Ο ΟΡΚΟΣ
ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...
ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;
Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)
Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.
Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.
Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.
Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.
Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;
Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.
Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.
Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.
Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!
Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.
Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.
Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;
Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.
Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.
Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.
Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.
Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.
Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.
Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.
Αφιέρωμα στον Ευγενίδη
Τα Μικρά Τερατάκια στο 
Το ναυτικό και η χούντα
Δεν υπάρχει "γιατί", υπάρχει οργή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαφωτιστικό για τα αίτια τόσων ατυχημάτων στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης είναι το άρθρο της εφημερίδας Ριζοσπάστης.
Δίνω τη διεύθυνση για να το διαβάσετε ολόκληρο:
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=4256419&publDate=18/10/2007
Αργεί δυστυχώς να φορτώσει... Αντιγράφω γι' αυτό το πιο σημαντικό και διαφωτιστικό σημείο του άρθρου:
"Και από τη νέα ναυτική τραγωδία αναδεικνύεται η έλλειψη στα μέτρα για την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας για να μη χάνουν κανένα φράγκο οι εφοπλιστές. Οι κανονισμοί, κομμένοι στα εφοπλιστικά μέτρα, υποχρεώνουν μόνο τα μεγάλα πλοία κατά τη διάρκεια εισόδου και εξόδου από τους λιμένες να έχουν πλοηγούς (πιλότους). Σε πλοία που είναι στο μέγεθος του «DIAMOND 1» η χρησιμοποίηση πλοηγού αφήνεται στην εκτίμηση του καπετάνιου. Ετσι στην προκειμένη περίπτωση πλοηγό είχε μόνο το «DUBAI GUARDIAN».
Επιπλέον, το ναυάγιο προκαλεί ερωτήματα για τη λειτουργία του συστήματος ρύθμισης και ελέγχου της κυκλοφορίας στο λιμάνι, το λεγόμενο VTMIS, σύστημα χρυσοπληρωμένο από τους εργαζόμενους της χώρας."
Έχω όμως ένα ερώτημα για το τελευταίο. Κι αν ξέρει κάποιος ενημερώνει. Λειτουργεί τέτοιο σύστημα VTMIS στη Θεσσαλονίκη;
Όχι, Νέμο. Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης είναι τυφλό. Κι αυτό είναι σημαντικός λόγος που γίνονται τόσα ατυχήματα εκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια περισσότερα διαβάστε το άρθρο της Ημερησίας:
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=4667&subid=2&pubid=340570
με τίτλο αποκαλυπτικό:
Τρίτη σύγκρουση στο «τυφλό» λιμάνι της Θεσσαλονίκης - ΗΜΕΡΗΣΙΑ 22/10/2007
Στο μεταξύ ο πλοίαρχος του Ντάιμοντ Ι, βρέθηκε. Φυσικά νεκρός. Και ο τίτλος της Καθημερινής να εξοργίζει όσους ξέρουν από θάλασσα: "Ο πλοίαρχος επέλεξε να μη σωθεί".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι λέτε ωρέ παιδιά; Επιλέγει ο ναυτικός να ζήσει ή να πεθάνει; Δεν ακούσατε τίποτε εσείς πως ο άνθρωπος την τελευταία φορά που τον είδαν ζωντανό, μιλούσε στο τηλέφωνο με την εταιρεία;
Παρά κάθεστε και γράφετε αρλούμπες για άγραφο και καλά νόμο της θάλασσας που θέλει τον πλοίαρχο να εγκαταλείπει τελευταίος το σκάφος; Κατ' αρχάς ο νόμος είναι γραπτός. Κατά δεύτερο, όλο το πλήρωμα εγκατέλειψε το σκάφος και ο καπετάνιος συνέχιζε να παραμένει επί του πλοίου. Και να μιλά στο τηλέφωνο με τους καρεκλοκένταυρους της εταιρείας. Φυσικά δεν τους υπαγόρευε τη διαθήκη του. Τι έκανε;
Το σκέφτηκαν και το έγραψαν άλλες εφημερίδες που δεν ντρέπονται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους:
Ελευθεροτυπία
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=54645648
Ανθρωποι του λιμανιού, γνώστες των ναυτικών πραγμάτων, είπαν ότι ο καπετάνιος δεν άφηνε άλλα πλοία να δέσουν και να ρυμουλκήσουν το πλοίο του και ότι επηρεάστηκε από τους «νόμους της θάλασσας», που λένε ότι: Οταν ένα πλοίο ρυμουλκήσει και «γλιτώσει» ένα άλλο πλοίο που κινδυνεύει να βυθιστεί, τότε δικαιούται το μισό πλοίο και το μισό φορτίο του ως αμοιβή.
Πενήντα χρονών ήταν ο έρμος. Σχεδόν συνομήλικός μου. Το λέω και ανατριχιάζω γιατί στη θέση του θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε από τα αγόρια των σχολών, τους συμμαθητές μας, τότε που κι εμείς ξεκινούσαμε για τους δρόμους της θάλασσας. Και δε θυμάμαι κανέναν να είχε βίτσιο να πνιγεί μαζί με το καράβι. Έλεος πια. Σεβαστείτε λίγο τη μνήμη του νεκρού και των άλλων, των χιλιάδων νεκρών που έχει καταπιεί ο εφοπλιστικός μινώταυρος.
Άραγε εκείνους που από τηλεφώνου μιλούσαν εκείνη την ώρα μαζί του θα τους γραπώσει ο νόμος; Αμ δε... Είναι βέβαιο πως αυτοί θα γραπώσουν την αποζημίωση για το καράβι που χάθηκε... Όσο για την αποζημίωση στην οικογένεια του καπετάνιου, πρώτον τον άνθρωπό τους θέλουνε και όχι τα λεφτά και δεύτερο, ποια λεφτά; Και πότε;
Αυτά γιατί δεν τα γράφετε; Γιατί ξεχνάτε τόσες οικογένειες που έχασαν τον προστάτη τους και πήραν αν πήραν χρόνια μετά κάτι ψίχουλα; Γιατί δε γράφετε για τους άγραφους νόμους που θέλουν πάντα τον εργαζόμενο να πληρώνει τη νύφη; Και τους εφοπλιστές με τις αποζημιώσεις από τα καράβια που χάνονται να αγοράζουν καινούρια;
Τι να γράψουνε Δανάη μου; Λες και γράφουνε τη γνώμη τη δική τους; Όργανα σε διατεταγμένη υπηρεσία είναι. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν εντυπώσεις για να καλύψουν τις ευθύνες για το νέο έγκλημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή