BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Πρωτόμπαρκη


Η ιστορία μου είναι μια θαλασσινή ιστορία από αυτές που έχουν να πουν όλοι οι πρωτόμπαρκοι.

Για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε την πρώτη στιγμή , που φεύγουμε από το σπίτι μας και βρίσκομαστε σε ξένο τόπο.
Αυτός ο τόπος μπορεί να είναι κάπου στην Ευρώπη στην Αμέρική ή στην Ασία , μπορεί να είναι και η ίδια η πατρίδα μας.
Πρέπει να ήταν αρχές Αυγούστου πριν από 20 ολόκληρα χρόνια, μετά από πολύ περπάτημα στο λιμάνι του Πειραιά, χτύπωντας πόρτες και παράθυρα , παρακαλώντας όποιον γνωστό τύχαινε να έχει μια ιδέα από θάλασσα, κατάφερα να μπαρκάρω σε πλοίο της ακτοπλοοϊας.

Στο γραφείο, μου είπαν ότι θα πάω, επίκουρος.

"Επίκουρος" σκέφτηκα, τι να σημαίνει άραγε αυτό; , καλύτερα, να μην ρωτήσω όμως , μην τυχών και με κοροϊδέψουν.
Τότε στον κύκλο μας ήταν προσβολή μεγάλη να πεις ότι δεν γνώριζες την σημασία μιας ναυτικής λέξης. Από την σχολή ακόμα , όπως λές κι εσύ Δανάη , υπήρχε κάτι σαν μυστικός όρκος να μην κλαψουμε, αλλά και να μην δίξουμε ότι κάτι δεν το γνωρίζουμε και έρθουν οι άντρες και πατήσουν πάνω σε αυτό για να μας προσβάλλουν.

Σαν γύρισα στο σπίτι και ενημέρωσα ότι το απόγευμα μπαρκάρω επίκουρος , αυτοί , οι στεριανοί που δεν είχαν ενδιασμούς στο να δείξουν ότι κάτι τους είναι εντελώς καινούριο, με ρώτησαν "Τι σημαίνει επίκουρος"?
-Μάλλον θα βοηθάω τον ανθυποπλοίαρχο με τους χάρτες, απάντησα.
Μυαλό που το είχα κι εγώ !!!!!

Το λέω και σε μιά κοπελιά , από τη σχολή μας που είχε καταφέρει να ναυτολογηθεί στην θέση του δοκίμου λογιστή, στο ίδιο πλοίο. Βρέ Ελενίτσα, εσύ που είσαι ήδη εκεί μέσα για πες μου τί είναι ο επίκουρος?

Κι εκείνη όμως δεν εγνώριζε. Επτασφράγιστο μυστικό η ειδικότητα.
Αργότερα βέβαια έμαθα ότι και σε άλλους συναδέλφους που πρωτομπαρκάρισαν στην ακτοπλοϊα η πρώτη φορά ήταν ανάλογη.
Ανοίγω και την εφημερίδα και βλέπω το δρομολόγιο.

Έγραφε 22:00 δια Πάρο Ναξο.

Ε! εντάξει δεν είναι πολύ, σκέφτηκα έγω ,το πολύ αύριο το απόγευμα θα είμαι πίσω, να πάρω τα απαραίτητα.

Πήρα κι εγώ το πορτοφολάκι μου ,με ένα κατοστάρικο και το φυλλάδιό μου, έβαλα ένα θαλασσί παντελόνι και ένα άσπρο πουκάμισο , σκέφτηκα ,το θαλασσί είναι σχεδόν άσπρο δεν θα τους ενοχλήσει που δεν φορώ στολή δοκίμου!!!. Εδώ ,σήμερα γελάω πικρά.
Μακριά νυχτωμένη που ήμουν.

Με είχαν ενημερώσει ότι θα έπρεπε να είμαι από τις 18:00 στο βαπόρι. Πήγα λοιπόν και βρήκα το λοστρόμο , ο άνθρωπος με καλοδέχτηκε και μου είπε : "τώρα κάτσε λίγο εδώ μέχρι να φύγουμε και μετά θα ρωτήσω τον ύπαρχο αν θα δουλεύεις με εμένα ή τον υπολοστρόμο".


Δεν πέρασε λίγη ώρα και έρχονται με πέρνουν και με βάζουν δίπλα σε μιά σκάλα να λέω στους ξένους "Δις γουέι πλίιζ".
Πέρασαν οι ώρες άδειες , με έμενα να επαναλαμβάνω αυτή την ξερή φράση και να αναρωτίεμαι ,"καλά αυτά θα κάνω΄"? Ακόμα όμως δεν είχα δει τίποτα.

Με το που πήγε δέκα η ώρα άκουσα την ανακοίνωση της αναχώρησης και φούσκωσα από περιφάνεια για το πρώτο μου μπαρκο.
Γκουπ ακούστηκε ο καταπέλτης που έκλεινε, και ένιωθα τις προπέλες να γυρίζουν. Για αρκετές ώρες αργότερα θα δούλευε μόνο η ακοή μου. Τον καταπέλτη τον άκουσα , δεν τον είδα , τις ανακοινώσεις , επίσεις, την προπέλα την ένιωθα, μα δεν είδα τον αφρό που κάνει καθως γυρνάει και δίνει ώθηση στο πλοίο. Εγώ είχα πιά μπεί σε έναν άλλο κόσμο, στο βαπόρι μεν , όχι όμως εκεί που λαχταρούσα.

Άντε ,καλό ταξείδι και καλή αρχή είπα μέσα μου.
Άντε, να πάω στην γέφυρα να δω κι εγώ κάτι.
Πού να τό ήξερα ότι την γέφυρα δεν θα την έβλεπα ,παρά μόνο μετά από δυό μέρες , μεταξύ έξι με εξίμιση το απόγευμα, όταν θα είχα ένα μικρό κενό από την λάντζα.

Γιατί τελικά ο επίκουρος που εγώ είχα τοπόθετήσει δίπλα στον ανθυποπλοίαρχο δεν είχε καμιά σχέση με την πραγματικότητα, την γέφυρα δεν την είδε ούτε σε ζωγραφιά.
Ήταν το παιδί για όλες τις δουλειές, που πήγαινε κόσμο στις καμπίνες ,που μάζευε τα σκουπίδια, τα σεντόνια, καθάριζε τουαλέτες , σφούγγάριζε, έπλενε πιάτα ,σκούπιζε μαχαιριπίρουνα, γύριζε στους διαδρόμους του καραβιού με μια μαύρη σακούλα αδείαζοντας τασάκια και καλαθάκια.
Αχ! σκέφτηκα αυτό είναι ο επίκουρος ή το βλέπω σε όνειρο?

Στην σχολή αλλιώς μας τα είπανε . Μας δίνανε εξάντες και κατεβάζαμε τις φωτιές από τα φουγάρα στον Ασπρόπυργο, λύναμε ευθείες , σφαιρικά τρίγωνα και αποστάσεις ασφαλείας, κι εγώ είμαι εδώ , χωρίς να έχω δεί ούτε την κουβέρτα.
Τι εφιάλτης κι αυτός!!!
-επίκουρε ,σακούλα και στην πρύμη, Πρύμη:;; τουλάχιστο θα δώ τον νυχτερινό ουρανό!!!
Αμ! δε! Άλλη μοίρα είχε πλέξει για μένα το μέλλον μου. Μέσα σε εκατοντάδες τουριστών ξαπλωμένων στο κατάστρωμα , εγώ έπρεπε να περνώ από πάνω τους για να φτάσω στο"γραφείο".

Να με τιμωρίσουν θέλουν τούτοι δω; Τι βρώμα , τι σκουπίδι, σίχάθηκα τον εαυτό μου δεν ήθελα να μπω, κι αυτοί να με πιέζουν , άντε μπες αυτή είναι η δουλειά σου,
Συγνώμη !!!!!!! Εγώ είμαι Δόκιμος Πλοίαρχος!!!!


Δε, μπα να ΄σαι , τα παράπονά σου στον καπετάνιο
, εγώ καμαρωτάκι ζήτησα και μου στείλανε εσένα. Ε! ρε τι πάθαμε με αυτά τα ψώνια από τις σχολές , αφού τους είπα , δεν ξαναθέλω δόκιμους εδώ , έλεγε και ξαναέλεγε ο αρχικαμαρώτος.
Που είχε και το δίκιο του ο άνθρωπος. Αυτός καμαρωτάκι ζήτησε κι αυτοί του στείλανε !!Επίκουρο!!! που νόμιζε ότι ήταν καπετάνιος.


Μου ρχότανε να κλάψω, Α! ρε μάνα τό'πες κι έγινε! άμα δεν διαβάζεις μου΄λεγε θα σε στείλω μούτσο στα βαπόρια.
Μούτσος , καμαρωτάκι επίκουρος...μόνο βοηθός ανθυποπλοιάρχου δεν ήμουνα.


Μέσα σε αυτή την μεταφυσική συνομιλία με την μάνα μου , νιώθω ένα χέρι να με ακουμπάει στην πλάτη , Καλήσπέρα κι εγώ από την σχολή είμαι.
Γυρνάω και βέπω τον Δημήτρη Γ. Τί να πω εκείνη την στιγμή μου φάνηκε ότι είδα το πιό αγαπημένο μου άτομο.
Δεν γνωριζόμασταν , εκείνος ήταν τριτοετής κι εγώ στο πρώτο έτος , τον έβλεπα στα διαλλείματα μαζί με όλους τους άλλους και λέγαμε ένα γειά.

Μου λέει : - Ξέρω πως αισθάνεσαι! -
πού΄σαι Πέππα!!! Γελασα γιατί το είχα πεί ενθυμούμενη τον καθηγητή των μαθηματικών με τα σφαιρικά του τρίγωνα.
Να'σαι καλά ρε Μητσάρα, όπου κι αν είσαι, εκείνη την βραδιά ήσουνα σαν να έβλεπα τον αδερφό μου .
Το παλικάρι, μου εξήγησε ότι , εδώ στην ακτοπλοία δεν έχει δοκιμιλίκια και τέτοιες τιμές, εδώ σκούπα και μάπα

Α! ρε Χάρι Πόττερ πόσο άργησες να κάνεις μάθημα σκουπόξυλο!! ! να έβλεπες πως θα έδινα μιά και θα πέταγα ψηλά.


Πέταξα όμως ψηλά το επόμενο βράδυ , όταν δειλά - δειλά μπήκα στο ιερό, καλεσμένη από τον ύπαρχο που βγήκε στην βαρδιόλα και μου λέει
-Δόκιμε , τι κάνεις εκεί; έλα μέσα , δεν θες να μάθεις; Μου είπε ο Δημήτρης ότι είσαι της σχολής , αλήθεια είναι;

- Ναι , καπετάνιο αλήθεια , αλλά να ξέρεις, πω να μπω , τα ρούχα μου είναι κατάμαυρα από τις δουλειές, δεν έχω φέρει καθαρά ξέρετε.

Έλα να σου πω , ξέρω ότι δεν είναι αυτό που ονειρεύτηκες για πρώτο ταξείδι, αλλά κάνε άμα θες λίγη υπομονή και θα φτιάξουν τα πράγματα, όποτε θες ανέβα πάνω και ρώτα.

- Τι θέλει έδω ο επίκουρος βροντοφώναξε ο καπετάνιος ,
- Είναι δόκιμος κύριε,-
(Άντε πάλι)...άκου να δεις , καμαρωτάκια στην γέφυρα δεν θέλω και το φυλλάδιό σου λέει καμαρωτάκι.
Τέτοια κλώτσια δεν είχα ξαναφάει ποτέ!

-Επίκουρε, άντε να ξεκουραστείς γιατί σε μια ώρα φτάνουμε Πάρο και έχει δουλειά.

-Τι είναι κι αυτό πάλι.
Ούτε για την ανάγκη μου δεν είχα πάει τόσες ώρες! Στην καμπίνα που ήταν και κάτω από την ίσαλο γραμμή υπήρχαν τέσσερις κουκέτες και δυό ντουλαπάκια, στο πάτωμα μια ανθρωποθυρίδα, η οποία οδηγούσε στο τάνγκι του φρέσκου νερού , όπως μου εξήγησε η καμαρωτίνα που μοιραζόμαστε την καμπίνα.

-Δηλαδή θα κοιμάμαι πάνω από τα τάνγκια. Α!ρε Πέππα και νάξερες!

Που είναι η τουαλέτα?

Μην σας πω ότι έπρεπε να μοιράζομαι την ίδια τουαλέτα με τους υπόλοιπους άντρες του πληρώματος, γιατί η δεσποινίδα , αυτή δεν ήθελε να μοιραστούμε την ίδια .

Ευτυχώς σε αυτό το σημείο οι άντρες ξηγήθηκαν σπαθί, εξήγησαν στην κοπέλα ότι θα πρέπει να μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο, ως γυναίκες κι ας ήταν εκείνη η παλιότερη.

Κακά τα ψέματα στα βαπόρια υπάρχει αυτή η στρατοκρατία . " Ο παλιός και η ψαρούκλα ".

Για να μην τα πολυλογώ και κουράζω το άλλο πρωί έζησα την πιό όμορφη και πιο άσχημη εμπειρία της ζωής μου.


Πρωί πρωί με την δροσούλα που λέει και ο Τσιτσάνης εγώ επ΄ώμου πλήρη εξάρτηση, σκούπες και μάπες να καθαρίζω , όταν ακούω από τα μεγάφωνα ότι πιάνουμε Σαντορίνη!!

Δεν είχα δεί ποτέ μου την Σαντορίνη και κανένα άλλο νησί και ήθελα να την δώ , παρατάω την δουλειά και πάω να δώ .

Μου εξήγησαν οι υπόλοιποι ότι δεν αφήνουμε έτσι την δουλειά και άλλα πολλά με έκαναν να νιώσω ένοχη, που ήθελα να δω.

Λες και ο ναυτικός ήταν καταδικασμένος να βλέπει μπουλμέδες και μάπες.

Τέλος πάντων μου λένε από δω βγαίνεις . Η πρώτη φορά που έβγαινα στο κατάστρωμα. Σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω ένα τεράστιο μαυριδερό βουνό γιομάτο μαύρα πετραδακια...Με πιασε ένα δέος και ρωτώ Τι είναι αυτό ? και μου λένε το ηφαίστιο!
Ω Θεέ μου τι όμορφιά δεν έχω ξανα δει τέτοιο πράμα , σκεφτόμουνα και με μιας το κατάστρωμα γέμισε τουρίστες με τα σορτσάκια τους , τα σανδαλάκια τους και τις φωτογραφικές τους μηχανές και να να ποζάρουν ανεβασμένοι στην κουπαστή με φόντο το ηφαίστιο, κι εγώ έλεγα Χαλάλι το χθεσινό χουνέρι για τέτοια ομορφιά!

Μόνο που σύντομα με φώναξαν να πάω μέσα να συνεχίσω την δουλειά μου.
Αυτά προς το παρόν
Υ/Γ θα πρέπει με την ευκαιρία να θυμηθώ τον Καπταν Νίκο τον ανθυπλοίαρχο , από λοστρομος ξεκίνησε και δεν είχε φτάσει πάνω από του τρίτου , αλλά ήταν ανθρώπος καλός και ναυτικός ακόμα πιο καλός .
Και Βέβαια τον λοστρόμο τον Κυρ Χρήστο, αλλά αυτός ήταν σε άλλο βαπόρι , άλλη φορά , τον Πανορμήτη, το ναύτη , τον πρωτο άνθρωπο που δέχτηκε να δουλέψει μαζί μου στη κουβέρτα, κι έτσι μετά από πολλά καλοκαιρινά μπάρκα , πολύ περπάτημα και πολύσφίξιμο στα δόντια, δούλεψα έστω και ναυτόπαις ,....μούτσος δηλαδή, στην κουβέρτα, και τον Γρηγόρη τη βάρδια μου , όταν πια άρχισα να κάνω βάρδιες , τελειόφοιτη της σχολής .

Στιγμιότυπα από τη συνάντηση

Ένα εικοσιτετράωρο μετά τη συνάντηση κι ακόμη προσπαθούμε να ξαναβρούμε τους ρυθμούς της πεζής πραγματικότητας... Δύσκολο όμως. Γιατί αυτό που ζήσαμε χτες ήταν μαγεία και όνειρο. Λόγια να το περιγράψεις δε βρίσκεις εύκολα. Ας αφήσουμε τουλάχιστον να μιλήσουν οι εικόνες:


Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν φυσικά η παρουσία του σεβαστού και πολυαγαπημένου μας διευθυντή σπουδών, καπετάν Λεωνίδα Γαβαλά. Του ανθρώπου που μας δίδαξε τη Ναυτιλία αλλά και μας αγάπησε σαν παιδιά του και στάθηκε δίπλα μας σε κάθε δυσκολία.

Με τεράστια όμως θλίψη ακούσαμε για το θάνατο δύο ακόμη αγαπημένων μας καθηγητών, του κ. Παπαϊωάννου που μας δίδαξε Φορτώσεις αλλά του κ. Παπαδόπουλου, του θρυλικού Τσίλι, που είχε αναλάβει να μας μάθει Αγγλικά... Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.


Τι είπαμε και τι δεν είπαμε... Αρκεί να σημειώσουμε ότι η συνάντηση άρχισε στις 10.30 το πρωί και κράτησε μέχρι το βράδυ. Και πέρα από την παλιά γενιά, τις πρώτες καπετάνισσες Δημόσιας Σχολής Ε. Ν., είχαμε τη μεγάλη χαρά να γνωρίσουμε και κορίτσια που τελείωσαν τη σχολή χρόνια αργότερα αλλά και δύο δοκίμους που τώρα σπουδάζουν το υπέροχο επάγγελμα του πλοιάρχου. Κι ακόμη... δυο μικρά καπετανόπουλα που συνόδευσαν τη μαμά τους για να γνωρίσουν από κοντά τις συναδέλφισσές της. Μάθαμε πως έφυγαν ενθουσιασμένα και φυσικά νιώσαμε μεγάλη ικανοποίηση. Ε, δεν είναι και λίγο μια έφηβη να λέει "Τι φοβερές τύπισσες αυτές οι καπετάνισσες."

Παρούσες από τις παλιές η Ελένη Τ., Μαρία Σ., Μαρία Ι., Σοφία Λ., Κατερίνα Π., Μαρία Λ. Από τη σειρά του '89 ήρθε η Θαλασσινή. Από τις σημερινές η Α. και η Γ. Κι από το τηλέφωνο η Αννούλα Χ., αλλά από τη δεύτερη σειρά η καπετάν Βαγγελιώ Κ, από τις πρώτες γυναίκες που πήραν δίπλωμα πρώτου πλοιάρχου και διδάσκει σήμερα στον Ασπρόπυργο.

Δυστυχώς οι παρελάσεις, το τριήμερο και ... ο μπακαλιάρος (!!!) δεν επέτρεψαν σε αρκετές άλλες να παρευρεθούν. Έστειλαν όμως θερμούς χαιρετισμούς και ζήτησαν σύντομα να το επαναλάβουμε για να έρθουν κι εκείνες. Αναφέρουμε ποιες βρήκαμε: Αντωνία Μ., Βάσα Σ., Αριάδνη, Ντίνα Κ., Ματίνα Γ., Αμαλία Γ., Πόπη Σ., Γιούλα Π., Λία Χ. αλλά και την Ελπίδα Κ. από τη δεύτερη σειρά. Νέα επίσης ακούσαμε για τη Χρύσα Π., (μπαρκάρει ακόμη) Ολύβια Φ., Μυρτώ Μ., Ντιάνα Σ.

Δυστυχώς δεν ξέρουμε τίποτε για την Πόπη Θ., (από την Πάτρα), Φωτεινή Τ., (που έμενε Χαλκίδα και με καταγωγή από Χουμνικό Βισαλτίας Σερρών), Λίνα Ν., Ελένη Π., Ελένη Μ., Μαρία Λουν., και από τις Κρητικές Σπυριδούλα Δ., (παντρεύτηκε Κρητικό, καταγωγή από Σ. Ελλάδα) Βάσω Μ., Σούλα Γ. Αν κάποιος γνωρίζει κάτι για τα κορίτσια αυτά, παρακαλούμε να μας ειδοποιήσει...


________________

Τα φωτογραφικά στιγμιότυπα είναι της Χαλαρουίτας... Με το ίδιο υλικό και ηχογράφηση της Μαρίας Λ. φτιάξαμε και ένα μικρό βιντεάκι:



Η ΤΡΑΤΑ



Είναι μια τράτα ολόχρυση

με σουρωτήρι πάτο,

στο σκότος πλέει αβύθιστη

με πλήρωμα φευγάτο.



Αντί πανιά πουκάμισα

και για κουπιά τα χέρια.

Ψαρεύει αναστεναγμούς

και τους πουλάει στ' αστέρια.



Ωρέ, η βάρκα μας, γκιόσα!

Ωρέ, η κουρελού, γκιόσα!

Ρε, πότε εδώ και πότε αλλού,

μες στα πελάγη του ουρανού.

Ωρέ, πότε εδώ και πότε αλλού,

η βάρκα μας η κουρελού.



Χιλιάδες μάτια την κοιτάν,

καρδιές την προσκυνάνε

κι όσοι παραλογίζονται

πού πάει τη ρωτάνε.



«Πηγαίνω μεσοπέλαγα

με τα άλμπουρα της νίκης,

για να χτενίσω τα λυτά

μαλλιά της Βερενίκης».



Ωρέ, η βάρκα μας, γκιόσα!

Ωρέ, η κουρελού-γκιόσα!

Ρε, πότε εδώ και πότε αλλού,

μες στα πελάγη του ουρανού.

Ωρέ, πότε εδώ και πότε αλλού,

η βάρκα μας η κουρελού.



Φεγγάρι, παλιοφέγγαρο,

φεγγάρι μεταξένιο,

τη νύχτα κάνεις φωτεινή

και μένα αλλοπαρμένο.



Οι πρώτοι και καλύτεροι

σε ψάχναν στα ρυάκια

κι εγώ από τη Λάρισα

σου στέλνω τραγουδάκια.



Ωρέ, η βάρκα μας, γκιόσα!

Ωρέ, η κουρελού, γκιόσα!

Ρε, πότε εδώ και πότε αλλού,

μες στα πελάγη του ουρανού,

Ωρέ, πότε εδώ και πότε αλλού

η σελήνη μας η κουρελού.


Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Συνάντηση...





Οι Καπετάνισσες, παλιές και νέες, οργανώνουν συνάντηση.



Χρόνος: Τρίτη πρωί... του Ευαγγελισμού... Σαν τότε, πριν 30 χρόνια που τέτοια μέρα πηγαίναμε μετά την παρέλαση για καφεδάκι...




Ο τόπος φυσικά θα είναι Πειραιάς... Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε στο chat που υπάρχει δεξιά και κάτω...

Κοντραπούτο

Πάντοτε έψαχνα έναν δρόμο να σε φτάσω
σκυφτός μερόνυχτα σε χάρτες και βιβλία
ήθελα μόνο τη σκιά σου ν' αγκαλιάσω
στου κόσμου βγαίνω τα στενά περιπολία

Όλα τα σχέδια χρυσόψαρα στη γυάλα
και συ τη μάσκα σου φοράς και τα στολίδια
τ' άστρα μου στέλνουνε πανάρχαια σινιάλα
κι εγώ μιας χίμαιρας μαζεύω τα ξεφτίδια

Ζωή σε σπούδασα και ξέχασα να ζήσω
ποιος το χαμένο μου καιρό θα φέρει πίσω
δε δίνει ρεύμα ότι αγαπώ και δε με σώζει
τη λύση ψάχνω στο μπερντέ του Καραγκιόζη

Πάντοτε έψαχνα έναν δρόμο να σε φτάσω
τρέχεις αδιάκοπα και τίποτα δεν τρέχει
μα συνεχίζω κι ας βρεθώ ξανά στον άσσο
κανείς δεν χάνει μια ζωή που δεν την έχει

Βγαίνουν στην άγραν της TV τα συνεργεία
όλα είναι ζήτημα τιμής σ' αυτόν τον κόσμο
τα όνειρά μου κατεβαίνουν σ' απεργία
άσωτοι άγγελοι μου δείχνουνε το δρόμο


Άκλης Αλκαίου.
Το 1998 κυκλοφόρησε μελωποιημένο με μουσική του Σωκράτη Μάλαμα στο 13.000 μέρες, άλμπουμ του Σωκράτη Μάλαμα.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα...



Εσείς τι θα κάνατε;

Θα ξαναβάφατε γαλάζια την θάλασσα;

Γίνεται;

Τι κάνουμε όλοι μας για την θάλασσα; Το σπίτι μας όλοι το κρατάμε καθαρό, και το αμάξι μας το ίδιο (αλίμονο)... Για την θάλασσα τι κάνουμε;

Έχουμε πάει ποτέ να καθαρίσουμε την παραλία που "λιαζόμαστε" όλο το καλοκαίρι;

ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ, Ο ΔΗΜΟΣ ΤΙ ΚΑΝΕΙ;

Αυτό δεν λέτε κάθε φορά που ένας τρελός σας κάνει την πρόταση; Δεν φτάινε πάντα οι άλλοι, ούτε φταίει και η άνοιξη...

ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΓΑΛΑΖΙΑ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ

Γειά χαρά σας!

Παρασκευή απόγευμα, φόρεσα την στολή μου, πήρα την σανίδα μου και άρχισε το ξέφρενο σερφάρισμα τα αφρισμένα κύματα του διαδικτύου!

Να διαβάσω κανένα νέο;
Μπα, εγώ ταξίδια έχω στο νου μου. Πλεώ σε πελάγη ψάχνω για εικόνες και για τόπους...

Ψἀχνω κάτι με θάλασσα! Και βρήκα!

Είναι παιδί κάποιας Ακαδημίας αυτο το βίντεο! Κι ακόμα κι αν δεν μου αρέσει αυτός ο τύπος μουσικής με τράβηξε.

Μόνο σε ένα στοίχο διαφωνώ. Στο :"Γειά χαρά σας παλικάρια..." Δηλαδή; Μόνο τα παλικάρια μπαρκάρουν; Οι κοπέλες ακόμα και στο τραγούδι στον "πάγκο" θα την βγάλουν;

Σφάλει ο ποιητής! Και είναι μέγα το σφάλμα του!

"Γειά χαρά σας νιάτα, γειά χαρά σας κοπελιές και παλικάρια", λέω εγώ!

Ένας ακόμη νεκρός στα ναυπηγεία



ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ



ΕΚΡΗΞΗ ΣΕ ΔΙΠΥΘΜΕΝΟ ΠΛΟΙΟΥ ΣΤΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Νέο έγκλημα με νεκρό και τραυματία


Μαρτυρίες κάνουν λόγο για ανύπαρκτα μέτρα σε ένα απέραντο εργασιακό γκέτο

Πλοία προς επισκευή στο Ναυπηγείο της Χαλκίδας


Ένα ακόμα έγκλημα μετράει από χτες σε βάρος της η εργατική τάξη, ενώ ολόκληρος ο κλάδος των μεταλλεργατών βουτήχτηκε ξανά στο πένθος. Λίγο πριν τις 10 το πρωί ο 42χρονος ηλεκτροσυγκολλητής Θανάσης Σαλλής λαμπάδιασε ολόκληρος, ενώ ο μεταλλεργάτης Αλέξανδρος Κατρής νοσηλεύεται γεμάτος εγκαύματα, από έκρηξη που έγινε στα διπύθμενα του φορτηγού πλοίου «NOBLESSE» με σημαία Παναμά.

Το πλοίο ανήκει στην εταιρεία «GOOD FAITH SHIPPING» του εφοπλιστή Φράγκου. Επισκευάζεται στα Ναυπηγεία Αυλίδας στη Χαλκίδα, χώρο που ο ιδιοκτήτης εφοπλιστής Ηλίας τον έχει μετατρέψει σε ένα απέραντο εργασιακό γκέτο. Σύμφωνα με καταγγελίες συνδικαλιστών και εργαζόμενων, κυριαρχούν το σύγχρονο δουλεμπόριο, που σημαίνει «μαύρη» εργασία και η πλήρης έλλειψη ακόμα και των πιο στοιχειωδών μέτρων υγιεινής και ασφαλείας. Το Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά, δίνοντας την πρώτη απάντηση στο κρεματόριο του εφοπλιστή Ηλία, κήρυξε για σήμερα 24ωρη απεργία στα συνεργεία των εργολάβων.

Τα στοιχεία βοούν

Τα στοιχεία που προέκυψαν από καταγγελίες εργατοτεχνιτών, μελών συνεργείων που δουλεύουν στο ναυπηγείο, αλλά και από τον Σπύρο Νικολέτο, μέλος της διοίκησης του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, ο οποίος την ώρα της έκρηξης δούλευε σε διπλανό επισκευαζόμενο καράβι, βοούν.

Οι δύο μεταλλεργάτες στάλθηκαν από τον εργολάβο Γιάννη Τριανταφύλλου να εκτελέσουν εργασίες με φλόγα, στα διπύθμενα του πλοίου χωρίς να υπάρχει εξαερισμός. Επιπλέον, τα λάστιχα που συνέδεαν τις μπουκάλες των αερίων με τα εργαλεία φλόγας ήταν πολυκαιρισμένα. Υπολογίζεται ότι η κύρια αιτία του φονικού ήταν ακριβώς αυτός ο εκρηκτικός συνδυασμός. Δηλαδή η διαρροή προπανίου από τα λάστιχα και η έλλειψη εξαερισμού, με αποτέλεσμα τη συσσώρευση αερίου και την ανάφλεξη μόλις βγήκε φλόγα από το εργαλείο. Ομως εξίσου ανατριχιαστικό ήταν και το γεγονός ότι στο πλοίο δεν είχε προβλεφτεί, από τον εργολάβο, τον τεχνικό ασφάλειας (που κανείς δεν ξέρει αν υπήρχε χτες το πλοίο) και βέβαια το ναυπηγείο, να υπάρχει το αυτονόητο: Δηλαδή ...νερό! «Μου έλεγαν εργαζόμενοι ότι δεν μπορούσαν να βρουν νερό και μάνικα», ειπώθηκε από τον συνδικαλιστή.

Δεκάδες τα υποψήφια θύματα

Στο ναυπηγείο ο εργαζόμενος θεωρείται αναλώσιμο υλικό. Σύμφωνα με καταγγελίες, το φορτηγό πλοίο «ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ», που βρίσκεται παραδίπλα από το «NOBLESSE», επισκευάζεται από 30 περίπου Ρουμάνους, οι οποίοι ήρθαν πριν από μία βδομάδα και κανείς δε γνωρίζει με τι όρους εργασίας δουλεύουν. Ομως αυτό που είδαν όλοι χτες ήταν ότι με το που έγινε η έκρηξη, επιβίβασαν τους Ρουμάνους εργαζόμενους σε πούλμαν και τους «εξαφάνισαν»!

«Αυτή τη στιγμή - ανέφερε ο συνδικαλιστής - στο ναυπηγείο επισκευάζονται 7 πλοία. Οι "μόνιμοι" εργαζόμενοι του ναυπηγείου είναι περίπου 150. Δηλαδή οι δουλειές βγαίνουν με εργολάβους. Αυτοί "σπάνε" τη Συλλογική Σύμβαση - και αναγκάζουν συναδέλφους να δουλεύουν με 10 και 12 ευρώ την ώρα. Λιμενική Αρχή αν και θα έπρεπε δεν υπάρχει στις εγκαταστάσεις του ναυπηγείου. Και ο ιδιοκτήτης Ηλίας με τους εφοπλιστές και τους εργολάβους, ενθαρρημένοι βέβαια από την αντεργατική πολιτική, επιβάλλουν τον εργασιακό μεσαίωνα. Οσα συνεργεία όπως εμείς επιβάλλουν την εφαρμογή της Σύμβασης είναι ανεπιθύμητα. Εμείς δεχόμαστε συνεχώς απειλές από άλλους εργολάβους ότι θα μας σταματήσουν».

Εχει συλληφθεί ο εργολάβος Τριανταφύλλου και αναμένεται σήμερα να οδηγηθεί στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών με την αυτόφωρη διαδικασία.

_________

Σχόλιο δικό μας:

Και επειδή τον συνέλαβαν; Τι αλλάζει; Ο Θανάσης Σαλλής δε θα γυρίσει ποτέ στο σπίτι του... Ας ευχηθούμε τουλάχιστον ο συνάδελφός του, ο Αλέξανδρος Κατρής, να γίνει γρήγορα καλά. Αν και από προσωπική πείρα γνωρίζουμε πόσο δύσκολα είναι στη θεραπεία τους τα εγκαύματα...

Ταξίδια...

Αγία Νοσταλγία

Αγία Νοσταλγία



Αγία Νοσταλγία
πέλαγο ανοιχτό,
πόσα σκαριά έχεις πάρει
για πάντα στο βυθό;

Αγία Νοσταλγία
φιλώ την εικόνα σου.
Δεν έχω απόψε πού να πάω,
δέξου με στο δώμα σου.

Αγία Νοσταλγία
τις αγάπες μου καλώ
μέσα από καθρέφτη
παραμορφωτικό.

Αγία Νοσταλγία
της μνήμης αδερφή
είσαι αγκάθι, βάλσαμο
τραγούδι και στριγκλιά μαζί.

Αγία Νοσταλγία
ανίκητο θεριό
έχεις κλείσει την καρδιά μου
σε λαβύρινθο.

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Η τούρτα που ήθελε γίνει τούβλο!

Αρχές του Σεπτέμβρη ήτανε, μόλις έιχαμε φτάσει σε ενα αγκυροβόλιο της Βενεζουέλας.



Πλησιάζαν τα γεννέθλια του Φάνη. (Έτσι φώναζε την Φανούλα ο πρώτος, μάθαμε κι εμείς να την φωνάζουμε Φάνη.)

Πλησιάζαν τα γεννέθλιά της. Και επειδή δεν είχαμε ειδοποιήσει τον μάγειρα δεν είχε ετοιμάσει τούρτα. Συνήθως όταν κάποιος είχε γεννέθλια ή γιορτή, ο κατετάνιος οργάνωνε γιορτή. Είχε έγνοιες όμως εκείνες τις μέρες και το ξέχασε.

Έτσι στον καφέ των 3 που είδε τον Φάνη ρώτησε αν είπε στον μάγειρα να φτιάξει τούρτα για το βράδυ. Φυσικά ο Φάνης δεν θα το έλεγε ποτέ από μόνος του. Τον έστειλε λοιπόν να πει στον μάγειρα αν προλαβαίνει να φτιάξει μια τούρτα για το βράδυ.

Πήγαμε μαζί στον Φιλλιπινέζο μάγειρα και του είπαμε αυτά που μας είχε πει ο καπετάνιος. Αν δηλαδή, προλαβαίνει να φτιάξει μια τούρτα για τον Φάνη. Ο άνθρωπος μας εξήγησε ότι την ώρα που του το είπαμε δεν προλάβαινε...

...Και τώρα; Δεν γίνεται έτσι. Κάτι πρέπει να κάνουμε! Δεν γίνονται γενέθλια χωρίς τούρτα... , της είπα σαν άλλος τσελεμεντές (τρομάρα μου)!

Κάτι έπρεπε να σκεφτώ. Δεν νοείται κανένας να μην γιορτάζει (τουλάχιστο τέτοιες μέρες) τα γεννέθλια του! Μα να μην γιορτάσει το δώρο της ζωής; Δεν μου πήγαινε καλά.

Ευτυχώς η θεά τυχη ήταν με το μέρος μου! Το κινητό μου είχε σήμα, και στην Ελλάδα ήταν βραδάκι! Άρα η μανούλα μου ήταν ξύπνια! Δίχως να χάσω στιγμή πληκτρολόγησα το τηλέφωνο του σπιτιού μου! Βλέπετε, η μανούλα είναι μαγείρισσα και στο επάγγελμα.

-Γειά σου μαμά! Τι κάνεις; .... Ναι, όλα καλά εδώ! Μαμά, σήμερα έχει γενέθλια ο Φάνης και θέλω να μου πεις πώς να φτιάξουμε μια τούρτα! ... Ναι, στείλε μου σε μήνυμα καλύτερα τα υλκά γιατί θα τα ξεχάσω. ... Και την εκτέλεση μανούλα να μου στείλεις!

Και όμως αν και έχει φτάσει την πέμπτη δεκαετία της ζωής της και μήνυμα τα υλικά μου έστειλε και την εκτέλεση μου έστειλε! (Μπράβο βρε μανούλα μου, αστέρι είσαι!)

Κατευθείαν ξεκίνησα την μετάφραση για να πω στον μάγειρα τι υλικά χρεαζόμαστε για την τούρτα!

-Λοιπόν, στις έξι τα λέμε στην κουζίνα! Να έχει τελειώσει και το σερβίρισμα ο μάγειρας... , της είπα.

Και όντως, στις έξι και οι δυο ντυμένες σκλυροπυρηνικά βρσκόμασταν στην κουζινα! Και αλίμονό μας, άλλα και ο δύο άσχετες...

Ο αγώνας μας στα δύσβατα μονοπάτια της ζαχαροπλαστικής είχε μόλις ξεκινήσει! Πρώτα να φτιάξουμε το παντεσπάνι (κάπως έτσι το έλεγε η μαμά). Το μίξερ να χτυπάει με μανία το μείγμα μας και κομματάκια ζύμης να εκτοξεύονται από εδώ κι εκεί!

Μας είχε αφήσει και κάτι ταψιά στρογγυλά για το παντεσπάνι. Μετά από το ζωντανό και γεμάτο ενθουσιασμό και πρωτοβουλίες μίξερ ρίξαμε την ζύμη (ο Θεός να την κάνει ζύμη...) στα ταψιά και στον φούρνο. Όσο ήταν στο φούρνο τα ταψιά φτιάξαμε την κρέμα, και καθήσαμε να περιμένουμε τα ζυμάρια μας...

Πέρασε η ώρα και πήραν χρώμα! Όχι όμως και όγκο... Τα βγάλαμε από τα ταψιά και βάλαμε το πρώτο παντεσπάνι στον δίσκο, πετάξαμε από πάνω και την κρέμα... Έλα όμως που το παντεσπάνι έκαιγε και η κρέμα ήταν φτιαγμένη από κρύο γάλα και παγάκια... Από παντού έτρεχαν ζουμιά...

-Γρήγορα, να το βάλουμε στην κατάψυξη. ,είπα! (ώρες ώρες απορώ και εγώ που τα βρίσκω και τα πετάω έτσι αβίαστα)

Και το βάλαμε όλο εκείνο το πράγμα στην κατάψυξη. Περιμέναμε ένα τέταρτο και αποφασίσαμε να το βγάλουμε πια. (σιγά να μην είχε παγώσει μέσα σε δεκαπέντε λεπτά...)

-Τι κάνουμε τώρα Φάνη; Δεν έχει αφήσει άλλο αλεύρι να φτιάξουμε άλλο παντεσπάνι...
-Μήπως να καθαρίζαμε αυτό το παντεσπάνι τότε;

Χωρίς να έχουμε και άλλη επιλογή (είχαμε τάξει τούρτα, και ήταν και θέμα εγωισμού. Σιγά μην φτιάξετε εσείς τούρτα. Όχι, λάθος τα ξέρεις, εμείς θα φτιάξουμε τούρτα), με ένα μεγάλο μαχαίρι αρχίσαμε να βγάζουμε την λιωμένη κρέμα από το ταλαίπωρο παντεσπάνι (αλήθεια, εσύ γιατί το πετυχαίνεις πάντα μανούλα;)

-Ευτυχώς που έχουμε σκόνη για άλλη κρέμα, και γάλα! Ωχ, για δες αν έχει παγάκια με όλους αυτούς τους καφέδες σήμερα... ,είπα στον Φάνη.
-Έχει καλέ! Αφού τα είδα πρίν, δεν στο είπα για; , απάντησε ο Φάνης.
-Φέρε να δούμε τι θα κάνουμε. Έχουμε να ακούσουμε... Θα μας κράξουν κανονικά. "Μμμ, γυναίκες σου λέει μετά, ούτε μια τούρτα δεν μπορούν να φτιάξουν...". Έλα να φτιάξεις εσύ αν μπορείς...

Η αλήθεια είναι ότι μας είχε πάρει λίγο από κάτω όσο σκεφτόμαστε τι έχουν να μας σούρουν... Ήρθε η φαεινή!

-Ρε Φάνη, έλα λίγο!
Πλαφ... Της ήρθε μες την μούρη η πρώτη δόση λιωμένης κρέμας.
-Ρε, δεν είναι και άσχημο στην γεύση αυτό το πράγμα!
Και Πλαφ... μου ήρθε και εμένα το μερίδιο μου στο αφτί!

Γίναμε από την κορφή μέχρι τα πόδια γεμάτες λιωμένη κρέμα. Και η κουζίνα... Άσπρη, και αυτή γεμάτη κρέμα!

-Άντε να τελειώνουμε, να κάνουμε και κανένα μπάνιο να γίνουμε άνθρωποι, να καθαρίσουμε και αυτό το χάος. , είπε τελικά ο Φάνης.

Έτσι, βάλαμε στα γρήγορα τις στρώσεις ψωμάκι-κρέμα-ψωμάκι.
-Να μην βάλουμε μόνο άσπρη κρέμα ρε Αλέκο! να βάλουμε σε ένα μπρίκι λίγη σοκολάτα, να τη ζεστάνουμε με γάλα και να το ρίξουμε στην υπόλοιπη κρέμα!
-Εντάξει, φέρνω μπρίκι και γάλα!

Το φτιάξαμε και αυτό. Πασπαλίσαμε και την τούρτα μας με την σοκολατένια πλέον κρέμα μας. Έτοιμη η τούρτα μας! Την κρύψαμε στο ψυγείο!

-Εσύ τα πίατα εγώ μάπα ή ανάποδα;,είπα στο Φάνη!
-Θα κάνω ό,τι είναι, θα κάνεις εσύ μάπα;

Σε ένα τέταρτο ήταν σαν να μην έπεσε ποτέ βόμβα εκεί μέσα!
-Πάμε για μπάνιο και 8:00 στο καπνιστήριο! ,είπε ο Φάνης!
-Οκ!

Στις 8:00 στο καπνιστήριο λοιπόν! Εξανθρωπισμένες πλέον! Πήραμε τηλέφωνο και τους υπόλοιπους να έρθουν κάτω!

Απαρτία στο καπνιστήριο! Τραγουδάμε όλοι μαζί σε μια φάλτσα συγχορδία το γνωστό σε όλους τραγουδάκι! Σηκώθηκε και ο Φάνης να κόψει την τούρτα...

Αμ δε... σαν τούβλο είχε γίνει το παντεσπάνι. Όπως προσπαθούσαμε να κόψουμε το "τέρας" με το μαχαίρι η κρέμα στο ενδιάμεσο δεν άντεχε άλλο την πίεση και άρχισε να ξεπετιέται (φαντασου το σωληνάριο και την οδοντόκρεμα... ακριβώς αυτό!)

Τα καταφέραμε τελικά και τους σερβίραμε όλους (δεν πήραμε το σιδεροπρίονο, αν και δε θα ήταν και άσχημη η ιδέα)!

Όλοι δοκιμάσαν, δεν αντέξαν όλοι όμως να φάνε το "θηρίο"!



Μόνος ένας έφτασε στην άλλη όχθη και έφαγε τον "δράκο"!



Αφερωμένο στον ακαταμάχητο ήρωα της βραδιάς εκείνης!

Σχολές Πλοιάρχων τότε και σήμερα...

Αναδημοσίευση από το φόρουμ HOMA EDUCANDUS

Ανυπομονείς να ακούσεις ιστορίες πραγματικές; Χμ... Τι θα έλεγες για μια πραγματική περιγραφή μιας μέρας στον Ασπρόπυργο; Εννοώ με τα μάτια του τότε, όχι εξιδανικευμένα από τα τριάντα χρόνια απόσταση;

Ασπρόπυργος... εμείς και το πουλμανάκι μας...

Όχι, που λένε τώρα μερικοί για Νέρωνες... Λοιπόν, έχω και φωτογραφία .. μόνο που...



ούτε από εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα είναι... (είναι στο δεύτερο έτος, από την εκδρομή μιας εβδομάδας που μας είχαν πάει στη ... Μακεδονία!!!) και αφετέρου, αν προσέξει κανείς τα μπουκάλια κινδυνεύουμε από χειρότερους χαρακτηρισμούς ακόμη και από το "Νέρωνες"...

Με τα σακάκια (και καθιστές) είμαστε η "Αγία Τριάς", Κατερινόπλασμα, Αννούλα και η αφεντιά μου... Αχώριστες όχι μόνο στη σχολή αλλά εδώ και τριάντα χρόνια.

Όσο για την ηλεκτοκόλληση, όχι μόνο κάναμε αλλά και την απαθανατίζαμε, μην ξεχάσουμε την τέχνη:

Σπυριδούλα, Ελένη και η θρυλική Αντωνία...

Θρυλική γιατί όχι μόνο έκανε τέσσερα παιδιά, αλλά και γιατί έμεινε στο καράβι μέχρι και οκτώ μηνών στο τελευταίο της, το Στέφανο, που είναι τώρα ολόκληρος λεβέντης. Ξέρεις τι θα πει να είσαι σχεδόν ετοιμόγεννη και να είσαι σε καράβι και να δουλεύεις κανονικά, ματσακόνια και ανεμόσκαλες; Βέβαια οι άλλοι δεν το είχαν πάρει χαμπάρι, γι' αυτό και την άφηναν να δουλεύει. Και την Αντωνία δεν την άφηναν τα τόσα στόματα που περίμεναν πίσω... Ευτυχώς ήταν ψηλή και δε φαινόταν η εγκυμοσύνη. Και όταν οι άλλοι την πείραζαν πως πάχυνε, η Αντωνία απαντούσε με το χαρακτηριστικό της γέλιο...

Το ίδιο γέλιο που δεν κατάφερε να της κόψει ούτε ο διοικητής της σχολής όταν της έριξε αποβολή γιατί δεν φορούσε το ... καπέλο!!! στο δρόμο... Βέβαια αυτό ήταν μόνο η αφορμή. Η ουσία ήταν πως η πολυαγαπημένη μας Αντωνία ήταν ο ταμίας του "παράνομου" τότε συλλόγου σπουδαστών. Παράνομου γιατί απαγορευόταν από τον κανονισμό της σχολής ακόμη και η ομαδική υποβολή αιτήματος.

Εμείς όμως όχι μόνο αιτήματα είχαμε:



αλλά τα δημοσιεύαμε και σε εφημερίδες. Και όπως φαίνεται είχαμε φτιάξει και σύλλογο που η μεν σχολή δεν αναγνώριζε αλλά είχε την αναγνώριση του Πρωτοδικείου και επιπλέον είχαμε προχωρήσει και σε συντονιστικό όργανο όλων των συλλόγων σπουδαστών Ε.Ν.

Από τα βασικά μας αιτήματα η αποστρατιωτικοποίηση των σχολών και ο ελεύθερος συνδικαλισμός. Το ένα εν μέρει πέρασε. Τώρα πια τα παιδιά των σχολών Ε.Ν. δε φοράνε στολές και δε συμπεριφέρονται σαν στρατιωτάκια. Ούτε παίρνουν αποβολές γιατί δε φορέσανε το καπέλο στο δρόμο...

Το άλλο, ο ελεύθερος συνδικαλισμός, παραμένει ζητούμενο. Γιατί τότε είχαμε το βραχνά των λιμενικών και του Υπουργείου, σήμερα από όσα μαθαίνω υπάρχει έντονη κομματικοποίηση. Άρα η ελευθερία ακόμη μένει μακριά και παραπονεμένη. Και μαζί και τα αιτήματα των σπουδαστών...

Ανθρώπινες συνθήκες ζητούσαμε εμείς τότε, ανθρώπινες και τα σημερινά παιδιά. Τότε είχαμε το ΚΕΥ (Κανονισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας):


Γελοιογραφία από το έντυπο που κυκλοφορούσε ο σύλλογος

Τώρα έχουν το ΚΕΠ! Τα έμαθα και ανατρίχιασα. Με τις μεσαιωνικές συνθήκες που μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες υπάρχουν. Θα τα πούμε αναλυτικά για το ΚΕΠ, δε θα το θάψουμε εδώ στις αναμνήσεις τις δικές μας. Πάντως, αν θέλετε να ακούσετε τη γνώμη των παλιών, η μόνη σας δύναμη είναι ο σύλλογος. Φροντίστε να παραμερίσετε τα κομματόσκυλα και πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας. Γιατί και τότε και τώρα μία είναι η αλήθεια:



Το ίδιο θηρίο περίμενε κι εμάς και όταν του φανήκαμε άχρηστες μας ξέβρασε στυμμένες λεμονόκουπες στη στεριά... άνεργες να μην ξέρουμε πώς να βγάλουμε τον επιούσιο... και το ίδιο καρτερεί κι εσάς. Και τα θερία δεν παλεύονται με έναν έναν ξεχωριστά. Θέλει πολλοί μαζί και πάλι δε φτάνει.

Τέτοια θηρία λογαριάζουν μόνο με μονέδα... Δολάρια τότε, ευρώ σήμερα... Και καθόλου δε λογαριάζουν τον άνθρωπο. Κιμάς στα δόντια τους γινόμαστε και δε πα να αγαπάμε τη θάλασσα, δε πα να έχουμε σπάσει το κεφάλι μας να μάθουμε τη δουλειά μας, ακόμη και αν τα τρυφερά μας χεράκια έμαθαν ηλεκτροκόλληση:



ή και αν τραβήξαμε κουπί (κυριολεκτικά και όχι μόνο μεταφορικά)


Στον Ασπρόπυργο... πριν ο Τσεκλένης σχεδιάσει τις στολές μας

Τα θηρία αυτά δε μασάνε παρά μόνο τα όνειρά μας. Και η αμοιβή μας;


Εκείνοι το σακί με το χρήμα και εμείς να ψαχνόμαστε να πάρουμε πίσω τουλάχιστον τις κρατήσεις που μας έγιναν για όσο διάστημα τους δουλέψαμε. Τότε, κοριτσάκι ακόμη στη σχολή, δέχτηκα πολλές απειλές που φώναζα μαζί με τις συσπουδάστριές μου. Και ποινές... Για ανάρμοστη συμπεριφορά μη τήρησης των κανονισμών πειθαρχίας.

Γι' αυτό και γελάω γέλιο μεγάλο όταν τώρα - κοντά στα 50 πια - οι διάφοροι τζιτζιφιόγκοι του διαδικτύου εξαπολύουν "μύδρους" εναντίον μου... Σαφώς και δεν μπορούν να ξέρουν πόση "τρέλα" κουβαλάω, γιατί δεν ξέρουν ούτε και όσα έχω περάσει. Ας μην τα περάσει κανείς άλλος. Αλλά, είχε δίκιο ο μετέπειτα Δάσκαλός μου, ο Λιαντίνης, να γράφει:

"Τι ημπορεί εκείνος να κατέχει
που δεν του χτύπησε η συμφορά την πόρτα;"

Κι εμάς τότε στη σχολή αλλά και στα καράβια μετά, μας περίμεναν πολλές συμφορές και πολλές λαχτάρες. Δε μετανιώνω λοιπόν ούτε για το τόσο δα που φώναξα τότε. Μόνο που δε φώναξα περισσότερο. Ποιος θα μας δώσει εμάς πίσω τα χρόνια που χάσαμε στη θάλασσα; Και τα χρόνια στη σχολή. Αφού η πατρίδα δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί γυναίκες στα πλοία, γιατί τέτοιο βάρβαρο πείραμα με τις ζωές μας;

Και καλά εγώ.. η Σοφία... η Άννα... καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας. Υπάρχουν όμως και τα κορίτσια που η ζωή στάθηκε ιδιαίτερα σκληρή μαζί τους. Δεν είναι σωστό να αναφέρω ονόματα. Είναι όμως σωστό, ακόμη και τώρα ως πρόεδρος του τότε συλλόγου μας να υψώνω φωνή διαμαρτυρίας. Μας αδίκησε πολύ η Πολιτεία εμάς τις πρώτες γυναίκες αποφοίτους της Δημόσιας Σχολής Πλοιάρχων... Μας άφησαν τελείως απροστάτευτες να τα βγάλουμε πέρα μόνες μας. Και ειδικά εκείνες που λόγω μητρότητας αναγκάστηκαν να μείνουν έξω. Ανασφάλιστες, να καθαρίζουν σκάλες (καμία υπερβολή σε αυτό) και να μην ελπίζουν σε σύνταξη...

Εύχομαι και ελπίζω τα σημερινά κορίτσια να σταθούν τυχερότερα. Για μας, την παλιά γενιά, είναι όλες τους παιδιά μας. Και θα σταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις στο πλευρό τους. Η δική τους επιτυχία θα δικαιώσει τα δικά μας όνειρα που μείναν δεμένα στο μουράγιο...

Αφιερωμένο στο πλήρωμα!

Στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να 'ταν όλα ψέμματα στάχτες κι αποκαϊδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας
Να΄χω το νου μου αδειανό
Να΄χω και πρύμο τον καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να'ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε ετσι αδιάφορα

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιός ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια






Μήνυμα ελπίδας φέρει.
Συνταξιδευτές μου η ανάρτηση είναι προς δική σας απόλαυση!

Σκέψεις




Με δυο φτερά

στις πλάτες καρφωμένα

άπιαστα όνειρα

να πιάσω κυνηγώ

σε άγρια νερά

τα όνειρα μπλεγμένα

τα χρόνια που έχασα

χρόνια καμμένα

μα τώρα ξύπνησα

και ζω μόνο για σένα

μόνο για σένα μπλε κυρά

τα μάτια ανοιγμένα

τα φρένα όλα σπασμένα

πλοκάμια απλωμένα

τρέχω να πιάσω τα χαμένα

στα μάτια του μυαλού

άχρηστα γύρω ξεπεσμένα

καράβια ξεπουλημένα

τα λόγια μετρημένα

μάτια σε δάκρυα βουτηγμένα

κόκκινα και μπλέ μαζί

κόκκινα και μπλε δάκρυα

απ'το πηγάδι της ψυχής

βαλσαμωμένα δάκρυα

μάτια κλειστά

χερια τρεμάμενα

όλα τα ψέμματα καμμένα

στην πυρα

στην πυρα του άπιαστου

μεσα στις φλόγες περπατω

γαλάζια κυρά μου

εσένα για να βρω

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.