Η Πρωτομαγιά στο λιμάνι

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΕΣ

24ωρη επαγρύπνηση στους καταπέλτες

Στους καταπέλτες έμειναν χτες για 24 ώρες οι ναυτεργάτες, κρατώντας τα καράβια δεμένα στο λιμάνι του Πειραιά και τιμώντας αγωνιστικά τη μέρα της Πρωτομαγιάς. Αποφασιστικά και έχοντας στο πλευρό τους απεργούς εργάτες της στεριάς που έσπευσαν στο λιμάνι από τα χαράματα, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ, περιφρούρησαν την απεργία που είχαν αποφασίσει τα ταξικά σωματεία ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ.

Εστειλαν ηχηρό μήνυμα αντίστασης στην αντιναυτεργατική πολιτική και έδωσαν την κατάλληλη απάντηση στον εργοδοτικό -κυβερνητικό συνδικαλισμό που αντιπροσωπεύεται από τις παρατάξεις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ και ΑΠ στη διοίκηση της ΠΝΟ. Οι παρατάξεις αυτές είχαν αποφασίσει για χτες μια 4ωρη στάση εργασίας και αυτή, τις ώρες που δεν είχε καμία αναχώρηση πλοίου. Ταυτόχρονα, οι ναυτεργάτες έριξαν στο κενό τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που έστησαν οι ακτοπλοϊκές εταιρείες, όπως η ΑΝΕΚ του Βαρδινογιάννη. Η εταιρεία έστειλε ανθρώπους της στο πλοίο ΛΙΣΣΟΣ ως δήθεν αγανακτισμένους επιβάτες, για να επιτεθούν στους απεργούς.

Στο λιμάνι του Πειραιά από νωρίς το πρωί ήταν ο Γιώργος Μαρίνος και ο Κώστας Παρασκευάς μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Τα λάβαρα του αγώνα «πλημμύρισαν» το λιμάνι

Απεργοί εργάτες από κάθε χώρο δουλειάς του Πειραιά, τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, τα εργοστάσια, το εμπόριο, τις οικοδομές, ναυτεργάτες, νέοι και νέες της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, φοιτητές, σπουδαστές, με τις σημαίες του ΠΑΜΕ στα χέρια και τα κόκκινα λάβαρα του αγώνα και της ελπίδας, «έζωσαν» το πρώτο λιμάνι.

Συγκρότησαν μία μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση, δίνοντας το σύνθημα της κλιμάκωσης των ταξικών αγώνων. Ταυτόχρονα, έχοντας στην προμετωπίδα το πανό του ΠΑΜΕ που έγραφε: «Ταξική ενότητα, λαϊκή συμμαχία κατά της πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού».

Από πολύ νωρίς την πειραιώτικη περιφέρεια δονούσαν οι ρυθμοί της απεργίας. Στις 8.30 π.μ. η ΤΟ της ΚΝΕ Κοκκινιάς διοργάνωσε εκδήλωση και κατάθεση στεφανιών στη Μάνδρα του Μπλόκου τιμώντας τους νεκρούς εργάτες της Πρωτομαγιάς. Ακολούθησε προσυγκέντρωση στο Περιβολάκι της Νίκαιας και από εκεί οι Νικαιώτες ξεκίνησαν πορεία προς το λιμάνι, το οποίο είχε νεκρώσει από την 24ωρη απεργία των ναυτεργατών.

Στις 10 το πρωί απεργοί εργάτες ξεκίνησαν πορεία από το Εργατικό Κέντρο Πειραιά. Οι δύο πορείες ενώθηκαν στη λεωφόρο Γούναρη. Στις 11 π.μ. όλος αυτός ο εργατόκοσμος έφτασε στην πλατεία Κοραή, όπου είχε καθοριστεί η κεντρική συγκέντρωση, για να ενωθεί με τους εκεί συγκεντρωμένους και να συγκροτηθεί μία μαζική απεργιακή διαδήλωση.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Σάββας Τσιμπόγλου, πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ. Χαιρέτισαν ο Ακης Αντωνίου, από την Επιτροπή Νέων του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, και ο Βασίλης Πετρόπουλος, από την Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ. Αμέσως μετά, ξεκίνησε μια ογκώδης πορεία προς το μνημείο των 11 νεκρών εργατών από τη μεγάλη απεργία του 1923 στο Πασαλιμάνι, όπου έγινε κατάθεση στεφανιών.

Στην απεργιακή συγκέντρωση παραβρέθηκαν η Ελπ. Παντελάκη και η Β. Νικολαΐδου, βουλευτές του ΚΚΕ, η Δ. Μανωλάκου, ευρωβουλευτής του Κόμματος, ο Ν. Σοφιανός, Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά του ΚΚΕ, ο Στ. Μπενετάτος, δήμαρχος Νίκαιας, κ.ά.

Νωρίτερα, στο Πασαλιμάνι, είχε στηθεί μία ακόμα κοινή φιέστα των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΠ που χαρακτήρισαν συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου, η οποία και πάλι εξελίχθηκε σε ...«θλιβερή υπόθεση». Οι λιγοστοί συμβιβασμένοι συνδικαλιστές με ...μπροστάρη τον νομάρχη Πειραιά (ΠΑΣΟΚ), Γιάννη Μίχα, έκαναν και ...πορεία στο κεντρικό κτίριο του ΟΛΠ.

________________

Σχόλιο:

Από όσα διαβάζουμε στο Ριζοσπάστη συνάγουμε ότι και η φετινή Πρωτομαγιά χαρακτηρίστηκε από τη διάσπαση του εργατικού κινήματος. Την ευθύνη για τη διάσπαση δεν είναι εύκολο να την επιμερίσεις. Και ίσως δεν έχει και νόημα. Αυτό που ενδιαφέρει είναι πως όσο παραμένουν διασπασμένες οι δυνάμεις της εργατικής τάξης οι ελπίδες μας για καλύτερες μέρες είναι λιγοστές.

Ήμουνα νια και γέρασα βλέποντας το ίδιο συνέχεια σκηνικό. Δεν είμαι από εκείνους που απογοητεύονται εύκολα. Λέω συνέχεια πως δεν μπορεί, κάτι καλύτερο θα ξημερώσει για όλους τους αδικημένους της γης. Όσο όμως περνούν τα χρόνια δεν μπορώ να μην ανησυχώ ότι η γενιά η δική μας δε θα προλάβει να δει αυτό το ξημέρωμα. Ως τότε όμως ας υπάρχουν και φωνές σαν τη δική μου να λένε προς κάθε κατεύθυνση:

ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ!

Και να ζητάνε από όλους να βρουν τον τρόπο για αγώνα ενιαίο και δυναμικό. Κανείς δεν περισσεύει σ' αυτή τη μάχη. Σαφώς και με στόχους που να εκφράζουν τα γνήσια συμφέροντα των ανθρώπων της δουλειάς. Όχι ενότητα για την ενότητα. Καταλαβαίνω λοιπόν και τη στάση του ΠΑΜΕ, καταλαβαίνω και τις διαμαρτυρίες για τη στάση αυτή που ακούγονται από άλλους αγωνιστές. Η αλήθεια θαρρώ πως είναι κάπου ανάμεσα. Ας κάνουμε όλοι ό,τι περνά από το χέρι μας για να τερματιστεί αυτή η παράλογη κατάσταση. Γιατί όσο εμείς παραμένουμε χωρισμένοι σε κομμάτια, το κεφάλαιο θα βρίσκει ελεύθερο το δρόμο για να περνάει τα σχέδιά του σε βάρος μας. Κι αυτό δε συμφέρει κανέναν μας. Μόνο το κεφάλαιο.