ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ HOMA EDUCANDUS
Ναι. Είναι γεγονός. Μια Καπετάνισσα, μια νεαρή και σε εκκόλαψη καπετάνισσα, βραβεύεται αύριο για το έργο της στον τομέα του πολιτισμού.
Η χαρά μας είναι διπλή και τρίδιπλη. Γιατί το κορίτσι αυτό το έχουμε κοντά μας. Έστω και αν της αρέσει να περνά ακροθιγώς και ακροποδητί από τις σελίδες μας. Κι έστω και αν οι δημοσιεύσεις της στο φόρουμ μετριούνται (και μετά από πολύ πίεση να σημειώσουμε) στα δάχτυλα των δύο χεριών. Είναι ο τύπος της έτσι. Από φυσικού της ακολουθεί τη φιλοσοφία του λάθε βιώσας, έστω και αν δεν είχε πατέρα έναν Λιαντίνη. Αλλά και το Λιαντίνη να ρωτούσαν, θα έλεγε πως η προσωπικότητα ενός ατόμου δεν είναι θέμα κληρονομικό. Και θα έλεγε ακόμη πως ο τόπος που φύεται και ανατρέφεται ο άνθρωπος τον σημαδεύει καίρια.
Έτσι και η μικρή μας. Τον κουβαλά προικιό αυτόν το χαρακτήρα το σεμνό και μετρημένο. Κι ακόμη κουβαλά τις καταβολές της ιδιαίτερης πατρίδας της, του πανέμορφου Ναύπλιου με τη μεγάλη ιστορία. Αρκεί κανείς να ανέβει ως τη φυλακή του Κολοκοτρώνη, να σκύψει στο στενό άνοιγμα που χώρεσε ένα γίγαντα, για να μάθει πως οι πραγματικά μεγάλοι δε χρειάζονται ούτε σωματικό εκτόπισμα για να επιβληθούν ούτε κραυγές και τυμπανοκρουσίες. Απλά κάνουν το έργο τους. Κι αφήνουν την ανεξίτηλη σφραγίδα τους στην ιστορία.
Με αυτά πορεύτηκε και η μικρή μας καπετάνισσα στα μόλις είκοσι χρόνια της ζωής της. Με όνειρα να φορέσει στολή και να υπηρετήσει από κάποια θέση "αντρική" το καλό του τόπου και της κοινωνίας, είδε να της κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα γιατί της έλειπαν κάποιοι πόντοι στο μπόι! Ε, ναι. Σε τούτο τον τόπο επιλέγουμε Ράμπο για τέτοια πόστα και μετά τρέχουμε και δε φτάνουμε. Διότι άλλο το μπόι του σώματος και άλλο της ψυχής. Και ενίοτε αντικριστά αντίθετα. Μπόι ουρανομήκες και μυαλό χελώνας. Ή μπόι σαν του Κολοκοτρώνη και ψυχή λιονταριού.
Το μικρό μας όμως, μικρό και στο δέμας μικρό και στα χρόνια, δεν τό 'βαλε κάτω. Κι αφού το πρώτο της όνειρο εξανεμίστηκε στο αμείλικτο υποδεκάμετρο του νόμου, κίνησε για άλλο ταξίδι. Πιο μακρινό και πιο "αντρίκειο". Στα καράβια. Και μάλιστα στη γέφυρα.
Βήμα πρώτο η σχολή. Κι ας γκρίνιαζαν οι δικοί της. Όταν ο άνθρωπος κυνηγάει το όνειρό του, πρέπει να ακούει μονάχα το πουλάκι της καρδιάς του.
Βήμα δεύτερο. Το πρώτο μπάρκο. Το υποχρεωτικό για να συνεχίσει τη σχολή σύμφωνα με τους κανονισμούς. Εδώ όμως τα πουλάκια της καρδιάς δεν έχουν πέραση. Μόνο τα γεράκια της Ακτής Μιαούλη. Που μόλις την έβλεπαν έτσι μικρούλα και πιτσιρίκα της το ξέκοβαν χωρίς περιστροφές. Ναι, να πάρουνε γυναίκες δοκίμους, αλλά τουλάχιστον να είναι νταρντάνες! Να αντέχουν στις κακουχίες της θάλασσας. Και για να μην τους αδικούμε, αυτό επιβάλλει και η κοινή λογική. Πώς να φανταστείς στην κουβέρτα ένα μικροκαμωμένο κοριτσάκι;
Εκτός αν το συγκεκριμένο κοριτσάκι είναι από ξεχωριστή στόφα... Και είναι πράγματι αυτό για το οποίο σας μιλάω. Από υλικό πολύτιμο και σπάνιο. Έτσι και πάλι έδωσε τον αγώνα της. Και ούτε καταδέχτηκε να περάσει από παλιούς γνωστούς που της πρότεινα. Μόνη της, τελείως μόνη της, χτύπησε αμέτρητες πόρτες και έλιωσε τις σόλες της ώσπου να βρει μια μικρή θεσούλα σε ένα μικρό καραβάκι. Σε ένα τσιμεντάδικο...
Κι έπειτα ήρθε η ώρα να δείξει στην πράξη τι αξίζει. Και πόσο το μπόι της ψυχής της αντισταθμίζει τα εκατοστά που λείπουν στο σώμα. Ομολογώ πως περίμενα κι εγώ με μεγάλη αγωνία... Τα καράβια δεν είναι εύκολη υπόθεση και ειδικά για μία γυναίκα. Εκτός αν το λέει η περδικούλα της. Κι εδώ όχι μόνο το έλεγε, το παράλεγε και το τραγουδούσε και το χόρευε... (σημειώστε ιδιαίτερα το τελευταίο)
Ούτε που κατάλαβα για πότε το μικρό πήρε τον αέρα της δουλειάς. Μου έστελνε τα νέα της και κάθε φορά με άφηνε με το στόμα ανοιχτό. Όχι μόνο τη δουλειά του δοκίμου, μα σύντομα της εμπιστεύτηκαν (καλώς ή κακώς) και χρέη ανθυποπλοιάρχου. Κι ας της έλειπαν τα τυπικά προσόντα. Γκρίνια εγώ! Τι στο καλό "μάνα" είμαι.
- "Μηηηηηηη παιδί μου. Μη δέχεσαι να κάνεις βάρδια μόνη σου. Θα βρεις κανένα μπελά και θα καταστρέψεις την καριέρα σου. Και μην αναλαμβάνεις υπεύθυνη φόρτωσης. Δεν είναι για τις δικές σου πλάτες ακόμη τέτοιες δουλειές. Ούτε καν για ανθυποπλοίαρχο. Αυτά τα κάνουν οι γραμματικοί..."
Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση τα έκανε το κοριτσάκι μας. Και χωρίς ούτε στιγμή να βαρυγκομήσει. Ίσα ίσα που κάθε φορά την έβλεπα ακόμη πιο ενθουσιασμένη. Και όλο να ζητάει και πιο δύσκολα. Να δείξει σε όλους τι αξίζει. Και πρώτα και κύρια στον ίδιο της τον εαυτό. Να πάρει την απαραίτητη επιβεβαίωση πως κάνει για τη θάλασσα.
Της γκρίνιαζα, μα κρυφά μέσα μου την καμάρωνα κιόλας. Παλικάρι η μικρή. Στάθηκε βράχος σε όλες τις αντιξοότητες. Και δεν ήταν και λίγες. Ειδικά σαν έτυχε και ένας καπετάνιος τζαναμπέτης και τα ατυχήματα έρχονταν το ένα πίσω από το άλλο. Στο ένα λίγο έλειψε να την πληρώσει άσχημα και η μικρή μας. Τελευταία στιγμή θέλησε η μοίρα να τη γλιτώσει από τέτοια εμπειρία. Ο ναύτης όμως που βρέθηκε στη θέση της κατέληξε σοβαρά τραυματισμένος σε νοσοκομείο.
Αχ, τι αγωνία ήταν αυτή. Με κατατρόμαξε εκείνο το περιστατικό. Κι άρχισα να την πιέζω να ξεμπαρκάρει το συντομότερο. Αλλά πού να ακούσει εκείνη; Ακούνε τη φωνή της λογικής οι νέοι; Και καλά κάνουν. Αλλιώς νέοι δε θα ήταν...
Το τράβηξε τελικά το μπάρκο ως εκεί που δεν έπαιρνε άλλο. Και πάλι παραπονεμένη ξεμπάρκαρε. Δε χόρτασε αρμύρα και κατράμι... Και με όλη αυτή τη δίψα ρίχτηκε μετά στο άλλο αγώνισμα. Στις σπουδές της σχολής. Να τα μάθει όλα, να γίνει μια Καπετάνισσα με το κ κεφαλαίο. Καμάρι και πάλι εγώ. Γιατί μου θύμιζε και τη δική μου τρέλα. Μπορεί πολλοί να νομίζουν πως καπετάνιος σημαίνει δουλειά χειρονακτική... Λάθος. Ο καπετάνιος οφείλει πρώτα απ' όλα να διαθέτει γνώσεις. Σε πολλούς τομείς και με μεγάλο βάθος. Ειδικά στα σύγχρονα πλοία και στη σημερινή ναυτιλία. Δε στέκεσαι στην καρέκλα όχι μόνο του καπετάνιου αλλά και στις άλλες θέσεις των αξιωματικών αν δε διαθέτεις άριστη θεωρητική κατάρτιση.
Κάθε φορά λοιπόν που έμπαινε στο φόρουμ και πήγαινε να πιάσει κουβεντούλα, έβρισκα πρόσχημα και την έστελνα πίσω στα βιβλία της. Το ίδιο και στα τηλεφωνήματα. Το έκλεινα γρήγορα και την έστελνα να διαβάσει και πάλι να διαβάσει. Όχι πως δεν το έκανε και μόνη της. Αλλά να μην το παίξω κι εγώ λιγάκι "μάνα"; Τζάμπα με υιοθέτησε το κορίτσι σε τέτοιο τιμητικό ρόλο;
Κι ενώ έτσι είχαν τα πράγματα και ήδη τη θαύμαζα και την καμάρωνα για όσα στους λίγες μήνες που την ξέρω μου είχε αποδείξει, κατάφερε σήμερα να μου προκαλέσει και καινούρια έκπληξη. Να με αφήσει ακόμη μία φορά με το στόμα ανοιχτό:
Το μικρό μας αύριο βραβεύεται. Και όχι ως καπετάνισσα... Αλλά για το έργο της στον τομέα του πολιτισμού! Είπατε τίποτε; Μην πείτε πριν σας εξηγήσω...
Από καιρό τώρα ήξερα πως η δεύτερη μεγάλη της αγάπη είναι ο χορός. Και πως στον ελεύθερο χρόνο της τρέχει σε πολιτιστικούς συλλόγους και διδάσκει σε μικρότερα παιδιά την τέχνη της Τερψιχόρης. Πού να φανταστώ όμως πως και στον τομέα αυτό οι επιδόσεις της ήταν τόσο εξαιρετικές που να φτάσουν ακόμη και στη βράβευση;
Ότι καμαρώνω για εκείνη το είπα ήδη. Και χαίρομαι και νιώθω μεγάλη τιμή που την έχουμε κοντά μας. Ποια; Αυτό το άφησα επίτηδες τελευταίο... Κι ας γκρινιάξει που θα το αποκαλύψω. Δεν πειράζει. Το καλό πρέπει να λέγεται και να επικροτείται. Όχι μόνο για την ίδια αλλά και ως παράδειγμα προς μίμηση.
Η Μελίνα, αγαπητοί συμφορουμίτες. Η Μελίνα μας.
Που περνάει από τους σκοτεινούς διαδρόμους του φόρουμ ως μέλος μη ορατό και σπάνια των σπανίων ανεβάζει κανένα τραγουδάκι. Γιατί ντρέπεται λέει μέσα σε τέτοια συντροφιά να γράψει κάτι δικό της. Και όμως δε στερείται ούτε αυτό το χάρισμα. Κι ελπίζω κάποια στιγμή να το αποδείξει και από τις δικές μας σελίδες. Όπως παλιότερα από το προσωπικό της μπλογκ.
Μελίνα,
εκ μέρους όλου του φόρουμ:
Η χαρά μας είναι διπλή και τρίδιπλη. Γιατί το κορίτσι αυτό το έχουμε κοντά μας. Έστω και αν της αρέσει να περνά ακροθιγώς και ακροποδητί από τις σελίδες μας. Κι έστω και αν οι δημοσιεύσεις της στο φόρουμ μετριούνται (και μετά από πολύ πίεση να σημειώσουμε) στα δάχτυλα των δύο χεριών. Είναι ο τύπος της έτσι. Από φυσικού της ακολουθεί τη φιλοσοφία του λάθε βιώσας, έστω και αν δεν είχε πατέρα έναν Λιαντίνη. Αλλά και το Λιαντίνη να ρωτούσαν, θα έλεγε πως η προσωπικότητα ενός ατόμου δεν είναι θέμα κληρονομικό. Και θα έλεγε ακόμη πως ο τόπος που φύεται και ανατρέφεται ο άνθρωπος τον σημαδεύει καίρια.
Έτσι και η μικρή μας. Τον κουβαλά προικιό αυτόν το χαρακτήρα το σεμνό και μετρημένο. Κι ακόμη κουβαλά τις καταβολές της ιδιαίτερης πατρίδας της, του πανέμορφου Ναύπλιου με τη μεγάλη ιστορία. Αρκεί κανείς να ανέβει ως τη φυλακή του Κολοκοτρώνη, να σκύψει στο στενό άνοιγμα που χώρεσε ένα γίγαντα, για να μάθει πως οι πραγματικά μεγάλοι δε χρειάζονται ούτε σωματικό εκτόπισμα για να επιβληθούν ούτε κραυγές και τυμπανοκρουσίες. Απλά κάνουν το έργο τους. Κι αφήνουν την ανεξίτηλη σφραγίδα τους στην ιστορία.
Με αυτά πορεύτηκε και η μικρή μας καπετάνισσα στα μόλις είκοσι χρόνια της ζωής της. Με όνειρα να φορέσει στολή και να υπηρετήσει από κάποια θέση "αντρική" το καλό του τόπου και της κοινωνίας, είδε να της κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα γιατί της έλειπαν κάποιοι πόντοι στο μπόι! Ε, ναι. Σε τούτο τον τόπο επιλέγουμε Ράμπο για τέτοια πόστα και μετά τρέχουμε και δε φτάνουμε. Διότι άλλο το μπόι του σώματος και άλλο της ψυχής. Και ενίοτε αντικριστά αντίθετα. Μπόι ουρανομήκες και μυαλό χελώνας. Ή μπόι σαν του Κολοκοτρώνη και ψυχή λιονταριού.
Το μικρό μας όμως, μικρό και στο δέμας μικρό και στα χρόνια, δεν τό 'βαλε κάτω. Κι αφού το πρώτο της όνειρο εξανεμίστηκε στο αμείλικτο υποδεκάμετρο του νόμου, κίνησε για άλλο ταξίδι. Πιο μακρινό και πιο "αντρίκειο". Στα καράβια. Και μάλιστα στη γέφυρα.
Βήμα πρώτο η σχολή. Κι ας γκρίνιαζαν οι δικοί της. Όταν ο άνθρωπος κυνηγάει το όνειρό του, πρέπει να ακούει μονάχα το πουλάκι της καρδιάς του.
Βήμα δεύτερο. Το πρώτο μπάρκο. Το υποχρεωτικό για να συνεχίσει τη σχολή σύμφωνα με τους κανονισμούς. Εδώ όμως τα πουλάκια της καρδιάς δεν έχουν πέραση. Μόνο τα γεράκια της Ακτής Μιαούλη. Που μόλις την έβλεπαν έτσι μικρούλα και πιτσιρίκα της το ξέκοβαν χωρίς περιστροφές. Ναι, να πάρουνε γυναίκες δοκίμους, αλλά τουλάχιστον να είναι νταρντάνες! Να αντέχουν στις κακουχίες της θάλασσας. Και για να μην τους αδικούμε, αυτό επιβάλλει και η κοινή λογική. Πώς να φανταστείς στην κουβέρτα ένα μικροκαμωμένο κοριτσάκι;
Εκτός αν το συγκεκριμένο κοριτσάκι είναι από ξεχωριστή στόφα... Και είναι πράγματι αυτό για το οποίο σας μιλάω. Από υλικό πολύτιμο και σπάνιο. Έτσι και πάλι έδωσε τον αγώνα της. Και ούτε καταδέχτηκε να περάσει από παλιούς γνωστούς που της πρότεινα. Μόνη της, τελείως μόνη της, χτύπησε αμέτρητες πόρτες και έλιωσε τις σόλες της ώσπου να βρει μια μικρή θεσούλα σε ένα μικρό καραβάκι. Σε ένα τσιμεντάδικο...
Κι έπειτα ήρθε η ώρα να δείξει στην πράξη τι αξίζει. Και πόσο το μπόι της ψυχής της αντισταθμίζει τα εκατοστά που λείπουν στο σώμα. Ομολογώ πως περίμενα κι εγώ με μεγάλη αγωνία... Τα καράβια δεν είναι εύκολη υπόθεση και ειδικά για μία γυναίκα. Εκτός αν το λέει η περδικούλα της. Κι εδώ όχι μόνο το έλεγε, το παράλεγε και το τραγουδούσε και το χόρευε... (σημειώστε ιδιαίτερα το τελευταίο)
Ούτε που κατάλαβα για πότε το μικρό πήρε τον αέρα της δουλειάς. Μου έστελνε τα νέα της και κάθε φορά με άφηνε με το στόμα ανοιχτό. Όχι μόνο τη δουλειά του δοκίμου, μα σύντομα της εμπιστεύτηκαν (καλώς ή κακώς) και χρέη ανθυποπλοιάρχου. Κι ας της έλειπαν τα τυπικά προσόντα. Γκρίνια εγώ! Τι στο καλό "μάνα" είμαι.
- "Μηηηηηηη παιδί μου. Μη δέχεσαι να κάνεις βάρδια μόνη σου. Θα βρεις κανένα μπελά και θα καταστρέψεις την καριέρα σου. Και μην αναλαμβάνεις υπεύθυνη φόρτωσης. Δεν είναι για τις δικές σου πλάτες ακόμη τέτοιες δουλειές. Ούτε καν για ανθυποπλοίαρχο. Αυτά τα κάνουν οι γραμματικοί..."
Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση τα έκανε το κοριτσάκι μας. Και χωρίς ούτε στιγμή να βαρυγκομήσει. Ίσα ίσα που κάθε φορά την έβλεπα ακόμη πιο ενθουσιασμένη. Και όλο να ζητάει και πιο δύσκολα. Να δείξει σε όλους τι αξίζει. Και πρώτα και κύρια στον ίδιο της τον εαυτό. Να πάρει την απαραίτητη επιβεβαίωση πως κάνει για τη θάλασσα.
Της γκρίνιαζα, μα κρυφά μέσα μου την καμάρωνα κιόλας. Παλικάρι η μικρή. Στάθηκε βράχος σε όλες τις αντιξοότητες. Και δεν ήταν και λίγες. Ειδικά σαν έτυχε και ένας καπετάνιος τζαναμπέτης και τα ατυχήματα έρχονταν το ένα πίσω από το άλλο. Στο ένα λίγο έλειψε να την πληρώσει άσχημα και η μικρή μας. Τελευταία στιγμή θέλησε η μοίρα να τη γλιτώσει από τέτοια εμπειρία. Ο ναύτης όμως που βρέθηκε στη θέση της κατέληξε σοβαρά τραυματισμένος σε νοσοκομείο.
Αχ, τι αγωνία ήταν αυτή. Με κατατρόμαξε εκείνο το περιστατικό. Κι άρχισα να την πιέζω να ξεμπαρκάρει το συντομότερο. Αλλά πού να ακούσει εκείνη; Ακούνε τη φωνή της λογικής οι νέοι; Και καλά κάνουν. Αλλιώς νέοι δε θα ήταν...
Το τράβηξε τελικά το μπάρκο ως εκεί που δεν έπαιρνε άλλο. Και πάλι παραπονεμένη ξεμπάρκαρε. Δε χόρτασε αρμύρα και κατράμι... Και με όλη αυτή τη δίψα ρίχτηκε μετά στο άλλο αγώνισμα. Στις σπουδές της σχολής. Να τα μάθει όλα, να γίνει μια Καπετάνισσα με το κ κεφαλαίο. Καμάρι και πάλι εγώ. Γιατί μου θύμιζε και τη δική μου τρέλα. Μπορεί πολλοί να νομίζουν πως καπετάνιος σημαίνει δουλειά χειρονακτική... Λάθος. Ο καπετάνιος οφείλει πρώτα απ' όλα να διαθέτει γνώσεις. Σε πολλούς τομείς και με μεγάλο βάθος. Ειδικά στα σύγχρονα πλοία και στη σημερινή ναυτιλία. Δε στέκεσαι στην καρέκλα όχι μόνο του καπετάνιου αλλά και στις άλλες θέσεις των αξιωματικών αν δε διαθέτεις άριστη θεωρητική κατάρτιση.
Κάθε φορά λοιπόν που έμπαινε στο φόρουμ και πήγαινε να πιάσει κουβεντούλα, έβρισκα πρόσχημα και την έστελνα πίσω στα βιβλία της. Το ίδιο και στα τηλεφωνήματα. Το έκλεινα γρήγορα και την έστελνα να διαβάσει και πάλι να διαβάσει. Όχι πως δεν το έκανε και μόνη της. Αλλά να μην το παίξω κι εγώ λιγάκι "μάνα"; Τζάμπα με υιοθέτησε το κορίτσι σε τέτοιο τιμητικό ρόλο;
Κι ενώ έτσι είχαν τα πράγματα και ήδη τη θαύμαζα και την καμάρωνα για όσα στους λίγες μήνες που την ξέρω μου είχε αποδείξει, κατάφερε σήμερα να μου προκαλέσει και καινούρια έκπληξη. Να με αφήσει ακόμη μία φορά με το στόμα ανοιχτό:
Το μικρό μας αύριο βραβεύεται. Και όχι ως καπετάνισσα... Αλλά για το έργο της στον τομέα του πολιτισμού! Είπατε τίποτε; Μην πείτε πριν σας εξηγήσω...
Από καιρό τώρα ήξερα πως η δεύτερη μεγάλη της αγάπη είναι ο χορός. Και πως στον ελεύθερο χρόνο της τρέχει σε πολιτιστικούς συλλόγους και διδάσκει σε μικρότερα παιδιά την τέχνη της Τερψιχόρης. Πού να φανταστώ όμως πως και στον τομέα αυτό οι επιδόσεις της ήταν τόσο εξαιρετικές που να φτάσουν ακόμη και στη βράβευση;
Ότι καμαρώνω για εκείνη το είπα ήδη. Και χαίρομαι και νιώθω μεγάλη τιμή που την έχουμε κοντά μας. Ποια; Αυτό το άφησα επίτηδες τελευταίο... Κι ας γκρινιάξει που θα το αποκαλύψω. Δεν πειράζει. Το καλό πρέπει να λέγεται και να επικροτείται. Όχι μόνο για την ίδια αλλά και ως παράδειγμα προς μίμηση.
Η Μελίνα, αγαπητοί συμφορουμίτες. Η Μελίνα μας.
Που περνάει από τους σκοτεινούς διαδρόμους του φόρουμ ως μέλος μη ορατό και σπάνια των σπανίων ανεβάζει κανένα τραγουδάκι. Γιατί ντρέπεται λέει μέσα σε τέτοια συντροφιά να γράψει κάτι δικό της. Και όμως δε στερείται ούτε αυτό το χάρισμα. Κι ελπίζω κάποια στιγμή να το αποδείξει και από τις δικές μας σελίδες. Όπως παλιότερα από το προσωπικό της μπλογκ.
Μελίνα,
εκ μέρους όλου του φόρουμ:
Θερμά συγχαρητήρια!
Μας έκανες ακόμη μία φορά περήφανους!
Μπράβο, παιδί μου. Πάντα τέτοια. Και πάντα πιο πάνω! Γιατί για τις κορφές είσαι πλασμένη. Άλλοι τις κατακτάνε με το σώμα. Και άλλοι με την ψυχή. Εσύ ανήκεις σ' αυτή τη δεύτερη κατηγορία, τη σπάνια. Γι' αυτό και ο θαυμασμός μας είναι μεγαλύτερος.
Μπράβο, παιδί μου. Πάντα τέτοια. Και πάντα πιο πάνω! Γιατί για τις κορφές είσαι πλασμένη. Άλλοι τις κατακτάνε με το σώμα. Και άλλοι με την ψυχή. Εσύ ανήκεις σ' αυτή τη δεύτερη κατηγορία, τη σπάνια. Γι' αυτό και ο θαυμασμός μας είναι μεγαλύτερος.
Πολλά φιλιά
Η μάνα σου
Η μάνα σου
Αφιέρωμα στον Ευγενίδη
Τα Μικρά Τερατάκια στο 
Το ναυτικό και η χούντα