BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

ΙΣΑΛΟΣ


Κάποτε κάτω απ' τον ίδιο ουρανό...

περνάγαμε και τραγουδάγαμε. Φορτωμένοι πια και ήρεμοι. Με το λαδάκι μας, το μαύρο χρυσό. Και τραβώντας χαλαρά για τας Ευρώπας. Ούτε πλύσιμο δεξαμενών ούτε βάζε βγάζε έρμα στα αμπάρια.

Και το καράβι στα ίσα του. Βαρύ βαρύ και υπάκουο. Γιατί τα καράβια φτιάχτηκαν να ταξιδεύουν φορτωμένα. Όπως και οι άνθρωποι. Δε λέμε για τον "άδειο" άνθρωπο πως είναι καρυδότσουφλο και όπου φυσάει ο άνεμος πάει; Ε, από τη γλώσσα των καραβιών το κλέψαμε και από τις μεγάλες αλήθειες που διδάσκει η θάλασσα.



Να, πάρε για παράδειγμα ετούτο το καράβι. Το ελληνικό... και το γκαζάδικο. Που το έπιασαν τα ραντάρ εκεί, στα ίδια νερά να ταξιδεύει...

Άδειο κι αυτό. Για τούτο και φαίνονται τα ύφαλα του πλοίου, εκείνο το κόκκινο κομμάτι των λαμαρίνων του... Σαν το φορτώσουν, θα βλέπουμε μόνο το μαύρο μέρος, τα έξαλα. Τα έξω από τη θάλασσα. Αλς σημαίνει θάλασσα. Γενική της αλός. Και από το δάκρυ της θάλασσας γεννιέται το αλ-άτι...

Μια αόρατη γραμμή χωρίζει τα ύφαλα από τα έξαλα. Η ίσαλος γραμμή του σκάφους. Το ανάμεσα...

Πόσα ορίζει και πόσα καθορίζει αυτό το ανάμεσα. Και στα καράβια και στη ζωή μας...

Για τα καράβια άσε να τα μελετούν οι καπεταναίοι και να σπάνε το κεφάλι τους οι γραμματικοί σχεδιάζοντας το πλάνο φόρτωσης... Για τη δική μας ζωή όμως;

Ποια θα βυθίσεις, ποια θα αφήσεις έξω; Σε ποιο κρίσιμο σημείο θα σταθείς την κάθε στιγμή;

Μαθαίνει ο καπετάνιος να ταξιδεύει καράβια. Μαθαίνει να ταξιδεύει και τη ζωή. Γιατί η θάλασσα είναι μεγάλο μάθημα ζωής. Με τους ανοιχτούς της ορίζοντες και με το πάντα ορθάνοιχτο στόμα της. Μια φορά να το δεις, φτάνει. Υδάτινες ειρκτές, έτσι το λέγει το στόμα της θάλασσας ο ποιητής:

ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Στο ημερολόγιο γράψαμε: "Κυκλών και καταιγίς".
Εστείλαμε το S.O.S. μακριά σε άλλα καράβια,
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριον Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια.

Μα δε λυπάμαι μια σταλιάν - Εμείς οι ναυτικοί
έχουμε, λένε, την ψυχή στο διάολο πουλημένη.
Μια μάνα μόνο σκέφτομαι στυγνή και σκυθρωπή,
που χρόνια τώρα και καιρούς το γιο της περιμένει.

Το ξέρω πως η θέση μας είναι άσχημη πολύ.
Η θάλασσα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει
κι εγώ λυπάμαι μοναχά που δεν μπορώ να πω
σε κάποιον, κάτι που πολύ φριχτά με βασανίζει.

Θεέ μου! είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών,
κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει.
Θεέ μου! έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά,
αλλά πολύ έχω πλανηθεί, κι έχω πολύ αμαρτήσει.

[...]

Κύριε...ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό
σε λίγο στις υδάτινες ειρκτές νεκρό θα πέσει...
Μα τέσσερα όμως σκέφτομαι γαλόνια εγώ χρυσά
κι ένα θλιμμένο δόκιμο, που δε θα τα φορέσει...

Νίκος Καββαδίας

Κάποτε ήταν μόνο ο κυκλών και η καταιγίς. Και η οργή της φύσης ο εχθρός σου.

Μα εκεί κάτω, ανάμεσα στις μεγάλες στεριές, την κίτρινη ήπειρο από τη μια, σαν το κίτρινο του χρυσού και του ήλιου, και τη μαύρη ήπειρο, σαν το μαύρο του θανάτου και της μεγάλης δυστυχίας, υπάρχει μια ανακωχή και μια γαλήνη του καιρού. Κι η θάλασσα πάντα σχεδόν μπουνάτσα.

Η θάλασσα. Όχι οι άνθρωποι...

Τώρα εκεί δεν ταξιδεύεις χαλαρά. Τρέμει η ψυχή και αγροικιέται το τόσο σημαδάκι στον ορίζοντα... Και τις νύχτες τεντώνεις το αυτί να ακούσεις ακόμη και τον ψίθυρο.

Κόλπος του Άντεν. Το βασίλειο των πειρατών. Και η κόλαση που έστησαν οι άνθρωποι. Οι λευκοί άνθρωποι. Οι πολιτισμένοι. Οι αχόρταγοι. Τα άρπαξαν όλα. Τα ρήμαξαν όλα. Έσπειραν ανέμους και θερίζουμε θύελλες.

Κι ο ναυτικός; Ο ναυτικός μπότζι δε βλέπει και μπότζι άγριο διαβαίνει.

Εντός διαδρόμου!!! λένε οι οδηγίες. Μια ίσαλος και ο διάδρομος ασφαλείας. Με τα πολεμικά τριγύρω να περιπολούν. Και να προσφέρουν μια κίβδηλη ασφάλεια. Όσο και τα καράβια που κάθε τρεις και λίγο αιχμαλωτίζονται. Και μαζί και οι ναυτικοί τους.

Τώρα εσύ, εγώ κι ο άλλος, είμαστε δεν είμαστε ναυτικοί, πρέπει μας λένε να πληρώσουμε. Να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη. Για να προσφέρουμε μεγαλύτερη ασφάλεια. Τώρα στους δυνατούς δε φτάνουν οι αρμάδες. Ετοιμάζουν και επιχειρήσεις στη στεριά. Να ξεκάνουν τους κακούς πειρατές!

Μα δεν τους θύμωσα εγώ τους πειρατές. Δεν πήγα εγώ να αρπάξω τον πλούτο της γης τους. Ούτε ρήμαξα τις θάλασσές τους. Κι όσο κι αν πολεμούν οι δυνατοί της γης να βυθίσουν τις μεγάλες αλήθειες, στον αφρό ανεβαίνουν. Και χαράζουν τη δική τους ίσαλο. Δε φταίνε μόνο οι πειρατές.

Όποιοι όμως κι αν φταιν, την πληρώνει πάντα ο ναυτικός. Που προσπαθεί με ιδρώτα και αίμα να βγάλει το ψωμί του. Μόνο το ψωμί του. Όχι να αρπάξει και τη μπουκιά του άλλου.

Τώρα οι ναυτικοί που ταξιδεύουν εκεί κάτω λίγο νοιάζονται για την ίσαλο του καραβιού. Και λίγο πιστεύουν στην άλλη ίσαλο, των μεγάλων της γης. Γιατί ξέρουν πως όσο αρμενίζουν εκεί, η ύπαρξή τους η ίδια κρέμεται σε μια κλωστή. Από δω η ζωή, από κει ο θάνατος. Από δω η λευτεριά, από κει η σκλαβιά και η αιχμαλωσία.

Και στην κλωστή, σε μια κλωστή, αόρατη ίσαλος κι αυτή, η σκέψη η δική μας. Όσων έχουμε ανθρώπους να ταξιδεύουν εκεί κάτω. Ψάχνουμε τα νέα, ψάχνουμε τα ραντάρ. Να τελειώσει κι αυτή η αγωνία. Να φτάσουν καλά και σε τούτο το ταξίδι.

Έτσι βρήκα κι εγώ ετούτο το καράβι.




Ψάχνοντας και καρδιοχτυπώντας. Να τελειώσει και τούτο το μαρτύριο. Και βλέπουμε για το άλλο... Μια ζωή στην ίσαλο καρφωμένοι. Έξαλλοι με τους δυνατούς της γης. Και τρέμοντες τους άγνωστους υφάλους και σκοπέλους. Αυτούς που δε γράφει ο χάρτης και δεν πιάνουν τα βυθόμετρα και τα ραντάρ.

Αυτή είναι η δική μας ίσαλος.

Κι από την ίσαλο αυτή φωνάζω στο καραβάκι το ελληνικό να στείλει χαιρετίσματα σε όλους τους δικούς μας εκεί κάτω. Και να τους πει πως αν η μισή μας καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή ταξιδεύει μαζί τους.

Τις ονειροπαγίδες να κρεμάνε στο φινιστρίνι τις νύχτες και στην καρδιά τους την αόρατη κλωστή της αγάπης μας. Που τρέχει και φτάνει πάνω από στεριές και θάλασσες. Ένα μαχαίρι η αγάπη μας. Εκεί να ταξιδεύουν. Στην κόψη του μαχαιριού της αγάπης.

Στην ίσαλο του κακού του κόσμου και του κακού των ανθρώπων.

Μια κόκκινη αρμυρή ίσαλος. Ανάμεσα πάντα στο μαύρο και στο κόκκινο.

Ζυμωμένη από δάκρυα και αίμα.

Και με μια τόση δα λάμψη ελπίδας, σαν τη λάμψη της λάμας:

Πως το κακό θα το νικήσει και πάλι η αγάπη.

Και πως το σκοτάδι δεν είναι μόνο και ανίκητο.

Καλά σου ταξίδια, καρδούλα μου...

Σου στέλνω την αγάπη μου φυλαχτό.

Γιατί άλλο δεν έχω...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.