BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΝ ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ ΔΟΚΙΜΟΥ ΠΛΟΙΑΡΧΟΥ

Ξέρεις τι θα πει να είσαι 19 χρονών και να φεύγεις; 

Από όλα όσα γνώριζες

Από όλα όσα αγάπησες και όλα όσα σε αγάπησαν... 

Δεν το ξέρεις αν δεν το ζήσεις. 

Κι αν το ζήσεις δεν το ξεχνάς ακόμη και αν περάσουν τριάντα χρόνια... 


Τριάντα τότε. Πλέον περισσότερα. Γιατί το ρεύμα του χρόνου συνεχίζει να ρέει διαρκώς και αδιαλείπτως. Τα πάντα ρει. Αυτό το ρεύμα που αναφέρει και ο Ντέιβις  στο βιβλίο του "Θεός και Μοντέρνα Φυσική". Κεφάλαιο Χρόνος:

"... υποπτεύεται κανείς ότι στην πραγματικότητα ο χρόνος δεν ρέει καθόλου. όλα είναι προϊόντα της φαντασίας μας.
Όταν προσπαθούμε να συλλάβουμε την προέλευση της αντίληψής μας για τη ροή του χρόνου, συναντούμε τα ίδια αξεδιάλυτα προβλήματα που παρουσιάζονται όταν επιχειρούμε να κατανοήσουμε το "εγώ", και είναι δύσκολο να μη σχηματίσουμε την εντύπωση ότι αυτά τα δύο προβλήματα σχετίζονται στενά μεταξύ τους. Μόνο μέσα στο ρεύμα του χρόνου μπορούμε να αντιληφθούμε τους εαυτούς μας. 
Ο Hofstadter έχει γράψει για μια "περιστρεφόμενη δίνη αυτοαναφοράς" που δημιουργεί ό,τι ονομάζουμε συνείδηση και αυτογνωσία.
Προσωπικά πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή ακριβώς η δίνη οδηγεί τη φυσιολογική ροή του χρόνου. γι' αυτό και υποστηρίζω ότι το μυστήριο του "νου" θα ξεδιαλυθεί μόνον όταν κατανοήσουμε το μυστικό του χρόνου."

Περιστρεφόμενη δίνη αυτοαναφοράς λοιπόν... κλικ. Πατώ και πάλι  το κουμπάκι...

Και απόψε με πάει στην Ελαφίνα.



Και στην καμπίνα δοκίμου πλοιάρχου...

Δεν έχω ούτε μια φωτογραφία εκείνης της καμπίνας. Να είχαμε τότε τις ευκολίες τις σημερινές... Μια μηχανούλα Agfapocket όλο κι όλο. Και να περιμένεις να γυρίσεις Αθήνα για να δεις τι έβγαλες... Έστω όμως και έτσι δεν μπορείτε να φανταστείτε τη συγκίνηση όταν τις βλέπω. Ο χρόνος; Αστραπιαία γυρίζει εκεί.

Την ώρα που ανέβηκα πρώτη φορά στο πλοίο. Και με υποδέχτηκε σκαιός και βλοσυρός ο πλοίαρχος. Νομίζω πως το ίδιο θα ήταν και αν υποδεχόταν άντρα δόκιμο. Γι' αυτό και το εκτιμώ αφάνταστα που κράτησε αυτή τη στάση. Δεν ήταν κακός. Όχι. Κράτησε πολύ απλά την απόσταση που ταιριάζει στη θέση του καπετάνιου από ένα άψητο δοκιμάκι.

Το πιο θετικό σε εκείνο το πρώτο μου μπάρκο ήταν που το καράβι είχε γυναίκα μαρκόνισσα. Και δεν ήταν άλλη από τη σύζυγο του πλοιάρχου. Η κυρία Κατερίνα. Κυρία με τα όλα της. Η παρουσία της και μόνο στάθηκε για μένα σωτήρια. Δε βρήκα την άρνηση και την έκπληξη που αργότερα συνάντησα σε άλλα καράβια. Και αυτό νομίζω πως είχε επίδραση και στη συμπεριφορά του κάπταιν. Ήταν ο άνθρωπος προετοιμασμένος με τον καλύτερο τρόπο να δεχτεί γυναίκα δόκιμο. Δεν του ήρθε κεραμίδα...

Θυμάμαι ακόμη πώς με υποδέχτηκε. Μην περιμένεις, μου είπε, επειδή είσαι γυναίκα να σε βοηθήσω να κουβαλήσεις τη βαλίτσα σου! Δεν το περίμενα. Αλλά και δεν ενοχλήθηκα που το είπε. Ίσα ίσα. Κατάλαβα πως εκεί δε θα με δουν σαν κοριτσάκι αλλά σαν δόκιμο. Κι αυτό ήθελα κι εγώ.

Κανονικά τις βάρδιες μου στη γέφυρα και κανονικότατη εξάσκηση και στην κουβέρτα. Καμία εξαίρεση αλλά και καμία αγγαρεία για να μου δείξουν πως δεν κάνουν οι γυναίκες για τα πλοία. Υπήρξα πραγματικά τυχερή σε εκείνο το πρώτο ταξίδι. Και έμαθα νομίζω όσα θα έπρεπε να μάθει ένας δόκιμος μέσα στο ελάχιστο διάστημα που τότε διαρκούσε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι. Δυο μήνες. Όλο και όλο. Σήμερα ευτυχώς οι δόκιμοι έχουν 12 μήνες σε καράβι πριν αποφοιτήσουν. Και τρία χρόνια σπουδών αντί για τα δύο τα δικά μας. Άλλοι καιροί. Άλλες όμως και οι ανάγκες του τότε και του τώρα. Θέλω να πω ότι δεν υστερούσε σε τίποτε η εκπαίδευσή μας. Μάλλον το αντίθετο...

Ήταν βεβαίως και το πείσμα το δικό μας μεγάλο ατού. Είχαμε τόσα ακούσει που μας είχε πιάσει το γινάτι να αποδείξουμε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Μου λένε καμιά φορά τώρα οι άνθρωποι πως τους τρομάζω... Πως είμαι λέει πολύ σκληρή και τους θυμίζω Θάτσερ και δεν ξέρω τι άλλο έχω ακούσει. Ίσως και να έχουν δίκιο.

Μα θα έπρεπε κάποιος να ξέρει τα πριν και τα μετά για να καταλάβει... Τι πρόβατο ήμουν όταν τελείωσα το λύκειο και τι πέρασα για να εμπεδώσω το Homo homini lupus.

Οι άλλες της γενιάς μου γύρναγαν από νωρίς στα πάρτι, στα σινεμά, στα ραντεβουδάκια. Για μένα αυτά όλα ήταν ένας κόσμος απαγορευμένος και άγνωστος. Δε με άφησαν ποτέ να βγω βόλτα καν με τις φίλες μου μέχρι που τελείωσα το λύκειο. Και ούτε κι εγώ επαναστάτησα σαν παιδί να το ζητήσω. Απίστευτο; Και όμως αληθινό.

Θυμάμαι τον πατέρα μου που όταν κατάλαβε ότι με είχε παραφτιάξει άβουλο ζυμάρι με προκαλούσε να πάρω αποβολή και μου έταζε δώρο!!! Δεν το κέρδισα ποτέ.

Για κακή τύχη πολλών όμως ήρθε μετά το καράβι. Κι εκεί το προβατάκι αναγκάστηκε να πετάξει την προβιά για να επιβιώσει. Και να βγάλει νύχια και δόντια. Πώς να τα τροχίσω τώρα που έχουν παρασκληρύνει από τα χρόνια; Απορώ πώς θα είχα καταντήσει αν δεν είχα περάσει αυτά που πέρασα στη θάλασσα. Κι ακριβώς με αυτή την πείρα δε λυπάμαι κανέναν που τον περνούν δια πυρός και σιδήρου μέχρι να γίνει ... άνθρωπος. Ποιος σας είπε ότι με γλυκανάλατες ανατροφές μπορούμε να ετοιμάσουμε ικανούς ανθρώπους για τη σημερινή ζούγκλα; Ή μήπως δεν είναι άγρια ζούγκλα αυτή η κοινωνία;

Νιώθω λοιπόν βαθιά ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσους εκείνα τα χρόνια με βοήθησαν να σκληραγωγηθώ και να μάθω να στέκομαι όρθια. Και ίδια ακούω να εκφράζουν ευχαρίστηση οι μαθητές μου όταν μεγαλώσουν και εκτιμήσουν σωστά τι πήραν και τι δεν πήραν από μένα. Δεν είναι τα γράμματα. Αυτά τα μαθαίνει κανείς και ανοίγοντας μόνος του ένα βιβλίο. Η αγωγή είναι πολλά περισσότερα.

Χρειάστηκε σήμερα να θυμίσω σε μια φίλη την παιδαγωγική μάστιγα του Ταϋγέτου. Τι νομίζεις, τη ρώτησα... έτσι τυχαία κάνω όσα κάνω; Λέμε διαβάζουμε Λιαντίνη. Ωραία. Ας προσέξουμε λοιπόν τι υποστηρίζει για την αγωγή και ποιο μοντέλο προβάλλει. Το μοντέλο της Σπάρτης. Αυτό που πέταγε παιδιά στον Καιάδα... Έτσι το κατηγορούν. Αμ δε. Είναι που δε θέλουν να δουν την αλήθεια. Πως αυτό το σύστημα αγωγής κράτησε κάποτε Θερμοπύλες. Κι έτσι λοξοκοιτούν προς άλλα συστήματα που ετοιμάζουν τρέσες...

Δε μιλάμε για βαρβαρότητα. Όχι αυτό. Μα μπορείς από το μάρμαρο να βγάλεις άγαλμα αν δεν το σμιλέψεις; Αν αντί να το "πονέσεις" το αρχίσεις στα ... χαδάκια; Κι εμένα στην Ελαφίνα μόνο χαδάκια και γλύκες δε μου έκαναν. Ευτυχώς.

Και στη γέφυρα με τα καθαρά μου ρουχαλάκια με ανέβασαν να μου μάθουν τα σχετικά:



Αλλά και στην κουβέρτα κατέβηκα και έφαγε η μούρη μου γράσο και μπογιά και σκουριά:



Εγώ που δεν ήξερα ούτε πιάτα να πλύνω στο σπίτι μου... Και όμως ο άνθρωπος κρύβει μέσα του τεράστια δύναμη. Αρκεί να του δοθεί η ευκαιρία για να την εκδηλώσει. Αλλιώς σαπίζει και χάνεται και μαραίνεται...

Άλλος άνθρωπος έφτασα εκείνη τη μέρα πριν τριάντα χρόνια στην Ελαφίνα και άλλος γύρισα δυο μήνες μετά στην Αθήνα. Μεγάλο σχολείο το καράβι. Μεγάλο σχολείο η κάθε δυσκολία που περνάμε.

Άν πόνεσα; Αν έκλαψα; Πολύ... Μπορεί να μην έχω φωτογραφία της πρώτης μου καμπίνας και ακριβώς να έφταιξε που μόνο για φωτογραφίες δεν είχα κέφι εκεί μέσα. Σαν έκλεινα την πόρτα και βρισκόμουν μόνη με εμένα. Αχ, και να με άκουγε εκείνη την ώρα η μάνα μου. Θα έτριβε τα χέρια της από τη χαρά της, γιατί αυτή μου τά 'λεγε αλλά εγώ δεν την άκουσα.

Δυο μήνες έπειτα ήταν πλέον αργά να την αφήσω να το καταλάβει. Το προβατάκι δεν υπήρχε πια. Και οι άνθρωποι που με γνώρισαν από κει και μετά έχουν δίκιο να λένε πως ώρες ώρες τους τρομάζω... Ένα δεν έχουν δίκιο. Να νομίζουν πως έτσι στην τύχη και κατά λάθος ή και από γεννησιμιού μου φτιάχτηκα έτσι. Ή πως την όποια δύναμη μου χάρισε εκείνη η σκληρή ζωή στη θάλασσα την έχω για επίδειξη και σπατάλη. Μόνο όπου πρέπει και όσο πρέπει. Μέτρο. Η θάλασσα στο μαθαίνει κι αυτό. Η θάλασσα που ξέρει να φουρτουνιάζει και ξέρει να γίνεται και λάδι... Κι εσύ αλλιώς θα ταξιδέψεις στα κύματα κι αλλιώς στη μπουνάτσα, αλλιώς στο τραβέρσο και αλλιώς με γεμάτα αμπάρια, αλλιώς μεσοπέλαγα κι αλλιώς στα στενά και στις ξέρες... Δε θέλει μαγκιές η θάλασσα. Τέχνη χρειάζεται. Ναυτοσύνη.

Κι αν το καλοσκεφτείς ένα καράβι είναι και η ζωή μας.

Μα την αλήθεια. Τέτοια χώρα και με τέτοια παράδοση, νομίζω πως καθόλου δε θα έβλαπτε αν όλα τα παιδιά μας τελειώνοντας το λύκειο τα στέλναμε για δυο μήνες να δουλέψουν σε ένα καράβι. Αν μη τι άλλο θα γύρναγαν πίσω και θα ήξεραν πως τίποτε δεν κερδίζεται αν δεν κοπιάσεις και αν δεν πονέσεις. Δε θα σέρνονταν στις καφετέριες σκαλίζοντας τα πολυτελή κινητά και δε θα σκοτώνονταν στην παραλιακή καβαλώντας το αυτοκίνητο του μπαμπά και της μαμάς.


Μαρία Λαμπρίδου

τότε δόκιμος πλοίαρχος
σήμερα εκπαιδευτικός

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.