BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Καλά Ταξίδια, Καπετάνισσα!



Ήρθες σήμερα... Κι έφυγες πάλι. Σαν την πνοή του ανέμου. Ανέμου πελαγίσιου, με αρμύρα και νεράιδες, Ποσειδώνες και βάρδιες νυχτερινές...

- Δεν έχω φωτογένεια, μου είπες. Δε θέλω να βγάζω φωτογραφίες.

Και ζήτησα να με αφήσεις να κρατήσω εκείνο που κουβαλάς στην καρδούλα σου. Ένα καράβι, σου είπα, ένα καράβι είμαστε κι εμείς. Και φορτώνει στ' αμπάρια του ό,τι ο καθένας μας αγοράσει στα λιμάνια της ζωής. Και ό,τι θησαυρίσει στα πέλαγα. Άσε με, σου είπα, να βγάλω φωτογραφία αυτά που κουβαλάς. Τα καινούρια που αγόρασες στον πρώτο σου μήνα στο καράβι...

Την άλλη φορά ακόμη έψαχνες. Οι σόλες σου λιωμένες στην Ακτή Μιαούλη. Να παρακαλάς. Μια θέση, μια θέση για έξι μήνες. Ίσα να πάρεις το πράσινο φως για το δεύτερο εξάμηνο στη σχολή. Και το ΚΕΠ... Δεν το ξέρω αυτό το ΚΕΠ σας. Δεν είχαμε τέτοια εμείς τότε. Ούτε εξάμηνα... Μόνο δυο μήνες και χωρίς ΚΕΠ. Μόνο ένα γράμμα από τον καπετάνιο. Πως τα καταφέραμε. Πως αντέξαμε στις υποχρεώσεις του δοκίμου.

Ο δικός μου ο καπετάνιος με έκαψε...

Με έκαψε; Ή κάηκα μόνη μου; Πήγα κι εγώ στα καράβια και κουβάλαγα τα μυαλά της στεριάς. Νόμιζα, όπως νομίζουν συνήθως οι νέοι, πως θα κάνω καλύτερο τον κόσμο. Αμ, δε... Ο κόσμος είναι αυτός που είναι και δε φαίνεται να έχει σκοπό να αλλάξει. Και ξέρει να ξεμπαρκάρει στα αζήτητα όποιον τολμήσει να ζητήσει αλλαγές. Εσύ, να μην το κάνεις αυτό το λάθος. Να προσέχεις τον εαυτό σου. Γιατί κανείς, να το θυμάσαι αυτό, δε χρωστάει σήμερα καλό. Και σε κανέναν.

Θα μου πεις, μετάνιωσα; Μετάνιωσα που διαμαρτυρήθηκα; Που αντέδρασα στο άδικο; Που δεν ήξερα να σκύβω το κεφάλι; Φυσικά και όχι. Κάποιος έπρεπε να το κάνει. Και πολύ περισσότερο από όσο το κάναμε εμείς. Γιατί δεν ήμουν η μοναδική. Εκείνη η πρώτη φουρνιά δεν έβγαλε μόνο καπετάνισσες των καραβιών... Καπετάνισσες παντός καιρού έβγαλε. Τιμή μας και καμάρι μας η μείωση της διαγωγής. Μικρό τίμημα για ό,τι μικρό καταφέραμε. Να σώσουμε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που αδικείται. Του ανθρώπου που αγωνιά για το μέλλον που του ετοιμάζουν.




Κάντε ένα κλικ με το ποντίκι στις εικόνες... και διαβάστε αυτό το άρθρο που οι δεκαετίες ξεθώριασαν το χαρτί του μα οι άνθρωποι κατάφεραν να κρατήσουν πάντα ζωντανή και επίκαιρη την αιτία που γράφτηκε...

Δε ζητάγαμε τίποτε περισσότερο από δουλειά. Μια δουλειά που λατρεύαμε, μια δουλειά που καταφέραμε να μάθουμε και να κάνουμε καλύτερα ακόμα και από τους άντρες συναδέλφους.

Και συναντήσαμε την αδιαφορία και κλειστά αυτιά και πόρτες. Ποιος θα μας δώσει πίσω τα χρόνια και τα όνειρα που χάσαμε; Ιδέα της Πολιτείας ήταν να ανοίξει σχολή για γυναίκες πλοιάρχους. Δεν πήγαμε μόνες μας να μπαρκάρουμε. Σε δημόσια σχολή φοιτήσαμε. Με έξοδα της πατρίδας και του λαού μας.

Κι όταν είδαμε, από το πρώτο κιόλας μπάρκο, το εκπαιδευτικό, ποιο μέλλον μας ετοίμαζαν, τολμήσαμε να αντιδράσουμε. Να ζητήσουμε το μικρό και το ελάχιστο του κάθε ανθρώπου. Το δικαίωμα στην εργασία. Η πληρωμή μας; Τη διαβάσατε... Μείωση διαγωγής. Δεν ξέραμε να τηρούμε τους κανόνες πειθαρχίας. Έτσι είπαν. Και το στήριξαν και στον εσωτερικό κανονισμό. Σε εκείνον που απαγόρευε ακόμη και την ομαδική υποβολή αιτήματος. Τον ίδιο που έπαιρνε κεφάλια σε όσους τολμούσαν να συνδικαλιστούν.

Τι ζητούσαμε; Είκοσι οκτώ χρόνια αργότερα ποιος μπορεί να μας πει ότι δεν είχαμε δίκιο να το ζητάμε; Εμείς όλες που σταδιακά η μία μετά την άλλη βρεθήκαμε άνεργες και αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε επάγγελμα. Γιατί έπρεπε να το περάσουμε αυτό; Ας μην άνοιγαν ποτέ σχολή για γυναίκες αφού δεν ήθελαν να στηρίξουν το θεσμό.

Και τουλάχιστον... ας την έκλειναν τη ρημάδα όπως τους φώναξε άλλη συναδέλφισσα όταν άδικα και αναίτια την πέταξαν στη στεριά. Μα όχι... Εκείνοι συνεχίζουν. Δεκάδες κορίτσια σήμερα φοιτούν στις σχολές Εμπορικού Ναυτικού. Για καπετάνιοι αλλά και για μηχανικοί. Ποια μέτρα έχουν παρθεί για να στηρίξουν τη σταδιοδρομία τους στη θάλασσα;

Τα μαθαίνουν όλες τους τα ... μέτρα, από την πρώτη προσπάθεια να βρουν δουλειά για το υποχρεωτικό εκπαιδευτικό εξάμηνο. Λιώνουν οι σόλες τους για μήνες μέχρι να καταφέρουν να χωθούν σε ένα καράβι. Κι έπειτα αρχίζει ο αγώνας να αποδείξουν πως είναι άξιες. Πως μπορεί και μία γυναίκα να κάνει ό,τι ένας άντρας δόκιμος. Και όχι μόνο! Αν ο άντρας κάνει ένα, η γυναίκα ναυτικός οφείλει να κάνει το διπλάσιο. Τσακίζει το σώμα στη δουλειά, τσακίζει τον εαυτό της για να κρατήσει ψηλά τη σημαία... Μόνο τη μέση δεν μπορεί να τσακίσει. Γιατί καπετάνιος ξεκίνησε να γίνει, όχι λακές. Να κυβερνάει ανθρώπους και καράβια, όχι να σκύβει κεφάλι και να λέει "σφάξτε με να αγιάσω"...

Δε λέμε να σηκώνει μπαϊράκι και να κάνει το καράβι άνω κάτω. Μόνο για αξιοπρέπεια μιλάμε. Όση αναλογεί σε κάθε άνθρωπο. Και όση παραχωρούν το σύνταγμα και οι νόμοι που λένε πως άντρας και γυναίκα είναι ίσοι. Και έχουν ίσα δικαιώματα. Και ίσες υποχρεώσεις φυσικά. Δε θέλουμε χάρες, δε θέλουμε ξεχωριστή αντιμετώπιση. Επί ίσοις όροις. Και με σκληρή δουλειά.

Κουβέρτα και ματσακόνι; Σεντίνες και τουαλέτες; 48ωρο στο πόδι; Σε ανεμόσκαλες και σε σκαλωσιές; Σε φουρτούνες και σε αγιάζι και σε καύσωνες; Δε λέμε όχι. Και δεν είπαμε όσον καιρό καταφέραμε να μπαρκάρουμε. Στη Ραστανούρα να λιώνουν οι σόλες μας από την καυτή λαμαρίνα. Στη Γερμανία με τη φόρμα παραγεμισμένη εφημερίδα για να αντέξουμε το κρύο. Στον Ινδικό με τον κυκλώνα να μας κλωθογυρίζει. Παντός καιρού, σας το είπαμε. Ήμασταν παντός καιρού... Αν δεν ήμασταν, δε θα ζητάγαμε καράβια. Θα καθόμασταν στη στεριά.

Κι αυτό λέμε και στα καινούρια κορίτσια. Αυτά που τώρα ξεκινάνε για τις θάλασσες. Αν δεν αντέχουν, να αλλάξουν επάγγελμα. Είναι σκληρή η ζωή του ναυτικού. Κι ακόμα σκληρότερη η ζωή της γυναίκας στα καράβια. Όποια δεν έχει αντοχές, να τα παρατήσει και να αλλάξει ρότα. Δεν είναι μόδα το καπετανιλίκι. Ούτε τσαμπουκάς για να τη βγούμε στους άντρες. Όχι. Είναι αγάπη και λαχτάρα για ανοιχτούς ορίζοντες. Για ταξίδι και περιπέτεια. Κρεμασμένη στο άλπουρο να ματσακονίζεις και να βάφεις και να νιώθεις πως πετάς στα αστέρια. Να ανεβοκατεβαίνεις κύματα, να κρατιέσαι μην πέσεις, κι εσύ να λες "είμαι ευτυχισμένη"! Γιατί ζεις τον κίνδυνο κι αγαπάς σε τεντωμένο σκοινί να βαδίζεις. Ναι, συμβαίνει και σε γυναίκες αυτή η λαχτάρα. Ή, αν θέλετε, και η τρέλα. Η τρέλα που σβήνει μόνο σαν μεταλάβει με νερό θαλασσινό και σκουριά καραβίσια. Αλλιώς γίνεται καημός αγιάτρευτος και λυγμός που σε πνίγει. Και θάνατος...

Μόνο για αυτές τις γυναίκες σας μιλάμε. Που το έχουν το μικρόβιο. Για καμιά άλλη. Μόνο για όσες έχουν τα προσόντα να σταθούν στη Γέφυρα. Και να σκίσουν τις θολές γραμμές των οριζόντων. Σας το λέμε εμείς που τώρα πια λόγο δεν έχουμε να το ζητάμε για τους εαυτούς μας. Ούτε σκοπιμότητες προσωπικές. Ούτε ανωριμότητα νεανική.

Όχι από πίκρα. Όχι για να γλυκάνουμε την απογοήτευση... Μα γιατί βρήκαμε το ίδιο μικρόβιο στα κοριτσάκια που τώρα κάθονται στα θρανία των σχολών. Την ίδια ιερή τρέλα διαβάσαμε στα μάτια τους... Και δε θέλουμε να τη δούμε να γίνεται δάκρυ και αναστεναγμός. Φτάνουν τα δικά μας δάκρυα. Δε φτάνουν; Πέστε μας... Αν χρειάζεται, θα κλάψουμε κι άλλο. Δε θα σταματήσουμε να κλαίμε. Και να διαμαρτυρόμαστε και να φωνάζουμε. Μέχρι τη μέρα που γυναίκα και άντρας θα γίνουν πραγματικά ίσοι στα καράβια και στις γέφυρες. Και με ίδια κριτήρια θα τους μετράνε. Το κριτήριο του σωστού επαγγελματία. Μόνο αυτό.

Γι' αυτό σου λέω, καρδούλα μου. Μην κάνεις το ίδιο λάθος με μας. Μόνο στη δουλειά να έχεις το νου σου. Να σταθείς άξια καπετάνισσα. Για τα άλλα, είμαστε εμείς. Έχουμε χρέος να είμαστε. Χρέος σε σας, στις "κόρες" μας, χρέος και στα όνειρά μας που έμειναν δεμένα στο μουράγιο. Θα έρθει μια μέρα και η δική σου σειρά. Να ανέβεις και σ' αυτή τη γέφυρα. Και να κουμαντάρεις κι αυτό το καράβι. Κι αυτόν τον αγώνα. Τον αγώνα που χρωστά να κάνει η παλιά "βάρδια" για τη νέα. Να παραδώσει χωρίς προβλήματα και all clear.

Καλές σου βάρδιες, Καπετάνισσα. Και καλά ταξίδια. Να μου φιλήσεις τα πέλαγα... και να χαϊδέψεις τις σκουριασμένες λαμαρίνες... Πες τους, δε φταίω εγώ... Άλλοι φταίνε που άφησα στη μέση το ματσακόνι. Και πες τους, δεν τις ξέχασα. Αυτή την "αρρώστια", τη λαμαρινίαση, μια φορά να την κολλήσεις, την πατάς για πάντα. Χειρότερα και από τον πυρετό στους τροπικούς. Και μόνο η θάλασσα τη σβήνει και τη γιατρεύει. Γι' αυτό σου λέω. Το νου σου στη δουλειά. Το νου σου στη γέφυρα. Πουθενά αλλού.

2 σχόλια:

  1. τα νιώθω και εγώ...
    μικρός είχα μια μαρκόνισα εγώ δόκιμος...
    με γούσταρε δεν έκατσα...
    η ζωή αβίωτη...
    πήγα στον καπετάνιο... δήλωσα παραίτηση και μου λέει... "και άργησες" όλο στο δωμάτιο της μαρκόνησας ήτανε...
    μετά έτσι είστε ρε καθάρματα?
    πάω στο λιμεναρχείο δηλώνω όλα τα προβλήματα του καραβιού... το κράτησαν τρεις μέρες... με σούταραν δεν έβρισκα δουλιά ...
    βρε δε πα να κουρευτούν...
    εγώ να είμαι καλά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραιότατα. Μια χαρά τα πέρασες κι εσύ. Εγώ πάντως δεν είχα τέτοιο πρόβλημα με τον καπετάνιο. Ο άνθρωπος είχε και τη γυναίκα στο καράβι (μαρκόνισσα) και ήταν σωστός επαγγελματίας και οικογενειάρχης.

    Δεν ξέρω μάλιστα αν αυτά που ισχυρίστηκε ο διοικητής στον πατέρα μου ήταν αλήθεια. Γιατί στο μεταξύ η σχολή μου είχε απονείμει τα "Ναυτικά Προσόντα", διάκριση που δινόταν στο σπουδαστή που είχε την καλύτερη επίδοση στη Ναυτιλία και στη Ναυτική Τέχνη. Ενώ και στον πρώτο και στο δεύτερο χρόνο ήμουν βαθμοφόρος, πάλι εξαιτίας της υψηλής βαθμολογίας.

    Η μείωση της διαγωγής έγινε κατά την αποφοίτηση και αφού είχε προηγηθεί η ίδρυση παράνομου για τους κανονισμούς της σχολής σπουδαστικός σύλλογος. Και δε μειώθηκε μόνο η δική μου. Όλες όσες μπλεχτήκαμε με το σύλλογο βγήκαμε με μειωμένη διαγωγή. Κάψιμο δηλαδή κανονικό για την αναζήτηση εργασίας.

    Ευτυχώς στην περίπτωση τη δική μας είχαμε έναν πολύ καλό διευθυντή σπουδών, πρώην καπετάνιο του ΕΝ που μας υποστήριζε. Αλλιώς μπορεί και να μας είχαν αποβάλει οι λιμενικοί από τη σχολή. Δεν τους ενδιέφερε καθόλου η επίδοσή μας στα μαθήματα, έπρεπε να είμαστε και στρατιωτάκια δίχως γνώμη και άποψη. Έφταναν στο σημείο ακόμη και να παρακολουθούν την προσωπική μας ζωή. Όσον με αφορά ξέρω ότι είχαν καταγράψει όλες τις κινήσεις μου εκτός σχολής και συγκεκριμένα τη συμμετοχή μου εκείνη την εποχή σε πολιτική νεολαία. Φυσικά και αυτό απαγορευόταν. Λες και δεν είχε δημοκρατία η χώρα μας.

    Ήμουν όμως κι εγώ από τα καλά παιδιά. Γλώσσα δεν έβαζα μέσα. Κάποτε του έκανα του συγκεκριμένου διοικητή την ψυχρολουσία της ζωής του. Μας έστειλε την αρχηγό παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου για να μας αποτρέψει να πάμε να καταθέσουμε στεφάνι. Μια και δυο κι εγώ στο γραφείο της διοίκησης. Βγήκα λοιπόν σε αναφορά και τι του είπα; Πως είναι γιορτή επίσημα αναγνωρισμένη από τη Βουλή των Ελλήνων και έχουμε κάθε δικαίωμα να πάμε. Τι να μου πει; Τον κόλλησα στον τοίχο. Οπότε όταν του δόθηκε η ευκαιρία πήρε το αίμα του πίσω.

    Όπως λες και εσύ, νο πρόμπλεμ. Τίτλο τιμής τη θεωρώ αυτή τη μείωση διαγωγής. Θα ντρεπόμουν για τον εαυτό μου αν είχαμε δεχτεί αδιαμαρτύρητα τον τρόπο που μας αντιμετώπιζαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.