BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Στη μάνα μου

... που όταν της είπα θα πάγω στα καράβια, με απείλησε πως θα πέσει από το μπαλκόνι. Και μέναμε και σε τέταρτο όροφο. Κι εμένα τέτοιο ήταν το κάλεσμα της θάλασσας που μου τέλειωσε κάθε τρυφεράδα παιδιού προς μάνα και της είπα: "Πέσε. Δε θα μου χαλάσεις εσύ την τύχη μου!"





Στη μάνα μου... Που σαν ήρθαν τα δύσκολα εκείνη θυμόμουν. Κι ας μη τα πήγαινα καλά με αγίους και θρησκείες, το "κονισματάκι της" αγκάλιαζα για να πάρω δύναμη. Γιατί ήταν από το χέρι της δοσμένο και μυρωμένο με την αγάπη της.

Στη μάνα μου, που σαν έφευγα για το καράβι, πάντα τρύπωνε μέσα στη βαλίτσα μου ένα χαρτάκι με στίχους. Να το βρω σαν φτάσω στο βαπόρι και να στεριώσει καλά το ταξίδι:


"Αψήφισες τους δισταγμούς

και το κατεστημένο

το τσάκισες με βια.

Εσήκωσες τις άγκυρες

άνοιξες τα πανιά σου

και φεύγεις μακριά.



Ώρα καλή παιδί μου

και πάρε την ευχή μου

μαζί σου φυλαχτό,

να βρεις λιμάνια απάνεμα,

τις θάλασσες σα λάδι

και πρίμο τον καιρό.



Εμάς π' αφήνεις πίσω σου

διόλου μη συλλογάσαι

γλαράκι μου μικρό,

γλυκιά μας καπετάνισσα

άνοιξε τα φτερά σου

και σύρε στο καλό.



Κι απ' όσα δουν τα μάτια σου

κι απ' όσα θα γνωρίσεις

το τέλειο να κρατείς

και να περνάς χαρούμενα

κι ωραία τη ζωή σου

ώσπου να ξαναρθείς.



Με αγάπη

Η μανούλα σου "


Στη μάνα μου, που έπεσε λιπόθυμη όταν είδε από μακριά κρεμασμένες εφημερίδες στα περίπτερα να μιλάνε για ναυάγιο... Που έβρεχε στην Αθήνα και νόμιζε πως έχει τρικυμία στον Ειρηνικό. Στη μάνα μου, που όταν πιάσαμε Δραπετσώνα και ήρθε να δει πού δουλεύει η κόρη της, η μοσχοθυγατέρα της, γιατί έτσι με είχε κουναρημένη, με τα χίλια καλά κι ας στερούταν η ίδια για να μου τα προσφέρει... και είδε τα χάλια τα βαπορίσια και φρύαξε η γυναίκα. Εδώ που τα λέμε, έπεσε και στην περίπτωση. Διότι ήταν το χειρότερο παπόρο που έκανα.

Κι ευτυχώς απελύθην μετά πολλών επαίνων. Συνδικαλίστρια γαρ από τα γεννοφάσκια μου και έβγαλα γλώσσα στον καπετάνιο για το σιτηρέσιο και αρνήθηκα κι από πάνω να κάνω ματσακόνι την ώρα της βάρδιας στη γέφυρα. Και το χειρότερο; Όταν μου ζήτησε να ράψω την ξηλωμένη κουρτίνα του τσαρτ ρουμ, γιατί σαν γυναίκα θα πιάνουν τα χέρια μου, του έκοψα το βήχα και του είπα πως αυτή είναι δουλειά για τα καμαρωτάκια και όχι για αξιωματικό γέφυρας. Ναι. Και δε μετάνιωσα και ποτέ. Γιατί αυτά που τράβηξα σ' αυτή την εταιρεία, να μην τα τραβήξει ναυτικός, είτε γυναίκα είτε άντρας.

Και μπορεί σε αγίους να μην πιστεύω, μα αν άγιος των ναυτικών υπάρχει, με λυπήθηκε με τόσα βάσανα και μου έστειλε μπουναμά ανέλπιστο. Ακτή Μιαούλη 85 ήταν η εταιρεία. Στους επάνω επάνω ορόφους. Και σαν πήγα για την απόλυση, και μπήκα στο ασανσέρ να κατέβω, πιάνει το μάτι μου να γράφει στον πρώτο όροφο την εταιρεία του Ωνάση. Την Σπρίγκφιλντ. Και λέω, δε χάνω τίποτα. Ας κάνω μια ερώτηση. Κι έτσι έγινε και βρέθηκα στα βασιλοβάπορα του Αριστοτέλη ή μάλλον της Χριστίνας, γιατί η Χριστίνα ήταν τότε το αφεντικό. Ζωή και κότα. Η μέρα με τη νύχτα. Και δεν ξέρω τι λένε για τον Ωνάση οι διάφοροι, εγώ όμως πίνω ακόμη νερό στ' όνομά του και τον μνημονεύω να αγιάσουν τα κοκαλάκια του. Γιατί ήξερε να προσέχει τους ανθρώπους που του δουλεύανε. Και να τους κάνει να αισθάνονται σημαντικοί για την εταιρεία και όχι ένα κομμάτι κρέας.

Και λέω πως όλα αυτά ίσως και να μην είχαν συμβεί ποτέ έτσι αν δε είχε πατήσει η μάνα μου το πόδι της στο καράβι και δεν είχε δει τα κατάντια μου. Γιατί ξέρετε, των μανάδων οι επιθυμίες έχουν μεγάλη δύναμη. Και της δικής μου ακόμη μεγαλύτερη, αφού στο τέλος τα κατάφερε ακόμη και να με βγάλει από τα καράβια και να με κάνει δασκάλα... Έστω και έτσι όμως, το τραγούδι είναι εξαιρετικά αφιερωμένο για εκείνη. Γιατί τις "ώρες του χαμού" ένιωθα πάντα την ευχή της κοντά μου να με προστατεύει...


Η ευχή της μάνας. Στο ίδιο εικόνισμα πάντα κολλημένη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.