2007. ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΤΟΣ ΔΕΛΦΙΝΙΩΝ

Το 2007 έχει ανακηρυχθεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως «Διεθνές Έτος των Δελφινιών». Κυβερνήσεις, Διακυβερνητικοί οργανισμοί, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και εκπρόσωποι του ιδιωτικού τομέα συμμετέχουν σε μία κοινή προσπάθεια με στόχο την προστασία τους. Τα δελφίνια και οι φάλαινες είναι ζώα στενά συνδεδεμένα με την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Η ευφυΐα τους και η ομορφιά τους αλλά και η ιδιαίτερη σχέση τους με τον άνθρωπο, προκαλούν το θαυμασμό μας. Όμως σε ένα θαλάσσιο περιβάλλον που υποβαθμίζεται, η επιβίωσή τους γίνεται ολοένα δυσκολότερη.

Κι ας βοηθήσουμε όλοι για να μην ξαναδούμε εικόνες σαν τις παρακάτω:

Ας πάρουμε όλοι μέρος στην παγκόσμια προσπάθεια για τη σωτηρία των δελφινιών!

Πηγή Αφίσας
Πληροφορίες για τα Δελφίνια

Μήνυμα της Παιδικής Helmepa

Τα δελφίνια ασκούσαν πάντα μια ακαταμάχητη έλξη στους ανθρώπους, συμβολίζοντας την ελευθερία, το δυναμισμό και τη γαλήνη. Αποτελούν ένα ζωντανό θησαυρό του γαλάζιου Πλανήτη μας. Καθώς όμως έχουν ανάγκη να κολυμπούν ανενόχλητα σε καθαρές θάλασσες, η επιβίωση τους γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη από ανθρώπους που δεν τα σέβονται και αδιαφορούν για την τύχη τους.

Το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών σε συνεργασία με τα κράτη μέρη των Συμφωνιών ASCOBANS (Συμφωνία για την προστασία των μικρών κητοειδών της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας) και ΑCCOBAMS (Συμφωνία για την προστασία των κητοειδών της Βαλτικής, της Μεσογείου και της παράκτιας ζώνης του Ατλαντικού) και τον Οργανισμό Προστασίας Φαλαινών και Δελφινιών, ανακήρυξαν το 2007 ως τη Χρονιά για την Προστασία του Δελφινιού.

Μερικές συναρπαστικές πληροφορίες από τη ζωή και συμπεριφορά των δελφινιών συνοψίζονται στη συνέχεια:

• Τα δελφίνια είναι θαλάσσια θηλαστικά τα οποία ξεκίνησαν την εξέλιξη τους στον Πλανήτη μας πριν 10 εκατομμύρια χρόνια.

• Υπάρχουν 40 είδη δελφινιών που διαφέρουν σε μέγεθος από 1,2 μέτρα έως 9,5 μέτρα και ζυγίζουν από 40 κιλά έως 10 τόνους.

• Είναι σαρκοφάγα και τρέφονται κυρίως με ψάρια και καλαμάρια και μπορούν να φτάσουν μέχρι την ηλικία των 55 ετών.

• Ζουν σε ρηχές θάλασσες κοντά στις ηπείρους και μετακινούνται σε ομάδες που αριθμούν από 20 έως αρκετές εκατοντάδες δελφίνια.

• Θεωρούνται από τα πιο έξυπνα και κοινωνικά ζώα καθώς διαθέτουν μεγάλο εγκέφαλο σε σχέση με τη σωματική τους μάζα. Όταν κοιμούνται, το μισό ημισφαίριο του εγκεφάλου τους είναι σε εγρήγορση έτσι ώστε όταν κινούνται σε επιφανειακά νερά να μπορούν να βγαίνουν από το νερό για να αναπνεύσουν.

• Αναπνέουν οξυγόνο από το φυσητήρα που βρίσκεται στο πάνω μέρος του κεφαλιού τους και μπορούν να μείνουν κάτω από το νερό από 5 λεπτά έως 1 ώρα.

• Το μικρό δελφίνι περνάει τα 3 - 6 πρώτα χρόνια της ζωής του με την μητέρα του η οποία το προστατεύει και το εκπαιδεύει. Από την πρώτη στιγμή της γέννησής του, η μητέρα φροντίζει ώστε το μικρό της να αναγνωρίζει τον δικό της προσωπικό ήχο υψηλής συχνότητας που εκπέμπει και ο οποίος είναι μοναδικός για κάθε δελφίνι. Η επιβίωση των δελφινιών απειλείται όμως από τις ακόλουθες, μεταξύ άλλων, ανθρώπινες δραστηριότητες:

• Τις καταστροφικές αλιευτικές πρακτικές, όπως τα αφρόδιχτα και τις μηχανότρατες που αποδεκατίζουν τους πληθυσμούς τους αλλά και την υπεραλίευση που μειώνει σημαντικά την επάρκεια της τροφής τους.

• Τη ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος από επιβλαβείς και τοξικές ουσίες που καταλήγουν σε ζωτικά όργανα των δελφινιών.

Γιάννης Σκαρίμπας: Το βαπόρι

Turner

Το Βαπόρι

Νάναι ως να 'χεις φύγει -με τους ανέμους- καβάλλα
στο άτι της σιγής κι όλα να πάεις
και vα 'v' πολλά καράβια, πολλή θάλασσα -μεγάλα
σύγνεφα πάνω- οι άνθρωποι κι ο Μάης.

Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται -όλο να τρέμει-
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι
πάλι εσύ κι ο Μάης κι οι ανέμοι
κι έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και να 'ναι όλα απ' ό,τι φεύγει -και δε μένει-
σε μια πόλη ακατοίκητη κι εντός μου
ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ' τη τρικυμία τούτου του κόσμου.

Γιάννης Σκαρίμπας

Βιογραφικό

Καββαδίας: Mal du depart

MΑL DU DEPART

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφάξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα' χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει ..."

Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό τ' ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Νίκος Καββαδίας

ΒΙΝΤΕΟ Τεχνητή Αναπνοή

Για να εμπεδώσετε το προηγούμενο άρθρο σχετικά με τον πνιγμό, δείτε αυτό το βίντεο. Αχρείαστο να είναι και αυτό... αλλά μπορεί να σώσει μια ζωή αν το δείτε και μάθετε τις σωστές κινήσεις.

ΠΝΙΓΜΟΣ - ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ

Στο εξαιρετικό blog ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗ βρήκαμε τις παρακάτω πληροφορίες (αχρείαστες να είναι... ) και τις αναδημοσιεύουμε:

ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΒΟΗΘΕIΑ

1. 1. Αν δεν γνωρίζετε κολύμπι, καλέστε κι εσείς βοήθεια.
2. 2. Αν γνωρίζετε κολύμπι, αλλά δεν έχετε γνώσεις ναυαγοσωστικής, πετάξτε στον κολυμβητή ένα σωσίβιο ή ένα σκοινί και μην πέσετε στη θάλασσα παρά μόνον αν είναι απολύτως απαραίτητο.
3. 3. Αν βουτήξετε στο νερό, κολυμπήστε με το κεφάλι έξω από αυτό, για να είστε συνεχώς σε οπτική επαφή με αυτόν που κινδυνεύει.
4. 4. Προσεγγίστε τον από πίσω, ώστε να' μην μπορεί από την ταραχή του να σας αρπάξει και κινδυνεύσετε έτσι και οι δύο.
5. 5. Τραβήξτε τον από τους ώμους, το σαγόνι ή τις μασχάλες προς την ακτή. Αν δεν πατάνε τα πόδια σας στο βυθό, θα πρέπει κατά κάποιο τρόπο να κολυμπάτε κάτω από το σώμα του θύματος.
6. 6. Μόλις τον βγάλετε στην ξηρά, καλέστε ασθενοφόρο και αρχίστε τον έλεγχο για να διαπιστώσετε αν χρειάζεται να του δώσετε τις πρώτες βοήθειες.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

1. 1. Μόλις ξαπλώσετε το θύμα στην παραλία, ελέγξτε: - Αν έχουν μελανιάσει τα χείλη και τα νύχια του. - Αν το στάμα είναι σφιχτά και έχει αφρούς.
2. 2. Εφαρμόστε το "Βλέπω - Ακούω - Αισθάνομαι". Αυτό σημαίνει ότι παρατηρείτε τη γενική εικόνα του θύματος, προσπαθείτε να ακούσετε την αναπνοή του και σκύβετε πάνω από το πρόσωπό του για να την αισθανθείτε. Αν το θύμα δεν έχει σφυγμό και δεν αναπνέει, χρειάζεται να ξεκινήσετε αμέσως τεχνητή αναπνοή. Ο κρίσιμος χρόνος είναι τέσσερα λεπτά. Στη συνέχεια το άτομο κινδυνεύει να πάθει εγκεφαλικές βλάβες, οι οποίες δεν αποκλείεται να είναι ανεπανόρθωτες.

ΕΛΕΓΞΤΕ ΤΟ ΣΦΥΓΜΟ

Το σφυγμό μπορείτε να τον αντιληφθείτε ψηλαφώντας μία αρτηρία κοντό στην επιφάνεια του δέρματος. Ενώ όλες οι αρτηρίες έχουν σφυγμό, πιο εύκολα αντιληπτός γίνεται στον καρπό. Η φυσιολογική συχνότητα του σφυγμό δεν είναι ίδια σε όλους. Διαφέρει ανάλογα με την ηλικία, ενώ και η δραστηριότητα του ατόμου προκαλεί διακυμάνσεις στο σφυγμό (π.χ., είναι μεγαλύτερος κατά τη διάρκεια σωματικής άσκησης). Σε στιγμή ηρεμίας, όμως, τα φυσιολογικό όρια του σφυγμού είναι για τα βρέφη και τα μικρό παιδιά 100-140 σφύξεις το λεπτό, για τα παιδιά σχολικής ηλικίας 90-100 σφύξεις, ενώ για τα νεαρό άτομα και τους ενηλίκους είναι 60-80 σφύξεις. Για να μετρήσετε το σφυγμό, χρειάζεστε ένα ρολόι με λεπτοδείκτες και να συγκεντρωθείτε σε αυτό που κάνετε.

ΣΤΟΝ ΚΑΡΠΟ

Ενώστε δύο σας δάχτυλα (τον δείκτη και τον μέσο) και ακουμπήστε τα στο μέρος του καρπού του θύματος προς τον αντίχειρα. Βρείτε το σκληρό κόκαλο στην πτυχή που σχηματίζεται στη βάση του αντίχειρα, σύρετε τα δάχτυλό σας προς τη μαλακή εσωτερική επιφάνεια του καρπού και σταματήστε λίγο, πριν φθάσουν στη δέσμη των τενόντων που κατευθύνονται προς τον πήχη. Πιέστε σταθερό με μέτρια πίεση μέχρι να αισθανθείτε το σφυγμό. Αν δεν πιέσετε αρκετό, δεν θα τον νιώσετε, ενώ, αν πιέσετε πιο δυνατό, μπορεί να σταματήσετε εσείς το σφυγμό. Έχοντας σταθερό τα δάχτυλό σας στο σφυγμό και με τη βοήθεια του ρολογιού, μετράτε τον αριθμό των σφύξεων στη διάρκεια ενός λεπτού.

ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ

Ενώστε τα δάχτυλό σας και, ξεκινώντας από το «μήλο του Αδάμ», σύρετέ τα στο πλάι μέχρι το φυσικό αυλάκι που σχηματίζεται ανάμεσα στο λάρυγγα και τους μυς του λαιμού. Αυτό είναι το καταλληλότερο σημείο για να ελέγξετε το σφυγμό ενός παιδιού ή νεαρού ενηλίκου.

ΣΤΟ ΜΠΡΑΤΣΟ

Χρησιμοποιώντας και πάλι ενωμένα τα δύο δάχτυλα, ψηλαφίστε ανάμεσα στους μυς της εσωτερικής επιφάνειας του μπράτσου (δίπλα στο ποντίκι), περίπου στη μέση της απόστασης από τον αγκώνα στον ώμο.

ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΦΥΓΜΟΣ

Ο σφυγμός είναι ένδειξη ότι η καρδιά λειτουργεί. Σε αυτή την περίπτωση συνεχίστε τις τεχνητές αναπνοές με ρυθμό μία εμφύσηση ανά πέντε δευτερόλεπτα, αφού ένας άνθρωπος αναπνέει περίπου δώδεκα φορές το λεπτό.

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΦΥΓΜΟΣ

Αν δεν καταφέρετε να βρείτε σφυγμό μετά την τεχνητή αναπνοή, σημαίνει ότι έχει πάψει η καρδιακή λειτουργία και είναι απαραίτητο να προχωρήσετε αμέσως σε καρδιακές μαλάξεις. Οι μαλάξεις γίνονται ως εξής:

1. Ενώνετε τον δείκτη και τον μέσο και βρίσκετε το σημείο όπου ενώνονται τα πλευρό στη μέση του στέρνου.
2. Πλέκετε τα δάχτυλά σας και τα ακουμπάτε πάνω στο σημείο αυτό.
3. Τεντώνετε τα χέρια σας και αρχίζετε τις μαλάξεις, χρησιμοποιώντας το βάρος του σώματός σας.
4. Ο θώρακας του θύματος πρέπει να κατεβαίνει 3-4 εκατοστό σε κάθε μάλαξη.
5. Οι μαλάξεις γίνονται ανά ένα δευτερόλεπτο, ενώ κάθε τριάντα μαλάξεις κάνετε δύο τεχνητές αναπνοές.

Όταν το θύμα συνέλθει, γυρίστε το στο πλάι και περιμένετε το ασθενοφόρο. Δεν πρέπει να το αφήνετε ποτέ μόνο του μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο, ενώ χρειάζεται να ελέγχετε τακτικά την αναπνοή και το σφυγμό του.

***ΠΡΟΣΟΧΗ: Απαγορεύεται να προχωρήσετε σε θωρακικές συμπιέσεις αν το άτομο αναπνέει. Υπάρχει μεγάλoς κίνδυνoς με τις θωρακικές συμπιέσεις να απορρυθμίσετε την καρδιά και να τη σταματήσετε. (Σημείωση δική μας: Κίνδυνος υπάρχει και να του σπάσετε τα πλευρά αν κάνετε λάθος κινήσεις. Για το λόγο αυτό ανεβάσαμε και σχετικό βίντεο. Πατήστε εδώ για να το δείτε και να καταλάβετε καλύτερα πώς γίνονται αυτές οι κινήσεις.)

ΤΕΧΝΗΤΗ ΑΝΑΠΝΟΗ

1. 1. Εκτείνετε το κεφάλι του θύματος προς τα πίσω, ανασηκώνοντας το σαγόνι του για να ανοίξει η αναπνευστική οδός. Όταν το κεφάλι δεν βρίσκεται σε υπερέκταση, η γλώσσα πλαταίνει και φράζει την αναπνευστική οδό.
2. 2. Ανοίξτε το στόμα του θύματος και αφαιρέστε τυχόν φύκια ή άμμο. Όταν το στόμα του θύματος δεν ανοίγει, πιέζετε το σημείο όπου ενώνεται η άνω με την κάτω γνάθο κοντά στο αυτί.
3. 3. Αν έχει γυρίσει η γλώσσα του θύματος, τυλίγετε ένα πανάκι στο δείκτη σας, για να μη γλιστράει, και τη φέρνετε μπροστά.
4. 4. Κλείστε τη μύτη του και εφαρμόστε τα χείλη σας πολύ καλά στα χείλη του θύματος.
5. 5. Κάνετε δύο με τρεις εμφυσήσεις (αναπνοές). Μετά από κάθε εμφύσηση πρέπει να φουσκώνουν ο θώρακας και η κοιλιά. Μόλις ξεφουσκώνουν, κάνετε την επόμενη αναπνοή. Η εμφύσηση πρέπει να έχει διάρκεια.
6. 6. Ελέγξτε αν υπάρχει σφυγμός. Τις περισσότερες φορές ελέγχεται ο σφυγμός στην καρωτίδα αφού το τελευταίο σημείο του σώματος που σταματά να αιματώνεται είναι ο εγκέφαλος. Αν δεν βρίσκετε το σφυγμό, μπορείτε να ανοίξετε τα μάτια του θύματος. Όταν η κόρη του ματιού δεν αντιδρά στο φως είναι πιθανό να έχει σταματήσει η καρδιά του.

Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΑΝΑΠΝΟΗ ΣΤΑ ΜΩΡΑ

Στα μωρά ελέγχετε το σφυγμό στο μπράτσο (στο ποντίκι) και όχι στην καρωτίδα. Κάνετε μία εμφύσηση ανά τρία δευτερόλεπτα αφού τα μωρά αναπνέουν περίπου είκοσι φορές το λεπτό. Οι εμφυσήσεις έχουν μικρότερη ένταση.

ΟΙ ΜΑΛΑΞΕΙΣ ΣΤΑ ΜΩΡΑ

Οι μαλάξεις γίνονται μόνο με τα δύο δάχτυλα (δείκτη και μέσο) του ενός χεριού. Το σημείο πίεσης βρίσκεται στη μέση της νοητής ευθείας των θηλών του στήθους και λίγο πιο χαμηλά. Η πίεση των μαλάξεων είναι αρκετά μικρή και ο θώρακας δεν κατεβαίνει περισσότερο από 1-1,5 εκατοστό.

http://www.gohalkidiki.com/gr/symboules/pnigmos.asp

Ναυτικό Μουσείο Χίου

Η χώρα μας έχει με τη θάλασσα τέτοιο δεσμό που νομίζω είτε μιλάς για την Ελλάδα είτε για τη θάλασσα της είναι ένα και το αυτό. Για σκεφθείτε λίγο τι θα ήταν η Ελλάδα χωρίς τη θάλασσά της; Και σκεφθείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία μας αν ο τόπος μας δεν είχε την εξαιρετική τύχη να αγκαλιάζεται από τόσες θάλασσες. Και όχι μόνο η ιστορία της χώρας αλλά και οι μικρές ατομικές ιστορίες εκατομμυρίων ανθρώπων που ερωτεύτηκαν τη γαλανομάτα.

Μια εξαιρετική ευκαιρία ενημέρωσης και προβληματισμού γύρω από το θέμα Ελλάδα και θάλασσα μας προσφέρουν τα ναυτικά μουσεία της χώρας. Και ευτυχώς είναι και πολλά και αξιόλογα. Σήμερα σας ξεναγούμε σε ένα από τα καλύτερα. Στο Ναυτικό Μουσείο Χίου:

Από το σάιτ του Μουσείου και οι φωτογραφίες και οι πληροφορίες που ακολουθούν:

"Το Ναυτικό Μουσείο Χίου, παλαιό όνειρο των απανταχού Χίων, είναι έργο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και έχει ως βασική επιδίωξη να εικονογραφήσει με ιστορικά και πολιτιστικά πειστήρια τη μακραίωνη, γεμάτη δυναμισμό και πάθος, σχέση της Χίου με τη θάλασσα και παράλληλα να προβάλει τη ναυτική της παράδοση με εκθέσεις, διαλέξεις, συνέδρια, καθώς και μέσα από τη συνεργασία με τα αντίστοιχα ιδρύματα του αιγαιακού χώρου.

Το Μουσείο στεγάζεται στο κέντρο της πόλεως, στο παραδοσιακό αρχοντικό του ζεύγους Αναστασίου και Μαρουκώς Πατέρα, που δωρήθηκε για το σκοπό αυτό από τους κληρονόμους τους το 1991.Πρόκειται για κτίριο του 19ου αιώνα, νεοκλασικού νησιώτικου ρυθμού, με χαρακτηριστικές οροφογραφίες, που μετά από ευρεία ανακαίνιση και προσεκτικές παρεμβάσεις στους εσωτερικούς χώρους και στον κήπο φιλοξενεί τα διάφορα εκθέματα κατά τρόπο που αναδεικνύονται μέσα σε ένα αρμονικό και αυθεντικό περιβάλλον.

Ο πυρήνας των εκθεμάτων του Μουσείου ήταν η μικρή αλλά ιδιαίτερα αξιόλογη συλλογή της Προοδευτικής Εκπολιτιστικής Ένωσης Βροντάδου (Π.Ε.Κ.Ε.Β.) που στη συνέχεια εμπλουτίσθηκε με δωρεές κυρίως ομοιωμάτων και εξαρτημάτων πλοίων.Μεταξύ των εκθεμάτων περιλαμβάνονται πίνακες ιστιοφόρων και ατμοκινήτων πλοίων των καραβοκύρηδων της Χίου, καθώς και έργα του πλοιογράφου Αριστείδη Γλύκα (Βροντάδος, 1870-1940) που θεωρούνται αριστουργήματα της λαϊκής ζωγραφικής του τέλους του προηγούμενου αιώνα και των αρχών του εικοστού.

Ακόμη, στις συλλογές του Μουσείου θα βρει ο επισκέπτης σπάνιες φωτογραφίες από τη ζωή του νησιού και των ανθρώπων του, αλλά και μια σειρά αντικείμενα που έχουν χρησιμοποιηθεί ή χρησιμοποιούνται στη ναυτιλία.

Στις άμεσες επιδιώξεις του Μουσείου είναι να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην προβολή της χιακής ναυτιλίας κατά την περίοδο του Β΄ μεγάλου πολέμου και την εν συνεχεία περίοδο της μεταπολεμικής της ανασυγκρότησης, με την πρόσκτηση των αμερικανικών λίμπερτυς."

Χαρακτηριστική φωτογραφία από το εσωτερικό του Μουσείου.

Για να δείτε τα πράγματι αξιόλογα εκθέματα του Μουσείου, πατήστε εδώ.

Θα χορτάσει το μάτι σας θαλασσινή ιστορία. Ενδεικτικά παραθέτω ένα από τα εκθέματα:

"Μπάρκο Μαρία"

Εξαιρετικά αφιερωμένο για όλες τις Μαρίες που σήμερα γιορτάζουν. Και για να μη μείνουν παραπονεμένες οι Δέσποινες, ας παραθέσω και το Ατμόπλοιο Δέσποινα Μιχαληνού:

Και βέβαια Χρόνια Πολλά και Καλά Ταξίδια σε όλους του θαλασσινούς που σήμερα γιορτάζουν και ειδικά σε όσους βρίσκονται μακριά από τα σπίτια τους. Και του χρόνου να έρθουν καλύτερα τα πράγματα και να γιορτάσουν με τους δικούς τους. Πονάνε τέτοιες μέρες πολύ... Κι εκείνοι που ταξιδεύουν κι εκείνοι που τους αγαπούν και δεν τους έχουν κοντά τους. Αχ, θάλασσα, πικροθάλασσα, γιατί να σ' αγαπήσω!!!

Black and White

04 BLACK AND WHITE...

Δεν ξέρω ειλικρινά τι τραγούδια είναι τούτα. Πρώτη φορά τα ακούω. Ας βοηθήσει όποιος ξέρει κάτι περισσότερο. Είναι όμως καταπληκτικά και εντελώς θαλασσινά. Μη νομίσετε πως θα το κάνουμε ντίσκο εδώ μέσα. Αλλά αυτά είναι πραγματικά διαμάντια.

Το μόνο πρόβλημα είναι που αρκετά από αυτά δεν μπορούν να παίξουν εδώ και αναγκαστικά θα μεταφέρεστε σε άλλη σελίδα για να τα ακούσετε. Αξίζει όμως τον κόπο. Και ειδικά για τούτο εδώ...

Το πλοίο θα σαλπάρει...

04 ΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ.mp3

Το έψαχνα αυτό το τραγούδι. Το βρήκα στην εκτέλεση που θα ακούσετε. Μόνο. Ίσως και να σας αρέσει. Τουλάχιστον θα διευρύνει τις μουσικές σας γνώσεις...

Η ιστορία του θερμαστή...

03 WILLIAM GEORGE ...

Ένα παράξενο τραγούδι. Για ένα θερμαστή. Πρώτη φορά το άκουσα. Μου άρεσε. Μου θύμισε ιστορίες από τα καράβια. Και το έφερα. Ποιος τραγουδά; Ή μάλλον ποια, δεν ξέρω...

Πες μου θάλασσα. Άλκηστις Πρωτοψάλτη

01 ΠΕΣ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ...

Πες μου θάλασσα...

Κάποτε φουρτούνες σήκωνα κι εγώ....


Ίδια εγώ με σένα!

Ο Σεβάχ ο θαλασσινός. Λοΐζος

Loizos - Sevax o t...

Θάλασσα, πικροθάλασσα, γιατί να σ' αγαπήσω...

Θάλασσα, πικροθάλασσα, πώς να μη σ' αγαπήσω!

Μ' ένα καράβι φορτηγό - Trailer

Θεατρική παράσταση έγινε η ζωή των ναυτικών... "Μ' ένα καράβι φορτηγό", ο τίτλος.

LIZETA KALHMERH -Σαλπάρει το καράβι απαλά...

Ας σαλπάρει κι ας μας πάει όπου θέλει... Να σαλπάρει μόνο.

Dalaras, Andreatos - Oi thalassinoi (live)

Πάρε ναυτάκι Συριανό, λοστρόμο Πειραιώτη, μηχανικό Μυτιληνιό, αλλά στον καπετάνιο θα τα χαλάσουμε. Καπετάνισσα κύριε Νταλάρα μου να πάρετε! Καπετάνισσα Ελληνίδα!!!

Ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο. Β. Παπακωνσταντίνου

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε...

Vasilis Papakonstantinou - Sto limani tou Amsterdam

Για όλα τα λιμάνια που περάσαμε. Και ζήσαμε. Μπαρτσελόνα, Γένοβα, Λιβόρνο, Νάπολι, Μολφέτα, Εδιμβούργο, Άμστερνταμ, Ρότερνταμ, Λισμπόα, Μασσαλία, Γουϊλιεμσχάβεν, Πόρτσμουθ, Ναγκασάκι, Γιοσού, Ραστανούρα, Σουέζ, Κέιπ Τάουν και σε όσα δεν προλάβαμε και ακόμα λαχταράμε...

Αν τη θάλασσα φροντίζεις...

«Θάλασσα, πικροθάλασσα και πικροκυματούσα,
πο’ ’πνιξες το παιδάκι μου, π’ άλλο παιδί δεν έχω».

«Δε φταίω η δόλια θάλασσα, δε φταίω εγώ το κύμα,
μόν’ φταίει ο πρωτομάστορας που φτιάνει τα καράβια».

Η θάλασσα, όπως και η λαϊκή μούσα αποτύπωσε τη σοφία της στο γνωστό τραγούδι, δε φταίει σχεδόν ποτέ. Ο άνθρωπος όμως φταίει και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις. Η αμυαλιά του, η απληστία του, το σύνδρομο της Βαβέλ και κυρίως η άγνοιά του. Γιατί θαρρώ πως οι αρχαίοι έλληνες είχαν δίκιο να λέγουν "Ουδείς εκών κακός". Ναι. Ο άνθρωπος δε γνωρίζει τις συνέπειες και επομένως δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τις συνέπειες των πράξεών του και να αποφύγει την καταστροφή και τη δίκαιη εκδίκηση της μάνας φύσης. Κι έτσι κάθε φορά θρηνούμε και καινούριες τραγωδίες. Ποια είναι η λύση;

Φυσικά η γνώση! Να μάθουμε επιτέλους τι πρέπει και τι δεν πρέπει. Και μέχρι πού φτάνουν τα όρια της δύναμής μας. Κι άλλο ρητό αρχαίο θα θυμίσω: "Μέτρον άριστον". Με μέτρο λοιπόν και με σεβασμό στους κανόνες που η φύση επιβάλλει. Γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι η φύση είναι ανώτερη από μας και όχι εμείς από εκείνη. Και έρχομαι να εξηγήσω πού το πάω για να μη σας κουράζω: Στο μέγα πρόβλημα της εποχής μας, την καταστροφή του περιβάλλοντος από τον άνθρωπο. Και στις δραματικές συνέπειες που τις πληρώνουμε όλοι.

Φυσικά, εμείς ως Καπετάνισσες, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον μας θα το στρέψουμε στη γαλανή κυρά που έκλεψε την καρδιά μας: Τη θάλασσα, την πικροθάλασσα... Και όχι μόνο γιατί εμείς την αγαπάμε πιότερο από τη στεριά αλλά κυρίως γιατί η θάλασσα είναι πηγή της ζωής. Το ξέρουμε αυτό; Πως η θάλασσα έδωσε τους πρώτους ζωνταντούς οργανισμούς; Ξέρουμε ακόμη ποια είναι η τεράστια συμβολή της θάλασσας στη διατήρηση της ζωής πάνω στον πλανήτη γη;

Οι έλληνες ναυτικοί και όλη η οικογένεια της ελληνικής ναυτιλίας έχουν εδώ και χρόνια αγκαλιάσει με στοργή το πρόβλημα της οικολογικής καταστροφής και έχουν προχωρήσει σε μέτρα συγκεκριμένα για την προστασία της θάλασσας. Και μιλώ για την οργάνωση της HELMEPA, που πρόσφατα γιόρτασε τα 25 χρόνια ζωής και δράσης της.

Εσείς τη γνωρίζετε τη HELMEPA; Αν όχι, αναζητήστε τη στα αγαπημένα μας λιμάνια και διαβάστε όλες τις πληροφορίες που δημοσιεύονται εκεί. Και όταν διαβάσετε, σκεφτείτε και αποφασίστε σοβαρά το να γίνετε μέλη της και να βοηθήσετε κι εσείς το έργο της. Είτε ως ναυτικοί, είτε και ως στεριανοί. Και περισσότερο ως γονείς... Γιατί η HELMEPA έχει ιδρύσει και τμήμα για παιδιά, τη HELMEPA JUNIOR, με δράση αξιόλογη και με κύρος αναμφισβήτητο στο χώρο της εκπαίδευσης. Διότι, όπως είναι εύλογο, η δράση της συμπλέει με τα προγράμματα των σχολείων μας και υπάρχει στενή συνεργασία με τους αρμόδιους για περιβαλλοντικά θέματα του Υπουργείου Παιδείας.

Φυσικά ως πρώην ναυτικός και νυν δασκάλα σε δημοτικό σχολείο, κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να προωθήσω τους στόχους της HELMEPA και να καλλιεργήσω στους μαθητές μου την αγάπη για το υγρό στοιχείο αλλά και υιοθέτηση αρχών και στάσεων ζωής που θα συμβάλουν αποφασιστικά στην προστασία της θάλασσας και των ακτών από τους οικολογικούς κινδύνους που τις απειλούν. Και πρέπει να πω ότι δεν είναι μόνο η δική μου αγάπη αλλά και η άδολη αγάπη των ίδιων των παιδιών που όπως όλοι μας ξέρουμε λατρεύουν και το νερό και τις ακρογιαλιές. Ρωτήστε ένα παιδί, όποιο παιδί θέλετε, πού νιώθει περισσότερο ευτυχισμένο, πού προτιμά να περνά τη μέρα του και πού να παίζει. Κι αν δε σας πει κοντά στη θάλασσα, ελάτε και πέστε μου πως κάνω λάθος.

Τα δικά μου πάντως ζουζουνάκια, και μιλώ για τους μαθητές μου, αυτά είναι τα δικά μου παιδιά, έχουν τεράστια αγάπη, λατρεία πες καλύτερα, για ό,τι σχετίζεται με θάλασσα. Και πρέπει να παραδεχθώ ότι ο δικός μου ρόλος περιορίζεται μόνο στο να τα φέρω σε επαφή με τις πηγές της γνώσης για το πώς αυτή την αγάπη μπορούν να την κάνουν πράξη. Να τους γνωρίσω δηλαδή την Παιδική HELMEPA, που είναι η καθ' ύλην αρμόδια σε ό,τι έχει να κάνει με την προστασία της θάλασσας από τα παιδιά. Βεβαίως, τίμια και ειλικρινά θα παραδεχθώ ότι μέσα από τη διαδικασία αυτή νιώθω κι εγώ να επιστρέφω στη θάλασσα αυτά που της χρωστάω. Και να εξιλεώνομαι που την πρόδωσα και βγήκα στη στεριά... Η HELMEPA είναι σήμερα για μένα ο ομφάλιος λώρος που με κρατά σε επαφή με τη μεγάλη αγαπημένη, τη θάλασσα. Αλλά και ο δρόμος για να ζωντανέψουν τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον του ανθρώπου. Γιατί εκεί κατατείνει η προστασία του περιβάλλοντος. Στον ίδιο τον άνθρωπο, που είναι κομμάτι της φύσης, θέλει δε θέλει, και το δικό του ευτυχισμένο μέλλον είναι αναπόσπαστα δεμένο με τη διάσωση του φυσικού περιβάλλοντος.

Είπα πολλά θεωρητικά και φτάνουν. Επί της ουσίας λοιπόν. Με τα μικρά μου κάνουμε πάντα ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε το έργο της HELMEPA JUNIOR. Έχουμε τις ομάδες μας και παίρνουμε μέρος σε όλες τις δραστηριότητες της οργάνωσης. Ευτυχής συγκυρία θέλησε σε μία από αυτές να λάβουμε και πρώτο πανελλαδικό βραβείο. Συγκεκριμένα, στον περσινό διαγωνισμό δημιουργίας αφίσας με θέμα:

ΑΝ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ

ΤΗ ΖΩΗ ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΙΖΕΙΣ

Και δεν ήταν το βραβείο που με συγκίνησε τόσο όσο η ικανοποίηση που εισέπραξαν τα ίδια τα παιδιά. Ναι, είναι σπουδαίο πράγμα για ένα παιδί να εισπράττει επιβεβαίωση και αναγνώριση. Όπως και για όλους μας δηλαδή... Αλλά για τα παιδιά της σχολικής ηλικίας ακόμη περισσότερο. Έτσι τουλάχιστον λέγουν οι ειδικοί σε θέματα ψυχολογίας του παιδιού. Οι ιδιαιτερότητες μάλιστα της δικής μου τάξης, που φυσικά δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν, δίνουν στο συγκεκριμένο βραβείο μια ξέχωρη αξία από παιδαγωγική σκοπιά, τέτοια που να με κάνει να πιστεύω ότι τα δύο χρόνια που δούλεψα με τα συγκεκριμένα παιδιά το καλύτερο που τους πρόσφερα ήταν η γνωριμία τους με τον κόσμο της Παιδικής HELMEPA. Και με την ευκαιρία ας σας παρουσιάσω και το περίφημο έργο μας που έλαβε την τιμητική διάκριση και τυπώθηκε σε χιλιάδες αφίσες, μεταδίδοντας το μήνυμα του διαγωνισμού εντός και εκτός Ελλάδας:

Είναι το έργο που κατασκεύασε η ομάδα των κοριτσιών της τάξης μας, τα Δελφινάκια. Αλλά το πνεύμα συνεργασίας και το δέσιμο των παιδιών, δέσιμο που ενισχύεται όταν εργάζονται για τέτοια προγράμματα που τα συγκινούν και τα ευχαριστούν, έκανε και τους νεαρούς κυρίους της τάξης, τους Ιππόκαμπους, περήφανους για το βραβείο και δείχνοντας την αφίσα στους γονείς τους τους άκουγες να λένε "Η αφίσα μας"! Αυτό το "μας" ξέρετε όλοι πόσο σημαντικό είναι στη ζωή μας και ειδικά για μας τους έλληνες...

Η HELMEPA JUNIOR είναι βέβαιο πως δεν προωθεί μόνο τους στόχους της προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος αλλά πολύπλευρα στηρίζει το έργο της αγωγής. Και μας, τη φετινή Ε΄ τάξη του 2ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Σμύρνης, μας στήριξε πολύπλευρα. Οφείλω ως υπεύθυνη της τάξης δημόσια να το αναγνωρίσω και να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στους υπεύθυνους της οργάνωσης. Διότι πέρα από το βραβείο, που σίγουρα είναι ευτυχής συγκυρία, θέλω να πω ότι είμαι σίγουρη πως όλες οι συμμετοχές σε τέτοιους διαγωνισμούς είναι η μία καλύτερη από την άλλη και πως δεν ήταν τα δικά μου αγγελούδια οι μετενσαρκώσεις του Πικάσο και του Ελ Γκρέκο... πέρα λοιπόν από το βραβείο, μας έδωσε την εξαιρετική ευκαιρία να γιορτάσουμε μαζί με τη μεγάλη HELMEPA τα 25 χρόνια δράσης στο Μέγαρο της Μουσικής Αθηνών. Από εκεί και η παρακάτω φωτογραφία. Τα δικά μου πιτσιρίκια στέκονται στα δεξιά και αριστερά είναι τα δευτεράκια από ένα σχολείο του Νέου Ηρακλείου:

ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

ΠΡΙΝ ΝΑ 'ΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ!

Αυτό φώναξαν τα παιδιά με όλη την αθωότητα και τη ζωντάνια τους και το δίκιο τους, γιατί το μέλλον ανήκει στα παιδιά περισσότερο από τον καθένα μας, στη σκηνή του μεγάρου και σκόρπισαν μεγάλη συγκίνηση σε όλους τους παρισταμένους. Μεγαλύτερη όμως ακόμη ήταν η συγκίνηση των ίδιων των παιδιών. Είμαι σίγουρη πως όσο ζούνε ποτέ δε θα ξεχάσουν αυτή την εμπειρία αλλά και όλες τις άλλες που τους πρόσφερε το πρόγραμμα της HELMEPA JUNIOR. Και κυρίως ότι δε θα ξεχάσουν ποτέ τα μηνύματα που ζωγράφισαν, φώναξαν, τραγούδησαν και έκαναν πράξη. Διότι κι αυτό πρέπει να το πούμε. Το σημαντικό είναι να εθίσουμε τα παιδιά σε έμπρακτη προστασία του περιβάλλοντος και όχι μόνο σε ωραία λογάκια και φιέστες. Το ξεκαθαρίζω αυτό για να μη βρεθεί κανείς καλοθελητής να πει διάφορα... Το συγκεκριμένο πρόγραμμα υποστηρίζει με κάθε τρόπο την ανάληψη πρωτοβουλιών από τα παιδιά, όπως για παράδειγμα την υιοθεσία μιας συγκεκριμένης ακτής που τα παιδάκια αναλαμβάνουν να διατηρούν καθαρή αλλά και να περνάνε το μήνυμα στους επισκέπτες της να σέβονται το χώρο και "Να βάζουν τα σκουπίδια στη θέση τους".

Για τις δραστηριότητες του προγράμματος αλλά και για το πώς μπορούν και τα δικά σας παιδιά να λάβουν μέρος στη HELMEPA JUNIOR, είμαι σίγουρη πως θα το επιδιώξετε όλες οι γυναίκες ναυτικοί κάτι τέτοιο, επισκεφθείτε το site της οργάνωσης πατώντας εδώ. Στη διάθεσή σας επίσης για οποιαδήποτε σχετική απορία. Και λαβαίνω αφορμή να ζητήσω από όλες να γίνετε και οι ίδιες μέλη της HELMEPA. Πατήστε εδώ για πληροφορίες για τους μεγάλους. Και ίσως ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να ενώσουμε την αγάπη μας για τη θάλασσα και στον τομέα αυτό και να δημιουργήσουμε μια δική μας ομάδα HELMEPA, την ομάδα των γυναικών ναυτικών, νυν και πρώην... Γιατί η αγάπη στη θάλασσα δε σβήνει και γιατί η αγάπη είναι έργα και όχι λόγια.

Εικονοθήκη: Πλοία

Αφιέρωμα στον Ευγενίδη

Ο Ευγενίδης ήταν το πρώτο σκάφος που ασκήσαμε τις ναυτικές μας γνώσεις. Οι ώρες που περνούσαμε εκεί ήταν πάντα ώρες μεγάλης χαράς και απόλαυσης. Σε επαφή με το υγρό στοιχείο. Τι άλλο θέλαμε;

Ο καπετάνιος, ο καπετάν Αντρέας, και όλο το πλήρωμα, μόνο κόκκινο χαλί που δεν έστρωναν για να μας υποδεχθούν. Κι εμείς πια νομίζαμε ότι είχαμε κιόλας γίνει θαλασολύκ...αινες με τα όλα μας.

Αρκεί βεβαίως να μην άρχιζε κανένα σουελάκι...

Εμείς στο άλμπουρο; Ε, όχι βέβαια. Αυτές είναι δουλειές για το τσούρμο.

Και ναι... Είναι αλήθεια πως μόνο Σαρωνικό ταξιδεύαμε. Μέχρι Αίγινα ήταν το μακρύτερο ταξίδι μας. Με τον τότε υπουργό να καμαρώνει τις ναυτικές μας ικανότητες. Θα τα είδατε και στο βίντεο.

Σήμερα ο καλός μας ο Ευγενίδης ξεκουράζεται στη μαρίνα Ζέας. Λεπτομέρειες για την ιστορία του και για το τι κάνει εκεί, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Από το σάιτ αυτό δανειστήκαμε κι εμείς τις φωτογραφίες του Ευγενίδη. Το σάιτ του Πολεμικού Ναυτικού. Κι αν αναρωτιέστε τι δουλειά έχει το Εμπορικό με το Πολεμικό Ναυτικό, μεγάλη. Και η σχολή μας δεν ήταν μια σχολή σαν όλες τις άλλες. Το καθεστώς ήταν ημιστρατιωτικό κι εμείς υποχρεωμένες να εφαρμόζουμε έναν πολύ αυστηρό κανονισμό. Με "ευπειθώς αναφέρω" εκάστη πρωία και με αποβολές αν ξεχνάγαμε να φορέσουμε το καπέλο. Αυτά όμως θα σας τα πούμε σε άλλα αφιερώματα. Με κάθε λεπτομέρεια. Και ποια ήταν η δική μας αντίδραση. Που θέλαμε απλώς να σπουδάσουμε και όχι να γίνουμε φαντάροι...

Κι αν φύγαμε μακριά της...

Κι αν φύγαμε από τα καράβια κι αν χάσαμε την καθημερινή επαφή με το υγρό στοιχείο, η αγάπη μένει και γίνεται κάθε μέρα πιο δυνατή. Σαν τους αληθινά ερωτευμένους που τους χώρισε η ζωή. Αυτό το μαράζι της θάλασσας μόνο με την τελευταία μας ανάσα θα λάβει τέλος.

Πήρα σήμερα ένα μέιλ από μια καπετάνισσα. Άγνωστη ακόμη σε μένα. Μας έφερε σε επικοινωνία ο μαγικός κόσμος του διαδικτύου. Και συγκεκριμένα το φόρουμ Ναυτιλία. Το αναφέρω και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους ναυτικούς και τους περί τη θάλασσα ασχολούμενους. Και ειδικά για τις γυναίκες ναυτικούς προτείνω το θέμα που έχει ανοίξει εκεί για μας. Γιατί μπορεί εμείς εδώ να ανοίξαμε ένα blog αλλά εκεί μπαίνουν καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι και θα ενημερώνεστε για τα πάντα γύρω από τη θάλασσα. Ακόμη και για λογοτεχνία και ποίηση. Πχ. εκεί διάβασα μόλις για ένα βιβλίο της Καρυστιάνη, το Σουέλ. Που μιλά λέει για καράβια... Και είναι πολύ καλό. Έτσι γράφουν οι χρήστες του Ναυτιλία. Να το έχετε λοιπόν στα υπόψη.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρω:

-Ό,τι κι αν είναι αυτό, πες μου τι συμβαίνει.

-Το σουέλ μου 'βαλε μπελά στο μυαλό.

-Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που δε γυρίζεις;

-Η θάλασσα δεν με επιστρέφει.

-Τι γυρεύεις τώρα πια;

-Δεν έχω θέληση για στεριά.

Δώδεκα χρόνια μακριά από την οικογένειά του. Μακριά από τη στεριά, από τα αγαπημένα αλλά και λησμονημένα του πρόσωπα. Σπίτι του είναι πλέον το ATHOS III. Ο τόπος όπου αναμετριέται με τις μνήμες του. Το καταφύγιο όπου διαφυλάσσει ερμητικά κλεισμένα τα μυστικά του. Το μόνο μέρος απ' το οποίο μπορεί και παρακολουθεί -όπως εκείνος θέλει- τη σιωπηλή πορεία του να χαράσσεται ερήμην του· τη μοναξιά του συντροφιά με το σουέλ: το βουβό κυματισμό του ωκεανού.

Στη μάνα μου

... που όταν της είπα θα πάγω στα καράβια, με απείλησε πως θα πέσει από το μπαλκόνι. Και μέναμε και σε τέταρτο όροφο. Κι εμένα τέτοιο ήταν το κάλεσμα της θάλασσας που μου τέλειωσε κάθε τρυφεράδα παιδιού προς μάνα και της είπα: "Πέσε. Δε θα μου χαλάσεις εσύ την τύχη μου!"

Στη μάνα μου... Που σαν ήρθαν τα δύσκολα εκείνη θυμόμουν. Κι ας μη τα πήγαινα καλά με αγίους και θρησκείες, το "κονισματάκι της" αγκάλιαζα για να πάρω δύναμη. Γιατί ήταν από το χέρι της δοσμένο και μυρωμένο με την αγάπη της.

Στη μάνα μου, που σαν έφευγα για το καράβι, πάντα τρύπωνε μέσα στη βαλίτσα μου ένα χαρτάκι με στίχους. Να το βρω σαν φτάσω στο βαπόρι και να στεριώσει καλά το ταξίδι:

"Αψήφισες τους δισταγμούς

και το κατεστημένο

το τσάκισες με βια.

Εσήκωσες τις άγκυρες

άνοιξες τα πανιά σου

και φεύγεις μακριά.

Ώρα καλή παιδί μου

και πάρε την ευχή μου

μαζί σου φυλαχτό,

να βρεις λιμάνια απάνεμα,

τις θάλασσες σα λάδι

και πρίμο τον καιρό.

Εμάς π' αφήνεις πίσω σου

διόλου μη συλλογάσαι

γλαράκι μου μικρό,

γλυκιά μας καπετάνισσα

άνοιξε τα φτερά σου

και σύρε στο καλό.

Κι απ' όσα δουν τα μάτια σου

κι απ' όσα θα γνωρίσεις

το τέλειο να κρατείς

και να περνάς χαρούμενα

κι ωραία τη ζωή σου

ώσπου να ξαναρθείς.

Με αγάπη

Η μανούλα σου "

Στη μάνα μου, που έπεσε λιπόθυμη όταν είδε από μακριά κρεμασμένες εφημερίδες στα περίπτερα να μιλάνε για ναυάγιο... Που έβρεχε στην Αθήνα και νόμιζε πως έχει τρικυμία στον Ειρηνικό. Στη μάνα μου, που όταν πιάσαμε Δραπετσώνα και ήρθε να δει πού δουλεύει η κόρη της, η μοσχοθυγατέρα της, γιατί έτσι με είχε κουναρημένη, με τα χίλια καλά κι ας στερούταν η ίδια για να μου τα προσφέρει... και είδε τα χάλια τα βαπορίσια και φρύαξε η γυναίκα. Εδώ που τα λέμε, έπεσε και στην περίπτωση. Διότι ήταν το χειρότερο παπόρο που έκανα.

Κι ευτυχώς απελύθην μετά πολλών επαίνων. Συνδικαλίστρια γαρ από τα γεννοφάσκια μου και έβγαλα γλώσσα στον καπετάνιο για το σιτηρέσιο και αρνήθηκα κι από πάνω να κάνω ματσακόνι την ώρα της βάρδιας στη γέφυρα. Και το χειρότερο; Όταν μου ζήτησε να ράψω την ξηλωμένη κουρτίνα του τσαρτ ρουμ, γιατί σαν γυναίκα θα πιάνουν τα χέρια μου, του έκοψα το βήχα και του είπα πως αυτή είναι δουλειά για τα καμαρωτάκια και όχι για αξιωματικό γέφυρας. Ναι. Και δε μετάνιωσα και ποτέ. Γιατί αυτά που τράβηξα σ' αυτή την εταιρεία, να μην τα τραβήξει ναυτικός, είτε γυναίκα είτε άντρας.

Και μπορεί σε αγίους να μην πιστεύω, μα αν άγιος των ναυτικών υπάρχει, με λυπήθηκε με τόσα βάσανα και μου έστειλε μπουναμά ανέλπιστο. Ακτή Μιαούλη 85 ήταν η εταιρεία. Στους επάνω επάνω ορόφους. Και σαν πήγα για την απόλυση, και μπήκα στο ασανσέρ να κατέβω, πιάνει το μάτι μου να γράφει στον πρώτο όροφο την εταιρεία του Ωνάση. Την Σπρίγκφιλντ. Και λέω, δε χάνω τίποτα. Ας κάνω μια ερώτηση. Κι έτσι έγινε και βρέθηκα στα βασιλοβάπορα του Αριστοτέλη ή μάλλον της Χριστίνας, γιατί η Χριστίνα ήταν τότε το αφεντικό. Ζωή και κότα. Η μέρα με τη νύχτα. Και δεν ξέρω τι λένε για τον Ωνάση οι διάφοροι, εγώ όμως πίνω ακόμη νερό στ' όνομά του και τον μνημονεύω να αγιάσουν τα κοκαλάκια του. Γιατί ήξερε να προσέχει τους ανθρώπους που του δουλεύανε. Και να τους κάνει να αισθάνονται σημαντικοί για την εταιρεία και όχι ένα κομμάτι κρέας.

Και λέω πως όλα αυτά ίσως και να μην είχαν συμβεί ποτέ έτσι αν δε είχε πατήσει η μάνα μου το πόδι της στο καράβι και δεν είχε δει τα κατάντια μου. Γιατί ξέρετε, των μανάδων οι επιθυμίες έχουν μεγάλη δύναμη. Και της δικής μου ακόμη μεγαλύτερη, αφού στο τέλος τα κατάφερε ακόμη και να με βγάλει από τα καράβια και να με κάνει δασκάλα... Έστω και έτσι όμως, το τραγούδι είναι εξαιρετικά αφιερωμένο για εκείνη. Γιατί τις "ώρες του χαμού" ένιωθα πάντα την ευχή της κοντά μου να με προστατεύει...

Η ευχή της μάνας. Στο ίδιο εικόνισμα πάντα κολλημένη.

Στίχοι Αρμυροί

Τα πρώτα μου χρόνια τ’ αξέχαστα τα ’ζησα
κοντά στ’ ακρογιάλι,
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Κ. Παλαμάς «Μια πίκρα», 1-4. Οι Καημοί της Λιμνοθάλασσας, 1912. Άπαντα, Ε΄. Μπίρης-Γκοβόστης, [1964]. 197.


Μια μένα είν’ η μοίρα μου, μια μένα είν’ η χάρη μου,
δε γνώρισα κι άλλη:
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη.
[...]
Μια πίκρα είν’ αμίλητη, μια πίκρα είν’ αξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν’ άσβηστη και μες στον παράδεισο
των πρώτω μας χρόνω κοντά στ’ ακρογιάλι.

Κ. Παλαμάς «Μια πίκρα», 13-16, 29-32. Οι Καημοί της Λιμνοθάλασσας, 1912. Άπαντα, Ε΄. Μπίρης-Γκοβόστης, [1964]. 197-198.


Να σ’ αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω,
απ’ το βουνό ψηλά
στρωτήν και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Κ. Βάρναλης «Πρόλογος», 1-4. Το φως που καίει, 1933. Ποιητικά. Εκδόσεις «Ο Κέδρος», 1956. 9.



Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου ― σαν νεκρός ― θαμένη.
Ο νους μου ώς πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω,
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά ’βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάςτους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού ― μη ελπίζεις ― δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώστην κώχη τούτη την μικρή,
σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κ. Π. Καβάφης «Η Πόλις». Τα ποιήματα, Α΄. Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 1991. 21.


Αγαπώ το βυθό της Θάλασσας.
Εκεί σαλεύουν οι σκοτεινοί ίσκιοι των τεράτων.
Είναι της ψυχής μου ο βυθός,
όλο μαργαριτάρια και τυφλά κήτη.

Στρατής Μυριβήλης «Αρμονία», 6-9. Μικρές φωτιές. Εκδοτικός οίκος Ι. και Π. Ζαχαροπούλου, 1942. 26.



Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
[...]
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα ’χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Νίκος Καββαδίας, «Mal du départ», 1-4, 17-20. Μαραμπού, 1933. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, Η΄. Η Γενιά του 1930 και ο Σεφέρης. «Δωδώνη», χ.χ. 87-88.

Σε όλους τους ναυτικούς

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους ναυτικούς, άντρες και γυναίκες.

Get this widget Share Track details

Σαλπάρισε μια νύχτα με Πανσέληνο

και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:

"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο

κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!"

ΒΙΒΛΙΟ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ

Αφήστε μας ένα μήνυμα με τις εντυπώσεις ή τις παρατηρήσεις ή ό,τι άλλο εσείς κρίνετε σκόπιμο...

Ημερολόγιο Καταστρώματος

Δευτέρα, 6 Αυγούστου 2007

Τρίτη μέρα λειτουργίας του blog ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ και ήδη άρχισαν να μας επισκέπτονται αρκετοί. Εμείς όμως καρτερούμε τις ίδιες τις καπετάνισσες...

Τρίτη, 7 Αυγούστου 2007

Καπετάνισσες περιμέναμε, ασυρματίστρια μας ήρθε... Φυσικά και χαρήκαμε πολύ. Είπαμε ότι ο χώρος ανήκει σε όλες τις γυναίκες που έχουν λατρέψει και υπηρετήσει τη γαλανή κυρά. Και είναι και απόφοιτη της σχολής μας, της ΑΔΣΕΝ ΠΕΙΡΑΙΑ. Λίαν συντόμως πάντως περιμένουμε και μία καπετάνισσα που γνωρίσαμε στο φόρουμ Ναυτιλία. Στο μεταξύ το τσούρμο έκανε καλή δουλειά. Για πότε εξοπλίστηκε το blog με δισκοθήκη, βιβλιοθήκη, εικονοθήκη, βίντεο, αφιερώματα, ποιήματα, θαλασσογραφίες, λινκς κλπ ούτε που το κατάλαβα. Λες και λειτουργεί ένα μήνα και όχι μόνο λίγες μέρες.

Παρασκευή, 10 Αυγούστου 2007

«Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη,
με λογής παράξενα φυτά,
ένας γέρος ήλιος μας κοιτά
και μας κλείνει πού και πού το μάτι!»

Αυτά ο μπαρμπα – Νίκος ο Καββαδίας. Εγώ όμως απόψε βρήκα μια θάλασσα γιομάτη τσούχτρες και έμαθα τι πάει να πει να σε τσιμπάνε οι ρημάδες. Και από το απόψε, θα καταλάβατε ότι αντί για γέρο ήλιο είχα «τ’ αστέρια από ψηλά, να βλέπουν σιωπηλά» τον πόνο και το τσούξιμο. Και λέω, αν τύχει να ναυαγήσεις σε τέτοια θάλασσα, την έβαψες. Καλέ… Πονάει πολύ αυτό το πράγμα. Κι έχει γεμίσει το χέρι μου κόκκινες γραμμές. Και πιο πολύ τσατίζομαι που έχασα το κολύμπι…

Θάλασσα, ψυχή μου

Τζανάκι το αγαπημένο. Αστροπαλιά

ΘΑΛΑΣΣΑ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Στης θάλασσας το απέραντο
ακούμπησα πίκρες και διαψεύσεις.

Κι ήρθαν τα κύματα κι έπλυναν το δάκρυ
και στάλαξε βάλσαμο των τραγουδιών τους το νανούρισμα.

Αιώνια θάλασσα, που τόσα γνωρίζεις μυστικά μου,
που τόσο γνωρίζεις εμένα την ίδια…

Σκύβω στον καθρέφτη σου και με βλέπω.
Μαζεύω τα κομμάτια του χτες και τα όνειρα του αύριο.

Και δίχως τύψεις αφήνω να πνιγούν όσα από το σήμερα δεν αντέχω.
Θάλασσα, θάλασσά μου. Θάλασσα ψυχή μου…

Μαρία Λ.

Γιώργος Ζαρέντης

Έγραψα για το θάνατο κάποτε... ποίημα δεν είναι να το πεις, ομολογία καλύτερα:

Θα πεθάνω. Το ξέρω.

Πότε; Άγνωστο.

Μα ως τότε έχω πολλά να κάνω!

1983. Ήταν τότε που ο Χάρος πήρε έναν από τους καλύτερους φίλους μου. Ξαφνικά. Τη μια μέρα ζωντανός την άλλη νεκρός, σκοτωμένος, πνιγμένος. Ένα ακόμη εργατικό ατύχημα στην προβλήτα του Περάματος. Γιώργο τον έλεγαν, Γιώργο Ζαρέντη.

Ένα μελαχρινό παλικάρι από το Αγρίνιο. Ετών 31. Ανθυποπλοίαρχος ήταν ο Γιώργος μα η ανεργία τον είχε στείλει ναύτη σε ποστάλι Πειραιά - Κρήτη.

Μόλις το προηγούμενο απόγευμα δουλεύαμε στα γραφεία της οργάνωσης. Στη Ναυτεργατική. Ναυτικός κι εγώ τότε. Και με το Γιώργο είχαμε αναλάβει να διπλώσουμε τις εφημερίδες και να τις στείλουμε στους μπαρκαρισμένους συναδέλφους. Περάσαμε ώρες με το Γιώργο. Δουλεύοντας και κουβεντιάζοντας για τα μεγάλα όνειρα της μικρής ζωής μας.

Ήταν χαρούμενος εκείνο το απόγευμα ο Γιώργης. Είχε δώσει παραίτηση και την άλλη μέρα περίμενε να ξεμπαρκάρει. Έκανε σχέδια. Να πάει στο χωριό, να δει το γέροντα πατέρα του. Να δει τους φίλους των παιδικών χρόνων. Και γέλαγε ο Γιώργος. Όλο γέλαγε.

Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό. Την επόμενη μέρα, 18 Μάρτη του 83, κατέβασαν το Γιώργο με σκαλωσιά να βάψει τη μάσκα του βαποριού. Το εξωτερικό μέρος της πλώρης δηλαδή. Έβαψε κι αν έβαψε. Χαρούμενος σαν το κοτσύφι. Χοροπηδούσαν μπροστά του οι ώρες της ελευθερίας. Που θα έπαιρνε το φυλλάδιο στην κωλότσεπη και θα έριχνε μαύρη πέτρα πίσω του.

Κι έφτασε επιτέλους η στιγμή. Μάζεψε τα πινέλα και τα μπότα της μπογιάς. Δίπλα του η ανεμόσκαλα. Άπλωσε το χέρι και άπλωνε πες φτερά στα όνειρά του. Δεν πρόλαβε. Δεν τα κατάφερε. Η σκάλα από εγκληματική αμέλεια δεν είχε δεθεί στα ρέλια. Και οι ζώνες ασφαλείας; Άγνωστο είδος στην ελληνική ναυτιλία...

Κι έφυγε το σώμα του στο κενό. Δεν πρόλαβε ούτε να φωνάξει. Πνιχτός ακούστηκε ο γδούπος του κορμιού του στην κόχη του ντόκου. Από τα 15 μέτρα ύψος. Κι έπειτα τινάχτηκε και βούλιαξε ανάμεσα στην προβλήτα και στο βαπόρι. Το οχηματαγωγό Μίνως. Μινώταυρος πες καλύτερα. Και χάθηκε κάτω από τα θολά νερά του λιμανιού.

Έτρεξε κόσμος. Εργάτες του λιμανιού, ναυτικοί από τα γύρω καράβια. Μερικοί έπεσαν στο νερό. Να τον προλάβουν. Δε φαινόταν τίποτα. Άφαντος. Ώρες πέρασαν και καμιά βοήθεια δε φαινόταν. Ούτε δύτες ούτε καν ασθενοφόρο. Φτηνό το «κρέας» του ναυτεργάτη. Και η ζωή του ένα τίποτα για τα αφεντικά και την εξουσία. Του ΠΑΣΟΚ τότε. Φρέσκου ακόμη στη διακυβέρνηση αλλά με τις ίδιες παλιές συνήθειες απέναντι στην εργατιά.

Κάποτε εδέησαν να τον βγάλουν. Κάποιος ιδιώτης δύτης. Τραύμα δε φαινόταν. Κι αν είχε αίματα, τα είχε πλύνει η θάλασσα. Το χρώμα του θανάτου όμως είχε κιόλας απλώσει τις μαύρες φτερούγες του. Μόνο τα μάτια του έμεναν ανοιχτά να φωνάζουν "Γιατί;"

Μανούλα να τον κλάψει δεν είχε ο Γιώργης. Κι ο γέροντας πατέρας του ήταν μακριά κι ακόμα δεν τον είχε βρει το πικρό χαμπέρι. Ήταν εκεί όμως όλοι εκείνοι που τους έλεγε αδέρφια. Ο Γεράσιμος ο Δεστούνης, ο Στέλιος ο Σεβαστάκης και τα άλλα παιδιά. Οι σύντροφοί του.

Το ασθενοφόρο, τέσσερις ώρες μετά το ατύχημα, δεν είχε φανεί ακόμα. Ούτε αυτό δεν έστειλαν για να μεταφερθεί η σορός του στο νεκροτομείο. Ο πόνος και η οργή ξεχείλισαν. Με ένα πρόχειρο φορείο ανέβασαν το Γιώργη στην καρότσα ενός τρίκυκλου και κίνησαν για το υπουργείο. Υπουργός ο Κατσιφάρας. Εκεί πήγαν και απόθεσαν το σώμα του. Στο γραφείο του υπουργού. Να λάβουν απάντηση για το νέο έγκλημα. Για την αδιαφορία που σκοτώνει και όταν σκοτώσει παρατά αβοήθητο το θύμα της.

Εκεί, με τα μάτια ανοιχτά ακόμη, είδα ξανά το Γιώργη. Και πάγωσα. Δεν ήξερα τι είναι ο θάνατος. Δε με είχε αγγίξει ως τότε η ανάσα του. Κι εγώ δεν τον είχα καθόλου σκεφτεί. Τώρα ήταν μπροστά μου με όλη τη φρίκη του απλωμένη στο γνώριμο κι αγαπημένο πρόσωπο του φίλου. Στα ακίνητα μάτια του. Στο μισάνοιχτο στόμα του που έτρεχε ακόμη νερό. Και στα μελανιασμένα χείλη του.

Δε θέλω να πω τι ένιωσα. Γιατί αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν λέξεις για να τα πεις. Χρειάστηκα πολύ καιρό να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Να μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου. Και τότε, που βρήκα τη δύναμη να ξανασταθώ στα πόδια μου, χάραξα στο χαρτί εκείνες τις λίγες κουβέντες. Για το θάνατο. Και για τη ζωή που αποφάσισα να τη ζήσω, να τη ρουφήξω μέχρι την τελευταία της σταγόνα.

Δεν είναι που ξέχασα το Γιώργη. Θα κουβαλώ για πάντα τη μορφή του. Ζωντανή όμως και χαρούμενη. Δίπλα μου στο Σύνταγμα να φωνάζουμε για την ανεργία. Μέλη τότε του συντονιστικού των ναυτεργατών. Με τα σγουρά του τα μαλλιά να ανεμίζουν. Με τη λεβεντιά του. Και με τις χάρες ούλες.

Σύνταγμα. Φθινόπωρο 1982. Το τελευταίο του Γιώργη. Στη μέση της ομάδας των συναδέλφων, με τη λευκή ζώνη και τη γροθιά υψωμένη, διαδηλώνει ενάντια στην ανεργία.

Και χίλιες άλλες στιγμές. Αυτές κρατώ. Και ζω. Ζω για μένα ζω και για όσα εκείνος δεν πρόλαβε. Αυτά που λαχταρούσε και ονειρευόταν εκείνο το τελευταίο απόγευμα. Το τελευταίο της ζωής του. Και ήταν πολλά και ήταν όμορφα.

Δε θέλω, δεν έχω το δικαίωμα, να σκοτώσω τα όνειρά του. Πρέπει, του το χρωστάω, να παλέψω εγώ για εκείνον για να βρουν τα όνειρα δικαίωση. Γιατί τα όνειρα του Γιώργη μίλαγαν για τον κόσμο και τους ανθρώπους. Για μια κοινωνία που ο άνθρωπος θα ξαναγίνει άνθρωπος. Και τέτοια όνειρα δεν κάνει να πεθαίνουν μαζί με εκείνον που τα έκανε. Γιατί αυτά τα όνειρα είναι η μόνη του ελπίδα. Να μένει κι εκείνος ζωντανός μέσα σ' αυτά.

Πέρασαν είκοσι τέσσερα χρόνια από τότε. Αν ζούσε ο Γιώργης, θα ήταν τώρα στα 55. Με παιδιά και εγγόνια ίσως. Τα μαλλάκια του θα είχαν πάρει να ασπρίζουν. Η αρμύρα θα είχε σκάψει βαθιά αυλάκια στο πρόσωπό του. Μα το χαμόγελο θα έλαμπε πάντα. Και η καρδιά του θα ήταν γεμάτη αγάπη για τον άνθρωπο. Όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο.

Αυτό το χαμόγελο κρατώ. Και τα δικά του όνειρα παλεύω. Ήταν πολλά και μεγάλα. Και ώρες ώρες βαραίνουν πολύ στις μικρές μου πλάτες. Και λέω κουράγιο. Έχεις πολύ δρόμο ακόμη. Πρέπει να προφτάσεις. Για να του πεις όταν τον συναντήσεις πως άδικα δεν πήγε εκείνο το απόγευμα. Και όσα σου είχε ειπωμένα. Άδικα δεν πήγε η ζωή του. Ναι, έχω πολλά να κάμω. Χαράμι να μην πουν πως έζησε. Κι εκείνος και εγώ.

Χρόνια μετά θα μάθαινα πως τούτη τη σχέση με το Γιώργη τη λεν Ενδοκοσμική Αθανασία. Τη λεν ζωντανή μνήμη του ανθρώπου που πέθανε. Και νίκη του ανθρώπου στο Χάρο. Μα για να τα μάθεις αυτά, πρέπει πρώτα να τα ζήσεις. Να τα νιώσεις ο ίδιος. Μόνον έτσι και καθόλου αλλιώς.

Στο σύντροφο το Γιώργη το Ζαρέντη. Στο φίλο. Στον άνθρωπο που μου έμαθε θάνατος τι θα πει. Και μου χάρισε το ακριβό δικαίωμα να λέω:

Ξέρω πως θα πεθάνω.

Δεν ξέρω πότε.

Μα ως τότε έχω πολλά να κάνω.

Πώς αλλιώς;

1. Εφημερίδα Ριζοσπάστης: Αναφορά στο Γιώργο Ζαρέντη



2. Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο του Κώστα Γιαμπάνη, «Μετά από 30 χρόνια. Αιτίες της διαγραφής μου από το ΚΚΕ», Αθήνα 1985
   
   
   

Τα κορίτσια που σάλπαραν

Με το βίντεο που ανεβάσαμε για τα κορίτσια που κάποτε σάλπαραν, αφήσαμε ανοικτό το ερώτημα πού βρίσκονται σήμερα. Τι απέγιναν;

Να μιλήσεις για όλα τα κορίτσια, δυσκολούτσικο. Και μάλιστα μετά από μια ολόκληρη νύχτα που χρειάστηκε για να ανέβει το βίντεο. Κάποια στιγμή θα βρω τον τρόπο και το χρόνο να σας πω αρκετές ιστορίες, πέρα για πέρα αληθινές και μόνο τα ονόματα θα αλλάζουν για να μην εκθέτουμε και ανθρώπους...

Προς το παρόν θα σας δώσω λίγα στοιχεία για το ίδιο "κορίτσι" που ανέβασε και το θέμα εδώ. Παλιά στοιχεία, δέκα ετών. Δημοσιευμένα όμως σε εφημερίδα εκείνης της εποχής, γι' αυτό και η αναφορά μας σ' αυτά.

ΒΗΜΑ, 23 Φεβρουαρίου 1997

Λέω πως δε θα δυσκολευτείτε να βρείτε το άρθρο. Αν όμως, ... κοιτάξτε στη μέση περίπου της σελίδας. Τίτλος χαρακτηριστικός και με επιλογή του συντάκτη του Βήματος:

"Η δασκάλα, η απεργία, ο σπασμένος καναπές και ο κομπιούτερ"

Μην τρομάξετε από αυτά που θα διαβάσετε. Ευτυχώς δεν ισχύουν πια αρκετά από όσα εκεί αναγράφονται. Το άρθρο είχε γραφτεί στην προηγούμενη μεγάλη απεργία των δασκάλων, το '97. Και όσα λέει, ήταν η απόλυτη αλήθεια. Και όλοι ξέρετε πως τα χάλια που ακόμη αντιμετωπίζει ο κλάδος μας οδήγησαν πριν λίγους μήνες σε μια ακόμη μεγάλη απεργία. Θα μιλήσουμε και γι' αυτήν κάποια στιγμή αναλυτικά, γιατί είμαστε και πολλοί δάσκαλοι στην παρέα του HOMA EDUCANDUS. Πρέπει να μιλήσουμε. Με τη φωνή του απλού δασκάλου που δυο μήνες πίστεψε ότι θα αλλάξει τον κόσμο και όταν η απεργία τελείωσε κατάλαβε πως για μια ακόμη φορά τον πούλησαν όλοι. Και πάλι μυαλό δεν έβαλε... Γιατί στον κόσμο αυτό, το μάθαμε πια το μάθημά μας, ή θα αγωνιστείς ή θα πεθάνεις. Άλλο δρόμο δεν έχει. Μονόδρομος είναι.

1. Δείτε το βίντεο αφιέρωμα για την απεργία των Δασκάλων το Φθινόπωρο του 2006.
2. MEMORIES: Βίντεο για τη ζωή στο καράβι.
   

Καμπίνα Πλοιάρχου

Η ΚΑΜΠΙΝΑ ΠΛΟΙΑΡΧΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΕΝΗ...

Η ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ ΛΕΙΠΕΙ ΣΕ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ:

Σχολή Πλοιάρχων Πειραιά

1978 - 1980

Αρχή με τους δύο αδάμαντες... (Γαβαλάς έφη...)

Το γιατί το είπε, ας κάνουμε πως δεν το θυμόμαστε. Δε μας πολυσυμφέρει...

Όνειρα δεμένα στα μουράγια και στα βράχια...

Στη μεγάλη του γένους σχολή... ώρα διαλείμματος. Εκείνο το τεράστιο βιβλίο μπροστά στη Σαχανά είναι νομίζω η Ναυτιλία του Ντούνη. Και η Φωτεινή φοράει την καπαρτίνα μέσα στην τάξη; Μα δεν είχαμε θέρμανση;


Τα φουγάρα. Και η Αριάδνη χωρίς παπούτσι. Η Κρανίτου... Πού είναι καλέ αυτό το κορίτσι; Από τη σχολή έχω να μάθω νέα της.



Για απόλυτη συγκέντρωση στο μάθημα, δε θα το έλεγα...
Η δική μου καρέκλα άδεια. Έχασα τη μεγάλη ευκαιρία να φωτογραφηθώ στο περιοδικό.


Ευτυχώς με τα μηχανήματα τα πηγαίναμε καλύτερα.

Δώδεκα σειρήνες στη σειρά πάνω στη σκαλιέρα κρεμασμένες... Ο ποιητής το λέει... Εμάς μας λείπει μία... Πάντως η αγία τριάς μαζί και αχώριστη.

Για δες παράστημα... Α, ρε Τσεκλένη με τις στολές σου.

Αν θες να δεις και μένα πρόσεξε ποια έχει λάθος βήμα εκεί στα αριστερά.

Η περίφημη εκδρομή. Η ζωντανή διαφήμιση της σχολής στα όρη και στα βουνά.

Εδώ θαρρώ πως είναι Λάρισα.

Σύνορα Νίκης.

Τον καημένο το φαντάρο. Άννα, σε βλέπεις, ε;

Δίπλα ακριβώς στο φρουρό της πατρίδας.

Ευγενίδης. Ο θρυλικός. Και το βλέμμα στη θολή γραμμή των οριζόντων...

Για δες η κολλητή μου συγκέντρωση στη διόπτρα!!!

Πιλαφάκια... και τριανταφυλλάκια... Και επιτέλους εδώ βλέπω και τη Σοφία. Δίπλα στη Λούντα. Η Αντωνία είναι μετά; Καταραμένη πρεσβυωπία...

Και επιτέλους πτυχία!

Αχ... και που να ξέραμε τι μας περίμενε...

Θυμάσαι, Αννούλα; Στην ίδια εταιρεία εμείς... Και τελευταίο βράδυ για χορό στη Σερενέιτ, νομίζω. Και την άλλη μέρα να με παρακαλά ο πατέρας μου στο αεροδρόμιο να πάρω λίγο χαρτζιλίκι μαζί. Όχι, εγώ. Πάω να δουλέψω, θα βγάλω δικά μου λεφτά. Και μετά από μερικές ώρες ξεχασμένη από τον ατζέντη στο αεροδρόμιο της Βοστώνης. Και νύχτα. Και χωρίς μία μες στην τσέπη. Και από αγγλικά, οι ιστορίες του Τσίλυ.

Κουτσά στραβά κατάφερα να εξηγήσω στις πληροφορίες του αεροδρομίου τι μου συμβαίνει. Και άρχισαν οι άνθρωποι να φωνάζουν στα μεγάφωνα μήπως είναι κανένας έλληνας τριγύρω για να συνεννοηθεί μαζί μου. Έχουν και περίεργη προφορά βρε παιδάκι μου οι αμερικάνοι. Τραβάνε εκείνα του γου και ου και άντε να καταλάβεις τι λένε.

Και εμφανίζεται που λες ένας έλληνας κάποια στιγμή. Είκοσι χρόνια μετανάστης στην Αμερική. Περιττό να σου πω ότι στο τέλος στα Αγγλικά συνεννοηθήκαμε. Καλύτερα τα ήξερα εγώ από όσο εκείνος θυμόταν τη μητρική του γλώσσα. Τουλάχιστον τα μιλούσε τα εγγλέζικα με γνήσια ελληνική προφορά!

Και με πάει που λες σε ένα γραφείο του αεροδρομίου για να περάσω τη νύχτα μου. Έλα μου ντε που αγριεύτηκα εκεί μέσα μόνη μου και προτίμησα να βγω στην αίθουσα αναμονής. Ευτυχώς ο χριστιανός εκείνος μου είχε δείξει τα κατατόπια και είχα κλείσει σε ένα ντουλάπι τα πράγματα. Γιατί με είχαν φορτώσει από την εταιρεία με χίλια δυο συμπράγκαλα. Μέχρι εξαρτήματα για τη μηχανή. (Τι εταιρεία κι αυτή... ) Και ούτε να κουβαλήσω τα πράγματα δεν ήμουν σε θέση όλα μαζί. Άφηνα τα μισά και γύριζα και έπαιρνα τα άλλα. Βλέπεις και τα καροτσάκια θέλουν φράγκα στα αεροδρόμια... Κι εγώ περήφανη, έφτασα με άδειες τσέπες στην Αμέρικα.

Πάω το λοιπόν και κάθομαι σε μια γωνιά και αν θυμάμαι καλά πρέπει εκείνη τη νύχτα να έγραψα γράμμα σε σένα. Με το κλάμα που έτρεχε ποτάμι δεν ξέρω αν όταν το παρέλαβες διαβαζόταν... Σε ποιον άλλον να πω τα παθήματά μου; Στη μάνα μου και στον πατέρα μου που είχαν τρελαθεί από το φόβο τους πριν ακόμη μπαρκάρω;

Και πάνω εκεί με βρήκε δεύτερο χουνέρι. Γιατί βάλε με νου σου πως εννιά ώρες ήταν η πτήση. Και μετά κάτι ώρες αναμονή στο Νιου Γιορκ. Και πάλι καμιά ώρα αεροπλάνο για το Μπόστον... Με πιάσαν όλες οι φυσιολογικές ανάγκες του ανθρώπου. Πείνα και δίψα και των γονέων! Ή πιο σωστά, της θεόμουρλης κόρης των δικών μου γονέων, που σημειωτέον με έχουν μοναχοκόρη.

Και δε με φταίγαν μόνο τα λεφτά που δεν είχα. Το αεροδρόμιο της Βοστώνης τη νύχτα δε λειτουργεί. Όλα κλειστά ήταν και μόνο κάτι περίεργοι τύποι έκοβαν βόλτες ενώ στο δικό μου μυαλό γύριζαν όλες οι ταινίες που είχα δει για Αμερική... Και μαζί με τα θρίλερ και τα τρία πιθανά ενδεχόμενα που λίγες μέρες νωρίτερα είχαν πέσει στην αντίληψή μου για όποιον πάει στην Αμερική: Να σε κλέψουν, το πρώτο. Να σε βιάσουν, το δεύτερο. Να σε σκοτώσουν, το τρίτο. Μια χαρά χαρούμενη ήμουν.

Η πείνα όμως δε λογαριάζει τίποτε από όλα αυτά. Και όσο η ώρα πέρναγε άρχισα να μυρίζω κεφτεδάκια της μάνας μου και να βλέπω οράματα με γεμιστά και μπόλικη φέτα... Θα σε απογοητεύσω αλλά αυτά σκεφτόμουν. Και όχι τις μακαρονάδες στο Πασαλιμάνι. Ούτε τα παγωτά στο Αλεξάντρειο. Και πάνω σε τούτες τις παραισθήσεις κάνει κλικ το μυαλό μου και θυμάμαι τι είχα στη βαλίτσα... Λουκουμάκια και ούζο ελληνικό για τους συναδέλφους στο καράβι. Να τους καλοπιάσω ντε. Μην ξινίσουν με την πρώτη που θα με δουν.

Και καλά θυμήθηκα τα λουκουμάκια. Αλλά, εσύ θυμάσαι πού είχε μείνει η βαλίτσα; Σε ένα ντουλάπι μέσα. Και τα ντουλάπια αυτά έχουν κλειδί. Που ξεκλειδώνει άνετα αλλά για να ξανακλειδώσει πρέπει να πέσουν "μπικικίνια". Γελοίο το ποσό και τα πρώτα μου τα είχε βάλει εκείνος ο έλληνας, καλή του ώρα. Τώρα όμως; Το δίλημμα ήταν φοβερό. Ανοίγεις, τρως τα λουκουμάκια, ξεδιψάς και με το ούζο (περιττό να πω ότι ούτε νερό δεν έβλεπα στα πέριξ, και να έβλεπα, με τέτοιες φάτσες τριγύρω μάλλον θα προτιμούσα να πεθάνω από δίψα παρά να πιω νερό από τον ίδιο ψύκτη) αλλά μετά τι κάνεις με τα μπαγκάζια;

Γιατί να τα κουβαλήσω πουθενά δεν ήθελα μέσα στη μαύρη νύχτα. Αλλά ψόφια ήμουν. Και τα ματάκια μου έκλειναν από την κούραση. Πού να εμπιστευτώ να αφήσω αφύλαχτα τόσα πράγματα; Κι εκείνο το βράδυ κατάλαβα ποια είναι η ανώτερη ανάγκη στον άνθρωπο. Η πείνα. Η πείνα, Άννα μου. Και έτσι κατέληξα να τρώω λουκούμια και να πίνω ούζο ξημερώματα σε ένα αεροδρόμιο της Αμερικής. Και να λέω και ευχαριστώ Θεούλη μου! Από τότε μου έμεινε το κουσούρι και άμα είναι να ταξιδέψω στο Αιγαίο, το πρώτο πράγμα που ρωτώ είναι αν το καράβι περνά από τη Σύρα. Αν δεν περνά, ψάχνω για άλλο δρομολόγιο. Λουκουμάκι το άγιο, Αννούλα μου.

Κάποια φορά με τα πολλά ξημέρωσε η μέρα. Ξημερώνει ευτυχώς και στην Αμερική. Και πάω και παίρνω τηλέφωνο το προξενείο. Από τον έλληνα, το μετανάστη, και το τηλέφωνο. Αλλιώς ακόμη στην Αμερική θα ήμουν και θα με ψάχνατε. Πάρε, μου λένε, ένα ταξί και θα το πληρώσουμε εμείς. Και έλα από δω να δούμε τι θα κάνουμε. Με το αγγλικό της συμφοράς, είναι να απορείς που ο ταξιτζής με πήγε στο ελληνικό προξενείο και όχι δεν ξέρω πού... Και φτάνω που λες και μπαίνω στο γραφείο του προξένου. Και λες και πάτησα Ελλάδα. Τι Ελλάδα. Στο σπίτι μου και στους γονείς μου. Και με πιάνει ένα κλάμα. Με αναφιλητά. Που μου τα έλεγε η μανούλα μου πως θα πηδήσει από το μπαλκόνι αν πάω στα καράβια κι εγώ το έπαιζα σκληρή και της έλεγα "πήδα, δε θα μου χαλάσεις εμένα την τύχη μου"!!! Κι άσε τα επαναστατιλίκια που πούλαγα στον Αλεξόπουλο. Τον "θα σας κόψω τα ποδάρια" και φυσικά όχι καλή του ώρα όπου βρίσκεται ή ακόμη και αν δε βρίσκεται.

Πού είχαμε μείνει όμως; Στο γραφείο του προξένου ε; Λοιπόν αυτός ο άνθρωπος είπε ξαφνικά τη μαγική κουβέντα. Και μου κόπηκαν τα κλάματα με το μαχαίρι. Και μπήκα ποντίκι φοβισμένο στο γραφείο του και βγήκα Μπουμπουλίνα. Κι από τότε σε κάθε δύσκολη στιγμή το δικό του λόγο θυμάμαι και ποτέ, μα ποτέ, δε βάζω τα κλάματα. Τουλάχιστον όχι από φόβο. Γιατί άμα δω ταινία μελό, στο τσεπάκι τα έχω τα δάκρυα. Κι άμα θυμώσω επίσης. Αυτό πάλι;

Λοιπόν. Τι είπε θα ρωτάς...

Το "Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται" πώς σου φαίνεται; Χτύπησε διάνα ο πρόξενος. Στο φιλότιμο. Περισσότερο και από όσο θα έπρεπε ίσως. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Και η ώρα πέρασε. Άσε που δεν έχω και λουκούμια και άσε που η ταβέρνα της γειτονιάς έφυγε διακοπές. Λοιπόν, τελεία και παύλα για απόψε. Και σε σένα καλό σου ξημέρωμα.

Λαμπρούκος...

ΥΓ Εκείνο το βράδυ πάντως, αλήθεια στο λέω, Άννα μου, ακόμα και τον καφέ που σας κέρασαν στη Συρία θα έπινα. Ακούς, Κατερινόπλασμα; Ακόμα κι εκείνο τον καφέ... Και Κατερινάκι, αν δεν το κατάλαβες ακόμη, το Αννιώ κατάφερε και μπήκε και διαβάζει τα καθέκαστα της σελίδας. Άντε να αρχίσετε και να γράφετε στα σχόλια.

Και η Σοφία επίσης. Και η Αντωνία εντός των ημερών. Χαιρετώ σας καπετάνισσες!

ΥΓ 2. Από τότε πολλά ρούχα έχω πετάξει σαν παλιώσανε... Αυτό που δεν πρόκειται να αποχωριστώ είναι η πουκαμίσα με τις κόκκινες ρίγες και το καφέ ψαθωτό παντελόνι. Εγώ με αυτή τη στολή βαφτίστηκα καπετάνισσα. Κι ας ήταν η κολυμπήθρα τα ίδια μου τα δάκρυα. Ή ίσως και γι' αυτό...