Απάντηση στο blog PEIRATIKO REPORTAZ: Είτε σας αρέσει είτε όχι οι Καπετάνισσες έμειναν άνεργες επί ΠΑΣΟΚ

Με μεγάλη έκπληξη ενημερώθηκα σήμερα από καλούς μου φίλους για τη δημοσίευση προσωπικής μου φωτογραφίας στο blog PEIRATIKO REPORTAZ:

http://peiratikoreportaz.blogspot.com/2009/10/blog-post_8787.html

Τον κύριο που υπογράφει την ανάρτηση, το Θάνο Λαμπρόπουλο, δεν έχω την τιμή να τον γνωρίζω. Πολύ δε περισσότερο δεν του έδωσα ποτέ την άδεια να συνοδεύσει την ανάρτησή του με τη δική μου προσωπική φωτογραφία. Και μόνο εκ των υστέρων πληροφορήθηκα την ύπαρξή της δίπλα στο δικό του άρθρο.

Το πρόβλημα δεν είναι όμως αυτό, η εν αγνοία μου ανάρτηση της φωτογραφίας μου και που ειρήσθω εν παρόδω πρωτοδημοσιεύτηκε στο blog ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ πριν από αρκετούς μήνες:

http://kapetanisses.blogspot.com/2008/05/blog-post_11.html

Το πρόβλημα είναι πως η φωτογραφία αυτή αναπαράγει ένα τεράστιο ψέμα καθώς ουδεμία σχέση έχει με το άρθρο του κ. Θάνου Λαμπρόπουλου και το οποίο αναφέρεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι δόκιμοι των ΑΕΝ να βρουν καράβι για το εκπαιδευτικό τους ταξίδι.

Και εξηγώ:

Πρώτον: Η φωτογραφία αυτή είναι παμπάλαιη, τι σχέση έχει με τα προβλήματα των σημερινών δοκίμων;

Δεύτερον: Η φωτογραφία τραβήχτηκε το καλοκαίρι του 1980, όταν ακόμη ήμουν μεν ναυτικός όχι όμως δόκιμος. Συγκεκριμένα εκείνη την εποχή ταξίδευα ως ανθυποπλοίαρχος με φορτηγό πλοίο της εταιρείας ΤΣΑΚΟΣ. Και φυσικά δε βρισκόμουν σε εκπαιδευτικό ταξίδι.

Τρίτον: Και ιδιαιτέρως σημαντικό για μας τις καπετάνισσες... Αν και ο αρθρογράφος μιλά γενικά για τους δοκίμους, για άντρες δηλαδή και γυναίκες δοκίμους, αυθαίρετα δανείζεται μια ξένη φωτογραφία γυναίκας ναυτικού από το διαδίκτυο και την παραθέτει στο άρθρο του και αυθαίρετα πάλι θεωρώντας πως αφού είναι γυναίκα ναυτικός το πολύ πολύ να είναι δόκιμος. Βλέπεις δε χωρά εύκολα στα μυαλά ακόμη και εκείνων που αυτοσυστήνονται ως:

Οι ελεύθεροι διαπιστευμένοι Πειραϊκοί και ναυτιλιακοί συντάκτες

πως οι γυναίκες ναυτικοί κατάφεραν να γίνουν κάτι καλύτερο από δόκιμοι!
Και το ψέμα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο συνδέοντας την εποχή του 1980 με το σήμερα. Διότι είναι ψέμα πως είχαν πρόβλημα ναυτολόγησης εκείνη την εποχή οι δόκιμοι, άντρες και γυναίκες. Ήταν βλέπετε η εποχή που η ελληνική ναυτιλία βρισκόταν στα φόρτε της και όχι πρόβλημα ναυτολόγησης δεν είχαμε αλλά μας παρακαλούσαν κιόλας να μας προσλάβουν κατ' ευθείαν ανθυποπλοιάρχους. Έτσι ακριβώς βρέθηκα κι εγώ τότε να υπηρετώ ως ανθυποπλοίαρχος σε φορτηγό του Τσάκου αμέσως μετά την αποφοίτησή μου από τη σχολή.

1980. Εποχή που ακόμη κυβερνούσε τον τόπο η Νέα Δημοκρατία. Η ίδια που άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες των Ανώτερων Δημόσιων Σχολών Εμπορικού Ναυτικού για γυναίκες. Και για καπετάνισσες και για ασυρματίστριες.

Τα προβλήματα για μας, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ξεκίνησαν όταν το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία. Το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου. Εποχή 1982... Εκεί και τότε μείναμε στο δρόμο σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Αυτή είναι η αλήθεια. Και άλλες έμειναν άνεργες και άλλες αναγκαστήκαμε να σπουδάσουμε ξανά άλλο επάγγλμα.

Η δική μου προσωπική ιστορία είναι δημοσιευμένη στο ΒΗΜΑ εδώ και πολλά χρόνια:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=86069&ct=75&dt=23/02/1997

https://www.tovima.gr/2008/11/24/archive/ti-zitoyn-pragmatika-009-oi-kathigites/

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 1997 - σε άρθρο της ΣΥΛΒΑΝΑΣ ΡΑΠΤΗ

και την παραθέτω και εδώ για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα:

________________________

ΑΠΟ ΤΗΝ κυρία Μαρία Λαμπρίδου, δασκάλα στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Σμύρνης, πηραμε και δημοσιεύουμε αυτούσια την παρακάτω επιστολή, στην οποία αποτυπώνεται μια άλλη διάσταση, εξαιρετικά χαρακτηριστική, της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στον εκπαιδευτικό κλάδο:

«Είμαι μία από τους χιλιάδες απεργούς εκπαιδευτικούς, από αυτούς που τόσο άστοχα τα επίσημα χείλη χαρακτήρισαν «παίκτες του καζίνου». Νιώθω την αδικία να με πνίγει και την έντονη επιθυμία να απαντήσω με στοιχεία στην προσβολή αυτή.

Εμείς, που σήμερα απεργούμε, δεν είμαστε «οι παίκτες», είμαστε απλά και μόνο τα «πιόνια» στο ανίερο παιχνίδι των πολιτικών που αποσκοπεί (;) στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και αδιαφορεί παγερά για τον παράγοντα άνθρωπο.

Χιλιάδες από εμάς, τους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, αναγκαστήκαμε να σπουδάσουμε δύο επαγγέλματα. Η ανεργία μάς ανάγκασε να εγκαταλείψουμε το πρώτο και να ξανακαθήσουμε στα θρανία για να γίνουμε δάσκαλοι. Η διαδικασία αυτή δεν ήταν ανώδυνη, αφενός μας επιβάρυνε οικονομικά και αφετέρου μας έφθειρε ψυχολογικά. Είναι και αυτή μια διεθνής πρωτοτυπία της χώρας μας, οι δάσκαλοι να διαθέτουν πτυχία νομικής, φαρμακευτικής, οικονομικών επιστημών, υπομηχανικών, ακόμη και σχολών Εμπορικού Ναυτικού.

Σε αυτή την άτυχη γενιά ανήκω και εγώ. Ανθυποπλοίαρχος στα νιάτα μου, ταξίδεψα με γκαζάδικα ως τα πέρατα του κόσμου, δαμάζοντας τα κύματα και τις δυσκολίες του επαγγέλματος. Τη δουλειά μου τη λάτρευα. Δεν ήθελα να την εγκαταλείψω. Με τσάκισε όμως η θύελλα της ανεργίας που έπληξε τους ναυτεργάτες το 1982. Ως ιερά κειμήλια κρατώ στο αρχείο μου τα αποδεικτικά του αγώνα που τότε δώσαμε διεκδικώντας το δικαίωμα στη δουλειά. Μέλος της συντονιστικής επιτροπής ανέργων, πορεύτηκα με χιλιάδες άλλους από τον Πειραιά ως τη Βουλή (εκεί όπου και σήμερα πορεύομαι, με τους νέους μου συναδέλφους, ζητώντας και πάλι μια θέση στον ήλιο...).

Η νεαρή τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση, προσπαθώντας να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, όχι μόνο των ναυτεργατών αλλά και πολλών άλλων κλάδων, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες των Παιδαγωγικών Ακαδημιών (όπως σήμερα επιχειρεί να κάνει με τα πανεπιστήμια). Οχι μόνο εγώ αλλά και χιλιάδες άλλοι άνεργοι γίναμε τότε πιόνια στα χέρια των πολιτικών και αλλάξαμε... επάγγελμα (όχι όμως και ζωή).

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, απέξω από τη Βουλή, να ζητάμε από τους ίδιους ανθρώπους τα ίδια που ζητούσαμε και τότε, αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης. Προσωπικά, στα χρόνια που πέρασαν έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να βοηθήσω στην ανάπτυξη της χώρας μου. Εδωσα την ψυχή μου στην εκπαίδευση χωρίς να αναλογιστώ κόπους και θυσίες. Παράλληλα αξιοποίησα κάθε δυνατότητα για επιμόρφωση, δύο χρόνια στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και ένα στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου, όπου ειδικεύτηκα σε θέματα παιδαγωγικής έρευνας.

Οταν όμως γύρισα το 1995 στην τάξη, χρειάστηκα τη βοήθεια ψυχιάτρου για να σταθώ στα πόδια μου. Αισθανόμουν το σχολείο να με πνίγει. Η αδιαφορία και η ανοργανωσιά, η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, τα ξεπερασμένα προγράμματα τύλιγαν θηλιά στο λαιμό μου. Η τριετής επιμόρφωση δεν στάθηκε ικανή να τη λύσει. Αντίθετα. Η ψυχή μου τώρα αγρικούσε πικρότερα «τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει».

Ο γιατρός με βοήθησε να αντέξω και να συνεχίσω τη δουλειά μου. Τούτες όμως τις τελευταίες ημέρες νιώθω και πάλι την υπομονή μου να εξαντλείται, το ποτήρι της οργής και της αγανάκτησης να ξεχειλίζει επικίνδυνα. Η απεργία μας δεν φαίνεται να συγκινεί κανέναν. Στα αιτήματά μας απαντούν με ύβρεις και εκβιασμούς. Ταυτόχρονα, τα χαμένα μεροκάματα ξεθώριασαν το μοναδικό μου όνειρο...

Οχι, δεν θέλω να αλλάξω το μικρό παλιό μου Yugo, ούτε να βάψω το σπίτι μου, που δέκα χρόνια άβαφτο έχει γίνει γκρίζο. Δεν με πειράζει και ο σπασμένος καναπές στο σαλόνι. Και από ρούχα μού φτάνουν δύο τζιν και μερικά φτηνά πουλόβερ. Αυτό που διακαώς επιθυμώ είναι ένα... κομπιούτερ. Από αυτά που εκατοντάδες έχουν οι εφορίες και που στα δημοτικά δεν υπάρχει ούτε ένα για δείγμα. Στην αυγή του 2000 είναι αδύνατον να κάνω τη δουλειά μου χωρίς αυτό. Ευλαβικά μάζευα τις δεκάρες από τον μισθό μου. Λογάριαζα πως με τις υπερωρίες θα κατάφερνα ως το τέλος της χρονιάς να το αποκτήσω. Τις υπερωρίες όμως μας τις έκοψαν. Ηρθε και η απεργία και οι ελπίδες μου εξανεμίστηκαν εντελώς. Για χάρη του εκσυγχρονισμού, μου λένε, πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά σου και να συνεχίσεις με τα ίδια προπολεμικά εφόδια: την κιμωλία και τον μαυροπίνακα!

Αυτοί είμαστε οι άνθρωποι που καθημερινά διαδηλώνουμε έξω από τη Βουλή και που πεισματικά αρνούμαστε να γυρίσουμε στα σχολεία μας. Το πείσμα μας δεν έχει να κάνει με καζίνα και τζόγο, είναι ένα πείσμα που το 'θρεψαν χρόνια και χρόνια αδικίας, διπλής αδικίας για πολλούς από μας που η ανεργία μάς έκανε δασκάλους και που η σημερινή κατάντια του νέου μας επαγγέλματος μας έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού αναζητώντας λύσεις στα τρισάθλια οικονομικά μας και στο πνιγηρό κλίμα που επικρατεί στη δουλειά μας.

Η απεργία μας δεν είναι τζόγος, δεν είναι παιχνίδι ανταγωνισμού. Για μας είναι αγώνας επιβίωσης και ως εκ τούτου δεν έχουμε περιθώρια για υποχωρήσεις. Για την κυβέρνηση, όμως, φαίνεται πως είναι κάτι άλλο. Ειλικρινά λυπάμαι που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να καταλάβουν».

________________________

1997. Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τότε. Υπό τον Κ. Σημίτη.

Μπορεί κάποιοι σε τούτο τον τόπο να υποφέρουν από αμνησία όχι όμως άνθρωποι σαν εμένα που πλήρωσαν και ξαναπλήρωσαν τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ. Και να βλέπω τώρα τη φωτογραφία μου να χρησιμοποιείται εν αγνοία μου σε ένα άρθρο με απροκάλυπτο προεκλογικό χαρακτήρα ή μήπως δεν είναι προεκλογικό στο παρά πέντε των εκλογών να θυμούνται τι τραβάν οι δόκιμοι για να βρουν καράβι...
Και ξέρω καλύτερα από πολλούς άλλους τι τραβάν, γιατί έχω μια κόρη - καρδιάς που βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη θέση. Δευτεροετής και ψάχνει εδώ και μήνες απεγνωσμένα να βρει θέση να μπαρκάρει και καράβι πουθενά. Κινδυνεύει πλέον να χάσει το έτος της. Τι φταίει όμως που και εκείνη και αρκετοί άλλοι δόκιμοι μένουν στα αζήτητα;

Που δεν επιδοτούνται οι θέσεις των δευτεροετών; Ναι, ίσως να φταίει και αυτό... Όμως γιατί στα δικά μας χρόνια χωρίς καμία επιδότηση βρίσκαμε όλοι και όλες δουλειά; Τι άλλαξε; Που δεν πιέζει ο υπουργός τους εφοπλιστές; Ή ο Γ.Γ;

Και μια και ζητά απάντηση στο άρθρο του ο κ. Λαμπρόπουλος, θα του απαντήσω πως στα δικά μου χρόνια συνέβαινε και το ανάποδο. Οι εφοπλιστές να πιέζουν τους υπουργούς να τους βρουν δοκίμους και αξιωματικούς. Δεν πηγαίναμε εμείς στις εταιρείες, εκείνες έρχονταν στη σχολή μας και ζητούσαν να μας ναυτολογήσουν.

Τι άλλαξε λοιπόν στην πορεία; Ή και τι θα άλλαζε αν οι υπουργοί πίεζαν; Θέμα πίεσης είναι; Και θέμα προσώπων; Δεν είναι αποτέλεσμα της γενικότερης ναυτιλιακής πολιτικής;

Κι αν θέλετε και της πολιτικής που οδήγησε σε παρακμή τη ναυτική εκπαίδευση;

Και γενικότερα θέμα της μεγάλης διαμάχης κεφαλαίου - εργατικής τάξης και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο;

Στα χρόνια τα δικά μου το εφοπλιστικό κεφάλαιο είδε στις γυναίκες ναυτικούς μια καλή ευκαιρία για να λύσει το πρόβλημα των πληρωμάτων. Σήμερα έχουν πλέον ανοιχτεί προς Ασία και άλλες χώρες του τρίτου κόσμου. Κι αυτό δεν αλλάζει με τις πιέσεις του όποιου υπουργού... Μόνο με αλλαγή πολιτικής. Και αλλαγή πολιτικής δε γίνεται χωρίς αγώνες εκείνων που αδικούνται. Αυτή είναι η λύση και η μόνη εγγύηση.

Αυτή ήταν και η διαφορά τότε. Υπήρχε ζωντανό ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Σήμερα; Σήμερα όλα τα θεωρούμε ζήτημα προσώπων. Και πανηγυρίζουμε που θα βγει ο τάδε ή ο τάδε για να μας λύσει τα προβλήματα. Κούνια που μας κούναγε.

Αν δεν αγωνιστούμε οι ίδιοι, αν δεν αγωνιστούν και οι δόκιμοι των ΑΕΝ, τίποτε δε θα αλλάξει προς το καλύτερο. Προς το χειρότερο θα πηγαίνουμε συνεχώς.

Κι είναι πραγματικά θλιβερό να καλλιεργούνται απόψεις ότι ο υπουργός θα μας λύσει το ζήτημα χωρίς να κουνήσουμε εμείς ούτε το δαχτυλάκι μας. Γιατί είναι λέει υποχρεωμένος. Λάθος!

Και περιμένω κι εγώ να μου πείτε πότε έκαναν τελευταία φορά κινητοποίηση οι σπουδαστές των ΑΕΝ; Πότε συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί να πιέσουν τον Υπουργό και την κυβέρνηση και τους εφοπλιστές;

Παρά κάθονται και περιμένουν να τους λυπηθούν. Ή αναζητούν ατομικές λύσεις ο καθένας. Νομίζοντας πως αύριο που η οικονομική κρίση θα βαθύνει, δε θα τους πάρει και αυτούς η μπάλα. Και δε θα πάθουν ό,τι πάθαμε και οι παλιότεροι όταν τελείωσε η εποχή των παχιών αγελάδων...

Ευθύνη σ' αυτό το χάλι έχουν βεβαίως και οι διάφοροι συντάκτες. Που κάνουν πλύση εγκεφάλου στους πολίτες ότι αν αλλάξει κυβέρνηση κάτι θα τρέξει στα ... γύφτικα. Και δε λένε πως μόνο αν αλλάξουμε εμείς, μόνο αν αγωνιστούμε οι ίδιοι, μπορεί να δούμε άσπρη μέρα. Και μάλιστα όλοι μαζί. Και οργανωμένα.

Γιατί όμως να το πουν; Αν κάτι τέτοιο γίνει πάει ο δικός τους ρόλος. Και θα μείνουν να κάνουν μόνο ρεπορτάζ όχι να κινούν τα νήματα των εξελίξεων. Και να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις. Μη διστάζοντας να αξιοποιούν κάθε μέσο στην κατεύθυνση αυτή. Ακόμη και δημοσιεύοντας μια παμπάλαιη φωτογραφία του '80 σε άρθρο που αφορά τους νέους του σήμερα... μια φωτογραφία ανθυποπλοιάρχου σε άρθρο που μιλά για δοκίμους... μια φωτογραφία από την εποχή που οι εταιρείες παρακαλούσαν τους ναυτικούς για την εποχή που οι ναυτικοί φιλάνε ακόμη και κατουρημένες ποδιές για μια θεσούλα σε πλοίο...

Είναι αυτοί που τάχα και καλά μπαρκάρουν ναύτες σε πειρατικά καράβια και συμπονούν τους αληθινούς ναύτες και ναυτικούς. Μόνο που τα τρυφερά τους χεράκια ξέρουν μόνο να χτυπάν πλήκτρα και δεν έχουν ρόζους από κάβους και ματσακόνια. Που κάθονται στα κλιματιζόμενα γραφεία τους και δεν ξέρουν τι θα πει να σκυλοπνίγεσαι μεσοπέλαγα. Αυτοί που θέλουν μα δεν μπορούν κρύψουν πως αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για αλλαγή φρουράς στο ΥΕΝ όπως το ξέραμε κάποτε, στο ΥΕΝΑΝΠ όπως το λένε σήμερα. Να φύγει λέει ο λόρδος και να έρθει ο νησιώτης!!!

Άντε λοιπόν να έρθει. Για να δούμε, θα αλλάξει κάτι; Θα βρουν και οι δόκιμοι καράβι για το εκπαιδευτικό;

Εγώ πάντως και είτε αρέσει είτε όχι στους "ναύτες του Πειρατικού Ρεπορτάζ" επί ΠΑΣΟΚ έμεινα άνεργη και επί ΠΑΣΟΚ αλώνιζα και αλώνιζα την Ακτή Μιαούλη και όλες οι πόρτες ήταν κλειστές. Μέχρι που αναγκάστηκα να αλλάξω επάγγελμα. Γι' αυτό και δε δίνω σε κανένα το δικαίωμα να καπηλεύεται τη δική μου φωτογραφία για προεκλογική εκστρατεία υπέρ του κόμματος που δεν έκανε τίποτε για να προστατέψει όχι μόνο εμένα αλλά χιλιάδες συναδέλφους μου εκείνη την εποχή. Αλλά τι περιμένεις; Να μην καπηλευτούν μια φωτογραφία; Εδώ καπηλεύονται τα όνειρα και τις αγωνίες τόσων νέων... Ε, κοντός ψαλμός. Εδώ θα είμαστε και την άλλη βδομάδα...

Θα λείπει όμως, όπως λείπει εδώ και 26 χρόνια ο φίλος και κολλητός Γιώργος Ζαρέντης. Που άφησε την τελευταία του πνοή στα δύσκολα χρόνια της κρίσης εργαζόμενος ως ναύτης αν και ήταν ανθυποπλοίαρχος. Ο Γιώργης που τον κουβαλήσαμε νεκρό στην πόρτα του τότε ΥΕΝ. Του Κατσιφάρα... Βασικού στελέχους σε πολλές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ...

http://kapetanisses.blogspot.com/2007/08/blog-post_74.html

Τι θα αλλάξει λοιπόν αν από Δευτέρα φύγει ο γαλάζιος και έρθει ο πράσινος; Ό,τι άλλαξε και το '81. Κι όποιος ή όποια άλλα νομίζει, είναι αφελής. Όσο για εκείνον που προσπαθεί να πείσει τους άλλους ότι κάτι θα αλλάξει, καταλαβαίνετε μόνοι σας τι είναι, δε χρειάζεται να το πω εγώ...