BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Άλλοι νέοι καρδιοχτυπούν για μια θέση σε καράβι και σε άλλους χαρίζουν καραβάκια!

Η αγωνία των νέων παιδιών για μια θέση σε καράβι δεν είναι καινούρια όμως μέρα τη μέρα γίνεται βραχνάς που τους κόβει τα φτερά και τα γεμίζει απογοήτευση. Μόλις στην προηγούμενη ανάρτησή μας χρειάστηκε να απαντήσουμε σε ένα νέο κορίτσι που φέτος τελειώνει το λύκειο και θέλει μεν να δώσει εξετάσεις στις ΑΕΝ όμως την προβληματίζουν οι φήμες που διαδίδουν οι ναυτιλιακές εταιρείες ότι πλέον δε θα παίρνουν γυναίκες!

ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ

Είναι άραγε θέμα φύλου; Ή...

Θα αφήσουμε την παρακάτω είδηση να δώσει την απάντηση:

Το δώρο της Γιάννας Αγγελοπούλου στον γιό της αξίας 15 εκατομμυρίων ευρώ 


17 - Σεπ - 2010 9:49 


 Ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος τη εταιρείας Swan yachts έκαναν δώρο ο Θόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου στον πρωτότοκο γιό τους Παναγιώτη junior Αγγελόπουλο. Το σκάφος είναι κατασκευασμένο από τα καλύτερα υλικά –τικ και μαόνι στους εσωτερικούς χώρους – ενώ μπορεί άνετα να φιλοξενήσει περί τα δώδεκα άτομα. Θεωρείται δε από τα ακριβότερα ιστιοπλοϊκά σκάφη του κόσμου που παίρνουν μέρος και στο ετήσιο Rolex cup. Η αξία του σκάφους σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες ξεπερνά τα δεκαπέντε εκατομμύρια καθότι είναι μεγαλύτερο από εκατόν δέκα πόδια! Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει γνωστό το όνομα που έχει δοθεί στο ιστιοπλοϊκό που αγκυροβολεί στη μαρίνα του Φλοίσβου, εκεί όπου άλλοτε αγκυροβολούσε το Alfa Nero. Εκείνο πάντως που είναι γνωστό είναι ότι είναι το δεύτερο ιστιοπλοϊκό σκάφος που διαθέτει η οικογένεια. Πριν από λίγα χρόνια το ζεύγος Αγγελόπουλου είχε προβεί στην αγορά ενός επίσης swan yachts ογδόντα ποδών που χαρίστηκε στην κόρη τους Καρολίνα Αγγελοπούλου και πλέον είναι αγκυροβολημένο στην μαρίνα του ΟΛΠ.

Να λοιπόν η απάντηση. Αν είναι θέμα φύλου και αν φταίει που είναι αγόρια ή κορίτσια...  Και να γιατί άλλοι νέοι καρδιοχτυπούν για μια θέση εργασίας σε καράβι και άλλοι, αγόρια ή κορίτσια δεν έχει σημασία, παίρνουν καραβάκια εκατομμυρίων για δώρο!

Κι αφήστε τους λακέδες των αφεντικών να διαδίδουν πως φταίει το φύλο που μένουν άνεργες οι γυναίκες.

Θα μου πεις "άλλο πράγμα να σου χαρίζουνε καράβι και πακέτο και τον καπετάνιο που θα το κουμαντάρει και άλλο να θέλεις εσύ να γίνεις ο καπετάνιος"! Σωστόν και ορθόν. Μόνο που κοτζάμ Ολυμπιακούς Αγώνες η χώρα μας σε γυναίκα - καπετάνιο τους ανέθεσε. Όχι σε άντρα. Και μας λένε τώρα ότι οι γυναίκες δεν μπορούν ούτε ως δόκιμοι να προσληφθούν σε πλοία; Τι είναι δηλαδή πιο δύσκολο; Να κουμαντάρεις μία διοργάνωση παγκόσμιας εμβέλειας όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή να κουμαντάρεις ένα σκάφος;

Και να πεις ότι δεν υπάρχουν σήμερα Ελληνίδες που έφτασαν στο βαθμό του πλοιάρχου και επιτυχώς κυβέρνησαν ακόμη και μεγάλα καράβια; Όπως για παράδειγμα η Αθανασία Μπουμπουράκη, πλοίαρχος σε δεξαμενόπλοια του Ωνάση; Και όπως και τόσες άλλες γυναίκες που αναφέρουμε σε εκτενές αφιέρωμά μας για τις Ελληνίδες Πλοιάρχους;

Από πού δικαιολογείται λοιπόν τόσες δεκαετίες μετά την επίσημη είσοδο των Ελληνίδων στις γέφυρες των πλοίων η φήμη πως θα σταματήσουν πλέον οι ναυτιλιακές εταιρείες να προσλαμβάνουν γυναίκες;

Να σταματήσουν τα ψέματα. Και να πουν ευθέως πως πετάνε έξω τις γυναίκες γιατί θέλουν να βάλουν αλλοδαπούς. Και πως οι γυναίκες είναι απλώς τα πρώτα θύματα του αφελληνισμού των πληρωμάτων. Θα ακολουθήσουν ή και έχουν ήδη ξεκινήσει και οι άντρες ναυτικοί με ελληνική υπηκοότητα. Όπως ακριβώς συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 80.

Δε φταίει το φύλο. Μόνο η ακόρεστη δίψα των εφοπλιστών και του κεφαλαίου γενικότερα για κέρδη. Για να μπορούν οι ίδιοι να χαρίζουν στα παιδάκια τους καραβάκια εκατομμυρίων. Κι εκεί βέβαια σημασία δε δίνουν αν είναι αγοράκι ή κοριτσάκι... Μόνο πως είναι γόνος δικός τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.