BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Με τι γεμίζετε τα κεφάλια των παιδιών εκεί στις σχολές;

Ήθελα απόψε να είμαι στην Αστυπαλιά. Παραμονή της Παναγιάς. Να ανηφορίσω στις ρίζες του παλιού της κάστρου και να προσκυνήσω την Παναγιά που φυλάει την πόρτα του, την Παναγιά την Πορταΐτισσα. Ανάμεσα στις άλλες μανάδες, τις μαυροφορεμένες. Που έχασαν παιδιά. Άλλες στη στεριά, πολλές και στη θάλασσα. Κι έβαλαν το μαύρο μαντίλι για πάντα στα μαλλιά. 

Να βγω μετά στον περίβολο της εκκλησιάς. Να ακούσω τα βιολιά και τις τσαμπούνες. Και να καμαρώσω τους χορευτάδες. Να σέρνουν τους νησιώτικους με όλη την αρμύρα του πελάγους και όλη την πίκρα της θάλασσας. Είναι ναυτότοπος η Αστυπαλιά. Και ξέρουν από πρώτο χέρι οι Αστυπαλίτες τον πόνο που σταμπάρει και τους ναυτικούς και τις οικογένειές τους. Το χωρισμό, τις φουρτούνες, το θάνατο. Και το δηλητήριο ξέρουν καλά που ποτίζει το ψωμί των ναυτικών. 

Μα δεν είμαι εκεί. Είμαι στην άλλη άκρια της Ελλάδας. Και αντί για πανηγύρι περνώ την ώρα μου στο διαδίκτυο και στο φατσοβιβλίο. Ακούγοντας το μακρύ και το κοντό του καθενός και απορώντας. 

Λίγες μέρες πριν, σε ένα γκρουπ εκπαιδευτικών, είχαμε δυο νέες κοπέλες να χτυπιούνται πως είναι δασκάλες στο τετράγωνο. Έβγαλαν, όπως έλεγαν, μια σχολή στο Βόλο. Για ειδικούς δασκάλους. Δασκάλους δηλαδή που αναλαμβάνουν να διαπαιδαγωγήσουν και να εκπαιδεύσουν τα παιδάκια εκείνα που παρουσιάζουν δυσκολίες στη συμπεριφορά και στη μάθηση. Ήθελαν οι δύο νεαρές να μας πείσουν όλους τους άλλους πως ως απόφοιτες αυτής της σχολής είναι και τέλειες δασκάλες για τις κανονικές τάξεις των σχολείων και επιπλέον και δασκάλες ειδικής αγωγής. Άρα, υποστήριζαν, δασκάλες στο τετράγωνο! Με τέσσερα μόλις έτη σπουδών! 

Και γέλασε και το παρδαλό κατσίκι με όσα έλεγαν οι ανίδεες πιτσιρίκες. Που δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι στη σημερινή εποχή εκατοντάδες άλλοι έχουν και δυο πτυχία και μεταπτυχιακά μερικοί, ακόμη και διδακτορικά, και μένουν στο ράφι της ανεργίας ή παίρνουν το δρόμο για τα ξένα. Για ένα κομμάτι ψωμί. 

Δεν περίμενα όμως ότι παρόμοιες θεωρίες θα άκουγα και από σπουδαστές Ακαδημιών Εμπορικού Ναυτικού. Και μάλιστα γυναίκες σπουδάστριες. Στο φατσοβιβλίο και πάλι... 

Αυτή τη φορά δεν άκουσα τη θεωρία των τετραγώνων. Άκουσα όμως και έκανα το σταυρό μου νεαρή σπουδάστρια να υποστηρίζει πως οι εταιρείες έπρεπε να έχουν και αντιπροσώπους στη Θεσσαλονίκη όπου εκείνη ζει και να της βρουν καράβι! Να κάνει το εκπαιδευτικό της. Να μη χρειάζεται να κατεβεί η ίδια και να ψάξει στην Ακτή Μιαούλη! 

Άποψη που υποστήριξε σε απάντηση της δικής μου συμβουλής πως δεν πρέπει να μένουν στα χωριά τους με τα χέρια σταυρωμένα. Περιμένοντας πότε και αν θα τις πάρουν τηλέφωνο για δουλειά. Αλλά να έρθουν με κάθε τρόπο στην Αθήνα, στον Πειραιά. Και να περνάνε κάθε μέρα από τις εταιρείες. 

Και μου απάντησε αυτό που σας είπα. Ότι κακώς - ναι, έγραψε τη λέξη "κακώς" - οι εταιρείες δεν έχουν αντιπροσώπους στη Θεσσαλονίκη που μένει εκείνη! 

Απορώ με τι παραγεμίζουν τα μυαλά των σημερινών παιδιών στις σχολές που φοιτούν. Τι τους λένε εκεί και πώς τα προετοιμάζουν για την αληθινή ζωή. Δεν τους αποκαλύπτουν πως γίνεται η μεγάλη σφαγή για μια τόση δα θεσούλα; Πως έχουν περάσει το ένα εκατομμύριο οι άνεργοι; Και πως όσοι δουλεύουν παίρνουν μισθούς πείνας; Και με τα εργασιακά τους δικαιώματα να καταρρέουν καθημερινά; 

Και ειδικά για τη θάλασσα. Κανείς δεν τους μίλησε και δεν τους είπε πως πλέον στα ελληνικά καράβια ψάχνεις Έλληνα ακόμη και στη θέση του πλοιάρχου και βρίσκεις Κινέζους, Ινδούς, Φιλιππινέζους, Ρώσους, Ουκρανούς, Ρουμάνους; 

Ακόμη περισσότερο στα κορίτσια, τις "δοκίμισσες" των ΑΕΝ, δεν τους αποκαλύπτουν τι τις περιμένει; Πως ελάχιστες μόνο θα καταφέρουν να βρουν δουλειά; Και οι άλλες θα υποχρεωθούν να αλλάξουν επάγγελμα; Πως αν είναι μια φορά δύσκολο για τα αγόρια σήμερα να κάνουν καριέρα στη θάλασσα, για τις γυναίκες είναι δύσκολο στο τετράγωνο και στον κύβο ακόμη; 

Πως όχι μόνο πρέπει να κατεβούν στην Αθήνα και να τρέχουν στις εταιρείες κάθε μέρα και να παρακαλάνε τους υπευθύνους των πληρωμάτων αλλά κυριολεκτικά να λιώσουν τις σόλες τους στο ψάξιμο; Κι επιπλέον να είναι σε θέση να αποδείξουν πως είναι καλύτερες σε θεωρητική κατάρτιση από όποιο αγόρι συνάδελφό τους καραδοκεί για την ίδια θέση; Αλλιώς γιατί να τις προσλάβουν; Για την ομορφιά τους; Ή από λύπηση; 

Δεν τους έχει μιλήσει κανείς των παιδιών μας για τον πανίσχυρο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης; Πως οι εταιρείες δεν είναι φιλανθρωπικά σωματεία και δη απόρων κορασίδων; Πως τις νοιάζει το κέρδος τους και μόνο; Και ναι, θέλουν νέα παιδιά, αλλά θέλουν την αφρόκρεμα και εκείνους που θα δουλεύουν με τα μισά λεφτά και χωρίς να σηκώνουν κεφάλι; 

Γιατί δε λένε την αλήθεια στα παιδιά; Γιατί τα αφήνουν να πιστεύουν παραμύθια; Και τα παιδιά των ΑΕΝ και όλα τα άλλα; Που νομίζουν ότι παίρνοντας τσάτρα πάτρα ένα χαρτί θα τους στρώσουν το κόκκινο χαλί; 

Γιατί δεν τους λένε πώς ακριβώς έχει η κατάσταση; Ότι εκεί έξω από τις σχολές τους θα γίνει σφαγή μέχρι να καταφέρουν να βρουν μια θεσούλα; Μια θεσούλα που την κάθε στιγμή θα κινδυνεύουν να την χάσουν και να ξαναβρεθούν στο δρόμο από κάποιον άλλο που θα έχει στο μεταξύ αποκτήσει περισσότερα προσόντα; 

Θα μου πεις: Είναι σωστό αυτό που συμβαίνει; Δεν έπρεπε το κάθε παιδί να εξασφαλίζει μια θέση στην παραγωγή με το που παίρνει το χαρτί του; 

Και θα σου απαντήσω ότι εδώ δε μιλάω για το δίκιο και το άδικο. Μόνο για το τι αληθινά συμβαίνει στην εποχή μας. 

Αύριο, που πιθανόν το "κίνημα" θα έχει άλλη δυναμική, τα πράγματα ίσως φτιάξουν. Ίσως γίνουν πιο δίκαια για τους εργαζόμενους. Μακάρι και αμήν. Μα ως τότε ας προσγειώσουμε τα παιδιά μας στη σκληρή πραγματικότητα. Μην τα αφήνουμε να ζουν με φαντασίες και παραμύθια. Να ξημεροβραδιάζονται στα καφέ και στα μπαρ και στις παραλίες. Με δυο δυο τα κινητά, με μηχανάκια ή και με αυτοκίνητα ακόμη δε βγήκαν από το αβγό, με ρούχα μοδάτα και επώνυμα και μια ζωή που δεν αντιστοιχεί στις πραγματικές δυνατότητες του σημερινού Έλληνα. 

Το βλέπω αυτό να γίνεται από τις πολύ τρυφερές ηλικίες του δημοτικού. Να στερούνται οι γονείς τα πάντα για να έχει το παιδί! Βλέπω γονείς που έχουν μείνει άνεργοι, που χρωστάνε τρελά ποσά στις τράπεζες, που κινδυνεύουν να χάσουν και το σπίτι που μένουν, να παραφουσκώνουν την τσέπη του παιδιού με χαρτζιλίκι. Και να μου το στέλνουν στο σχολείο ντυμένο σαν μοντελάκι. Να έχει το παιδί! Να μη ζηλεύει τα άλλα! 

Δε λέω πως είναι κακό πράγμα να αγαπά κανείς το παιδί του. Μην παρεξηγηθώ. Λέω μόνο πως αυτή η τακτική δεν είναι αγάπη. Είναι το αντίθετο και είναι παραμύθιασμα. Δεν επιτρέπει στα παιδιά να δουν τι τα περιμένει και να πάρουν τα μέτρα τους. Να προετοιμαστούν για όσα τα περιμένουν. Και βγαίνουν στη ζωή γυμνά και ξυπόλητα. Και έτοιμα να τα καταπιεί ο Μινώταυρος. 

Αν αγαπάς ένα παιδί σήμερα θα θυμηθείς τους αρχαίους Σπαρτιάτες. Θα το βοηθήσεις να ντυθεί τη στολή του σκαντζόχοιρου. Να έχει όπλα για τη μεγάλη μάχη. Και αντοχή να πολεμήσει. 

Δε θα το αφήσεις στην απατηλή καλοπέραση και δε θα το βγάλεις μαλθακό. Να θεωρεί πως η κοινωνία το περιμένει με ανοιχτές αγκάλες όλα τα καλά στα πόδια του στρωμένα. 

Είναι έγκλημα κατά της νέας γενιάς αυτή η ψεύτικη εικόνα που καλλιεργούμε στα παιδιά. Κι είναι αποφυγή των ευθυνών μας που καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε τον κόσμο που περιμένει τα παιδιά. Τους φοράμε τις δικές μας παρωπίδες γιατί δεν αντέχουμε να παραδεχτούμε μπροστά τους πως τα κάναμε ρόιδο. Και τους έχουμε καταστρέψει το μέλλον. 

Μείναμε στους καναπέδες να παίζουμε ζάπινγκ και στα κομπιούτερ να τσατάρουμε. Και ξεχάσαμε ότι ο εργάτης για να έχει ψωμί, για να έχει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, πρέπει να αγωνίζεται. Έτσι είναι ο νόμος της ζωής και δεν αλλάζει. Θα πάρεις αυτά που είσαι σε θέση να διεκδικήσεις. Κανείς δε θα σε λυπηθεί. Και όπως σοφά παραγγέλνει η παροιμία του λαού μας, που την ξεχάσαμε και αυτή, αν δεν κλάψει το παιδί δεν το βυζαίνει η μάνα. Εμείς όμως το ανάποδο! Όλα έτοιμα στο χέρι των παιδιών. Πριν καν τα ζητήσουν. Προπαντός μη στενοχωρηθεί το παιδί! Και μην ξυπνήσει και μας ζητήσει το λόγο, αυτή είναι η πικρή αλήθεια τούτης της συμπεριφοράς μας προς τα παιδιά! 

Σαν εκείνη την ορχήστρα του Τιτανικού, που το καράβι βυθιζόταν στα παγωμένα νερά κι εκείνη έπαιζε μουσικές για να μην καταλάβουν οι ταξιδιώτες τι τους περιμένει! 

Μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια από γονείς και δασκάλους για αποβλάκωση των παιδιών. Τα βάζουμε στον ύπνο και μετά άδικο έχουν κι εκείνα που τρέφονται με όνειρα; Και δεν μπορούν να αντιληφθούν την αλήθεια; 

2 σχόλια:

  1. Την ανάρτηση σου να την τυλίξουν σε σελίδες Α4 και να την μοιράζουν στους φοιτητές εκεί στις σχολές, μήπως και η προσγείωση στις πραγματικές συνθήκες έλθει με λιγότερο ανώδυνα –ψυχολογικό- τρόπο.
    Respect
    Seafarer

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ, Seafarer, να είσαι καλά που όχι μόνο διάβασες αλλά και σχολίασες την ανάρτηση. Υπάρχουν λοιπόν και άλλοι που βλέπουν και πονάνε για το σημερινό μας χάλι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.