο blog ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ πριν από αρκετούς μήνες:

http://kapetanisses.blogspot.com/2008/05/blog-post_11.html

Το πρόβλημα είναι πως η φωτογραφία αυτή αναπαράγει ένα τεράστιο ψέμα καθώς ουδεμία σχέση έχει με το άρθρο του κ. Θάνου Λαμπρόπουλου και το οποίο αναφέρεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι δόκιμοι των ΑΕΝ να βρουν καράβι για το εκπαιδευτικό τους ταξίδι.

Και εξηγώ:

Πρώτον: Η φωτογραφία αυτή είναι παμπάλαιη, τι σχέση έχει με τα προβλήματα των σημερινών δοκίμων;

Δεύτερον: Η φωτογραφία τραβήχτηκε το καλοκαίρι του 1980, όταν ακόμη ήμουν μεν ναυτικός όχι όμως δόκιμος. Συγκεκριμένα εκείνη την εποχή ταξίδευα ως ανθυποπλοίαρχος με φορτηγό πλοίο της εταιρείας ΤΣΑΚΟΣ. Και φυσικά δε βρισκόμουν σε εκπαιδευτικό ταξίδι.

Τρίτον: Και ιδιαιτέρως σημαντικό για μας τις καπετάνισσες... Αν και ο αρθρογράφος μιλά γενικά για τους δοκίμους, για άντρες δηλαδή και γυναίκες δοκίμους, αυθαίρετα δανείζεται μια ξένη φωτογραφία γυναίκας ναυτικού από το διαδίκτυο και την παραθέτει στο άρθρο του και αυθαίρετα πάλι θεωρώντας πως αφού είναι γυναίκα ναυτικός το πολύ πολύ να είναι δόκιμος. Βλέπεις δε χωρά εύκολα στα μυαλά ακόμη και εκείνων που αυτοσυστήνονται ως:

Οι ελεύθεροι διαπιστευμένοι Πειραϊκοί και ναυτιλιακοί συντάκτες

πως οι γυναίκες ναυτικοί κατάφεραν να γίνουν κάτι καλύτερο από δόκιμοι!
Και το ψέμα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο συνδέοντας την εποχή του 1980 με το σήμερα. Διότι είναι ψέμα πως είχαν πρόβλημα ναυτολόγησης εκείνη την εποχή οι δόκιμοι, άντρες και γυναίκες. Ήταν βλέπετε η εποχή που η ελληνική ναυτιλία βρισκόταν στα φόρτε της και όχι πρόβλημα ναυτολόγησης δεν είχαμε αλλά μας παρακαλούσαν κιόλας να μας προσλάβουν κατ' ευθείαν ανθυποπλοιάρχους. Έτσι ακριβώς βρέθηκα κι εγώ τότε να υπηρετώ ως ανθυποπλοίαρχος σε φορτηγό του Τσάκου αμέσως μετά την αποφοίτησή μου από τη σχολή.

1980. Εποχή που ακόμη κυβερνούσε τον τόπο η Νέα Δημοκρατία. Η ίδια που άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες των Ανώτερων Δημόσιων Σχολών Εμπορικού Ναυτικού για γυναίκες. Και για καπετάνισσες και για ασυρματίστριες.

Τα προβλήματα για μας, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ξεκίνησαν όταν το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία. Το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου. Εποχή 1982... Εκεί και τότε μείναμε στο δρόμο σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Αυτή είναι η αλήθεια. Και άλλες έμειναν άνεργες και άλλες αναγκαστήκαμε να σπουδάσουμε ξανά άλλο επάγγλμα.

Η δική μου προσωπική ιστορία είναι δημοσιευμένη στο ΒΗΜΑ εδώ και πολλά χρόνια:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=86069&ct=75&dt=23/02/1997

https://www.tovima.gr/2008/11/24/archive/ti-zitoyn-pragmatika-009-oi-kathigites/

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 1997 - σε άρθρο της ΣΥΛΒΑΝΑΣ ΡΑΠΤΗ

και την παραθέτω και εδώ για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα:

________________________

ΑΠΟ ΤΗΝ κυρία Μαρία Λαμπρίδου, δασκάλα στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Σμύρνης, πηραμε και δημοσιεύουμε αυτούσια την παρακάτω επιστολή, στην οποία αποτυπώνεται μια άλλη διάσταση, εξαιρετικά χαρακτηριστική, της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στον εκπαιδευτικό κλάδο:

«Είμαι μία από τους χιλιάδες απεργούς εκπαιδευτικούς, από αυτούς που τόσο άστοχα τα επίσημα χείλη χαρακτήρισαν «παίκτες του καζίνου». Νιώθω την αδικία να με πνίγει και την έντονη επιθυμία να απαντήσω με στοιχεία στην προσβολή αυτή.

Εμείς, που σήμερα απεργούμε, δεν είμαστε «οι παίκτες», είμαστε απλά και μόνο τα «πιόνια» στο ανίερο παιχνίδι των πολιτικών που αποσκοπεί (;) στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και αδιαφορεί παγερά για τον παράγοντα άνθρωπο.

Χιλιάδες από εμάς, τους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, αναγκαστήκαμε να σπουδάσουμε δύο επαγγέλματα. Η ανεργία μάς ανάγκασε να εγκαταλείψουμε το πρώτο και να ξανακαθήσουμε στα θρανία για να γίνουμε δάσκαλοι. Η διαδικασία αυτή δεν ήταν ανώδυνη, αφενός μας επιβάρυνε οικονομικά και αφετέρου μας έφθειρε ψυχολογικά. Είναι και αυτή μια διεθνής πρωτοτυπία της χώρας μας, οι δάσκαλοι να διαθέτουν πτυχία νομικής, φαρμακευτικής, οικονομικών επιστημών, υπομηχανικών, ακόμη και σχολών Εμπορικού Ναυτικού.

Σε αυτή την άτυχη γενιά ανήκω και εγώ. Ανθυποπλοίαρχος στα νιάτα μου, ταξίδεψα με γκαζάδικα ως τα πέρατα του κόσμου, δαμάζοντας τα κύματα και τις δυσκολίες του επαγγέλματος. Τη δουλειά μου τη λάτρευα. Δεν ήθελα να την εγκαταλείψω. Με τσάκισε όμως η θύελλα της ανεργίας που έπληξε τους ναυτεργάτες το 1982. Ως ιερά κειμήλια κρατώ στο αρχείο μου τα αποδεικτικά του αγώνα που τότε δώσαμε διεκδικώντας το δικαίωμα στη δουλειά. Μέλος της συντονιστικής επιτροπής ανέργων, πορεύτηκα με χιλιάδες άλλους από τον Πειραιά ως τη Βουλή (εκεί όπου και σήμερα πορεύομαι, με τους νέους μου συναδέλφους, ζητώντας και πάλι μια θέση στον ήλιο...).

Η νεαρή τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση, προσπαθώντας να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, όχι μόνο των ναυτεργατών αλλά και πολλών άλλων κλάδων, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες των Παιδαγωγικών Ακαδημιών (όπως σήμερα επιχειρεί να κάνει με τα πανεπιστήμια). Οχι μόνο εγώ αλλά και χιλιάδες άλλοι άνεργοι γίναμε τότε πιόνια στα χέρια των πολιτικών και αλλάξαμε... επάγγελμα (όχι όμως και ζωή).

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, απέξω από τη Βουλή, να ζητάμε από τους ίδιους ανθρώπους τα ίδια που ζητούσαμε και τότε, αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης. Προσωπικά, στα χρόνια που πέρασαν έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να βοηθήσω στην ανάπτυξη της χώρας μου. Εδωσα την ψυχή μου στην εκπαίδευση χωρίς να αναλογιστώ κόπους και θυσίες. Παράλληλα αξιοποίησα κάθε δυνατότητα για επιμόρφωση, δύο χρόνια στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και ένα στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου, όπου ειδικεύτηκα σε θέματα παιδαγωγικής έρευνας.

Οταν όμως γύρισα το 1995 στην τάξη, χρειάστηκα τη βοήθεια ψυχιάτρου για να σταθώ στα πόδια μου. Αισθανόμουν το σχολείο να με πνίγει. Η αδιαφορία και η ανοργανωσιά, η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, τα ξεπερασμένα προγράμματα τύλιγαν θηλιά στο λαιμό μου. Η τριετής επιμόρφωση δεν στάθηκε ικανή να τη λύσει. Αντίθετα. Η ψυχή μου τώρα αγρικούσε πικρότερα «τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει».

Ο γιατρός με βοήθησε να αντέξω και να συνεχίσω τη δουλειά μου. Τούτες όμως τις τελευταίες ημέρες νιώθω και πάλι την υπομονή μου να εξαντλείται, το ποτήρι της οργής και της αγανάκτησης να ξεχειλίζει επικίνδυνα. Η απεργία μας δεν φαίνεται να συγκινεί κανέναν. Στα αιτήματά μας απαντούν με ύβρεις και εκβιασμούς. Ταυτόχρονα, τα χαμένα μεροκάματα ξεθώριασαν το μοναδικό μου όνειρο...

Οχι, δεν θέλω να αλλάξω το μικρό παλιό μου Yugo, ούτε να βάψω το σπίτι μου, που δέκα χρόνια άβαφτο έχει γίνει γκρίζο. Δεν με πειράζει και ο σπασμένος καναπές στο σαλόνι. Και από ρούχα μού φτάνουν δύο τζιν και μερικά φτηνά πουλόβερ. Αυτό που διακαώς επιθυμώ είναι ένα... κομπιούτερ. Από αυτά που εκατοντάδες έχουν οι εφορίες και που στα δημοτικά δεν υπάρχει ούτε ένα για δείγμα. Στην αυγή του 2000 είναι αδύνατον να κάνω τη δουλειά μου χωρίς αυτό. Ευλαβικά μάζευα τις δεκάρες από τον μισθό μου. Λογάριαζα πως με τις υπερωρίες θα κατάφερνα ως το τέλος της χρονιάς να το αποκτήσω. Τις υπερωρίες όμως μας τις έκοψαν. Ηρθε και η απεργία και οι ελπίδες μου εξανεμίστηκαν εντελώς. Για χάρη του εκσυγχρονισμού, μου λένε, πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά σου και να συνεχίσεις με τα ίδια προπολεμικά εφόδια: την κιμωλία και τον μαυροπίνακα!

Αυτοί είμαστε οι άνθρωποι που καθημερινά διαδηλώνουμε έξω από τη Βουλή και που πεισματικά αρνούμαστε να γυρίσουμε στα σχολεία μας. Το πείσμα μας δεν έχει να κάνει με καζίνα και τζόγο, είναι ένα πείσμα που το 'θρεψαν χρόνια και χρόνια αδικίας, διπλής αδικίας για πολλούς από μας που η ανεργία μάς έκανε δασκάλους και που η σημερινή κατάντια του νέου μας επαγγέλματος μας έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού αναζητώντας λύσεις στα τρισάθλια οικονομικά μας και στο πνιγηρό κλίμα που επικρατεί στη δουλειά μας.

Η απεργία μας δεν είναι τζόγος, δεν είναι παιχνίδι ανταγωνισμού. Για μας είναι αγώνας επιβίωσης και ως εκ τούτου δεν έχουμε περιθώρια για υποχωρήσεις. Για την κυβέρνηση, όμως, φαίνεται πως είναι κάτι άλλο. Ειλικρινά λυπάμαι που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να καταλάβουν».

________________________

1997. Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τότε. Υπό τον Κ. Σημίτη.

Μπορεί κάποιοι σε τούτο τον τόπο να υποφέρουν από αμνησία όχι όμως άνθρωποι σαν εμένα που πλήρωσαν και ξαναπλήρωσαν τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ. Και να βλέπω τώρα τη φωτογραφία μου να χρησιμοποιείται εν αγνοία μου σε ένα άρθρο με απροκάλυπτο προεκλογικό χαρακτήρα ή μήπως δεν είναι προεκλογικό στο παρά πέντε των εκλογών να θυμούνται τι τραβάν οι δόκιμοι για να βρουν καράβι...
Και ξέρω καλύτερα από πολλούς άλλους τι τραβάν, γιατί έχω μια κόρη - καρδιάς που βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη θέση. Δευτεροετής και ψάχνει εδώ και μήνες απεγνωσμένα να βρει θέση να μπαρκάρει και καράβι πουθενά. Κινδυνεύει πλέον να χάσει το έτος της. Τι φταίει όμως που και εκείνη και αρκετοί άλλοι δόκιμοι μένουν στα αζήτητα;

Που δεν επιδοτούνται οι θέσεις των δευτεροετών; Ναι, ίσως να φταίει και αυτό... Όμως γιατί στα δικά μας χρόνια χωρίς καμία επιδότηση βρίσκαμε όλοι και όλες δουλειά; Τι άλλαξε; Που δεν πιέζει ο υπουργός τους εφοπλιστές; Ή ο Γ.Γ;

Και μια και ζητά απάντηση στο άρθρο του ο κ. Λαμπρόπουλος, θα του απαντήσω πως στα δικά μου χρόνια συνέβαινε και το ανάποδο. Οι εφοπλιστές να πιέζουν τους υπουργούς να τους βρουν δοκίμους και αξιωματικούς. Δεν πηγαίναμε εμείς στις εταιρείες, εκείνες έρχονταν στη σχολή μας και ζητούσαν να μας ναυτολογήσουν.

Τι άλλαξε λοιπόν στην πορεία; Ή και τι θα άλλαζε αν οι υπουργοί πίεζαν; Θέμα πίεσης είναι; Και θέμα προσώπων; Δεν είναι αποτέλεσμα της γενικότερης ναυτιλιακής πολιτικής;

Κι αν θέλετε και της πολιτικής που οδήγησε σε παρακμή τη ναυτική εκπαίδευση;

Και γενικότερα θέμα της μεγάλης διαμάχης κεφαλαίου - εργατικής τάξης και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο;

Στα χρόνια τα δικά μου το εφοπλιστικό κεφάλαιο είδε στις γυναίκες ναυτικούς μια καλή ευκαιρία για να λύσει το πρόβλημα των πληρωμάτων. Σήμερα έχουν πλέον ανοιχτεί προς Ασία και άλλες χώρες του τρίτου κόσμου. Κι αυτό δεν αλλάζει με τις πιέσεις του όποιου υπουργού... Μόνο με αλλαγή πολιτικής. Και αλλαγή πολιτικής δε γίνεται χωρίς αγώνες εκείνων που αδικούνται. Αυτή είναι η λύση και η μόνη εγγύηση.

Αυτή ήταν και η διαφορά τότε. Υπήρχε ζωντανό ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Σήμερα; Σήμερα όλα τα θεωρούμε ζήτημα προσώπων. Και πανηγυρίζουμε που θα βγει ο τάδε ή ο τάδε για να μας λύσει τα προβλήματα. Κούνια που μας κούναγε.

Αν δεν αγωνιστούμε οι ίδιοι, αν δεν αγωνιστούν και οι δόκιμοι των ΑΕΝ, τίποτε δε θα αλλάξει προς το καλύτερο. Προς το χειρότερο θα πηγαίνουμε συνεχώς.

Κι είναι πραγματικά θλιβερό να καλλιεργούνται απόψεις ότι ο υπουργός θα μας λύσει το ζήτημα χωρίς να κουνήσουμε εμείς ούτε το δαχτυλάκι μας. Γιατί είναι λέει υποχρεωμένος. Λάθος!

Και περιμένω κι εγώ να μου πείτε πότε έκαναν τελευταία φορά κινητοποίηση οι σπουδαστές των ΑΕΝ; Πότε συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί να πιέσουν τον Υπουργό και την κυβέρνηση και τους εφοπλιστές;

Παρά κάθονται και περιμένουν να τους λυπηθούν. Ή αναζητούν ατομικές λύσεις ο καθένας. Νομίζοντας πως αύριο που η οικονομική κρίση θα βαθύνει, δε θα τους πάρει και αυτούς η μπάλα. Και δε θα πάθουν ό,τι πάθαμε και οι παλιότεροι όταν τελείωσε η εποχή των παχιών αγελάδων...

Ευθύνη σ' αυτό το χάλι έχουν βεβαίως και οι διάφοροι συντάκτες. Που κάνουν πλύση εγκεφάλου στους πολίτες ότι αν αλλάξει κυβέρνηση κάτι θα τρέξει στα ... γύφτικα. Και δε λένε πως μόνο αν αλλάξουμε εμείς, μόνο αν αγωνιστούμε οι ίδιοι, μπορεί να δούμε άσπρη μέρα. Και μάλιστα όλοι μαζί. Και οργανωμένα.

Γιατί όμως να το πουν; Αν κάτι τέτοιο γίνει πάει ο δικός τους ρόλος. Και θα μείνουν να κάνουν μόνο ρεπορτάζ όχι να κινούν τα νήματα των εξελίξεων. Και να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις. Μη διστάζοντας να αξιοποιούν κάθε μέσο στην κατεύθυνση αυτή. Ακόμη και δημοσιεύοντας μια παμπάλαιη φωτογραφία του '80 σε άρθρο που αφορά τους νέους του σήμερα... μια φωτογραφία ανθυποπλοιάρχου σε άρθρο που μιλά για δοκίμους... μια φωτογραφία από την εποχή που οι εταιρείες παρακαλούσαν τους ναυτικούς για την εποχή που οι ναυτικοί φιλάνε ακόμη και κατουρημένες ποδιές για μια θεσούλα σε πλοίο...

Είναι αυτοί που τάχα και καλά μπαρκάρουν ναύτες σε πειρατικά καράβια και συμπονούν τους αληθινούς ναύτες και ναυτικούς. Μόνο που τα τρυφερά τους χεράκια ξέρουν μόνο να χτυπάν πλήκτρα και δεν έχουν ρόζους από κάβους και ματσακόνια. Που κάθονται στα κλιματιζόμενα γραφεία τους και δεν ξέρουν τι θα πει να σκυλοπνίγεσαι μεσοπέλαγα. Αυτοί που θέλουν μα δεν μπορούν κρύψουν πως αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για αλλαγή φρουράς στο ΥΕΝ όπως το ξέραμε κάποτε, στο ΥΕΝΑΝΠ όπως το λένε σήμερα. Να φύγει λέει ο λόρδος και να έρθει ο νησιώτης!!!

Άντε λοιπόν να έρθει. Για να δούμε, θα αλλάξει κάτι; Θα βρουν και οι δόκιμοι καράβι για το εκπαιδευτικό;

Εγώ πάντως και είτε αρέσει είτε όχι στους "ναύτες του Πειρατικού Ρεπορτάζ" επί ΠΑΣΟΚ έμεινα άνεργη και επί ΠΑΣΟΚ αλώνιζα και αλώνιζα την Ακτή Μιαούλη και όλες οι πόρτες ήταν κλειστές. Μέχρι που αναγκάστηκα να αλλάξω επάγγελμα. Γι' αυτό και δε δίνω σε κανένα το δικαίωμα να καπηλεύεται τη δική μου φωτογραφία για προεκλογική εκστρατεία υπέρ του κόμματος που δεν έκανε τίποτε για να προστατέψει όχι μόνο εμένα αλλά χιλιάδες συναδέλφους μου εκείνη την εποχή. Αλλά τι περιμένεις; Να μην καπηλευτούν μια φωτογραφία; Εδώ καπηλεύονται τα όνειρα και τις αγωνίες τόσων νέων... Ε, κοντός ψαλμός. Εδώ θα είμαστε και την άλλη βδομάδα...

Θα λείπει όμως, όπως λείπει εδώ και 26 χρόνια ο φίλος και κολλητός Γιώργος Ζαρέντης. Που άφησε την τελευταία του πνοή στα δύσκολα χρόνια της κρίσης εργαζόμενος ως ναύτης αν και ήταν ανθυποπλοίαρχος. Ο Γιώργης που τον κουβαλήσαμε νεκρό στην πόρτα του τότε ΥΕΝ. Του Κατσιφάρα... Βασικού στελέχους σε πολλές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ...

http://kapetanisses.blogspot.com/2007/08/blog-post_74.html

Τι θα αλλάξει λοιπόν αν από Δευτέρα φύγει ο γαλάζιος και έρθει ο πράσινος; Ό,τι άλλαξε και το '81. Κι όποιος ή όποια άλλα νομίζει, είναι αφελής. Όσο για εκείνον που προσπαθεί να πείσει τους άλλους ότι κάτι θα αλλάξει, καταλαβαίνετε μόνοι σας τι είναι, δε χρειάζεται να το πω εγώ...