BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

ΕΚΦΟΡΤΩΣΗ



ΕΚΦΟΡΤΩΣΗ*

Τα φώτα κάνουνε τη νύχτα μέρα. Το κρύο δεν αστειεύεται εκεί πάνω τέτοιον καιρό. Ένα άλλο κρύο, δε μοιάζει με το δικό μας. Σε τρυπάει με χιλιάδες μαχαίρια και λες θα σταματήσει η καρδιά σου. 

Μικρό κορίτσι ήμουνα όταν βρέθηκα στα καράβια. Δόκιμος στην κουβέρτα. Τώρα που μεγάλωσα απορώ κι εγώ με τα μυαλά που κουβάλαγα. Καλομαθημένη από το σπίτι μου, δάσκαλοι οι γονείς, μετρημένα τα χρήματα μα εμάς των παιδιών δε μας έλειπε τίποτε. Πώς έγινε και τα βρόντηξα όλα και έφυγα στα καράβια; 

Να πεις πως δεν έπαιρνα τα γράμματα; Χωρίς ποτέ να ιδρώσω στο διάβασμα κατάφερνα να φέρνω δεκαοχτάρια. Για του σχολειού το διάβασμα μιλάω. Τα άλλα, τα μυθιστορήματα,  τα κουβαλούσα ακόμη και στο κρεβάτι. Με βάζανε να κοιμηθώ κι εγώ κουκουλωνόμουνα κάτω από τις κουβέρτες και συνέχιζα το βιβλίο. Μεγάλο κουσούρι αυτό. Δεν μπορούσα να παρατήσω βιβλίο από το χέρι μου πριν φτάσω στην τελευταία σελίδα. 

Παιδί ακόμη στα δέκα είχα ξεκοκαλίσει όλο τον Παπαδιαμάντη. Τη γυφτοπούλα και τους εμπόρους των εθνών, ακόμη και τη φόνισσα. Πώς έγινε και τα παράτησα όλα κι έφυγα για τη θάλασσα; 

Αν ήμουν αγόρι, και από νησί, θα είχε το πράγμα μια εξήγηση. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος θαλασσοπαρμένος, κατά που λέμε νεραϊδοπαρμένος. Εγώ όμως ήμουν κορίτσι και από τα κράκουρα της Ηπείρου. 

Πάνε δεκαετίες από τότε. Ώρες ώρες νομίζω πως μια άλλη τα έζησε αυτά. Είναι και η μνήμη μου ασθενική. Και παράξενη. Ξεχνάει όσα θυμούνται όλοι οι άλλοι και κρατάει κάτι άχρηστες λεπτομέρειες. 

Απόψε θα ήθελα πολύ να θυμηθώ. Πώς ήταν τότε. Εκεί πάνω στα λιμάνια της βόρειας Ευρώπης σαν φτάναμε φορτωμένοι με χιλιάδες γαλόνια αργό πετρέλαιο. 

Από τον Περσικό το κουβαλάγαμε. Εκεί που πατάς με παπούτσι χοντρό την κουβέρτα και τσουρουφλίζονται οι πατούσες σου. Πιάναμε έπειτα το γύρο της Αφρικής.  Σοκότρα, Κομόρες, στο στενό της Μοζαμβίκης. Γυρνάγαμε στο ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας και πιάναμε το ανέβασμα. Ισημερινός, Κανάρια, και μετά Πορτογαλία, Φινιστέρο, Μπέης, Ίνγκλις Τσάνελ. Σε ένα μήνα από το φούρνο στην κατάψυξη. Ίσως γι’ αυτό και το πετσί μας δεν άντεχε το κρύο. 

Ένας γερο – ναυτικός μου έμαθε το κόλπο με τις εφημερίδες. Να τις τσαλακώνω και να παραφουσκώνω από μέσα τη φόρμα.  Κάπως καλύτερα, δε λέω, μα και πάλι ένιωθες τη μύτη σου να κρουσταλλιάζει. Και την υγρασία της θάλασσας, γλίτσα, να κάθεται παντού. 

Έμπαιναν μετά μπροστά οι αντλίες. Και ο γραμματικός να τρέχει σαν τρελός. Μία στο πομπ ρουμ και μία στα αμπάρια. Σούπερ τάνκερ το καράβι και ήθελε μαστοριά και στη φόρτωση και στην εκφόρτωση. Ποιο αμπάρι και πόσο θα αδειάσεις. Να μην τσακίσει το καράβι σαν κλαδάκι στα δυο… 

Και οι προβολείς αναμμένοι όλοι. Δεν καταλάβαινες μέρα και νύχτα. Και δεν κοιμόσουν. Έξι ώρες βάρδια και μετά γραμμή για έξω. Και πάλι μέσα και πάλι έξι ώρες βάρδια. 48 ώρες. Όλο κι όλο δυο μερόνυχτα για να σπατσάρουμε, να σαβουρώσουμε και δρόμο πάλι για κάτω. Να φέρουμε νέα παρτίδα λάδι για την ακόρεστη ρουφήχτρα της Ευρώπης. 

Τώρα πολλά καράβια κουβαλάνε φυσικό αέριο. Εγώ δεν τα γνώρισα. Μαθαίνω από τις μικρές και μένω άναυδη. Λες και δεν πέρασα κι εγώ από τα καράβια. Για το πρέζουρ και τη θερμοκρασία φορτίου και τα απίθανα μέτρα ασφαλείας. Δεν ξέρω αν θα άντεχα να δουλέψω σε τέτοιο καράβι. Εδώ δεν ξέρω πώς άντεξα και στα άλλα καράβια. 

Ίσως η ηλικία. Δε χαμπάριαζα κίνδυνος τι θα πει. Δίψαγα μονάχα για περιπέτεια. 

Ώρες ώρες ρίχνω το «φταίξιμο» στον Ιούλιο Βερν. Δεν έχω αφήσει αδιάβαστο ούτε δικό του βιβλίο. Κι άλλες πάλι αναζητώ το τρελό γονίδιο του dna μου. 

Και ίδιο γονίδιο πρέπει να κουβαλάνε και όλες οι άλλες γυναίκες που αποφασίζουν να ανέβουν στη γέφυρα. Το βλέπω στα μάτια τους. Όποιας γενιάς και αν είναι. Χοροπηδάει μια μικρή φλόγα. Και τις φουντώνει να λαχταράνε το καράβι εκεί που άλλοι ναυτικοί παλεύουνε να βρούνε τρόπο για περσότερο καιρό στη στεριά. 

Αυτή τη φλόγα θυμάμαι κι εγώ. Κι ας έχω ξεχάσει πολλά άλλα. Να, τις προάλλες έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ πώς αλλάζαμε την ώρα. Το απόλυτο κενό… 

Κι άλλες φορές πιάνω τη ναυτιλία και παλεύω να θυμηθώ πώς βγάζαμε ευθεία. Βλέπω τα ημίτονα και τρελαίνομαι. Και όμως κάποτε τα έπαιζα στα δύο δάχτυλα. 

Βάλε με όμως να σου μιλάω για εκείνη τη φλόγα. Του φευγιού και του ταξιδιού. Αυτή δεν ξεχνιέται με τίποτα. Κι απορώ. Τι στο καλό γύρευα εγώ στα καράβια; Ένας τουρίστας ταξιδευτής; 

Το πρόβλημα έλαβε τη λύση του τώρα τελευταία. Ξαναδιαβάζοντας Καββαδία. Και συναντώντας τους μπιτσκόμπερ… 

Ένας συνάδελφός τους και εγώ. 


___________________________________

Νίκος Καββαδίας: 

[...] Αυτοί που αγαπούν με πάθος τη θάλασσα, δεν μπορούνε ποτέ – είναι αποδεδειγμένο – να γίνουν επαγγελματίες θαλασσινοί. Κι αν ποτέ κατορθώσουν να γίνουν, θα πάψουν να την αγαπούν. Θα χετε ακούσει γι’ αυτούς τους ναυτικούς που περισσότερο ζουν στα ντοκ των λιμένων κυττάζοντας τα πλοία που φεύγουν και κάνουνε τους διερμηνείς στους ξένους ναύτες. Αυτοί είναι οι ανίατοι! Έχουν δουλέψει θερμαστές, ναύτες ,καμαρώτοι ,καρβουνιάρηδες ,αλλά δεν ειδικεύτηκαν και δε δούλεψαν περισσότερο από ένα μήνα την ίδια δουλειά και στο ίδιο πλοίο. Ποτέ δε μπόρεσαν να συνηθίσουν τη θάλασσα.
Τους ζαλίζει . Σκοντάφτουν εκεί που οι άλλοι περπατούν ίσια, κλείνουν τα δάχτυλά τους μέσα στις πόρτες , δε μπορούν να κυβερνήσουν τιμόνι ενώ ξέρουν το μπούσουλα όσο κι οι καλοί ναύτες. Αρρωσταίνουν και ξεμπαρκάρουνε κλαίγοντας. Βλέπεις μέσα στα μάτια τους κάτι παράξενο. Και στα σκεβρωμένα τους πρόσωπα κάτι το αλλοπαρμένο.
Αυτούς τους περιφρονούν και τους λένε Μπιτσκόμπερ.[...] 


Διαβάστε περισσότερα εδώ:

http://www.greekdivers.com/forum/index.php?showtopic=5600


____________________________

*Αφιερωμένο στην Ι.Μ. Που δε βρήκε καράβι να κάνει το εκπαιδευτικό. Και ετοιμάζεται να τα παρατήσει. Με την ευχή να μη γίνει "μπιτσικόμης"... 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.