BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Γιάννη Τσεκλένη, καλό ταξίδι!

Έφυγε χτες ο μόδιστρος που έντυσε με τις στολές του τις πρώτες Ελληνίδες σπουδάστριες σε σχολές Εμπορικού Ναυτικού, ο Γιάννης Τσεκλένης!

Τον αποχαιρετούμε με συγκίνηση. Γιατί δεν έντυσε απλώς το σώμα μας αλλά τα όνειρά μας για καριέρα στη θάλασσα!

Τώρα ήρθε η δική του σειρά να ταξιδέψει.

Καλό ταξίδι, Γιάννη Τσεκλένη! 













Καλό Ταξίδι, καπτα - Στέλλα Φραντζεσκάκη!

ΕΦΥΓΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ 
Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ 
ΣΤΕΛΛΑ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ



Μία από τις ελάχιστες Ελληνίδες καπετάνισσες, ίσως και η μοναδική σε φορτηγό πλοίο, για την εποχή που η ίδια ανέλαβε, η Κρητικιά Στέλλα Φραντζεσκάκη, έφυγε από τη ζωή, έπειτα από σκληρή μάχη που έδωσε, αυτή τη φορά όχι με τα κύματα και τις αγριεμένες θάλασσες των ωκεανών, αλλά με τον καρκίνο.

Η πλοίαρχος, σε ηλικία 57 χρόνων, άφησε την τελευταία της πνοή ανήμερα την Πρωτοχρονιά και η πολιτική της κηδεία έγινε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Πριν από 2,5 χρόνια έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο. Το πάλεψε με όλη της τη δύναμη, όπως εξάλλου είχε συνηθίσει να κάνει και στη ζωή της, αλλά τούτη τη φορά δεν τα κατάφερε.

Με τη Στέλλα μιλήσαμε τηλεφωνικά για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2011. Η συνέντευξή της δημοσιεύτηκε τότε στην «Ελευθεροτυπία». Το φορτηγό πλοίο στο οποίο ήταν πλοίαρχος, το ελληνόκτητο «Kesaria», με πλήρωμα 23 άτομα, μήκους 229 μέτρων και δυνατότητα μεταφοράς 81.932 τόνων φορτίου, της εταιρείας «Andriaki Shipping», βρισκόταν στον Ατλαντικό, κάπου κοντά στις Βερμούδες και μετέφερε κάρβουνο.

«Είναι σκληρή δουλειά, αλλά χρειάζονται γνώσεις και ψυχραιμία» είχε πει, ενώ αναφερόμενη στις δύσκολες στιγμές του επαγγέλματός της, είχε ξεχωρίσει την κακοκαιρία. «Αλλά δεν τρομάζεις ακριβώς. Απλά όταν τελειώσει η φουρτούνα, σκέφτεσαι και λες “τι έγινε;”. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό που νιώθεις. Είναι σαν να έρχεσαι αντιμέτωπος με μια δύναμη πολύ μεγαλύτερη από τη δικιά σου, τη δύναμη της θάλασσας. Δεν είναι τρόμος όμως» είχε πει.

Η Στέλλα Φραντζεσκάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε σ’ ένα χωριό των Χανίων, στα Ρούματα. Οχι κοντά στη θάλασσα που αγαπούσε, όπως και τα ταξίδια. Ενα πάθος, μια επιθυμία που την έκανε να μην επιλέξει την αρχιτεκτονική, που ίσως να την ακολουθούσε, εάν δεν την κέρδιζε η θάλασσα. Κανένας από την οικογένειά της δεν ήταν ναυτικός.

Η ίδια ξεκίνησε να δουλεύει ως ναυτικός το 1986, αλλά υπήρχαν και διαστήματα που ήταν εκτός καραβιού γιατί δεν έβρισκε δουλειά. Το 1998 προσελήφθη στην εταιρεία «Andriaki Shipping», η οποία δύο χρόνια μετά τής εμπιστεύτηκε τη θέση του πλοιάρχου στο πλοίο «Kesaria».

Οσο για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, δεν είχαν να κάνουν με τους άντρες συναδέλφους της, όπως θα φανταζόταν κάποιος, παρά το γεγονός ότι τα πληρώματα ήταν ανδροκρατούμενα. «Απλά μια γυναίκα πρέπει να δουλέψει πολύ περισσότερο από έναν άντρα για να αποδείξει ότι αξίζει. Τα προβλήματα ξεκινούν από τις ελληνικές εταιρείες που δεν έπαιρναν γυναίκες και που εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μην προσλαμβάνουν, εκτός ελαχίστων» έλεγε η Στέλλα.

«Οι εταιρείες γενικά δεν προτιμούν τις γυναίκες ναυτικούς γιατί θεωρούν ότι προκαλούν προβλήματα» εξηγούσε, άποψη που την έβρισκε αντίθετη, γιατί όπως έλεγε, τα ίδια προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει οποιοσδήποτε σ’ ένα καράβι μπορεί να προκαλέσει και μια γυναίκα. Οσο για την πιο ευχάριστη στιγμή της ναυτικής της καριέρας, αυτή που θυμόταν πάντα, ήταν όταν της ανακοίνωσε η εταιρεία ότι γίνεται πλοίαρχος. «Με την έννοια της δικαίωσης, αν θέλεις».

Καλό ταξίδι καπετάνισσα…

Πηγή:efsyn.gr


______________________________________________________________

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ! 

ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ! 


Οι Ελληνίδες κατέκτησαν και το πόστο του Αρχιμηχανικού!


Η 34χρονη Ελληνίδα Αρχιμηχανικός 
που ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου

«Οφείλουμε να ακολουθούμε τα όνειρα μας και να αντιστεκόμαστε 
στις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν»

Της Αγγέλας Παπαθανασίου


Δύσκολα κάποιος θα φανταζόταν ένα κορίτσι 34 ετών να ασχολείται με τη ναυτιλία, να γίνεται Αρχιμηχανικός και να ταξιδεύει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη για να εξασκήσει το άκρως απαιτητικό επάγγελμά της.



Κι όμως στην περίπτωση της κυρίας Τόνιας Καραγεώργου η θέληση και η αγάπη για το συγκεκριμένο αντικείμενο στάθηκαν καταλύτης για να βρει τον δρόμο της σε αυτόν τον κατά γενική ομολογία εξαιρετικά δύσκολο και ανδροκρατούμενο χώρο. Πειθαρχία, αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία τα εφόδια της στον δρόμο που ακολουθεί και την πηγαίνει όπου υπάρχει λιμάνι πάνω στη Γη.

Το newsbeast.gr την εντόπισε στη Νότια Κίνα και μοιράστηκε μαζί μας λεπτομέρειες και μυστικά του επαγγέλματός της για το οποίο η ίδια λέει χαρακτηριστικά ότι η φύση του είναι τέτοια που της δίνει ζωντάνια ενώ υπογραμμίζει ότι «όταν αντιμετωπίζεις με επαγγελματισμό τις καταστάσεις κερδίζεις τον σεβασμό του άλλου σε όποια θέση και αν είναι και ασχέτου ηλικίας».


Ακολουθεί αναλυτικά η συνέντευξη...

- Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη ναυτιλία;

Χωρίς να έχω καμία σχέση με το shipping με τράβηξε το είδος της δουλειάς. Η ναυτιλία και ειδικά ο τομέας του Τεχνικού τμήματος έχει να κάνει με πολλά worldwide ταξίδια, μαζεύεις εμπειρίες ζωής και ενώ εμπεριέχει και σωματικό ρίσκο είναι κάτι που με εξιτάρει. Η φύση του Μηχανολόγου είναι να δίνει λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις και συνθήκες και αυτό είναι κάτι που μου δίνει ζωντάνια.

- Ποια ακριβώς η ειδικότητά σας; Τι σπουδές κάνατε;

Έχω τελειώσει το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως Μηχανολόγος Μηχανικός αφού πρώτα πήρα την πρακτική γνώση και το πτυχίο του Τεχνολόγου Μηχανικού στο ΤΕΙ Χαλκίδας. Οι καλές βάσεις θεωρητικά και πρακτικά είναι αυτές που με στηρίζουν στην επαγγελματική μου πορεία μα πάνω από όλα οι εμπειρίες που αποκτώ καθημερινά είναι αυτές που με κάνουν και συνεχίζω.



- Μόλις 34 ετών και είστε Αρχιμηχανικός σε μεγάλη εταιρεία; Έχετε άγχος; Αισθάνεστε ευθύνη;

Οι ευθύνες στο επίπεδο του Αρχιμηχανικού είναι πολλές και ειδικά όταν διαχειρίζεσαι και έχεις υπό την ευθύνη σου τον στόλο της εταιρείας. Εμπιστεύομαι όμως τις δυνάμεις μου και προσπαθώ να πορεύομαι χωρίς άγχος παρά μόνο με επαγγελματισμό, αγάπη και σκληρή δουλειά για αυτά που θέλω να επιτύχω. Για την πορεία μου αυτή όμως οφείλω να ευχαριστήσω τον Τεχνικό Διευθυντή κ. Μυλωνάκη Δημήτρη ο οποίος με εμπιστεύτηκε, με πέταξε στα βαθιά χωρίς σωσίβιο και αναγνώρισε στο πρόσωπο μου την όρεξη και την θέληση μου να εξελιχτώ ως Μηχανολόγος Μηχανικός στην ναυτιλία. Μου έδωσε απλόχερα την ευκαιρία να μαζέψω όσο πιο πολλές γνώσεις μπορώ. Με την καθοδήγηση του και χωρίς συμπλέγματα λόγω του φύλου μου, μου έδωσε την ευκαιρία να εξελιχτώ και να αφήσω την προσωπική μου σφραγίδα.

- Ο χώρος σας θα έλεγα ότι είναι ανδροκρατούμενος; Πώς σας αντιμετωπίζουν; Έχετε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιο περιστατικό όπου βιώσατε ιδιαίτερη συμπεριφορά λόγω του φύλου σας και της νεαρής σας ηλικίας;

Η αλήθεια είναι ότι το γυναικείο φύλο στον δικό μου τομέα δεν έχει μεγάλη εκπροσώπηση, όταν όμως αντιμετωπίζεις με επαγγελματισμό τις καταστάσεις κερδίζεις τον σεβασμό του άλλου από όποια θέση και αν είναι και ασχέτου ηλικίας. Στην πρώτη μου συνέντευξη σε μια ναυτιλιακή εταιρεία το 2006 ο εφοπλιστής ζήτησε να δει τα νύχια μου και με ρώτησε «μπορείς να ακολουθήσεις και να δουλέψεις σαν Μηχανολόγος; Δεν φοβάσαι μην χαλάσεις τα νύχια σου;». Στην αρχή σοκαρίστηκα από την αντιμετώπιση αλλά ο ζήλος και η θέληση μου να μπω στον χώρο δεν με σταμάτησαν.

- Για τις ανάγκες της δουλειάς σας πού μπορεί να ταξιδέψετε; Πού σας βρίσκουμε τώρα;

Τα ταξίδια είναι πολλά και σε όλα τα μέρη της γης, όπου υπάρχει λιμάνι παγκοσμίως ταξιδεύω. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Νότια Κίνα για τον δεξαμενισμό ενός Suez Max Oil Tanker 157000 ton DWT, ένα project περίπου 2 εκατ. ευρώ με πολλές προκλήσεις,  το οποίο θέλω να πιστεύω ότι θα ολοκληρώσω  με επιτυχία.



- Είναι εύκολες οι μετακινήσεις και το γεγονός ότι πρέπει να φεύγετε συχνά από την Ελλάδα;

Το δύσκολο με αυτό το επάγγελμα είναι ότι τα ταξίδια προκύπτουν συνεχώς και πολλές φορές χωρίς να γνωρίζεις το πότε θα ταξιδέψεις και το πότε θα γυρίσεις. Αυτό δυστυχώς με εμποδίζει από το να προγραμματίσω την προσωπική μου ζωή αλλά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και βρίσκω λύσεις για ό,τι προκύπτει. Η οικογένεια μου και οι φίλοι μου αντιλαμβάνονται τη φύση της δουλειάς μου και δείχνουν κατανόηση.

«Η ναυτιλία, ως μία από τις σημαντικότερες βιομηχανίες 
στη χώρα μας, έχει να προσφέρει πολλά»

- Είναι κάτι που σας φοβίζει στη δουλειά σας;

Το μόνο δύσκολο είναι ότι υπάρχει και σωματικό ρίσκο αλλά τηρώ όλα τα safety procedures με ευλάβεια και προσεκτικά και με ασφάλεια κάνω την δουλειά μου. Η υγεία μου είναι πάνω από όλα και αν τηρούμε τους αυστηρούς κανόνες που έχει το shipping ελαχιστοποιούμε την επικινδυνότητα.

- Τι έχετε να πει σε κάποιο παιδί που θέλει να ακολουθήσει τη δουλειά σας; Ποια τα υπέρ και ποια τα κατά;

Όλοι μας οφείλουμε να ακολουθούμε τα όνειρα μας και να αντιστεκόμαστε στις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν. Η ναυτιλία, ως μία από τις σημαντικότερες βιομηχανίες στην χώρα μας, έχει να προσφέρει πολλά σε αυτόν που θα την ακολουθήσει. Το τεχνικό τμήμα κάθε ναυτιλιακής εταιρείας είναι η καρδιά και η ψυχή της και ακούραστα λειτουργεί για να είναι αξιόπλοα τα καράβια της. Για αυτό πρέπει ο καθένας μας να εργάζεται με υπευθυνότητα. Τα υπέρ είναι περισσότερα από τα κατά την προσωπική μου λίστα. Σου ανοίγονται πολλοί επαγγελματικοί ορίζοντες, γνωρίζεις όλο τον κόσμο και μέσα απο αυτό γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος οπότε μπορείς να ξεπεράσεις τη δυσκολία που έχει το απρογραμμάτιστο ταξίδι και είναι ένα από τα αρνητικά. Δεν πρέπει να στεκόμαστε στα αρνητικά αλλά να συνεχίζουμε με επιμονή και αισιοδοξία.

- Αν έπρεπε να αλλάξετε δουλειά τι επαγγελματικό χώρο θα ακολουθούσατε;

Δεν μπορώ να σκεφτώ ποιος άλλος επαγγελματικός κλάδος θα με γέμιζε τόσο πολύ διότι είμαι αρκετά αφοσιωμένη σε αυτό που κάνω.

- Πώς αισθάνεστε για το γεγονός ότι πολλοί νέοι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη χώρα μας για ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό;

Γνωρίζω και προσωπικά ανθρώπους που έχουν διαλέξει αυτή τη λύση  για να βρουν δουλειά και να βιοποριστούν. Είναι μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση η οποία έχει προκύψει την τελευταία 10ετία λόγω της οικονομικής κρίσης και ανάγκασε αρκετούς ανθρώπους να εγκαταλείψουν πατρίδα και οικογένεια για ένα καλύτερο αύριο.Πιστεύω όμως ότι θα πρέπει το κράτος να βρει τρόπους και να σταματήσει το brain drain για να μην φτάσουμε στις παλαιότερες εποχές της προσφυγικής Ελλάδας. Οφείλουμε να στηρίξουμε τον τόπο μας.

- Ποια τα όνειρά σας για το μέλλον;

Με σκληρή δουλειά και όρεξη θέλω να εξελίξω τον εαυτό μου και τις γνώσεις μου και να ανέβω τα σκαλοπάτια της ναυτιλίας με ταπεινότητα. Έχω θέσει υψηλούς στόχους και θα προσπαθήσω να επιτύχω όσους πιο πολλούς μπορώ. Εύχομαι να τα καταφέρω. Θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου για την συνεχή υποστήριξη της και κατανόηση που δείχνουν. Χωρίς τους δικούς μου ανθρώπους και την αγάπη τους δεν θα μπορούσα να συνεχίσω.


___________________________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ

https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/5364474/i-34chroni-ellinida-archimichanikos-poy-taxideyei-sta-perata-toy-kosmoy

Μια Ελληνίδα Α΄ μηχανικός ΕΝ - Η Θεανώ Σιλελόγλου!




ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.