BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Πότε επιτέλους θα βάλουνε γιατρό στα εμπορικά καράβια;

Η νέα τραγωδία που έπληξε τη ναυτική οικογένεια έρχεται με τον πλέον δραματικό τρόπο να υπογραμμίσει την ολιγωρία όλων απέναντι στους κινδύνους που απειλούν τους ναυτικούς.

Αυτή την ώρα ένας συνάδελφος χαροπαλεύει στη μέση της θάλασσας. Ο γραμματικός του Aegean Angel. Ο 34χρονος ελληνοκύπριος συνάδελφος που χτυπήθηκε κι αυτός από το φονικό κύμα στην πλώρη του καραβιού. Ο καπετάνιος και ο πρώτος νεκροί. Εκείνος γλίτωσε. Μα βαριά τραυματισμένος.

Το καράβι όμως απέχει πολλά μίλια από τη στεριά. Και μόνο σαν φτάσει στα 200 μίλια απόσταση θα μπορέσει να γίνει η αεροδιακομιδή του τραυματία.

Θα φτάσει; Θα προφτάσει;

Και αν λάβουμε υπόψη τα συνήθη δεδομένα σύνθεσης του πληρώματος, ολόκληρο το πλοίο αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα χέρια των δύο ανθυποπλοιάρχων. Έχουν άραγε την απαιτούμενη εμπειρία να τα καταφέρουν;

Τουλάχιστον στη μηχανή υπάρχει ο δεύτερος.

Στη γέφυρα όμως;

Οι δυο ανθυποπλοίαρχοι καλούνται αυτές τις τραγικές ώρες όχι μόνο να οδηγήσουν το 275 μέτρων γκαζάδικο. Και μέσα σε συνθήκες θαλασσοταραχής. Καλούνται να προσφέρουν και ιατρικές υπηρεσίες. Των αξιωματικών καταστρώματος και αυτή η ευθύνη στα εμπορικά πλοία του ελληνικού στόλου. Να κάνουν και το γιατρό όταν χρειαστεί.

Είναι εύκολο και τζάμπα τώρα να εκφράζουν όλοι την οδύνη τους. Μα αχρείαστη είναι.

Αυτό που θέλουμε είναι γιατρό! Και το ειλικρινές ενδιαφέρον για τη ζωή των ναυτικών. Να μην πηγαίνουν σαν τα σκυλιά.

Κι όχι μόνο γιατρό αλλά και μόλις 26 άτομα πλήρωμα έχουν αφήσει σε τόσο μεγάλο καράβι. Περικοπές, περικοπές, περικοπές.

Για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα τη ρημάδα.

Μα πρώτος είναι ο στόλος. Και να το κρύψουν δεν μπορούν. Για το χατίρι ποιας ανταγωνιστικότητας παλεύουν; Πρώτοι οι έλληνες εφοπλιστές τη χρονιά που πέρασε στην αγορά πλοίων από δεύτερο χέρι. Και μονάχα στην Άπω Ανατολή χτίζονται λέει 600 καινούρια καράβια. Για το στόλο μας.

http://kapetanisses.blogspot.com/2010/12/blog-post_29.html

Τι άλλο θέλουν πια;

Πόσα καράβια; Πόσα κέρδη;

Αυτά τα κέρδη που η νέα τραγωδία θυμίζει με ποιανών όχι μόνο τον ιδρώτα αλλά και το αίμα είναι ποτισμένα.

Των ιδίων που λίγες βδομάδες νωρίτερα τους επιστράτευσαν. Γιατί ούτε δικαίωμα σε απεργία δεν τους αναγνωρίζουν. Είχανε λέει μείνει άταφοι νεκροί στα νησιά!

Ορίστε τώρα. Δυο άταφοι νεκροί ταξιδεύουν ανάμεσα ουρανό και θάλασσα. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι;

Για πάντα στις Σαργάσσες

Να το χωνέψω δεν μπορώ ετούτο το καινούριο. Με το Aegean Angel. Δυο ακόμη νεκροί. Κι ένας βαριά τραυματισμένος. Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Άει στο καλό πια.

Aegean Wind το περσινό καράβι. Της άλλης ναυτικής τραγωδίας που χτύπησε χριστουγεννιάτικα. Aegean και φέτος. Άλλης εταιρείας.

Και τα δυο με προορισμό το Χιούστον. Το Wind φορτηγό. Το Angel γκαζάδικο. Στο ένα φωτιά. Τώρα ο βρωμόκαιρος. Και ο θάνατος ίδιος. Όπως και αν έρθει. Μαύρος και άραχλος.

Πέρυσι ήταν και Φιλιππινέζοι στα θύματα. Φέτος μόνο δικοί μας. Τρεις Έλληνες αξιωματικοί πέρυσι νεκροί. Τρία και τα φετινά θύματα. Ο ένας ευτυχώς τραυματισμένος. Και κοντά του η σκέψη μας αυτή την ώρα. Να γλιτώσει. Να φτάσει γρήγορα το καράβι στα 200 μίλια από τη στεριά. Να γίνει η αεροδιακομιδή.

Μα τι στο διάτανο. Τι θέλαν και οι τρεις κεφαλές του πλοίου όλοι μαζί στην πλώρη; Να ελέγξουν λέει τη ζημιά. Μα και οι τρεις μαζί; Πάλι καλά που δεν πήραν και το δεύτερο της μηχανής από κοντά.


Νεκρός ο πλοίαρχος. Νεκρός και ο πρώτος. Και βαριά τραυματισμένος ο Γραμματικός.

Κι εξακόσια μίλια δρόμος μπροστά τους.

Σ' αυτή την πλώρη έγινε το κακό. Και μόνο όποιος ξέρει από γκαζάδικα μπορεί να το φανταστεί. Τι είναι η πλώρη του γκαζάδικου όταν λυσσομανάει το κύμα.

Κι έχει κολλήσει στο μυαλό μου ο Καββαδίας. Κι εκείνο το τραγούδι για τις Σαργάσσες. Εκεί που χτύπησε η τραγωδία:

Μαρέα

Στὸ Γιακουμῆ Βαλάση

Ὁ Ἀλτεμπαρὰν ψάχνει νὰ βρεῖ μὲς στὰ νερὰ
τὸ παλινώριο ποὺ τὸν γέλασε δυὸ κάρτες.
Στῆς προβολῆς νὰ τρέχουν βλέπαμε τοὺς χάρτες
τοῦ Chagall ἄλογα - τσίρκο τοῦ Seurat.

Πυξίδα γέρικη - ataxie locomotrice -
καὶ στοιχειωμένη ἀπὸ τὰ χείλια σου σφυρίχτρα.
Στὴν κόντρα γέφυρα προσμένατε κ᾿ οἱ τρεῖς
νὰ λύσει τ᾿ ἄστρο τοῦ Ἀλμπορᾶν ἡ χαρτορίχτρα.

Τῆς τραμουντάνας τ᾿ ἄστρο, τ᾿ ἄστρα τοῦ Νοτιᾶ
παντρεύονται μὲ πορφυρόχρωμους κομῆτες.
Τοῦ Mazagan οἱ θερμαστὲς οἱ Σοδομίτες
παῖξαν τοῦ Σέσωστρη τὴν κόρη στὰ χαρτιά.

Ἡ ξύλινη ποὺ ὅλοι ἀγαπήσαμε Γοργόνα,
καθὼς βουτᾶ παίρνει παράξενες ἀνάσες.
Προτοῦ κολλήσουμε γιὰ πάντα στὶς Σαργάσσες,
μᾶς πρόδωσε μ᾿ ἕνα πνιγμένο τοῦ Νορόνα.

Πουλιὰ στὰ ξάρτια - καραντὶ - στεργιανὴ ζάλη
χελιδονόψαρα - πνιγμένου δαχτυλίδι.
Τοῦ ναυτικοῦ τὸ δυσκολότερο ταξίδι
τὸ κυβερνᾶν τοῦ Μαγελάνου οἱ παπαγάλοι.

Ἡ καραβίσια σκύλα ὀσμίζεται ρεστία
καὶ τὸ κορμί σου τὸ νερὸ ποὺ θὰ καλάρει.
Τὴ νύχτα οἱ ναῦτες κυνηγᾶνε τὸ φεγγάρι
καὶ τὴν ἡμέρα ταξιδεύουνε στ᾿ ἀστεῖα.

Στην κόντρα γέφυρα προσμένανε και οι τρεις του Καββαδία. Να λύσει το άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα. Στο Aegean Angel όχι. Δεν περίμεναν. Βγήκαν στην κουβέρτα. Περάσαν τα κολονάκια της μέσης.


Και συνέχισαν. Να φτάσουν στην πλώρη. Να μετρήσουν τις ζημιές.

Δεν πρόλαβαν. Κολλήσανε για πάντα στις Σαργάσσες. Τους πρόδωσε η Γοργόνα. Και το κύμα το τεράστιο.

Τώρα εκεί, στη γέφυρα του Angel, φιγούρες τσακισμένες οι ανθυποπλοίαρχοι. Και η καρδιά μας εκεί. Να μετράει τις ώρες της αγωνίας. Να φτάσουν. Να προφτάσουν. Να γλιτώσει τουλάχιστον ο ένας. Να μη μαυροφορεθεί και το δικό του σπίτι.

Και μόνο όποιος το έζησε ο ίδιος ξέρει τι σημαίνει τέτοιος γλιτωμός. Μα να γλιτώσει η ζωή του τουλάχιστον.

Ποιος ναυτικός απόψε και ποιες οικογένειες ναυτικών θα κάνουνε Πρωτοχρονιά;

Οι καρδιές όλων μας απόψε σε μια προσευχή. Να φτάσει γρήγορα το καράβι. Να φτάσει καλά. Να γλιτώσει τουλάχιστον ο ένας.

Τούτη τη νύχτα όλοι οι ναύτες θα κυνηγάνε το φεγγάρι. Και την ελπίδα να σωθεί το αδέρφι μας.

Σου ζητάμε πολλά, Θεούλη μου;

Προορισμός Χιούστον...

Προορισμός; Χιούστον. Τέξας. Αμέρικα...

Χιλιάδες πλοία τρέχουν πάνω στην πλάτη της γης να τροφοδοτήσουν την αχανή υπερδύναμη. Και να κορέσουν τις ανάγκες των εκατομμυρίων πολιτών της.

Τρέχουν και τα καράβια τα ελληνόκτητα. Στην Αμέρικα. Ποιον καλύτερο πελάτη να εξυπηρετήσουν; Αν ήταν τα καράβια να υπηρετούν μονάχα τη χώρα τους δε θα ήταν η ελληνική εμπορική ναυτιλία πρώτη στον κόσμο. Τελευταία, μπορεί...

Τρελαίνονται και οι ναυτικοί να πηγαίνουν Αμερική. Γη της επαγγελίας. Θα βγουν, θα διασκεδάσουν, θα ψωνίσουν.

Κι είναι χαράς ευαγγέλια να τραβάς για Χιούστον μέρες γιορτής. Τι άλλο καλύτερο για τον έρμο το ναυτικό; Να νιώσει κι αυτός λιγάκι άνθρωπος.

Το άσχημο, το τραγικό και η φρίκη είναι όταν αντί για Χιούστον σε καρτερούν οι πύλες της κόλασης. Κι ας ταξιδεύεις με ένα άγγελο.

Angel λένε οι εγγλέζοι τον άγγελο. Angel λέγανε κι εκείνο το καράβι. Aegean Angel. Άγγελος του Αιγαίου.





Μες στου Αιγαίου πρόβαλε να δεις
Μες στου Αιγαίου, Αιγαίου τα νησιά
Μες στου Αιγαίου τα νησιά
άγγελοι φτερουγίζουν

Και μέσα στο φτε- πρόβαλ' άστρι μου
και μέσα στο φτε- στο φτερούγισμα
Α και μέσα στο φτερούγισμα
τριαντάφυλλα σκορπίζουν

Αιγαίο μου γα- βοήθα Παναγιά
Αιγαίο μου γαλήνεψε
Ε-ε αιγαίο μου γαλήνεψε
τα γαλανά νερά σου

Να 'ρθούνε τα ξε- πρόβαλε να δεις
να 'ρθούνε τα ξε- τα ξενάκια σου
Α, να ρθούνε τα ξενάκια σου
στα ποθητά νησιά σου

Ροδόσταμο να βοήθα Παναγιά
ροδόσταμο να γίνουνε
Α ροδόσταμο να γίνουνε
Αιγαίο τα νερά σου

Αχ, Θεούλη μου. Θεούλη των ναυτικών. Γιατί εκείνους τους άλλους αγγέλους, τα ταλαίπωρα τα ξενάκια, τους έρμους τους ναυτικούς του Aegean Angel να μην τους ξαναδούν οι δικοί τους; Γιατί, Θεούλη μου, μέρες χρονιάρες πάλι;

http://e-igoumenitsa.gr/news/world-news/5877.html

Λίγες ώρες πριν το νέο έτος μία απίστευτη ελληνική τραγωδία βυθίζει στο πένθος την τεράστια ναυτική οικογένεια της χώρας, που θρηνεί δύο ναυτικούς και αγωνιά για την κατάσταση της υγείας ενός τρίτου ναυτικού κυπριακής καταγωγής. Το δεξαμενόπλοιο Aegean Angel βρισκόταν 800 μίλια ανοιχτά των Βερμούδων, όταν έπεσε σε μεγάλη θαλασσοταραχή. Ύστερα από υπεράνθρωπες προσπάθειες του πληρώματος, το πλοίο κατάφερε να βγει αλώβητο από την θαλασσοταραχή.

Συγκεκριμένα, το δεξαμενόπλοιο "AEGEAN ANGEL" της εταιρείας Arcadia shipmanagement co LTD, είχε αποπλεύσει από το Ταλίν της Εσθονίας για το Χιούστον του Τέξας και έπεσε σε πολύ άσχημο καιρό, με ανέμους πιθανόν και πάνω από 8 μποφόρ ενώ έπλεε, σε απόσταση 800 μιλίων από τις Βερμούδες.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ο 47χρονος Έλληνας πλοίαρχος του πλοίου και ο Α' Έλληνας μηχανικός 33 ετών βγήκαν να δουν πάνω στο πλοίο τι ζημιές είχαν προκληθεί. Τότε ένα μεγάλο κύμα τους χτύπησε, με αποτέλεσμα να τους τραυματίσει θανάσιμα και τους δύο, ενώ τραυματίστηκε σοβαρά και ένας 34χρονος Κύπριος υποπλοίαρχος.

Το πλοίο αυτή τη στιγμή έχει κατεύθυνση προς τις Βερμούδες, προκειμένου να παραλάβουν τον κύπριο τραυματία και να διακομιστεί στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Η κατάσταση πάντως της υγείας του είναι σοβαρή.

Και η είναι η τραγική σύμπτωση που κάνει την είδηση ακόμη πιο θλιβερή. Δε λέμε μόνο που ξημερώνει η Πρωτοχρονιά. Δε λέμε μόνο για το όνομα του καραβιού.

Λέμε και θυμόμαστε, θέλουμε δε θέλουμε, και το άλλο καράβι. Πέρυσι. Ξημερώνοντας τότε Χριστούγεννα.

Κι εκείνο για Χιούστον τράβαγε.

Κι εκείνο AEGEAN λεγόταν. Aegean Wind.

Πέρυσι ήταν η φωτιά. Και εννιά ναυτικοί. Εννιά πτώματα. Εννιά άγγελοι.

Φέτος ήταν ο άνεμος. The Wind, που λένε οι εγγλέζοι. Στα ίδια νερά. Που βρήκε μπρος του ένα άλλο καράβι. Διάβασε το ίδιο όνομα στη μάσκα. Aegean. Διάβασε και το Angel. Και δαιμονίστηκε.

Κοίταξε τους ουρανούς και είδε να λείπουν πάλι άγγελοι. Κι άρπαξε ακόμη δυο. Να συμπληρώσει τα τάγματα των αγγέλων. Και τις ατέλειωτες ουρές των ναυτικών που δεν ξαναγύρισαν ποτέ από το μπάρκο.

Κι έγινε η γιορτή και πάλι ξόδι.

Γιατί, Θεούλη μου; Γιατί πάλι; Και τέτοιες μέρες;

Να φοράει η ναυτική οικογένεια ξανά τα μαύρα. Να μην προλαβαίνει δηλαδή να βγάλει τα μαύρα. Μια ζωή, μαύρη ζωή για τους ναυτικούς και τις οικογένειές τους.

Προορισμός Χιούστον;

Προορισμός θάνατος...

____________________________

http://www.yen.gr/wide/yen.chtm?prnbr=36601 - Θάνατος ναυτικών στο Μ/Τ «AEGEAN ANGEL» Ν.Π.11328 στον Ατλαντικό

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1915888 - Νεκροί δύο Ελληνες ναυτικοί σε πλοίο ανοιχτά των Βερμούδων

http://www.naftemporiki.gr/news/fc.asp?id=336 - Τραγωδία «Aegean Wind»

http://kapetanisses.blogspot.com/2009/12/blog-post_26.html - Βαρύ πένθος για τη ναυτική οικογένεια

http://www.naytilia.gr/content.asp?ContentId=15508 - Ο ΙΜΟ ΑΓΝΟΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ AEGEAN WIND



Η ΚΟΝΤΡΑ ΠΕΝΕΝ - ΠΕΜΕΝ & ΣΤΕΦΕΝΣΟΝ ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ...

Λες και δε φτάνουν τα προβλήματα των ναυτεργατών. Λες και δεν περισσεύει η δυστυχία. Και οι επιθέσεις του κεφαλαίου δεν αυξάνονται.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι η αντιπαράθεση των ναυτεργατικών σωματείων. Και δε μιλάμε για εκείνα που ολοφάνερα τάσσονται με τα συμφέροντα των εργοδοτών. Αλλά για εκείνα που είναι με το μέρος των εργαζομένων.

Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στην κόντρα ανάμεσα σε ΠΕΝΕΝ από τη μια και ΠΕΜΕΝ & ΣΤΕΦΕΝΣΟΝ από την άλλη.

Η τελευταία πολυήμερη απεργία των ναυτεργατών αντί να τους φέρει κοντά και να δώσουν επιτέλους τα χέρια, σηματοδότησε και νέες επιθέσεις. Και από τους μεν και από τους δε.

Το από πότε κρατάει αυτή η αντιπαράθεση μπορεί κανείς να το δει εδώ:

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5858004

Προσέχοντας στο τέλος της σελίδας τα παρόμοια θέματα που προβάλλονται και τις ημερομηνίες τους:


ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
31/7/2010
-- Ο οργανωμένος αγώνας έφερε αποτελέσματα

7/2/2003
-- «Ψήνεται» ξανά νοθεία

4/2/2003
-- Ψήφος διεκδίκησης και αγώνα

7/9/2002
-- Με τις «πλάτες» των εφοπλιστών

9/10/1998
-- Σε συνέλευση αύριο οι ναύτες

Από τα άρθρα αυτά του Ριζοσπάστη και παραθέτουμε τα εξής χαρακτηριστικά:


Σάββατο 25 Σεπτέμβρη 2010

Αποκαλύφθηκαν οι μηχανισμοί των εφοπλιστών

Στόχος να διατηρηθούν οι συσχετισμοί που χρειάζεται η αντεργατική επίθεση

Η ανάγκη να δυναμώσει η ταξική συσπείρωση και οργάνωση των ναυτεργατών αναδείχτηκε στη χτεσινή, εκλογοαπολογιστική συνέλευση της Πανελλήνιας Ενωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) για την εκλογή της εφορευτικής επιτροπής.

Η συνέλευση «σημαδεύτηκε» από την κινητοποίηση του μηχανισμού των εφοπλιστών και την κατάφωρη παραβίαση του καταστατικού, προκειμένου να εμποδιστεί ο απεγκλωβισμός των ναυτών από τη λογική της συναίνεσης και της υποταγής στις απαιτήσεις των εφοπλιστών. Να εμποδιστεί η δυναμική που αναπτύσσει η ταξική παράταξη του «Αγωνιστικού Συνδυασμού Ναυτών» (ΑΣΝ) και να μην αλλάξουν οι σημερινοί συσχετισμοί στη διοίκηση (όπου πλειοψηφεί η «Αυτόνομη Παρέμβαση» και πρόεδρος είναι ο Αντώνης Νταλακογιώργος, γνωστό στέλεχός της) που σταθερά στηρίζει τις αντεργατικές μεθοδεύσεις.


Παρασκευή 9 Οχτώβρη 1998

Σε συνέλευση αύριο οι ναύτες

Ο "Αγωνιστικός Συνδυασμός" καλεί τους ναύτες να αποκρούσουν τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις των εξαρτημένων από τους εφοπλιστές συνδυασμών

Οι ναύτες καλούνται να συσπειρωθούν γύρω από τις ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις για να "μπλοκάρουν" τους μηχανισμούς που έχουν "στήσει" οι συνδικαλιστές - "δεκανίκια" των εφοπλιστών και της κυβέρνησης για να αποσπάσουν ψήφους ενόψει των εκλογών, για την ανάδειξη νέας διοίκησης στην Πανελλήνια Ενωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού, που αρχίζουν στις 26 Οκτώβρη. Το κάλεσμα απευθύνει με ανακοίνωσή του ο "Αγωνιστικός Συνδυασμός Ναυτών" (ΑΣΝ) (υποστηρίζεται από τη "Ναυτεργατική Συνδικαλιστική Κίνηση"), καταγγέλλοντας παράλληλα τους εκβιασμούς, τις απειλές, τις παράνομες και αντικαταστατικές πράξεις και τα διάφορα άλλα τεχνάσματα, σε βάρος ακόμα και υποψηφίων, που έχουν επιστρατεύσει "η ομάδα του σημερινού προέδρου Αντώνη Νταλακογιώργου και άλλοι χειραγωγημένοι από το ΥΕΝ και τους εφοπλιστές συνδυασμοί".

Αλλωστε χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι "χειραγωγημένοι", όπως χαρακτηρίζονται, συνδυασμοί, επέλεξαν να γίνει η απολογιστική συνέλευση της ΠΕΝΕΝ αύριο, Σάββατο, παραμονή των εκλογών, ενώ υπήρχε αρκετό χρονικό περιθώριο!

Ο ΑΣΝ επισημαίνει ότι θα πατάξει κάθε είδους εκβιασμούς και απειλές και καλεί τους ναύτες να δώσουν περήφανη απάντηση. Επιπλέον, καταγγέλλει ότι το προεδρείο αντιδημοκρατικά διαχωρίζει τους ναύτες που διαμένουν στους νομούς της Θράκης από το υπόλοιπο εκλογικό σώμα. "Η προσπάθεια διαχωρισμού - τονίζεται - των συναδέλφων αυτών από το υπόλοιπο εκλογικό σώμα και ο καθορισμός "δύο μέτρων και δύο σταθμών" στην αποστολή ψηφοδελτίων, είναι πράξη παράνομη και αντικαταστατική. Εφιστούμε την προσοχή στο δικαστικό αντιπρόσωπο και στην εφορευτική επιτροπή και τονίζουμε ότι θα αντιπαλέψουμε με κάθε μέσο τέτοιου είδους ενέργειες".

Ο ΑΣΝ καλεί όλους τους ναύτες να πάρουν μέρος στην αυριανή γενική συνέλευση που θα γίνει στις 10 το πρωί "καταδικάζοντας την "ομάδα Νταλακογιώργου" που επέλεξε σκόπιμα την ημερομηνία αυτή, παραμονή των εκλογών, για να την υποβαθμίσει".


Ούτε ένα, ούτε δύο χρόνια. Δώδεκα ολόκληρα χρόνια αναγκαζόμαστε να παρακολουθούμε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Που φυσικά δεν έχει μόνο τους μεν πρωταγωνιστές αλλά και τους άλλους:

http://www.penen.gr/test_1.html

Δυστυχώς (ή και ευτυχώς) το κείμενο της ΠΕΝΕΝ δεν είναι σε μορφή αναδημοσιεύσιμη. Μπείτε στο σύνδεσμο για να το διαβάσετε. Να δείτε τι καμαρτυρεί και ο πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ, Αντώνης Νταλακογιώργος, κατά των ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΟΝ.

Ποιος έχει δίκιο; Ποιος άδικο;

Δεν έχει σημασία. Το μόνο σημαντικό είναι οι επιπτώσεις στο ναυτεργατικό κίνημα από την πολυετή αυτή κόντρα. Αυτές και μόνο μας ενδιαφέρουν και όχι ποιος θα υπερισχύσει από τους συνδικαλιστές. Λέμε δηλαδή πως είναι καιρός να βάλουν στην άκρη όσα τους χωρίζουν και να εστιάσουν σε όσα τους ενώνουν. Αυτό περιμένουν οι ναυτεργάτες από εκείνους. Και οι σημερινοί και οι παλιοί.

Πριν να είναι πολύ αργά. Και μη αναστρέψιμη η κατάσταση.

Γιατί τότε να το βράσουμε το ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο.

Ελληνες εφοπλιστές: Πρώτοι σε αγορές πλοίων από δεύτερο χέρι - Έλληνες ναυτεργάτες; Είδος υπό εξαφάνιση!

Διαβάστε το άρθρο στη Ναυτεμπορική.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1915099

Για να μη λέτε πως εμείς ισχυριζόμαστε όσα λέγει ο τίτλος της ανάρτησης.

Κι έπειτα να τα συγκρίνετε με τα αιτήματα της πρόσφατης πολυήμερης απεργίας των ναυτεργατών.

Η καλύτερη απόδειξη για το πού βαδίζει ο τόπος. Παραθέτουμε το εξής λακωνικό και αποκαλυπτικό από το άρθρο της Ναυτεμπορικής:
Το 2010 άλλαξαν χέρια 1.158 πλοία έναντι 1.093 το 2009 και επενδύθηκαν συνολικά 21,6 δισ. δολ. για την αγορά των πλοίων αυτών έναντι 15,24 δισ. δολ. πέρυσι.

Άρα δε μιλάμε για κρίση στη ναυτιλία αλλά για θεαματική ανάκαμψη. Και όσον αφορά τους έλληνες εφοπλιστές η εφημερίδα αποκαλύπτει ότι κατάφεραν να εκθρονίσουν τους κινέζους, που ήταν πρώτοι στη λίστα των αγοραστών το 2009.

Αφενός οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν 263 πλοία το 2010 έναντι 167 το 2009 και αφετέρου επένδυσαν 6,46 δισεκατομμύρια δολάρια το 2010 ενώ το 2009 είχαν επενδύσει τα μισά: 3,2 δισεκατομμύρια δολάρια!

Δηλαδή οι έλληνες εφοπλιστές αυτή τη χρονιά αντιπροσώπευσαν πάνω από το 25% των συνολικών επενδύσεων της παγκόσμιας ναυτιλίας σε κεφάλαια. Και μιλάμε πάντα για τον τομέα της αγοράς πλοίων από δεύτερο χέρι.

Την ίδια όμως ώρα πρωτοφανής υπήρξε η άρνηση των εταιρειών για πρόσληψη δοκίμων για εκπαιδευτικό ταξίδι. Και πολλοί δόκιμοι έχασαν το εξάμηνο σπουδών τους στις ΑΕΝ γιατί δεν μπόρεσαν να ναυτολογηθούν. Ενώ κάποια παιδιά οδηγήθηκαν και σε εγκατάλειψη σπουδών.

Κατά τα άλλα προσπαθούν τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας να μας γεμίσουν το μυαλό με την δήθεν κρίση της ελληνικής οικονομίας!

Η οικονομική όμως κρίση μαστίζει μονόπλευρα το λαό ενώ το κεφάλαιο πλέει σε πελάγη ευτυχίας και κερδοφορίας!

Και τώρα διαβάστε και αυτό:

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1913069

Ένα άρθρο που αφορά τα νέα πλοία και όχι τα αγορασμένα από δεύτερο χέρι. Κι εκεί οι έλληνες εφοπλιστές μεγαλουργούν. Παραθέτουμε το εξής χαρακτηριστικό:
Όπως τόνισε ο υπουργός στη διάρκεια της ομιλίας του στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2011, περίπου 600 πλοία χτίζονται αυτή τη στιγμή στα ναυπηγεία της Άπω Ανατολής από Ελληνες πλοιοκτήτες.

600 πλοία!!! Ξέρεις τι λεφτά χρειάζονται για να χτιστούν 600 πλοία;

Ξέρεις όμως και ποιος θαλασσοπνίγεται για να βγαίνουν αυτά τα λεφτά στην άκρη και να επενδύονται είτε σε αγορές πλοίων από δεύτερο χέρι είτε και σε χτίσιμο νέων;

Παρόλα αυτά επιμένουν στην άρση του καμποτάζ. Που σημαίνει ελάχιστους ή και καθόλου έλληνες ναυτικούς στις συνθέσεις των πληρωμάτων. Κι όταν τολμούν τα ναυτεργατικά σωματεία να κηρύξουν απεργία, τους βγάζουν και την απεργία τους παράνομη και τους επιστρατεύουν!!! Όπως έγινε πριν λίγες μόλις εβδομάδες.

Κι ακόμη. Η Ναυτική Εκπαίδευση βρίσκεται υπό διάλυση. Οι περισσότερες ΑΕΝ φέτος ξεκίνησαν με μόλις δύο καθηγητές η κάθε μία. Και οι πληροφορίες μας λένε πως στην Κύμη τουλάχιστον παραμένουν ακόμη τα παιδιά με δύο καθηγητές ενώ διαδίδεται στους σπουδαστές πως σύντομα η σχολή θα κλείσει τελείως και θα υποχρεωθούν τα παιδιά να μετακομίσουν σε άλλη ΑΕΝ!

Εδώ να προσθέσουμε ότι ανάλογη κατάσταση αντιμετωπίζουν οι σπουδαστές και άλλων σχολών, πέραν της Ναυτικής Εκπαίδευσης. Πχ στο ΤΕΙ Ηγουμενίτσας που πρόσφατα οι σπουδαστές του προχώρησαν σε κατάληψη για να εμποδίσουν το κλείσιμο.

Αλλά και στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας της Αθήνας. Κι εκεί υπήρξε πρόταση του υφυπουργού Παιδείας για κλείσιμο και μεταφορά των σπουδαστών σε άλλη σχολή!

Παράλληλα πρωί πρωί σήμερα ακούσαμε στα τελεβίζια πως κλείνει και ο οργανισμός έκδοσης διδακτικών βιβλίων και οσονούπω τα παιδάκια του δημοτικού αντί για βιβλία θα διαβάζουν το μάθημα από τον υπολογιστή!

Ρε παιδιά! Πού πάμε τελικά;

Και δεν ξέρω αν προσέξατε πως τα 600 πλοία των ελλήνων εφοπλιστών χτίζονται στην Άπω Ανατολή. Και όχι σε ελληνικά ναυπηγεία.

Την ίδια ώρα ο χαμός γίνεται και με τις άγονες γραμμές.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1912602

Και καταδικάζονται οι τοπικοί άρχοντες γιατί λέει "απαιτούν όσο το δυνατόν πιο συχνές συνδέσεις των νησιών τους απευθείας με τον Πειραιά."

Παπαπά! Απαιτούν οι τοπικοί άρχοντες τέτοιο πράγμα; Και δεν έχουν το φιλότιμο να ζητήσουν επιτέλους όσο το δυνατόν πιο αργές συνδέσεις των νησιών τους και μάλιστα με όσο το δυνατόν περισσότερους ενδιάμεσους σταθμούς;

Ε, λοιπόν, δικαίως του λόγου η Ναυτεμπορική μας ενημερώνεί ότι:

Τα τοπικά συμφέροντα καλείται να σπάσει το ΥΘΥΝΑΛ

Σωστά. Αυτός δεν είναι ο ρόλος του ΙΘΥΝΑΛ; Η τόνωση της οικονομίας!

Μόνο που ως οικονομία λαμβάνονται υπόψη μόνο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Και ανάμεσά τους και τα συμφέροντα εκείνων που κατάφεραν φέτος να επικρατήσουν στη διεθνή ναυτιλιακή αγορά. Αγοράζοντας πλοία από δεύτερο χέρι και χτίζοντας εκατοντάδες καινούρια.

Ενώ από τους άλλους, τους ναυτεργάτες, τους σπουδαστές των ΑΕΝ, τους νησιώτες και βεβαίως και τους ταξιδιώτες ζητάνε να αυτοθυσιαστούν. Για το καλό της οικονομίας!

Εμείς λοιπόν ως ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ δε θα ευχηθούμε φέτος ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

ΚΑΛΑ ΜΥΑΛΑ!


Αυτή είναι η δική μας ευχή. Προς όλους εκείνους που τους δουλεύουν ψιλό γαζί και τους έχουν καταδικάσει να ζούνε στην κόλαση. Τουλάχιστον με το νέο χρόνο να καταλάβουν την κοροϊδία που τους γίνεται. Και να μην καταπίνουν αμάσητα όσα τους σερβίρουν.

Με συνάντησες, Πόπη; Πότε και πού;

Διάβασα εδώ:

http://peiratikoreportaz.blogspot.com/2010/12/9-aegean-wind.html



Παρασκευή, 24 Δεκεμβρίου 2010

" Χριστούγεννα χτες.
"Ξέρεις τι σημαίνει Χριστούγεννα στη θάλασσα;
Η λαμαρίνα βαραίνει. Γίνεται ασήκωτη.
Το ένα τσιγάρο ανάβει το άλλο.
Και το ένα ποτήρι γεμίζει το άλλο.
Η φωτιά... ποια φωτιά; Η μέσα για η έξω;
Χριστούγεννα χτες. Τώρα για εννιά σπίτια θα κάνουν χρόνια να ξαναέρθουν Χριστούγεννα. Αν έρθουν ξανά..."

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην καπετάνισσα, Δανάη, (kapetanises.blogspot.com ),την οποία συνάντησα για πρώτη φορά, στη ζωή μου, στην κηδεία του 23χρονου παλικαριού, του γιού του φίλου, Παναγιώτη Ξυπολιτάκου και ένοιωσα , όπως και άλλοι παριστάμενοι, πόσο πολύ πονούσε για τον άδικο χαμό των συναδέλφων της, ναυτικών.



Υπογραφή στο κάτω κάτω μέρος: Πόπη Χριστοδουλίδου

__________________________________________________

ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Μα εγώ ουδέποτε συνάντησα την Πόπη Χριστοδουλίδου. Ούτε στην κηδεία πέρυσι ούτε και πουθενά αλλού...

Και αν με είχε συναντήσει και εκείνη δε θα είχε νιώσει "πόσο πολύ πονούσα"...

Δε συνηθίζω, κ. Χριστοδουλίδου, να μοιράζομαι με ξένους τα προσωπικά μου συναισθήματα. Εξαιρείται η ενόχληση από τα γραφόμενά σας.

Θλιβερή επέτειος της τραγωδίας του Aegean Wind

Πολλές οι τραγωδίες της θάλασσας. Αλλά η τραγωδία του Aegean Wind θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μας. Γιατί συνέβη την ίδια ώρα που οι άνθρωποι όπου γη και όπου θάλασσα γιορτάζουν και γλεντάνε.

Ξημέρωναν Χριστούγεννα και πέρυσι. Όταν το μαύρο μαντάτο έφτασε στην Ελλάδα. Για τη φωτιά. Για τους αγνοούμενους. Και μετά άρχισε ο κατάλογος των νεκρών.

9 συνάδελφοι έχασαν τη ζωή τους μέσα στις καυτές λαμαρίνες του Aegean Wind και στους πυκνούς καπνούς. Οι τρεις Έλληνες. Ο ηλεκτρολόγος, ο τρίτος μηχανικός, ο ανθυποπλοίαρχος. Και έξι Φιλιππινέζοι.

Στο άδειο βλέμμα εκείνων που γλίτωσαν μετρήσαμε τη διάσταση του τραγικού συμβάντος. Γιατί άλλο να φαντάζεσαι και άλλο να το ζεις. Και είναι ο νους μας κοντά τους σήμερα. Και κοντά στις οικογένειες των αδικοχαμένων. Είτε στην Ελλάδα, είτε στις μακρινές Φιλιππίνες.

Και σήμερα που όλοι μοιράζουν ευχές χριστουγεννιάτικες, σε κείνους τι να πούμε; Να βρούνε τη δύναμη να αντέξουν. Αυτό μόνο. Γιατί τον πόνο τους κανείς να τον γιατρέψει δεν μπορεί. Ούτε ο χρόνος...

Εσείς να ΠΑΤΕ. Εγώ θα περιοριστώ να απεργήσω.

Απεργιακές συγκεντρώσεις σε 61 πόλεις

Αθήνα: 11 πμ., Ομόνοια

Θεσσαλονίκη: 10.30 π.μ., Αγαλμα Βενιζέλου.

Πειραιάς: 10.30 π.μ., ηλεκτρικό σταθμό

Πολύγυρος: 11 π.μ., μπροστά στο Δημαρχείο.

Κομοτηνή: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία.

Ξάνθη: 11 π.μ., κεντρική πλατεία.

Κατερίνη: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία.

Εδεσσα: 11 π.μ., μικροί Καταρράκτες.

Γιαννιτσά: 11 πμ., Πλατεία ΕΠΟΝ.

Καβάλα: 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Θάσος: 10.30 π.μ., στο Λιμένα.

Αλεξανδρούπολη: 10 π.μ., μπροστά στο Δημαρχείο

Δράμα: 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Σέρρες: 10 π.μ., πλατεία Ελευθερίας

Κοζάνη: 10 π.μ., πεζόδρομο

Πτολεμαΐδα: 10 π.μ., παλιό πάρκο

Φλώρινα: 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Γρεβενά: 10.30 π.μ., πλατεία Ελευθερίας

Βέροια: 10.30 π.μ., πλατεία Ωρολογίου

Νάουσα: 9.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Κιλκίς: 10.30 π.μ., πλατεία Ειρήνης

Ορεστιάδα: 11 π.μ., πλατεία

Γιάννενα: 10 π.μ., Δημαρχείο

Αρτα: 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Ηγουμενίτσα: 10.30 π.μ., πεζόδρομος

Πρέβεζα: 10 π.μ., Παλαιό ΚΤΕΛ

Αγρίνιο: 10.30 π.μ., πλατεία Δημοκρατίας

Μεσολόγγι: 10.30 π.μ., Κεντρική Πλατεία

Ναύπακτος: 10.30 π.μ., πλατεία Κεφαλοβρύσου.

Κέρκυρα: 10 π.μ., πλατεία Σαρόκο.

Λάρισα: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Βόλος: 10 π.μ., πλατεία Πανεπιστημίου

Τρίκαλα: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Καρδίτσα: 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Πάτρα: 11 π.μ., πλατεία Γεωργίου

Καλαμάτα, 10.30 π.μ., πλατεία 23ης Μαρτίου

Πύργος: 10.30 π.μ., πλατεία ΟΤΕ

Κόρινθος: 10.30 π.μ., Περιβολάκια

Τρίπολη: 10 π.μ., πλατεία Πετρινού

Σπάρτη: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Αργος: 10 π.μ., πλατεία Αγ. Πέτρου

Ζάκυνθος: 10.30 π.μ., παλιό ΕΚ Ζακύνθου

Κεφαλονιά: 10.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Χαλκίδα: 11 π.μ., πλατεία Αγοράς

Λαμία: 10.30 π.μ., πλατεία Πάρκου

Λιβαδειά: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Αμφισσα: 10.30 π.μ., πλατεία Λαού

Θήβα: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Ηράκλειο: 10 π.μ., Νομαρχία

Χανιά: 10 π.μ., Ν. Καταστήματα

Ρέθυμνο: 10 π.μ., Δημαρχείο

Αγ. Νικόλαος (Λασίθι): 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Σητεία: 10.30 π.μ., στο Πλατανάρι

Ρόδος: 10 π.μ., Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Μυτιλήνη: 11 π.μ., πλατεία Σαπφούς

Σάμος: 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Λήμνος: 10 π.μ., λιμάνι Μύρινας

Κως: 10.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Κάλυμνος: 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Ικαρία: 12 μ., Εύδηλο

Χίος: 10 π.μ., είσοδο Απλωταριάς

__________________________________

Από τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη. Ανακοίνωση των συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ για την ερχόμενη Τετάρτη, 15 Δεκέμβρη 2010.

Δείτε περισσότερα εδώ:

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=12/12/2010&id=12883&pageNo=2&direction=1

Και να ΠΑΤΕ. Εσείς να ΠΑΤΕ. Εγώ αυτή τη φορά θα περιοριστώ να απεργήσω.

Εννοείται ότι θα απεργήσω. Και όχι γιατί μου το λέει το ΠΑΜΕ. Στο μετερίζι του αγώνα έχω ΠΑΕΙ εδώ και κάτι δεκαετίες από μόνη μου. Δε χρειάζεται να με ΠΑΝΕ.

Και κουράστηκα λέω να μου δίνουν συνέχεια εντολές. Κάποια στιγμή ας το δει και το ΠΑΜΕ πού το ΠΑΕΙ. Και ποιο είναι το κίνημα που προσπαθεί να αναπτύξει. Εργαζομένων που έχουν νου και γνώση ή άβουλων όντων που τους χτυπάνε παλαμάκια και τρέχουν να γεμίσουν τις πλατείες με πλακάτ και συνθήματα;

Ή ακόμη που γεμίζουν τα ψηφοδέλτια του ΠΑΜΕ και του κουβαλάνε ψήφους ή που τους θυμούνται και καμιά φορά και τους καλούν και σε σύΣΚΕΨΗ;

Αυτή τη φορά κάνω τη δική μου προσωπική διαμαρτυρία. Απεργώ αλλά δε συμμετέχω σε συγκεντρώσεις. Την επόμενη δεν ξέρω... Θα το σκεφτώ και θα αποφασίσω. Γιατί άβουλο ον δεν είμαι και δεν πρόκειται να γίνω για το χατίρι κανενός.

Και λέω εκείνη τη μέρα να καθίσω να γράψω. Για τα παλιά μαθήματα. Και τη διαφορά ανάμεσα στη στρατηγική και την τακτική. Αν μη τι άλλο η ΚΟΒ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΩΝ έκανε κάποτε πολύ καλή ιδεολογική δουλειά. Και αξιοποιούσε τα κύτταρα του εγκεφάλου των μελών της.

Σήμερα; Και για όποιον δεν είναι μέλος; Υπάρχει τι; Το ΠΑΜΕ και πάλι ΠΑΜΕ και ξανά ΠΑΜΕ; Πού ωρέ παιδιά; Και πώς; Μέχρι πότε εσείς θα αποφασίζετε από μόνοι σας στα κομματικά γραφεία για όλους εμάς; Που συνειδητά βρισκόμαστε πλάι σας αλλά και συνειδητά επιλέγουμε να είμαστε εκτός κόμματος;

Έχει σκοπό το ΠΑΜΕ να συμπεριλάβει τους εργαζόμενους ή μόνο τα κομματικά μέλη;

Η μαγεία του υγρού στοιχείου με το καλειδοσκόπιο της τέχνης

Μουσική Χατσαρουριάν

Πίνακες Αϊβαζόφσκι

4 λεπτά και 5 δεύτερα απόλυτης μαγείας!

ΟΙ ΑΝΑΡΘΡΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΟΥ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Με απεργία απαντάει η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία στην Πολιτική Επιστράτευση!

24ωρη απεργία στις 15 Δεκέμβρη και σε όλες τις κατηγορίες πλοίων αυτή τη φορά.

Θυμίζουμε ότι πριν λίγες μόλις ημέρες έλαβε άδοξα τέλος η 8ήμερη απεργιακή κινητοποίηση των ναυτεργατών στα πλοία της ακτοπλοΐας, όταν διατάχθηκε από την πολιτική ηγεσία της χώρας η επιστράτευση των απεργών.

Δικαιολογία; Πως ξέμειναν τα νησιά από φάρμακα και άλλα σημαντικά είδη πρώτης ανάγκης. Είναι το γνωστό ανέκδοτο. Που προσπαθεί ανεπιτυχώς να καλύψει την αμφισβήτηση του δικαιώματος στην απεργία. Μας το σερβίρουν κάθε φορά με διαφορετικό φερετζέ, ανάλογα με το ποιος κλάδος εργαζομένων απεργεί. Αυτή τη φορά ήταν οι ναυτεργάτες και ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος για τους ακρίτες των νησιών που ξεκόπηκαν λέει από τον έξω κόσμο.

Το πόσο φαιδρό είναι το επιχείρημα το βιώνουμε τούτες τις μέρες οι κάτοικοι της επίσης ακριτικής Θεσπρωτίας. Καθώς από τις βροχές των τελευταίων ημερών πλημμύρισε η Εγνατία (η χρυσοπληρωμένη από τις τσέπες του ελληνικού λαού) και πλέον είναι κλειστή επ' αόριστον στο μεγαλύτερο τμήμα της ανάμεσα στα Ιωάννινα και την Ηγουμενίτσα. Παράλληλα και το τοπικό δίκτυο του νομού έχει αποκόψει τους Φιλιάτες από την πρωτεύουσα, την Ηγουμενίτσα, και μόνο από δρόμους της συμφοράς μπορεί κανείς να φτάσει στους Φιλιάτες και στο μοναδικό νοσοκομείο του νομού που βρίσκεται εκεί.

Βάρδα λοιπόν να μην αρρωστήσουμε αυτή την περίοδο. Και αλί και τρισαλί όποια ετοιμόγεννη της σπάσουν τα νερά πριν την ώρα της. Γιατί με την Εγνατία κλειστή χρειάζονται δύο ώρες από τον παλιό δρόμο να φτάσει σε μεγάλο νοσοκομείο στα Γιάννενα. Και με την προϋπόθεση να μη συναντήσει στο δρόμο ουρά από νταλίκες, κατολίσθηση, ομίχλη, πάγο και άλλα ωραία που συμβαίνουν κάθε τρεις και λίγο στον παλιό δρόμο. Και ο δρόμος για τους Φιλιάτες, ο παρακαμπτήριος, είναι άστα να πάνε...

Κατά τα άλλα τους μάρανε τους ταγούς της χώρας η απεργία των ναυτεργατών.

Αλλά και τους ίδιους τους ναυτεργάτες άλλα τελείως φαίνεται πως τους μαραίνουν και όχι η επιτυχία της απεργίας και η επίλυση των προβλημάτων τους. Δηλαδή τους συνδικαλιστές ναυτεργάτες... Που η βάση των εργαζομένων τους ψηφίζει και περιμένει να κάνουν κάτι επιτέλους και να σταματήσει ο διαρκής κατήφορος σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους.

Κι αν αυτό ακούγεται εξωφρενικό, δείτε την επόμενη εικόνα. Κάντε και κλικ πάνω της για να τη δείτε σε μεγαλύτερη προβολή και να διαβάσετε το κείμενο που περιέχει:



Είναι από το ΜΑΤΣΑΚΟΝΙ, το περιοδικό της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπ. Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ). Το τελευταίο τεύχος. Και είναι απόσπασμα άρθρου που μιλά για την τελευταία απεργία, την οκταήμερη. Βρίσκει όμως την ευκαιρία να τα χώσει και στα άλλα ναυτεργατικά σωματεία και μάλιστα στην ΠΕΜΕΝ και στο ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, δηλαδή τα σωματεία που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ.

Συγκεκριμένα το ΜΑΤΣΑΚΟΝΙ μιλάει για άναρθρες κραυγές των εκπροσώπων του κομματικού συνδικαλισμού και των ηγεσιών της ΠΕΜΕΝ και του ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ! Που το μόνο που τους ενδιαφέρει - κατά το ΜΑΤΣΑΚΟΝΙ - είναι η πολιτική εκμετάλλευση του απεργιακού αγώνα και ελάχιστα λέει τους απασχολεί η ενότητα, η συνοχή και η κοινή δράση των ναυτεργατών.

Και συνεχίζει το ΜΑΤΣΑΚΟΝΙ αυτάρεσκα να παινεύει το ... σπίτι του: "Οι Ναυτεργάτες και ευρύτερα οι εργαζόμενοι είδαν για άλλη μια φορά ότι η ηγεσία της ΠΕΝΕΝ ήταν πρώτη στις επάλξεις του αγώνα, έδωσε δυναμικά παρόν στην περιφρούρηση" και λοιπά και λοιπά!

Παρόν γράφουν, παρόν γράψαμε κι εμείς... Και δεν είναι θέμα η ανορθογραφία, και το "παρών" που έπρεπε να γράψουν, αλλά πως αυτή η ιστορία μόνο παρελθόν θυμίζει και μια μουχλιασμένη κόντρα ανάμεσα στους σημερινούς ηγέτες του ναυτεργατικού κινήματος. Μια κόντρα που διαιωνίζεται εδώ πολλά πολλά χρόνια. Ήταν νιοι και παλικάρια όταν την ξεκίνησαν και τώρα ασπρίσαν τα μαλλιά τους και κοντεύουνε στη σύνταξη μα η κόντρα όχι μόνο δε λέει να τελειώσει μα διαρκώς βαθαίνει και γίνεται πιο άγρια.

Έχω κι εγώ φάει τα δικά μου νιάτα στο συνδικαλισμό. Και από κόντρες καλά γνωρίζω. Το αίνιγμα όμως ακόμη δεν το έλυσα. Αν μεγαλύτερη ζημιά στο κίνημα κάνει αυτή η κόντρα και φαγωμάρα των αριστερών ή ο οπορτουνισμός των μεν και ο σταλινισμός των δε και όλα τα άλλα εις -ισμός κατηγορητήρια που αλληλοεκτοξεύονται.

Και είναι γεγονός, το έχουμε αναδείξει και σε άλλα άρθρα μας το τελευταίο διάστημα, πως και από την άλλη όχθη όχι απλά τραβάνε το σχοινί μα έχουν βαλθεί να το κόψουν.

Έτσι στο Ριζοσπάστη διαβάζουμε:


http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5992169

Απαντούν με απεργία στην πολιτική επιστράτευση

Με 24ωρη απεργία στις 15 Δεκέμβρη, σε όλες τις κατηγορίες πλοίων, σε όλα τα λιμάνια της χώρας, απαντούν οι ναυτεργάτες στην επιβολή του έσχατου μέτρου της πολιτικής επιστράτευσης, στην προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη της ΝΔ και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, να επιβάλει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική με κάθε τρόπο για να ενισχύσει την κερδοφορία των εφοπλιστών, συνολικά του μεγάλου κεφαλαίου.

Την απόφαση για απεργιακή κινητοποίηση πήρε χτες η πλειοψηφία της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΝΟ, κάτω από τη δυναμική παρέμβαση των ταξικών ναυτεργατικών συνδικάτων ΠΕΜΕΝ - «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ», την απαίτηση των ναυτεργατών για συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα.

Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, ώστε η νέα πανναυτεργατική απεργία να αποτελέσει ένα ακόμα βήμα μπροστά στην οργάνωση της πάλης των ναυτεργατών και όλων των εργαζομένων, για την απόκρουση των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, συζητήθηκαν χτες το πρωί στη σύσκεψη που διοργάνωσε η Ναυτεργατική Συνδικαλιστική Κίνηση (ΝΣΚ), στην αίθουσα συνελεύσεων του «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ». Κεντρικοί ομιλητές της σύσκεψης ήταν ο A' γραμματέας της ΠΕΜΕΝ Θ. Ευαγγελάκης και ο πρόεδρος του «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ» Γ. Μανουσογιαννάκης. Από τις ομιλίες και το διάλογο που ακολούθησε αναδείχτηκε ότι ο πρωταγωνιστής της μάχης για την προετοιμασία της απεργίας, η οποία θα γίνει σε συνθήκες πολιτικής επιστράτευσης, θα είναι οι ταξικές δυνάμεις της ΝΣΚ, του ΠΑΜΕ. Αποφασίστηκαν καθημερινές εξορμήσεις μέσα και έξω από τα καράβια, σε όλα τα στέκια των ναυτεργατών.

Σε δελτίο Τύπου ΠΕΜΕΝ, «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ», ΠΕΣ ΝΑΤ τονίζουν ότι «αυτός ο απεργιακός αγώνας είναι υπόθεση των ναυτεργατών, των εργαζομένων, των κατοίκων των νησιών. Οι εφοπλιστές, η κυβέρνηση καταργούν την 10μηνη επάνδρωση των πλοίων, τα ακινητοποιούν, εγκαταλείποντας ναυτεργάτες, επιβάτες, νησιώτες από το μέσο για την επιβίωσή τους», διογκώνουν τα ελλείμματα του ΝΑΤ, υπονομεύουν τα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα των ναυτεργατών και όλων των εργαζομένων με τον απαράδεκτο νόμο 3845/2010

Να γελάς και να κλαις. Η ΠΕΝΕΝ βλέπει τον εαυτό της πρώτο στις επάλξεις του αγώνα και από την άλλη η Ναυτεργατική και το ΠΑΜΕ αυτοαναδεικνύονται πρωταγωνιστές στην ίδια ακριβώς μάχη. Πώς γίνεται με τέτοιο πλεόνασμα πρωταγωνιστών το ναυτεργατικό κίνημα να θρηνεί την πανωλεθρία σε όλα τα μέτωπα και την απώλεια κεκτημένων δεκαετιών, είναι επίσης γρίφος άλυτος... Είναι; Ή μήπως συνδέονται στενά; Όπως η αιτία με το αποτέλεσμα;

Για να αποδώσουμε όμως τα του Καίσαρος τω Καίσαρι οφείλουμε να παραδεχτούμε πως από τη μεριά της ΠΕΝΕΝ και παρά τα άγαρμπα ματσακονίσματα που μας προκάλεσαν βαθύτατη θλίψη - έλεος πια! δεν μπορεί να επιδικάζουν στην ΠΕΜΕΝ ειδικά τέτοιο ρόλο! - υπάρχει και κάλεσμα ενότητας. Κι όχι μόνο λεκτικά και όχι μόνο τώρα που η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο.

Με μια απλή αναζήτηση του Google μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει ένα μεγάλο μέρος της προϊστορίας αυτής της διαμάχης. Ας γυρίσουμε λοιπόν 13 χρόνια πίσω. Και σ' αυτό εδώ το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη:

http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3635305

Σάββατο 15 Μάρτη 1997

Ρεκόρ "χτύπησε" η ανεργία!

Αποκαλυπτικά, παρότι "μισά", τα ίδια τα στοιχεία του Γραφείου Εύρεσης Ναυτικής Εργασίας. Ευρεία σύσκεψη χτες στον Πειραιά. Μ. Κωστόπουλος: "Δικαιώματα υπάρχουν, όσο ξέρουμε να τα υπερασπιζόμαστε". Νέα προνόμια για τους εφοπλιστές, έφτασαν να ζητήσουν εκπρόσωποι της κυβέρνησης

Στους 2.650 έφτασαν οι "επίσημα" άνεργοι ναυτικοί, σύμφωνα με τις καταστάσεις του Φλεβάρη του Γραφείου Εύρεσης Ναυτικής Εργασίας! Πρόκειται για στοιχείο - ρεκόρ στα χρονικά του ΓΕΝΕ, το οποίο ανανεώνει τις καταστάσεις των ανέργων κάθε έξι μήνες,ενώ τα ναυτεργατικά σωματεία εκτιμούν ότι ο πραγματικός αριθμός των νέων ανέργων σ' αυτό το διάστημα ξεπερνά τις 5.000,αφού, ως γνωστόν, δε γράφονται όλοι στο ΓΕΝΕ! Δραματικές διαστάσεις παίρνει και το, πρωτόγνωρο στον κλάδο των ναυτεργατών, φαινόμενο της ανεργίας μακράς διάρκειας! Μέχρι και σήμερα, 167 μακρόχρονα άνεργοι ναυτικοί έχουν προμηθευτεί το κουπόνι που άρχισε να εκδίδει πριν από 10 μέρες η Εστία Ναυτικών για την εξασφάλιση της ημερήσιας σίτισης σε εστιατόρια!

Τα παραπάνω στοιχεία αναφέρθηκαν, κατά τη χτεσινή ευρεία σύσκεψη που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ενωση Ναυτών,όπου πήραν μέρος ναυτεργατικά σωματεία, εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ και του Εργατικού Κέντρου Πειραιά,ο βουλευτής του ΚΚΕ Μήτσος Κωστόπουλος,βουλευτές Πειραιά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ,εκπρόσωπος του "ΣΥΝ" και άλλοι.

"Είναι σαφέστατη η βούληση της κυβέρνησης και του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας να ικανοποιήσουν το εφοπλιστικό αίτημα για τη μείωση των οργανικών συνθέσεων", σημείωσε, ανοίγοντας τη συζήτηση ο πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ Αντ. Νταλακογιώργος, σημειώνοντας ότι ειδικά η ειδικότητα των ναυτών παρουσιάζει και τους περισσότερους μακροχρόνια άνεργους.

Οι απαιτήσεις των εφοπλιστών για τη μείωση των οργανικών συνθέσεων δεν είναι καινούριες. Οπως αναφέρθηκε στη σύσκεψη, από το 1983 μέχρι και το 1992, και πάντα στο όνομα της ...ανταγωνιστικότητας, νομοθετήθηκαν τρεις μειώσεις των οργανικών συνθέσεων, με αποτέλεσμα να χαθούν πάνω από 35 χιλιάδες θέσεις εργασίας, χωρίς από την άλλη να εισχωρήσουν πλοία στην ελληνική σημαία!

Εντύπωση προκάλεσε η ομιλία του προέδρου του ΕΚΠ, Γιάννη Μίχα, ο οποίος σημείωσε ότι πρέπει οι ναυτεργάτες να ...τολμήσουν "να ζητήσουν αναπτυξιακά μέτρα στήριξης των εφοπλιστών, με την προϋπόθεση ότι δε θα μειωθούν οι οργανικές συνθέσεις και τα πλοία τους θα κατασκευάζονται στα ελληνικά ναυπηγεία"!

Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Διαμαντίδης χαρακτήρισε σωστή την πρόταση του Ι. Μίχα και σημείωσε ότι μέχρι το Πάσχα η κυβέρνηση θα έχει ψηφίσει νέο αναπτυξιακό νόμο, στον οποίο θα περιλαμβάνονται και αυτές ...οι προτάσεις!Και συμπλήρωσε: "Οι εφοπλιστές έχουν σαν όπλο την απειλή να πάρουν τα πλοία τους και να φύγουν. Είναι δική τους περιουσία και ό,τι θέλουν την κάνουν. Γι' αυτό πρέπει να γίνει καλοπροαίρετος διάλογος από όλες τις πλευρές"...

Παίρνοντας το λόγο, ο βουλευτής του ΚΚΕ Μ. Κωστόπουλος τόνισε μεταξύ άλλων: "Ποιος οικοδόμησε αυτό το βαπόρι; Από πού είναι δικό τους; Το 1985, το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας μοίρασε βιβλίο με φοροαπαλλαγές. Από τις 1.000 σελίδες, οι 800 αναφέρονταν στους εφοπλιστές. Μιλάμε για τεράστια ποσά του ελληνικού λαού, που, αν αξιοποιούνταν σωστά, θα έδιναν τουλάχιστον 100 χιλιάδες θέσεις εργασίας. Σε ποιον, λοιπόν, τα λένε ότι τα βαπόρια είναι δικά τους;". Συνεχίζοντας επισήμανε ότι το ΚΚΕ από το 1985, βλέποντας τα μηνύματα, διαμόρφωσε συγκεκριμένες προτάσεις για τη ναυτιλία, για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των ναυτεργατών, όπως είναι η απασχόληση, η κοινωνική ασφάλιση. Τόνισε ακόμα ότι ο αγώνας των ναυτεργατών είναι αλληλένδετος και με τον εκδημοκρατισμό του ναυτεργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και κατέληξε: "Δικαιώματα υπάρχουν, όσο ξέρουμε να τα υπερασπίζουμε. Από τη στιγμή που πάψουμε να τα υπερασπίζουμε, θα πάψουν να υπάρχουν".

Ο Σάββας Τσιμπόγλου,μέλος της διοίκησης της Πανελλήνιας Ενωσης Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού, σημείωσε: "Εδώ και τώρα πρέπει να υλοποιηθούν οι αποφάσεις του Γενικού Συμβουλίου και να οργανωθούν οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στον πρωθυπουργό και στον Χατζηπατέρα ότι, αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας, θα μας έχουν συνέχεια μπροστά τους. Η ΠΕΜΕΝ θα αναλάβει πρωτοβουλίες προς αυτήν την αγωνιστική κατεύθυνση".

Α. Ζ.

Βλέπετε που είχαμε δίκιο να μιλάμε για μουχλιασμένη κατάσταση; Και πως υπάρχει τεράστιο βάθος χρόνου πίσω από την σημερινή κόντρα αλλά με τα ίδια πάντα πρόσωπα σε ρόλο πρωταγωνιστικό; Οι ίδιοι μπορεί να μας λένε σήμερα πως πρωταγωνιστεί η ΠΕΝΕΝ ή το ΠΑΜΕ και το ίδιο σε πολιτικό επίπεδο λένε και οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ, οι τότε Πρόεδρος ο ένας του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και μετέπειτα και έως τώρα Νομάρχης Πειραιά, και ο άλλος που το 1997 ήταν απλώς βουλευτής Πειραιά και τώρα κρατάει το τιμόνι του υπουργείου Ναυτιλίας. Ακόμη και η δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη που έγραψε τότε το ρεπορτάζ είναι η ίδια που εξακολουθεί να κάνει το ναυτιλιακό ρεπορτάζ της εφημερίδας...

Μπορεί λοιπόν να μιλάνε για αγώνες και μάχες μα το όλο σκηνικό θυμίζει παγωμένη εικόνα. Και μπορεί να κατηγορούν το Νταλακογιώργο πως κάθισε πριν 25 χρόνια στην καρέκλα του Προέδρου της ΠΕΝΕΝ και ξέχασε να σηκωθεί, αλλά τι το χειρότερο έκανε από όλους τους άλλους "πρωταγωνιστές";

Κίνημα γνήσιο με τέτοιους όρους δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Κακά τα ψέματα. Όταν επί τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα παραμένουν στις θέσεις κλειδιά, δημιουργείται ένα ιδιότυπο καθεστώς αριστοκρατίας. Από τη μια οι επώνυμοι, τα σπουδαία προσώπατα που λέγαν και οι γιαγιάδες μας, και από την άλλη ο ανώνυμος λαουτζίκος που υποτίθεται ότι τα σπουδαία προσώπατα άλλο δεν κάνουν παρά να νοιάζονται να του κάνουν καλύτερη τη ζωή. Του λαουτζίκου. Μα οι ίδιοι δεν είναι λαουτζίκος. Και είτε το συνειδητοποιούν οι ίδιοι είτε και όχι (που είναι και το σύνηθες) στο τέλος καταντούν να υπερασπίζονται τη δική τους θέση και μόνο.

Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν υποστηρίζω πως όλα αυτά τα πρόσωπα δεν έχουν ικανότητες. Μα και πάλι τίποτε δεν αλλάζει σε όσα είπα πριν. Γιατί και πάλι δεν υφίσταται διαδικασία κινηματική μα το παλιό γνωστό μοντέλο του αρχηγού και των οπαδών. Έτσι όλα κρίνονται από τις προσωπικότητες και όχι από τη "μάζα". Και είναι τελείως αναπόφευκτο να καταλήγουν στο τέλος και στις προσωπικές επιθέσεις έστω και αν βαυκαλίζονται πως λειτουργούν με όρους πολιτικούς. Τρίχες κατσαρές.

Γι' αυτό και ο λόγος τους τελείως λογικά μετατρέπεται σε κραυγές άναρθρες. Διότι άλλα λέγει και άλλα εννοεί.

Από κει και πέρα ο βαθμός που συνειδητοποιούν τι τους συμβαίνει και τι προκαλούν, επηρεάζει μόνο τον τομέα της επιστήμης που οφείλει να εξετάσει την περίπτωσή τους. Με επιστήμες που κινούνται στο φάσμα ανάμεσα στην Κοινωνιολογία και την Ψυχολογία αλλά και την Εγκληματολογία και την Ψυχιατρική. Όχι όμως η Πολιτική. Αυτή πάει περίπατο. Και μόνο τότε θα επανέλθει στο προσκήνιο όταν βγούμε από τον νέου τύπου μεσαίωνα. Ο προηγούμενος θυμίζω έληξε με τη βιομηχανική επανάσταση. Ανάλογα και ο τωρινός. Και μόνο το όνομα της επανάστασης μού είναι άγνωστο. Είθε βέβαια να είναι εκείνη η μία και μοναδική επανάσταση που μπορεί να ανυψώσει τον άνθρωπο. Μια επανάσταση υπαρξιακού τύπου, εσωτερικής δηλαδή μορφής, που ο κύριος μοχλός της εκκινά από τη λογική και το νου του ανθρώπου.

Κι όποιος περισσότερα θέλει να μάθει για την επανάσταση αυτή ας φροντίσει να βρει και να μελετήσει το Homo Educandus του Δημήτρη Λιαντίνη. Με ιδιαίτερη υπογράμμιση στο κεφάλαιο για το ιδεώδες του εσθλού...

Κατεβάζοντας όμως το επίπεδο και τον πήχυ και επανερχόμενοι στην κόντρα ΠΕΝΕΝ - ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΙΚΗΣ, οφείλουμε με βάση το τελευταίο άρθρο από το Ριζοσπάστη να αναγνωρίσουμε πως ο Νταλακογιώργος της ΠΕΝΕΝ έκανε κινήσεις για ενότητα και εκφορά κοινού λόγου διεκδικήσεων από όλους τους συνδικαλιστικούς φορείς των ναυτεργατών αλλά και των πολιτικών κομμάτων που θέλουν να σταθούν δίπλα στους ναυτεργάτες. Πλην όμως ατύχησε. Και αρκεί κανείς να ανατρέξει στο Ριζοσπάστη και στις επόμενες δημοσιεύσεις από το Μάρτη του '97 για να δει και να μάθει όλα τα στάδια της διαμάχης.

Και το πιο αστείο από όλα είναι που ο Ριζοσπάστης με σειρά άρθρων του κατηγορούσε τον Νταλακογιώργο για τη διαγραφή συνδικαλιστή του δικού φορέα. Όταν η ίδια εφημερίδα χρόνια πριν ήταν που ανακοίνωσε στο πανελλήνιο τη διαγραφή του ίδιου του Νταλακογιώργου από το ΚΚΕ. Μα τι περίμεναν; Πως δε θα ανταπέδιδε τα ίδια;

Διέγραψε λέει ο Νταλακογιώργος τον Πανάγο. Μάλιστα. Μόνο που ο Πανάγος και οι σύντροφοί του είχαν προλάβει να διαγράψουν το Νταλακογιώργο... Και όχι μόνο. Και τυχαία ανακάλυψα στο διαδίκτυο γραμμένο το ακόλουθο:

Ας μην επαναληφθούν τα λάθη άλλου κόμματος που με τις διαγραφές πριν κάμποσα χρόνια κατόρθωσε να μείνει αρτηριοσκληρωτικό χάνοντας και την υπόληψη του κόσμου του, κάνοντας διαγραφές σε ανθρώπους που έβλεπαν τα κακώς κείμενα, τα συμφέροντα, τις παρεϊτσες και δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν σε λάθος υποδείξεις. Ας θυμίσω τον μακαρίτη Γ. Δεστούνη από την Άσσο, τον επανιδρυτή και πρόεδρο της ΠΕΝΕΝ, πόση κόντρα έφαγε από το ΚΚΕ και τον δικό μας Αμπατιέλο; Τώρα που ακριβώς βρίσκεται ο τότε αντικαταστάτης του Νταλακογιώργος; Που το ΚΚΕ; Και που ο Δεστούνης; Φρόντισαν να τον σκάσουν τον άνθρωπο! Τα παραδείγματα μακάρι να γίνονται μαθήματα.

Και ναι, έτσι είναι. Και είχα κάποτε θυμώσει πολύ με τον Νταλακογιώργο. Που δέχτηκε να αντικαταστήσει το Γεράσιμο. Αν και ήξερε πως το Γεράσιμο τον είχαν αδικήσει σφόδρα. Στο τέλος όμως δεν απέφυγε κι εκείνος τα παθήματα του Γεράσιμου. Αλλά και το ΚΚΕ την πάτησε. Γιατί νόμισε πως θα μπορούσε με μια νέα διαγραφή να απαλλαγεί και από τον Νταλακογιώργο. Πλην όμως ετούτος ούτε καρκίνο έπαθε ούτε και τους άδειασε τη γωνιά. Και μένει εκεί που το ΚΚΕ τον τοποθέτησε. Να το πολεμάει με τα δικά του όπλα.

Και θα ήθελα κάποτε να ακούσω μια τίμια αυτοκριτική. Από εκείνους που από το παρασκήνιο κινούσαν τα νήματα για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Κι ένα συγνώμη σε όλους εμάς τους ναυτεργάτες που από τις δικές τους βλακείες και όχι μόνο από την ασυδοσία των εφοπλιστών βρεθήκαμε εκτός πλοίου και άνεργοι. Βάλανε πάνω από το κίνημα τους εαυτούς τους και την καριέρα τους, τη συνδικαλιστική ή πολιτική και τις προσωπικές τους συμπάθειες ή αντιπάθειες.

Κι απορούμε μετά που το φουκαριάρικο το ναυτεργατικό κίνημα πνέει τα λοίσθια;

Ε, όχι. Και πολύ άντεξε... Και καθόλου δεν απορούμε όσοι είδαμε όλες τις πράξεις του δράματος...

Βαρέθηκα, σου λέω, να βγαίνω από τους αγώνες με το κεφάλι ψηλά...

Ναι, βαρέθηκα, σου λέω. Να ακούω για το κεφάλι ψηλά.

Ήμουνα νια και γέρασα και αυτό το "κεφάλι ψηλά" κατάντησε η μόνιμη επωδός της ζωής μου.

Για όλους τους αποτυχημένους αγώνες. Η σταθερή και απαρέγκλιτη δικαιολογία. Πως τουλάχιστον βγήκαμε με το κεφάλι ψηλά!

Εγώ λέω πως δεκαετίες τώρα πορευόμαστε με το κεφάλι κλούβιο. Και με αφήνει παγερά αδιάφορη αν είναι κάτω ή ψηλά ένα τέτοιο κεφάλι. Ακατοίκητον! που το έλεγε κι ένας μαθητάκος μου εδώ και αρκετά χρόνια. Παιδάκι τότε του Δημοτικού. Και στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές υποψήφιος για το δημοτικό συμβούλιο της πόλης. Στα 21 του μόλις χρόνια.

Και τον ψήφισα. Τον παλιό μου μαθητή. Γιατί βαρέθηκα τα κλούβια κεφάλια. Αυτά που ως νεολαίοι κάποτε κι εμείς, πιπερίζαμε με το γνωστό σύνθημα:

- Εσύ από πού αγοράζεις σκέψη;

Πάνε τέσσερα χρόνια που και ο δικός μου κλάδος έκανε μια μεγάλη απεργία. Το φθινόπωρο του 2006. Απεργία έξι εβδομάδων. Κι έπειτα μας μαντρώσανε και πάλι. Με σύνθημα:

- Γυρίζουμε με το κεφάλι ψηλά!!!

Να το βράσω τέτοιο κεφάλι. Που καταντάει τον εργαζόμενο μονίμως ηττημένο. Και όλες τις άλλες φτηνές δικαιολογίες να τις βράσω. Που μας πιπιλάνε το μυαλό πως αγώνας χαμένος είναι μονάχα εκείνος που δε δόθηκε. Τρίχες κατσαρές και απέξω απ' το χορό.

Αυτά μας καταντήσανε σήμερα στο ναδίρ. Και μας αφαίρεσαν τα κεκτημένα δεκαετιών. Οι σαχλαμάρες για το ψηλά το κεφάλι από τα ... ψηλά κεφάλια που το παίζουν καθοδηγητές και ιντστρούχτορες. Που δεν ξέρουν οι ίδιοι τι θα πει μισθωτή εργασία. Κλείνονται στα διάφορα γραφεία και το παίζουν εργατοπατέρες. Είναι αυτοί που δεν αφήνουν την ίδια την εργατική τάξη να πάρει τους αγώνες στα χέρια της. Γιατί αν αυτό συμβεί, θα μείνουν οι ίδιοι στα αζήτητα και στο περιθώριο της ιστορίας.

Έτσι και με τους ναυτεργάτες τώρα. Μου έστειλαν σήμερα στο φέις μπουκ το ακόλουθο μήνυμα:


Παρακαταθήκη για νέους αγώνες

Ο ταξικός πολυήμερος αγώνας των ναυτεργατών ανάγκασε την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει την πολιτική επιστράτευση για να τον καταστείλει. Και να εξυπηρετήσει με αυτό τον τρόπο τα συμφέροντα των εφοπλιστών κόντρα στις ανάγκες των εργατών της θάλασσας.

Εβαλαν σε κίνηση τους μηχανισμούς τους και έδειξαν το πρόσωπο της ωμής κρατικής βίας. Απέδειξαν - για μια ακόμα φορά - ότι είναι αδίστακτοι. Προέταξαν ακόμα και τα όπλα για να εξαναγκάσουν τους ναυτεργάτες να μπουν στα καράβια και να δουλέψουν.

Συνολικά, 15 αυτοκίνητα της αστυνομίας, επιβιβάστηκαν στο καράβι που έκανε δρομολόγιο από τον Πειραιά για το Ηράκλειο! Μετέτρεψαν τα πλοία σε στρατόπεδα.

Το αστικό κράτος έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο, έδειξε ότι είναι μηχανισμός επιβολής - όταν χρειαστεί με κάθε μέσο - του δίκιου του μεγάλου κεφαλαίου, μηχανισμός που τσακίζει τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα.

Ομως, ακόμα κι έτσι, πήραν την απάντησή τους από τον ενωμένο ταξικό αγώνα. Οι ναυτεργάτες και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, βγήκαν από τον απεργιακό αγώνα με το κεφάλι ψηλά και με μια σπουδαία παρακαταθήκη.

Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε ως πρόσχημα για την πολιτική επιστράτευση - αφού προηγούμενα η αστική Δικαιοσύνη είχε κρίνει παράνομη την απεργία - ότι είχε δημιουργηθεί «επείγουσα κοινωνική ανάγκη και ιδιαιτέρως στη δημόσια υγεία, εξαιτίας των ελλείψεων σε ιατροφαρμακευτικό υλικό και, αφετέρου, να στερούνται τις ιατρικές υπηρεσίες οι ευπαθείς ομάδες του νησιωτικού πληθυσμού μας».

Εφτασαν να ισχυριστούν ότι οι νεκροί έμεναν άταφοι... Μιλούσαν για ευπαθή προϊόντα την ίδια στιγμή που μέσα στα καράβια υπήρχαν λεκάνες, πλακάκια και άλλα τέτοια είδη, μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν εντυπώσεις.

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έκανε ότι την έπιασε ο πόνος για τους νησιώτες, όταν η ίδια η πολιτική της τους καταδικάζει να ζουν κάτω από καθεστώς μόνιμου αποκλεισμού από την υπόλοιπη χώρα.

Ποια είναι η πολιτική τους;

Πλήρης απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, κρατικό χρήμα και ελευθερία να αυξάνουν τα ναύλα όποτε θέλουν και να κόβουν όποια δρομολόγια δεν τους συμφέρουν οικονομικά. Μια πολιτική που δημιουργεί τις προϋποθέσεις, οι νησιώτες να σκυλοπνίγονται από τα σαπάκια των εφοπλιστών.

Η ταξική αλληλεγγύη από εργάτες της στεριάς, αυτοαπασχολούμενους, μαθητές, σπουδαστές, γυναίκες, συνταξιούχους, όλους τους εργαζόμενους που βρέθηκαν σε όλα τα λιμάνια της χώρας από την πρώτη μέρα, έδωσε ώθηση στους ναυτεργάτες να κάνουν κουρελόχαρτα τα φύλλα επιστράτευσης. Εδωσε ώθηση για να εκδηλωθεί ηρωική στάση από τα πληρώματα, παρά τις απειλές και τους εκφοβισμούς από τις δυνάμεις καταστολής, τους εφοπλιστές και τους ανθρώπους τους.

Είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστούν οι αγώνες ακόμα πιο δυναμικά, πιο ενωτικά και πιο μαζικά. Η συνέχιση αυτών των αγώνων, ήταν το κεντρικό μήνυμα που βγήκε και από τη μεγάλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ προχτές στον Πειραιά, λίγη ώρα μετά το μπαράζ καταστολής που εκδηλώθηκε στο λιμάνι. Οτι οι αγώνες των προηγούμενων ημερών μπροστά στους καταπέλτες είναι μια σπουδαία παρακαταθήκη για το εργατικό λαϊκό κίνημα, το έδειξε ο μαθητής που βρέθηκε δίπλα στο ναυτεργάτη πατέρα του, η γυναίκα δίπλα στο ναυτεργάτη άντρα της, άλλοι εργάτες που έκαναν δικό τους αγώνα, τον αγώνα των ναυτεργατών. Γιατί τα συμφέροντά τους είναι κοινά και ο εχθρός ίδιος...

Το κεφάλι και πάλι. Ψηλά!!!!!!!!!

Εγώ λέω έτσι για να σπάσει η μονοτονία να τολμήσουμε μία φορά και να πούμε στους εργαζόμενους να βάλουν κάτω το κεφάλι τους. Και να σκεφτούν! Να στίψουν το μυαλό τους και να απαντήσουν στο βαρνάλειο ερώτημα:

- Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν τό 'βρε και δεν τό 'πε ακόμα;

Φταίει το ζαβό το ριζικό μας; Φταίει ο θεός που μας μισεί;

Ποιος διάολο φταίει;

Που έγινε πια μόδα όλοι οι αγώνες των εργαζομένων να καταλήγουν σε παταγώδη αποτυχία;

Έζησα ως συνδικαλίστρια εκ του σύνεγγυς τα όσα ακολούθησαν στον κλάδο μου μετά το τελευταίο "ψηλά το κεφάλι". Και ήταν ο αντίποδας σε όλο του το μεγαλείο. Ένα κεφάλι ψηλά και η σημαία των αγώνων σε διαρκή υποστολή εδώ και τέσσερα χρόνια. Έτσι έστρωσαν το δρόμο για την περικοπή του 13ου και 14ου μισθού. Έτσι και το νέο σχολείο με το εξαντλητικό εφτάωρο για όλες τις τάξεις. Έτσι και το νέο θεσμό του αναπληρωτή ΕΣΠΑ. Και έπεται συνέχεια.

Στους ναυτεργάτες γνώρισα το "ψηλά το κεφάλι" αρκετές δεκαετίες νωρίτερα. Αρχές της δεκαετίας του '80. Τα ίδια μας έλεγαν και τότε. Και καταλήξαμε στον καιάδα της ανεργίας. Οι 100.000 ναυτεργάτες από τους 120.000. Τόσο καλά. Εκατό χιλιάδες λοιπόν άνθρωποι με το κεφάλι ψηλά και το φυλλάδιο σουβενίρ στην κωλότσεπη.

Κι αν κάτι μου μένει από εκείνο τον αγώνα, μια προσωπική παρακαταθήκη, είναι τούτο:

Ήμασταν θυμάμαι σε πορεία από τον Πειραιά στη Βουλή. Περάσαμε την παραλιακή, πιάσαμε τη Θησέως, φτάσαμε Σύνταγμα.

- Είμαστε το συνάλλαγμα, παιδιάααααα! θυμάμαι ένα συνάδελφο να φωνάζει στους περαστικούς.

Ναι. Ήμασταν το συνάλλαγμα. Και σταματήσαμε να είμαστε. Δε χάσαμε μόνο εμείς τη δουλειά μας και το μισθό μας. Έχασε και η χώρα ολόκληρη από τον αφανισμό 100.000 ναυτεργατών. Και από την αντιναυτεργατική πολιτική που μας ξεμπάρκαρε με το έτσι θέλω στη στεριά.

Θυμάμαι και την ώρα που φτάσαμε στο Σύνταγμα. Επικεφαλής δεν είχαμε κομματικά επιτελεία. Είχαμε το Συντονιστικό των ανέργων ναυτεργατών. Μέλος του και ο Γιώργος ο Ζαρέντης. Που λίγους μήνες μετά σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας στο καράβι Μίνως.



Διακρίνεται με το χέρι ψηλά - ΤΟ ΧΕΡΙ ΨΗΛΑ - και την άσπρη ζώνη...

Έτσι βαδίζανε τότε οι ναυτεργάτες. Κι όχι μόνο στις διαδηλώσεις. Με το χέρι ψηλά. Όχι το κλούβιο κεφάλι...

Έτσι και ο Γεράσιμος ο Δεστούνης. Με το χέρι ψηλά αντέδρασε στα κομματικά επιτελεία. Που επέμεναν να δείξουμε ανοχή στη νέα σοσιαλιστική κυβέρνηση! Φυσικά τον καρατόμησαν. Κι αφήστε τώρα να μας λένε για το κεφάλι ψηλά.





Φωτογραφία στο προσωπικό μου άλμπουμ με το Γεράσιμο Δεστούνη και άλλους ναυτεργάτες - αναμνηστική από μαραθώνια πορεία ειρήνης... Ο Γεράσιμος στη μέση με το χακί πουκάμισο και τα γένια...

1985. Ο Γεράσιμος διαγράφεται. Από τα κομματικά κιτάπια. Λίγο αργότερα πεθαίνει από καρκίνο καλπάζοντα.

Είχε προηγηθεί η διαγραφή του Κώστα Γιαμπάνη. Το 1984. Επειδή διαφώνησε και αυτός με την ταχτική απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. (δείτε περισσότερα εδώ)

Στα χρόνια που ακολούθησαν πήραν πόδι και όσοι άλλοι τόλμησαν να υψώσουν χέρι. Άλλοι με διαγραφή, άλλοι μόνοι μας.

Έμειναν πίσω οι άλλοι και όσοι τρέφονταν με αυταπάτες για ένα ΠΑΣΟΚ σοσιαλιστικό και κόμμα της ευρύτερης αριστεράς. Ήταν αυτοί που με την ανοχή τους και τη βλακεία τους άφησαν ξέφραγο το αμπέλι. Και το ναυτεργατικό κίνημα να παραπαίει το κρίσιμο διάστημα που είχε ακόμη δυνάμεις να αντιδράσει.

Τώρα, κι αφού το ΠΑΣΟΚ απέκτησε βαθιές ρίζες, τώρα ξύπνησαν. Θέλαν δε θέλαν. Για φαντάσου δηλαδή να μας έλεγαν και σήμερα όσα ισχυρίζονταν το 1985...

Μεγάλα λάθη αυτά. Κι εγώ πολύ μικρή για να μπορώ να τα αναλύσω σε όλα τα πώς και τα γιατί. Έτσι κι αλλιώς μόνο όσοι τα έζησαν από πρώτο χέρι μπορούν να ξέρουν τι έγινε. Σε όποιο βαθμό ο καθένας συμμετείχε.

Εκείνη λοιπόν τη μέρα στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, βγήκαν θυμάμαι και τα αποτελέσματα των πανελλαδικών. 1982. Και ήμουν κι εγώ υποψήφια - έστω και χωρίς να έχω δώσει εξετάσεις. Είχα απλά υποβάλει τα χαρτιά μου ως απόφοιτος Λυκείου με καλό βαθμό στο απολυτήριο και μετά από έντονες πιέσεις στο σπίτι. Βλέπαν οι γονείς μου την ανεργία στα καράβια, πάτησαν πόδι να κάνω τουλάχιστον τα χαρτιά μου για όσες σχολές μπαίναμε τότε ως αριστούχοι... Να βρω τάχα δουλειά, να φύγω και από τα καράβια όπως πραγματικά επεδίωκαν. Γονείς ήταν, δικαιολογημένοι...

Τα έκανα λοιπόν τα χαρτιά. Με μισή καρδιά, αλλά έβλεπα κι εγώ το φάσμα της ανεργίας να αγριεύει.

Φτάνοντας λοιπόν στο Σύνταγμα μετά από ώρες περπάτημα, βρήκα το χρόνο να πάρω τηλέφωνο στο σπίτι. Να δω τι έγινε με τα αποτελέσματα. Φυσικά από περίπτερο. Πού κινητά εκείνη την εποχή...

- Δεν πειράζει, παιδάκι μου, μου είπε η μάνα μου. Αφού δεν ήθελες να μπεις, σου έγινε το χατίρι...

Διαολίστηκα. Καλά δεν ήθελα να μπω, και καλά επέμενα να μείνω στα καράβια. Αλλά τέτοια κατραπακιά να μην πετύχω; Πετάχτηκα στη Χρήστου Λαδά. Και ζήτησα ένα φυλλάδιο με τα αποτελέσματα. Να το δω ιδίοις όμμασι πως ήμουν αποτυχούσα. Και είδα. Αυτό που η μάνα μου δεν είχε καταφέρει να εντοπίσει μέσα στις χιλιάδες ονόματα των εισαχθέντων. Το όνομά μου φαρδιά πλατιά στη λίστα της Παιδαγωγικής Ακαδημίας του Πειραιά... Στη Ράλλειο.

Γύρισα στο Σύνταγμα. Οι ναυτεργάτες εκεί. Άντε τώρα να τους το πω. Και άντε να το παραδεχθώ και σε μένα. Πως τα παρατάω. Πως πάω να σπουδάσω άλλη δουλειά.

Και τότε γυρνάει ο Στέλιος, ο Στέλιος ο Σεβαστάκης, δίδυμο αχώριστο με το Γεράσιμο Δεστούνη οι δυο τους, και μου λέει:

- Συντρόφισσα, να πας στη σχολή. Το κίνημα χρειάζεται περισσότερο έναν ακόμη δάσκαλο παρά έναν ναυτεργάτη.

Ο Στέλιος δεν υπάρχει πια. Έφυγε κι αυτός πριν από λίγο καιρό για το ταξίδι το χωρίς γυρισμό. Πικραμένος κι εκείνος από όσα έγιναν στα μέσα της δεκαετίας του '80.

Την κουβέντα του όμως δεν την ξέχασα ποτέ. Και με επηρέασε περισσότερο από όσο τα κλάματα της μάνας μου.

Τι μου είπε εκείνος ο σπουδαίος αγωνιστής; Όσοι τον γνώρισαν καταλαβαίνουν το πόσο σπουδαίος... Να φύγω. Όχι με το κεφάλι ψηλά. Όχι αυτό. Αλλά να στρώσω κάτω το κεφάλι μου και να το γεμίσω γράμματα. Να το γεμίσω γνώση. Γιατί αυτό χρειάζεται το κίνημα.

Λέω πως ακολούθησα στο μέτρο που μπορούσα τη συμβουλή του. Και την ίδια συμβουλή δίνω κι εγώ, τώρα που έφτασα στην ηλικία του Στέλιου... και μπορώ, μου επιτρέπεται πια, να δίνω και συμβουλές.

Γι' αυτό και οργίζομαι, γι' αυτό και γελάω όταν διαβάζω για το κεφάλια ψηλά. Γι' αυτό και επιμένω να μην ανήκω σε κανένα κόμμα. Γιατί δε θέλω να αγοράζω έτοιμη σκέψη από πουθενά. Προτιμώ να στρώνω κάτω το δικό μου μυαλό, όσο και όποιο, και να βγάζω συμπεράσματα.

Και λέω πως μόνο όταν οι άνθρωποι μάθουν έτσι να κάνουν, να σκέφτονται, θα βρουν και την έξοδο από το μεγάλο λαβύρινθο. Αυτός είναι ο μίτος.

Για τους άλλους, που συνεχίζουν με το κεφάλι ψηλά είναι οι διαρκείς κωλοτούμπες. Και οι μόνιμα αποτυχημένοι αγώνες. Ώσπου να μη μείνει κανείς όρθιος. Και ώσπου να ξεκληριστούν όλοι οι έλληνες ναυτεργάτες. Κι ώσπου να διαλυθεί όλο το εργατικό κίνημα.

Μέσα στην ψευδαίσθηση και στην ουτοπία πως θα καταφέρει το κομματικό επιτελείο να αναλάβει την εξουσία του τόπου. Ενώ βλέπουν πως ούτε καν σε συνδικαλιστικό επίπεδο δεν μπορεί να στεριώσει. Πώς αλλιώς η πλειοψηφία της ΠΝΟ θα βαρούσε υποχώρηση;

Πώς αλλιώς και στις άλλες ομοσπονδίες θα εξακολουθούσε να κάνει κουμάντο η ΠΑΣΚ;

Κι εμείς εκεί. Με το κεφάλι ψηλάααααααα! Τι κι αν απέτυχε ο αγώνας; Αρπαζόμαστε από την ελπίδα ενός άλλου αγώνα. Αποτυχημένου κι αυτού. Και πάλι ψηλά το κεφάλι. Για την επόμενη αποτυχία.

Απολογισμό λαθών και αυτοκριτική θα ακούσουμε ποτέ;

Να μας εξηγήσουν δηλαδή κάποτε τα ανεξήγητα. Πώς γίνεται να έχεις καθολική συμμετοχή ναυτεργατών και η απεργία να καταλήγει σε μια τρύπα στο νερό;

Γι' αυτό και επιμένουν στο χιλιομασημένο. Το κεφάλι ψηλά! Μη και δούμε την τρύπα. Και αρχίσουμε να ρωτάμε...

Αρκεί να σκοτωθεί κάποιος εν ώρα καθήκοντος για να γίνει ήρωας;

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το τελευταίο διάστημα άρθρα και αναφορές σε έναν άτυχο λιμενικό που σκοτώθηκε πριν ένα περίπου χρόνο στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Δεν έχει νόημα να πω το όνομά του. Γιατί δεν αφορά τον ίδιο ούτε λέξη από όσα γράφω, μα εκείνους που γράφουν για το λιμενικό αυτό και μάλιστα προσθέτουν στο όνομά του τον χαρακτηρισμό "ήρωας".

Και ρωτώ. Φτάνει να σκοτωθεί κανείς εν ώρα καθήκοντος για να θεωρηθεί ήρωας;

Το ρωτάω όχι για να πω κάτι. Μα ως άνθρωπος που παρά τρίχα κόντεψε να σκοτωθεί εν ώρα καθήκοντος. Κι έχω πλέον μόνιμο πρόβλημα υγείας από ατύχημα σε ώρα υπηρεσίας. Είμαι, ρωτάω, ένας παρά τρίχα ήρωας;

Ο άτυχος λιμενικός εργαζόταν στα ΚΕΑ. Δηλαδή στο Κλιμάκιο Ειδικών Αποστολών. Πήγε να ελέγξει κάποια νταλίκα στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Ως είθισται να ελέγχονται όλα τα οχήματα που πρόκειται να ταξιδέψουν. Και ειδικά οι νταλίκες. Και ακόμη ειδικότερα οι νταλίκες στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Κι εγώ για έλεγχο είχα πάει. Όχι νταλίκας. Στο δικό μου χώρο δεν υπάρχουν νταλίκες. Υπάρχουν παιδιά. Πήγα να ελέγξω αν έμειναν παιδιά στον επάνω όροφο και να τα κατεβάσω στην αυλή όπως προβλέπουν οι κανονισμοί για την ώρα του διαλείμματος.

Σε Κλιμάκιο Ειδικών Αποστολών ο λιμενικός που έχασε τη ζωή του. Εφημερία εγώ τη μέρα που έπαθα το ατύχημα. Δεν ξέρω τις συνθήκες που εκείνος έχασε τη ζωή του. Ξέρω μόνο όσα διάβασα, πως τον έλιωσε η νταλίκα με τους τροχούς της. Τραγικό και αποτρόπαιο.

Στο δικό μου ατύχημα επίσης δεν ξέρω τι ακριβώς μου συνέβη. Μόνο πως έβρεχε. Και αφού ανέβηκα στον όροφο, χρειάστηκε να κατέβω στη συνέχεια. Η σκάλα ήταν γεμάτη νερά. Και χωρίς χερούλι να στηριχθώ. Τρύπα στο πάτωμα να φύγουν τα νερά, δεν υπήρχε. Πρόσεχα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν πρόσεχα. Ούτε φορούσα ακατάλληλα παπούτσια. Γι' αυτό και λέω ότι δεν ξέρω τι έφταιξε που έχασα την ισορροπία μου και βρέθηκα να πέφτω από σκαλί σε σκαλί και μέχρι το τέλος της σκάλας. Χτύπησα όλους τους σπονδύλους. Στην κόχη των σκαλιών. Στάθηκα τυχερή γιατί τα σκαλοπάτια τελείωσαν πριν εξαντληθούν οι σπόνδυλοι και φτάσει η σειρά του κεφαλιού να σκάσει κι αυτό στη σκάλα. Έχω πια μόνιμο πρόβλημα με τη σπονδυλική στήλη. Λίγο να κουραστώ αρχίζω να κουτσαίνω. Και οι σπόνδυλοι του αυχένα με τρελαίνουν στη ζαλάδα.

Η υπηρεσία μου δεν είχε καν την ευαισθησία να φωνάξει ασθενοφόρο. Χρειάστηκε μόνη μου να μεταβώ με ταξί στο Ασκληπιείο Βούλας. 5 Μαρτίου 2009. Και να περιμένω εκεί πάνω από ώρα για να με εξετάσουν. Γιατί λέει προηγούνται όσοι πάνε με ασθενοφόρο. Εγώ έκανα το λάθος να πάω μόνη μου.

Θυμάμαι πως με έπιασαν τα κλάματα. Εκεί, στον προθάλαμο των εκτάκτων του Ασκληπιείου. Όχι από τον πόνο, από το παράπονο. Για το ίδιο παράπονο την επόμενη χρονιά ζήτησα απόσπαση σε άλλο χώρο εργασίας. Δεν μπορούσα ούτε καν να βλέπω το χώρο που κόντεψε να με στείλει στον άλλο κόσμο και κυρίως τα πρόσωπα των "συναδέλφων" μου. Και μάλιστα "συναδέλφων" επί είκοσι χρόνια.

Πέρασε ο χρόνος της απόσπασης, όχι και το παράπονο. Ειδικά αφού διαπίστωσα πως το πέσιμο μού άφησε μόνιμο κουσούρι. Πρέπει να μάθω πια να ζω έτσι. Πονώντας. Στον παλιό μου χώρο εργασίας δε γύρισα. Προτίμησα αυτή τη φορά να ζητήσω οριστική απομάκρυνση. Μετάθεση. Στην επαρχία. Μην και ξαναβρώ την χαμένη ανθρωπιά και τη συναδελφική αλληλεγγύη.

Τώρα πια εργάζομαι εκεί κοντά που ο άτυχος λιμενικός άφησε την τελευταία του πνοή. Όχι στο λιμάνι. Η δική μου δουλειά δεν είναι στο λιμάνι. Είναι όμως μια ανάσα απ' αυτό. Και από τα παράθυρα της τάξης μου βλέπω τα καράβια να δένουν. Να λύνουν. Βλέπω τους λιμενικούς. Βλέπω τις νταλίκες. Δεν μπορώ να μη θυμάμαι και τον άτυχο λιμενικό. Κι ας μην τον γνώρισα ποτέ...

Ειδικά τις ώρες που με σουβλίζει το πόδι μου. Και τις ώρες που ο ίλιγγος με βουτάει στις αρπάγες του. Κι αναρωτιέμαι. Θα ήμουν ήρωας αν είχα σκοτωθεί σε ώρα καθήκοντος;

Θα είχε άραγε και δικαίωμα να προσληφθεί στο δημόσιο ο αδερφός μου; Εγώ δεν έχω σύζυγο. Ούτε παιδιά. Μόνο αδερφό... Έναν και μονάκριβο.

Θα είχα και άλλον αλλά χάθηκε πριν γεννηθεί. Πλήρωσε αγέννητος εκείνος το κουτσοχώρι που δούλευε ο πατέρας μας. Δεν πρόλαβε η μάνα να φτάσει στο ένα και μοναδικό και άθλιο νοσοκομείο της περιοχής. Και όταν έφτασε, δεν υπήρχε ούτε μαιευτήρας, ούτε καν χειρούργος. Και το παιδί έσκασε. 8 Δεκεμβρίου 1960. Νοσοκομείο Φιλιατών.

Ευτυχώς ο άλλος αδερφός μου σώθηκε. Όταν έπεσε όλη η οικογένειά μου σε ποτάμι. 5 Φεβρουαρίου 1967. Και με ΙΧ συγγενή μας. Πηγαίνοντας από το χωριό μας τη μάνα μου στο χωριό που τότε υπηρετούσε. Έχεις ταξιδέψει σε δρόμους της Ηπείρου χειμώνα καιρό; Στο νοσοκομείο Φιλιατών τους κουβάλησαν και πάλι. Και τη μάνα, και τον πατέρα, και το μικρό μου αδερφάκι. Γλίτωσαν όλοι. Κάτι πλευρά σπασμένα, κάτι διασείσεις και λίγες γρατζουνιές.

Χτες επισκέφθηκα το χωριό που τότε υπηρετούσε η μάνα μου. Σμέρτο Φιλιατών. Και είδα το παλιό νηπιαγωγείο. Και την "τρύπα" που μέναμε. Την "οικία δασκάλου"...





Ρημάδι. Κοτζάμ συκιά έχει φυτρώσει στο κατώφλι... Και κάτω σκουριάζει η παλιά αυλόπορτα. Χαμαί πέσαι δαίδαλος αυλά...

Η μάνα μου βγήκε πρόπερσι στη σύνταξη. Με 43,5 χρόνια ως νηπιαγωγός. Κανένα λάθος στον αριθμό. 43,5 χρόνια. Τα δέκα στην ιδιωτική εκπαίδευση. Έτσι εξηγείται που έφτασε σε αριθμό μαμούθ ετών υπηρεσίας. Σ' αυτό το νηπιαγωγείο που τώρα "σαπίζει" ξεκίνησε την καριέρα της. 1965. Γενάρης. Και αφυπηρέτησε τον Ιούνιο του 2008.

Κοιτώντας χτες μέσα από τα σπασμένα τζάμια της οικίας δασκάλου, ζωντάνεψαν οι φρικτές αναμνήσεις.




Δε λέω για το ατύχημα στο ποτάμι. Λέω για εκείνη τη μέρα που γύρισε από το νηπιαγωγείο και βρήκε αυτό εδώ το σπίτι, την "οικία δασκάλου", να καίγεται. Είχε τουμπάρει η σόμπα πετρελαίου. Και πίσω από τις φλόγες και τους καπνούς στεκόταν το μικρό μου αδερφάκι. Άλαλο από τον τρόμο. Άρπαξε δίχως δεύτερη σκέψη τη φλεγόμενη σόμπα, με γυμνά χέρια, και την πέταξε έξω. Πήγαινε πάρα πολύ να χάσει και δεύτερο παιδί...

Ίσως με την ίδια παράλογη λογική έκανε και το άλλο "κατόρθωμα". Στο Σμέρτο κι αυτό. Με μια μικρή βλαχοπούλα. Που γένναγε. Και γέννα δύσκολη. Και που το νοσοκομείο Φιλιατών, ξέροντας τις αδυναμίες του, αρνήθηκε να την ξεγεννήσει. Κι ο πεθερός του κοριτσιού τη γύρισε στο χωριό άπραγος. Πού λεφτά και πού μέσα να φτάσουν εκείνα τα χρόνια στα Γιάννενα. Και τότε ανέλαβε η μάνα μου. Που μόνο νηπιαγωγός έχει σπουδάσει. Ούτε καν μαία. Σώθηκε και η μάνα και το παιδί.

Έχω "βαρεθεί" να ακούω τέτοιες κουτουράδες και της μάνας μου και του πατέρα μου. Ταινία να τις γυρίσεις, δε θα τις πιστεύουν. Εδώ εγώ που τις έχω ακούσει και ξανακούσει και δε χωράνε στο μυαλό μου. Να, για παράδειγμα. Μια περιπέτεια του πατέρα. Και πάλι το ποτάμι στη μέση. Έπρεπε να το περάσει. Να φτάσει στο χωριό που υπηρετούσε. Τη Ραβοστίβα. Με καλάθι. Γέφυρα δεν υπήρχε εκεί. Μόνο ένα καλάθι που το τράβαγαν πάνω σε συρματόσχοινα.

Εκείνη τη μέρα ο άνθρωπος που τράβαγε το καλάθι έλειπε. Κι ο πατέρας μου έπρεπε οπωσδήποτε να περάσει, να φτάσει στο σχολείο. Νέος και παρορμητικός, πίστεψε πως μπορεί να το κάνει με τη βοήθεια μιας γκλίτσας. Την έβαλε πάνω από τα δύο συρματόσχοινα και άρχισε να "κυλάει" προς την άλλη όχθη. Κάτω ο Καλαμάς φουσκωμένος και άγριος. Αυτό που δεν υπολόγισε ήταν ότι φτάνοντας στη μέση της διαδρομής τα δυο σύρματα θα γίνονταν από το βάρος ένα... Το πώς γλίτωσε είναι μυστήριο...

Απορεί ίσως κανείς που εγώ, ένα κορίτσι, και μάλιστα κόρη δύο εκπαιδευτικών, έγινα στα πρώτα μου βήματα ναυτικός. Πώς τόλμησα να πάω στα καράβια. Με όσα έγραψα παραπάνω, δε νομίζω να υπάρχουν απορίες. Κι ούτε πιστεύω και μετά την εμπειρία των καραβιών πως έστω και στο ελάχιστο δοκίμασα ως ναυτικός τέτοιες φριχτές συνθήκες όσες ταλάνισαν τους γονείς μου. Στην υποτιθέμενα πιο εύκολη δική τους δουλειά, του εκπαιδευτικού.

Όταν πρόπερσι κόντεψα κι εγώ να σκοτωθώ, πέφτοντας από τις σκάλες, δεν ήμουν πλέον ναυτικός. Ήμουν κι εγώ εκπαιδευτικός. Ως ναυτικός; Σχεδόν ούτε γρατζουνιά. Μόνο ένα μαύρο νύχι θυμάμαι... τότε που από δικό μου λάθος προσγειώθηκε το ματσακόνι στο χέρι μου.

Όχι όμως και ο φίλος μου, ο Γιώργος ο Ζαρέντης. Φίλος και ανθυποπλοίαρχος κι εκείνος. Η ανεργία που μας φόρτωσε η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αρχές του '80, τον ανάγκασε να δουλέψει ναύτης. Κι σαν ναύτης τελείωσε ο Γιώργος. Όχι μόνο τη δουλειά. Τη ζωή του τελείωσε. Στον ντόκο της Δραπετσώνας. Πέφτοντας από το σημείο που έβαφε με το κεφάλι κάτω στο τσιμέντο.

Έστησε κανείς άγαλμα στο Γιώργο Ζαρέντη; Κι αυτός εν ώρα καθήκοντος σκοτώθηκε. Ακόμη κι εγώ, που έγραψα πριν μερικά χρόνια τον οφειλόμενο "επικήδειο", δεν τόλμησα τη λέξη "ήρωας". Κι όχι πως δεν πονάω τόσα χρόνια μετά για το θάνατο του φίλου μου.

Ήρωας... Τι θα πει "ήρωας"; Με όσα είπα πριν και με όσα έχω ζήσει. Και χωρίς την παραμικρή διάθεση να προσβάλω τη μνήμη του νεκρού λιμενικού. Όμως φτάνει κάποιος να σκοτωθεί εν ώρα καθήκοντος για να γίνει ήρωας;

Καλά κάνουν, άριστα θα έλεγα, οι λιμενικοί της Ηγουμενίτσας που τιμούν το νεκρό τους συνάδελφο. Και ήδη κατέθεσα τη δική μου πικρία για τους δικούς μου συναδέλφους. Δεν το λέω λοιπόν καθόλου ειρωνικά, αλλά το εννοώ στο ακέραιο. Πολύ καλά κάνουν!

Άλλο όμως αυτό και άλλο να έχουμε κάνει καραμέλα τη λέξη ήρωας. Και δε μιλώ εδώ για τους λιμενικούς. Το υπογραμμίζω. Γιατί ήρωας δεν είναι εκείνος που παθαίνει ένα ατύχημα ή και σκοτώνεται ακόμη εν ώρα εργασίας ή πέστε το και καθήκον... αλλά που αυτοθέλητα και συνειδητά δίνει τη ζωή του για ένα ιδανικό. Που με επίγνωση θυσιάζεται.

Ήρωας δεν είναι ούτε ο φίλος μου ο Γιώργος ο Ζαρέντης. Όχι τουλάχιστον ως προς το θάνατό του. Θύμα εργατικού δυστυχήματος ναι. Και λεβέντης όσο ζούσε και αγωνιστής, ΝΑΙ! Και δε νομίζω πως θα ήθελε και ο ίδιος να τον βαφτίσουμε ήρωα επειδή πλήρωσε με τη ζωή του τις άθλιες συνθήκες του χώρου εργασίας... αλλά στη μνήμη του να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να μην ξανασυμβεί τέτοια τραγωδία.

Ανάγκη λοιπόν να στήσουμε ανδριάντες και ηρώα για το Γιώργο και τον κάθε νεκρό εργάτη δεν έχουμε. Στήνουμε πλακάτ, στήνουμε πανό, στηνόμαστε εμείς οι ίδιοι στους καταπέλτες των πλοίων... και σε όποιο άλλο μετερίζι της προάσπισης των δικαιωμάτων των εργατών και των ανθρώπων.

Κι αφήνουμε τα ηρώα για το Μάρκο Μπότσαρη, το Θανάση Διάκο, τον Παπαφλέσσα, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, το Λεωνίδα ή και για τους πρόσφατους ήρωες του Σαράντα, του Πολυτεχνείου και της Κύπρου. Να, για παράδειγμα. Ηρωίδα λέω εγώ την Παναγιώτα Σταθοπούλου. Που κι αυτήν την έλιωσε ένα όχημα πάνω στην άσφαλτο. Γιατί η Παναγιώτα Σταθοπούλου στάθηκε μπροστά στο όχημα. Στο γερμανικό τανκς. Και αυτοθέλητα και συνειδητά βάδισε στο θάνατο. Υπερασπιζόμενη το λαό της. Και το δικαίωμα των ανθρώπων να ζούνε λεύτεροι. Δεν την έλιωσαν κατά τύχη ή και από ατυχία οι ερπύστριες. Η ίδια η Παναγιώτα αποφάσισε να θυσιαστεί κάτω από τις ερπύστριες.

Μπορούμε άραγε να καταλάβουμε την τεράστια διαφορά;

Πώς είναι άλλου μεγέθους η θυσία ενός ήρωα και άλλου - και μεγέθους και ποιού - ο θάνατος κάποιου εργαζόμενου σε ώρα εργασίας ή και καθήκοντος;

Και πως τελικά είναι ύβρις στη μνήμη εκείνου που χάθηκε εν ώρα εργασίας η υπερβολή και η αμετροεπής ηρωποίησή του; Τουλάχιστον με την αρχαία ελληνική σημασία του όρου ύβρις. Της εποχής δηλαδή που δίδαξε στους ανθρώπους το μέτρον άριστον.

Αλλιώς φοβάμαι πως αν ξαναγλιστρήσω εν ώρα εργασίας θα την πατήσω ακόμη χειρότερα από την πρώτη. Θα καταλήξω άγαλμα κι εγώ, παρέα στο άλλο από την απέναντι μεριά του δρόμου. Να μοιραζόμαστε τον καημό μας που οι άνθρωποι της εποχής μας έφτιαξαν και πάλι "ήρωες με παντούφλες"... όχι για να τιμήσουν τον εικονιζόμενο (ελπίζω την έχετε δει την έξοχη ταινία με το Βασίλη Λογοθετίδη) αλλά τους εαυτούς τους...

Και τελικά όχι τιμή δεν περιποιεί στο νεκρό ένας τέτοιος ήρωας αλλά και εκμετάλλευση συνιστά του θανάτου του και σκύλευση. Να προσπαθούν δηλαδή οι ζωντανοί να αναδείξουν πόσο δύσκολο και επικίνδυνο επάγγελμα κάνουν μέσα από το θάνατο ενός άτυχου συναδέλφου τους.

Και όσο ζεις να βιώνεις την αδιαφορία και την αποξένωση και το ο καθένας για την πάρτη του. Μακάρι βέβαια ο αδικοχαμένος λιμενικός άλλα να βίωνε στο χώρο εργασίας του... κι όχι όσα όλοι οι άλλοι ζούμε καθημερινά στις δικές μας εργασίες.

Ίσως γι' αυτό κι εκείνο το δικαστήριο στον Πειραιά θεώρησε περιΰβριση νεκρού τη μεταφορά του Γιώργου Ζαρέντη από τον τόπο που σκοτώθηκε στην πόρτα του γραφείου του τότε υπουργού Ναυτιλίας, του Κατσιφάρα. Δεν έλαβε καν υπόψη την εν θερμώ αντίδραση των συναδέλφων του νεκρού. Όμως ακόμη κι εκείνοι, ... οι θερμόαιμοι ναυτεργάτες, όταν πέρασε το πρώτο σοκ από το θάνατο του Γιώργη, ηρέμησαν. Ούτε ήρωα τον βάφτισαν ούτε και ηρώο του έστησαν.

Εξάλλου αν οι ναυτεργάτες ήθελαν να στήσουν ηρώα για τους νεκρούς συναδέλφους τους εν ώρα εργασίας, δε θα έφταναν όλα τα λιμάνια της χώρας για να χωρέσουν τις προτομές και τους ανδριάντες.

Και είναι και το άλλο. Δεν έχουν ανάγκη οι ναυτεργάτες να στήσουν τέτοια ηρώα. Ποιος δεν το ξέρει ότι το επάγγελμα του ναυτικού συχνά πυκνά συντροφεύει με το θάνατο; Ποιος ο λόγος να το θυμίσουν στην κοινωνία με ένα ηρώο; Σαφώς και τα άλλα επαγγέλματα έχουν τους δικούς τους νεκρούς εν ώρα καθήκοντος. Υπάρχει όμως άλλο επάγγελμα με περισσότερους νεκρούς από όσους μετράνε οι ναυτεργάτες;

Και δεν το λέω για να μειώσω στο ελάχιστο την προσφορά κανενός άλλου επαγγέλματος στην κοινωνία, το λέω μόνο γιατί είναι η καθαρή αλήθεια. Εκτός και ξεχάσαμε πως τον περσινό Δεκέμβρη που χάθηκε ο άτυχος λιμενικός στην Ηγουμενίτσα, χάθηκαν και οι ναυτικοί του Aegean Wind. Τρεις έλληνες και έξι φιλιππινέζοι. Σύνολο εννιά ψυχές. Μέσα σε κόλαση φωτιάς.

Ούτε ξεχνάμε ότι στο χώρο που σκοτώθηκε ο άτυχος λιμενικός, μόλις μισό χρόνο νωρίτερα, τραυματίστηκε θανάσιμα και ένας άλλος συνάνθρωπος. Όχι εργαζόμενος. Ο Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ. Λαθρομετανάστης. Φυσικά για εκείνον κανένας δε σκέφθηκε να στήσει άγαλμα. Δεν ήταν άνθρωπος εκείνος; Ναι, αυτός δεν πέθανε εν ώρα καθήκοντος. Αυτός απλώς πλήρωσε τον υπερβάλλοντα ζήλο κάποιων άλλων στην εκτέλεση του δικού τους καθήκοντος. Και συγκεκριμένα κάποιων συναδέλφων του άτυχου λιμενικού που σκοτώθηκε λίγους μήνες μετά...

Και μόλις πριν λίγες μέρες ένας ακόμη λαθρομετανάστης πλήρωσε την υπερβολή με πυροβολισμό στα γεννητικά του όργανα. Θύμα αυτή τη φορά κάποιου κατοίκου της περιοχής και όχι οργάνων που εκτελούσαν το καθήκον τους. (Δείτε περισσότερα εδώ). Κι αυτό είναι και το πλέον ανησυχητικό για κάθε άνθρωπο που επιμένει να παραμένει άνθρωπος. Που πλέον ξέφυγε το θέμα από εκείνους που κάνουν το καθήκον τους. Κι άρχισε ο κάθε θερμόαιμος πολίτης να πυροβολεί τους λαθρομετανάστες. Πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; Και πώς καταντήσαμε να γίνει και διαδήλωση στην Ηγουμενίτσα υπέρ του πιστολέρο;

Θα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θα χαιρόταν γιατί ένας όργανο της τάξης θα σκοτωνόταν. Αυτό οφείλω να το ξεκαθαρίσω. Με όσες και όποιες συμπάθειες και αν τρέφω για τους "κολασμένους της γης", με όποιες και όσες άλλες ιδέες κουβαλάω ως άνθρωπος της γενιάς του Πολυτεχνείου. Ή και ακριβώς γι' αυτό. Κι αν έγραψα όσα έγραψα είναι γιατί πάνω από όλα βάζω την αξία άνθρωπος και την αλήθεια. Τον άνθρωπο χωρίς κανένα περιοριστικό προσδιορισμό και την αλήθεια γυμνή και αψιμυθίωτη. Γι' αυτό και ο μακρύς πρόλογος. Και η αναφορά στο δικό μου ατύχημα. Που δε μου άφησε μόνο πόνο αλλά με άλλαξε βαθιά ως άνθρωπο. Με έκανε να σκεφτώ από την αρχή τη ζωή μου όλη. Και να τη δω μέσα από το γεγονός ότι κατά λάθος δε σκοτώθηκα. Εν ώρα εργασίας. Εν ώρα καθήκοντος.

Σαφώς και θεωρώ δίκαιο που η γυναίκα του άτυχου λιμενικού επιτέλους θα προσληφθεί στη θέση του. Είναι το λιγότερο που μπορεί η κοινωνία να κάνει για την οικογένεια αυτού του ανθρώπου.

Και αν κάτι με ενοχλεί είναι που η κοινωνία δεν κάνει τα όμοια σε όλες τις άλλες περιπτώσεις που αδικείται ένας συνάνθρωπος. Και με ενοχλεί επίσης η υπερβολή. Το ξεπέρασμα του μέτρου. Η ύβρις με την αρχαία ελληνική σημασία της λέξης. Όχι σε φιλοσοφικό επίπεδο. Μα τελείως προσγειωμένα στην καθημερινότητα της ζωής μας.

Γιατί πίσω από την υπερβολή διακρίνω επιμελώς συγκαλυμμένη όχι τη διάθεση τιμής στο νεκρό. Ούτε με πολυνοιάζει η αυτοπροβολή των συναδέλφων του. Που κακά τα ψέματα, συνδέεται με τα άλλα κρούσματα θανάτων και τραυματισμών στον ίδιο χώρο. Ο θάνατος όμως ενός λιμενικού σε τίποτε δε μειώνει τις ευθύνες των άλλων λιμενικών για τα άλλα περιστατικά.

Διακρίνω λέω το μακρύ δάχτυλο άλλων. Που δεν είναι λιμενικοί. Δεν είναι φυσικά και λαθρομετανάστες. Δεν είναι δηλαδή και δεν ανήκουν σε εκείνους που παίζουν με το θάνατο στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας ή και γύρω απ' αυτό... Διακρίνω τους κυρίους με τις γραβάτες. Που στέκονται στο απυρόβλητο. Αυτούς και μόνο σημαδεύει η δική μου γραφίδα. Γιατί είναι αυτοί που μας βάζουν όλους μας να σκοτωνόμαστε. Και τους λαθρομετανάστες και τους λιμενικούς. Και κάθε εργαζόμενο που χάνεται σε ώρα εργασίας. Κι εμένα - που παρά τρίχα γλίτωσα. Γι' αυτό και μπορώ να τους διακρίνω. Επειδή λίγο έλειψε να δω τα ραδίκια ανάποδα. Γλίτωσα όμως. Και είμαι ακόμη εδώ. Μόνο που βλέπω πια τον κόσμο ανάποδα. Όχι όπως τον έβλεπα πριν. Από το τελευταίο σκαλοπάτι τους βλέπω. Και βλέπω και ποια είμαι εγώ. Στα πενήντα μου χρόνια, που έλεγε και ο Σεφέρης, έμαθα επιτέλους ποια είμαι.

Και αυτό θέλησα, αυτό θέλω, να μοιραστώ με τους άλλους. Που εξακολουθούν να σκοτώνονται. Να δουν κι εκείνοι. Και να σταματήσουν να πυροβολούν αθώους. Να δουν επιτέλους ποιοι φταίνε για όλα. Και να τα βάλουν με τους αληθινούς ενόχους. Να μην καταπιούν τα αργύρια.

Γιατί όσους ανδριάντες και αν στήσουν στον άτυχο λιμενικό, όσο ήρωα και αν τον παρουσιάσουν, δε θα μπορέσουν ποτέ ξανά να τον στείλουν ζωντανό στο σπίτι του. Κι η γυναίκα του μπορεί να φορέσει τη στολή του αλλά δεν θα τον ξανασφίξει στην αγκαλιά της. Ούτε εκείνος θα ξαναχαρεί το παιδί του.

Και μα την αλήθεια κανένα παιδί δεν προτιμά έναν πατέρα ήρωα και νεκρό. Ζωντανό τον θέλει και ζωντανό τον χρειάζεται. Κι ας μην έχει ούτε ένα παράσημο...

Και ναι. Αν σκοτωνόμουν εκείνη τη μέρα που γκρεμοτσακίστηκα στην ηλίθια σκάλα, τίποτε δε θα χρειαζόμουν πια και από κανέναν. Ούτε ανδριάντα ούτε και να με λένε ηρωίδα. Το ίδιο και εκείνος ο άτυχος λιμενικός. Του είναι παντελώς άχρηστες όλες οι φιέστες.

Οι φιέστες χρειάζονται μόνο στους κυρίους με τις γραβάτες. Για να συνεχίζουμε να τους υπηρετούμε. Και να συνεχίζουμε να σκοτωνόμαστε. Γινόμαστε ήρωες έτσι; Πεθαίνοντας εν ώρα εργασίας; Όχι!

Οι ήρωες βαδίζουν μόνοι τους στο θάνατο. Επιλέγουν το θάνατο. Αυτοθέλητα. Και δρασκελούν το κατώφλι του συνειδητά. Όπως η Σταθοπούλου. Όπως ο Διάκος. Όπως ο Λεωνίδας.

Οι άλλοι δολοφονούνται. Και δίχως επιλογή. Τους επιβάλλουν το θάνατο. Τους σκοτώνουν. Είναι άτυχοι. Είναι θύματα. Αλλά δεν είναι ήρωες.

Γιατί αν μπορούσαν να διαλέξουν, κι ο φίλος μου ο Γιώργος ο Ζαρέντης, και ο άτυχος λιμενικός, και κάθε άλλος άνθρωπος που χάθηκε εν ώρα εργασίας, έστω και σε εργασία που την αποκαλούμε καθήκον, θα διάλεγαν να ζήσουν.

Εμείς, με ποιο δικαίωμα; αποφασίζουμε ότι ήθελαν να πεθάνουν;

Και τους βαφτίζουμε ήρωες;

Τι σκλάβοι σε γαλέρες τι επιταγμένοι ναυτικοί; το ίδιο είναι...

Προσπάθησε να σώσει την όλη κατάσταση η απόφαση της ΠΝΟ για αναστολή της απεργίας, λίγο μετά την κήρυξη της πολιτικής επιστράτευσης των ναυτεργατών εκ μέρους της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Για δεύτερη φορά το ΠΑΣΟΚ παίρνει απόφαση επιστράτευσης των απεργών ναυτεργατών.

Και το ερώτημα είναι: Έχουν τελικά δικαίωμα απεργίας οι εργαζόμενοι σ' αυτή τη χώρα; Ή νομίζουμε πως ξεφύγαμε πια από την κατάσταση του σκλάβου, και έχουμε ελευθερίες, στην πράξη όμως συνεχίζουμε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας σε καθεστώς ρωμαϊκής γαλέρας;

Η ΠΝΟ λοιπόν με την απόφαση για αναστολή θέλησε να σώσει τα προσχήματα. Να απαλύνει το βούρδουλα της επιστράτευσης. Γύρισε τους ναυτεργάτες στις βάρδιες τους πριν τους επιδοθούν τα χαρτιά της επιστράτευσης:


Aριθ. Πρωτ. 6443 ΓΧ/ΙΣ/ΑΓΤ/ΜΛ

30 Νοεμβρίου 2010

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Διοίκηση της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας απευθύνει θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό σε όλους τους συναδέλφους ναυτεργάτες και ναυτεργάτισσες, που ενωμένοι και με υψηλό αίσθημα ενότητας και ευθύνης ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα που τους απηύθυνε, η ανώτατατη συνδικαλιστική Oργάνωσή τους, η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (ΠΝΟ), και έδωσαν και θα συνεχίσουν να δίνουν, το δίκαιο αγώνα τους για την προάσπιση των εργασιακών και κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων τους.

Η οκταήμερη απεργία της Ομοσπονδίας, που ανεστάλη σήμερα το πρωί, υπήρξε σκληρή και διεξήχθη κάτω από αντίξοες συνθήκες, τόσον από την πλευρά του εφοπλιστικού κεφαλαίου της Ακτοπλοΐας, αλλά και της Κυβέρνησης, που αντιστρατεύθηκε με κάθε μέσο τα δίκαια και θεμελιώδη δικαιώματα των Ελλήνων ναυτεργατών.

Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για δεύτερη φορά στην πολιτική της ιστορία διακυβέρνησης της χώρας, αδυνατώντας να εξεύρει λύσεις στα ώριμα, οξυμένα και αυτονόητα αιτήματα των ναυτεργατών, κατέφυγε στην προσφιλή «συνταγή» της του κατάπτυστου, επαίσχυντου, βαθύτατα αντιδημοκρατικού και αντεργατικού μέτρου της πολιτικής κινητοποίησης και επίταξης προσωπικών υπηρεσιών ναυτικών, γνωστή από το προηγούμενο του 2002.

Η Κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας μονάδες καταστολής, δεν δίστασε να καταφύγει σε ωμή βία και εξαναγκασμό, κατά συνδικαλιστικών στελεχών της ΠΝΟ και ναυτεργατών, προσπαθώντας να τους απωθήσει εκτός των πλοίων.

Η ΠΝΟ και οι Έλληνες ναυτεργάτες στο σύνολό τους καταδικάζουν τα γεγονότα αυτά και δηλώνουν ότι είναι αποφασισμένοι να αντιπαλέψουν σθεναρά τέτοιες πρακτικές, που έχουν αποδοκιμασθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού.

Πρέπει να τονισθεί ότι το γνωστό από το παρελθόν μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης, που σήμερα δήθεν ωραιοποιούμενο έχει μετεξελιχθεί σε πολιτική κινητοποίηση και επίταξη προσωπικών υπηρεσιών ναυτικών, συνιστά ξεκάθαρα μέσο αναγκαστικής εργασίας που αντιβαίνει στην Διεθνή Σύμβαση υπ΄αριθμ. 105,1957 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας(ΔΟΕ), που έχει κυρώσει η Ελλάδα και επαναβεβαιώθηκε στο άρθρο III της Σύμβασης Ναυτικής Εργασίας της ΔΟΕ, που υιοθετήθηκε το 2006.

Η μεγαλειώδης οκταήμερη απεργία της ΠΝΟ, η νομιμότητα της οποίας και η απουσία καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος των ναυτεργατών δεν αμφισβητήθηκε από καμία πλευρά, δημιουργεί προϋποθέσεις για αγωνιστική διεκδίκηση των αιτημάτων της ΠΝΟ και του συνόλου των Ελλήνων ναυτεργατών και επιβάλλει ανασύνταξη δυνάμεων, ενότητα και συσπείρωση στο δευτεροβάθμιο όργανο των Ελλήνων ναυτεργατών, την Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία, για την παραπέρα προάσπιση και διαφύλαξη των κεκτημένων δικαιωμάτων του κλάδου.


ΠΗΓΗ http://www.pno.gr/dt/30-11-2010.pdf


Όπως κι αν έχει όμως το όλο ζήτημα, ένα είναι το γεγονός που παραμένει: Πως ο πολιτικός χώρος που λέγεται ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από εκείνη των ναυτεργατών. Και από τότε που ανέβηκε πρώτη φορά στην εξουσία και μέχρι σήμερα.

Είμαι κι εγώ ανάμεσα στους ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους στα καράβια εξαιτίας της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να πέρασαν τριάντα σχεδόν χρόνια από τότε, αλλά όσο ζω θα το φωνάζω και θα διαμαρτύρομαι για την αντιναυτεργατική πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Και ναι. Το θέμα δεν είναι απλά μια αντιπάθεια του ΠΑΣΟΚ προς τους ναυτικούς. Είναι ταξικό. Και η σύγκρουση μόνο με ταξικά κριτήρια μπορεί να δώσει καρπούς για τους ναυτεργάτες.

Τι σημαίνει όμως ταξικά κριτήρια; Σημαίνει να επιτευχθεί πρώτα πρώτα ενότητα της τάξης των ναυτεργατών. Κι όσο αντί για τάξη επικρατεί η αταξία στο ναυτεργατικό κίνημα, κάθε απεργία στο λιμάνι θα καταλήγει σε μπούμερανγκ κατά των ίδιων των απεργών.

Όσοι καλά γνωρίζουμε τα πίσω από τη βιτρίνα του ναυτεργατικού κινήματος, γνωρίζουμε δυστυχώς και αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση. Τη διάσπαση ανάμεσα στους διαφόρους φορείς του ναυτεργατικού κινήματος και τον οχετό από ύβρεις που ανταλάσσουν μεταξύ τους οι πρόεδροι των διαφόρων ναυτεργατικών σωματείων ή και τα στελέχη του κάθε χώρου.

Αυτή η κατάσταση πρέπει να λάβει τέλος! Το φωνάζουμε προς κάθε κατεύθυνση. Δεν υπάρχει σήμερα η πολυτέλεια για διαφωνίες και έριδες και τσακωμούς. Να βρεθεί κοινή συνισταμένη και πάνω σ' αυτή να στηθεί ο όποιος νέος απεργιακός αγώνας.

Οι εγωισμοί και ο αγώνας υπεροχής των συνδικαλιστών φταίει εξίσου για τα χάλια των ναυτεργατών με την αντιναυτεργατική πολιτική των όποιων κυβερνήσεων, ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ.

Και κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου. Στο τέλος, αν έτσι συνεχίσουν, όχι μόνο δε να υπάρξει κανένας νικητής αλλά θα αφανιστεί και ο τελευταίος έλληνας ναυτεργάτης.

Ακούστε αν θέλετε τη φωνή διαμαρτυρίας. Γιατί προέρχεται από έναν άνθρωπο που όλα αυτά τον άφησαν άνεργο. Που δεν ευελπιστεί σε καμία περίπτωση να γυρίσει στη θάλασσα πια. Αλλά και δε λησμονεί πως χαραμίστηκε η ζωή του.

Από τον καιάδα σας μιλώ που πετάχτηκαν βίαια άλλοι 100.000 συνάδελφοι. Από το 1980 και έως σήμερα. Και δε θα χαρούμε καθόλου να έρθουν εδώ και οι ελάχιστοι εναπομείναντες έλληνες ναυτικοί. Οι λιγότεροι πια από 20.000. Είναι συμφέρον όλων μας να μην αφανιστεί ο κλάδος, να μην αφανιστεί το ΝΑΤ. Έστω και αν έχουμε να λαμβάνουμε ψίχουλα εμείς από το ΝΑΤ.

Με τεράστιο πόνο ψυχής απευθύνουμε έκκληση για ενότητα. Και για κοινή δράση. Όχι μόνο στα χαρτιά αλλά επί της ουσίας.

Και φυσικά, εννοείται και εξυπακούεται αυτό, με μπούσουλα ταξικό. Και με στόχους πάλης που θα προασπίζονται τα αληθινά συμφέροντα του ναυτεργατικού κινήματος.

Ξέρω πως από κάποιους ζητάω πολλά. Ζητάω να κάνουν την υπέρβαση. Μα είναι εκείνοι που περισσότερο εκτιμώ και σέβομαι. Από τους άλλους τι να ζητήσω; Ουκ αν λάβω παρά του μη έχοντος...

Ενότητα στη βάση. Βρείτε τον τρόπο να την κάνετε πράξη. Άλλος δρόμος δε μένει.

Ενότητα πριν είναι πολύ αργά.

Αλλιώς σταματήστε να μας ζαλίζετε για ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Εκτός αν στο δικό σας λεξικό το ταξικό είναι ταυτόσημο με το κομματικό...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.