BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Αχ, τι μου θύμισες το φίλο μου το Στέλιο...

Στο ταραγμένο απόηχο της μέρας και των φωνών του πλήθους στις παρελάσεις απ' άκρη σ' άκρη της Ελλαδίτσας μας, ήρθε ένα σχόλιο στο ιστολόγιο να μου θυμίσει το φίλο μου το Στέλιο. Το Στέλιο το Σεβαστάκη.

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/02/blog-post_2622.html

Πάει καιρός που έφυγε ο Στέλιος. Για πάντα. Γιατί αλλιώς μια ζωή στο φευγιό ήταν. Κι όχι μονάχα που ήτανε θαλασσινός. Ο Στέλιος ήταν άνεμος. Κι άνεμος δε στέκεται. Και ποτάμι αφρισμένο. Βάρδα μην έμπαινες εμπόδιο μπροστά του. Σε σήκωνε και σε έπαιρνε.

Έτσι έγινε και τότε με την ένωση ναυτών που την κρατάγανε με κόλπα και μαγειρέματα τα τσιράκια των αφεντικών. Πιάνει ο Στέλιος το Γεράσιμο και τα άλλα τα παιδιά και μπουκάρουνε μια μέρα στην ΠΕΝΕΝ και πέταξαν έξω τα τσιράκια. Λέγαν πως δεν τους άρπαξε απλά από το γιακά. Πως έπεσε έλεγαν και ξύλο. Δεν ήμουν εκεί και δεν παίρνω όρκο. Μα το άκουσα να το λένε άνθρωποι που τα έζησαν τα πράγματα. Κι ούτε άκουσα ποτέ το Στέλιο να το διαψεύδει. Πως μπήκαν με στειλιάρια στα γραφεία κι έγινε το έλα να δεις.

Τούτες πάλι τις μέρες, τις αναποδογυρισμένες, πάλι για ξύλο μετά μουσικής, ή μάλλον μετά συνθημάτων, γιόμισαν τα δελτία στα κανάλια και τα φόρα του διαδικτύου. Ο Στέλιος πια δεν είναι εδώ, το είπα. Δεν το έριξε ο Στέλιος αυτό το ξύλο. Κι όποιος το έριξε δε βγήκε να το παραδεχτεί. Μόνο από διαψεύσεις χορτάσαμε. Κι από δικαιολογίες. Όλοι θύματα. Κανένας θύτης.

Εγώ πάλι δεν ήμουν εκεί. Και όρκο δε θα πάρω. Ποιος έκαμε την αρχή και ποιος βρέθηκε σε νόμιμη άμυνα. Ξέρω μονάχα τι είδαν τα μάτια μου στις φωτογραφίες.











Ναι, και στα δικά μου χρόνια έπεφτε ξύλο. Μα ήταν παλικάρια οι άνθρωποι. Δεν έδερναν και μετά το έπαιζαν αθώες περιστερές. Ούτε και το κοκορεύονταν βέβαια. Αλλιώς δε θα ήταν άνθρωποι μα ζώα. Και μάλιστα της ζούγκλας.

Οι άλλοι όμως που γεμίσανε τα εξάστηλα των εφημερίδων με τις κλάψες τους και τόσες μέρες μετά ακόμη να παραδεχτούν τι έγινε στο Σύνταγμα, τι ακριβώς είναι; Να υποθέσω ότι δεν πήραν χαμπάρι ότι η φάτσα τους κάνει το γύρο του διαδικτύου; Και πως ο κόσμος το έχει τούμπανο;

Κι ήρθες εσύ απόψε, με το σχόλιό σου για το Στέλιο, να μου θυμίσεις τις εποχές που οι ναυτεργάτες φορούσαν παντελόνια. Και δεν κρύβονταν ούτε πίσω από το δάχτυλό τους ούτε στις φούστες της Αλέκας. Έδειραν, έλεγαν οι άλλοι. Και το άκουγαν σοβαροί σοβαροί και δεν έλεγαν τίποτε. Γιατί είχαν δείρει. Και δικαιολογία δεν υπήρχε. Ούτε η ευχαρίστηση του νταή που αυτό... και δέρνει. Μόνο αναγκαιότητα αδήριτη. Κάποιος να γίνει ο κακός. Όπως κι ο στρατιώτης στον πόλεμο. Που σκοτώνει γιατί πρέπει να σκοτώσει.

Δε λέω πως είναι της ηθικής η βία και το ξύλο. Δεν είναι! Μα έχει και η βία και το ξύλο τη δική τους ηθική. Και τη δική τους λεβεντιά όσοι δέρνουν δίχως να απολέσουν ούτε δράμι ηθικής. Και πρώτα πρώτα την ειλικρίνεια, να παραδέχεσαι τι έκαμες. Ακριβώς ότι έκαμες.

Να έρθεις δηλαδή και να μου πεις γιατί άρπαξες το στειλιάρι. Γιατί το σήκωσες και όρμησες πάνω στους άλλους. Και γιατί το κοπάναγες πάνω σε ανθρώπους που δε φορούσαν κουκούλα. Την αλήθεια όμως, ε; Όπως κι ο Στέλιος. Την καθαρή και όλη την αλήθεια.

Κι όχι τα ψέματα. Που μας φλομώσατε τόσες μέρες...

4 σχόλια:

  1. καλημερα,εγω το καταλαβα τι θελεις να πεις....ισως και καποιοι αλλοι συναδελφοι.
    χτες το απογευμα γυρισα ελλαδα απο μοντρεαλ θα τα λεμε.Δημητρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλωσόρισες, Δημήτρη! Να περάσεις όμορφα, εύχομαι, με την οικογένειά σου, τις διακοπές σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. δεν ειμαι σιγουρος απο την φωτο αλλα πρεπει ναναι ο Μανουσογιαννακης(;).ατυχη συγκριση.ο Στελιος ο Σεβαστακης ηταν αλλη ποιοτητα.τους εχω γνωρισει και τους δυο.στην ΚΟΝ και την ΝΣΚ.λυπηθηκα αληθινα που εμαθα απο την δημοσιευση σου οτι ο στελιος εχει φυγει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Morsecode, θα συμφωνήσω μαζί σου. Πως είναι και άτυχη η σύγκριση και άλλη η ποιότητα. Το δράμα είναι πως υπάρχει κόσμος που δεν το αντιλαμβάνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.