BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

40% λιγότερες οι θέσεις των Ελλήνων ναυτεργατών

Φωτογραφία Αρχείου: Συγκέντρωση ναυτεργατών με κύριο αίτημα το δικαίωμα για εργασία (1982)


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΙΔΗΣΗΣ ΑΠΟ KYKLADESNEWS
Με το «σταγονόμετρο» υψώνουν την ελληνική σημαία τα ποντοπόρα πλοία, ενώ κατά εκατοντάδες χάνονται οι θέσεις εργασίας Ελλήνων ναυτεργατών.

Συγκεκριμένα, όπως προκύπτει από στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΣΥΕ), ο ελληνικός στόλος αριθμούσε στις 31 Δεκεμβρίου 2007, 2.061 πλοία, μόλις 45 περισσότερα από τον αντίστοιχο μήνα του 2006, οπότε ξεκίνησε η εφαρμογή των «ελαστικών» οργανικών συνθέσεων.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ένωσης Μηχανικών (ΠΕΜΕΝ), αυτές οι οργανικές συνθέσεις είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση κατά 40% των θέσεων εργασίας Ελλήνων ναυτεργατών, που είχαν απομείνει στα ποντοπόρα πλοία.

«Εδώ μιλάμε για αφανισμό», σχολιάζει ο α γενικός γραμματέας της ΠΕΜΕΝ, Θανάσης Ευαγγελάκης. Και προσθέτει ότι «οι 11 μειώσεις οργανικών συνθέσεων, που έγιναν από το 1980 και μετά, όχι μόνο δεν έφεραν πλοία, αλλά χάθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας για ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα».

Να σημειωθεί ότι τα τελευταία στοιχεία του Γραφείου Εύρεσης Ναυτικής Εργασίας έχουν περίπου 2.000 καταγεγραμμένους άνεργους ναυτικούς.

Ωστόσο, τα κυβερνητικά μέτρα τέθηκαν σε εφαρμογή με ανακοινώσεις για προσέλκυση πλοίων στο ελληνικό νηολόγιο.

Το αποτέλεσμα, όπως φαίνεται από τα στοιχεία της ΕΣΥΕ για την πορεία του νηολογίου το 2007, που αποκαλύπτει σήμερα το «Έθνος», φαίνεται ότι η ελληνική σημαία υψώνεται με το... σταγονόμετρο.

Ειδικότερα, στις 31 Δεκεμβρίου 2007 ο ελληνικός στόλος αριθμούσε 2.061 πλοία. Από αυτά τα 631 είναι φορτηγά (αυξήθηκαν κατά ένα σε σχέση με τον Δεκέμβρη του 2006), τα 506 δεξαμενόπλοια (αυξήθηκαν κατά 35), τα 698 επιβατηγά (αυξήθηκαν κατά 9) και 226 καταγράφονται ως λοιπά.

Τα ποντοπόρα, χωρητικότητας άνω των 3.000 κόρων που αφορούσαν τα μέτρα, ανέρχονται σε 703, ενώ τον αντίστοιχο μήνα του 2006 ήταν 666. Δηλαδή, αυξήθηκαν κατά 37.Από τον συνολικό αριθμό των ποντοπόρων πλοίων τα 400 είναι φορτηγά (ήταν 397) και τα 303 δεξαμενόπλοια (ήταν 269).

Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι από πλευράς ηλικιών τα δεξαμενόπλοια έχουν ανανεωθεί πολύ, αφού το 52,1% του συνολικού αριθμού του στόλου (τα 264) είναι ηλικίας κάτω των 15 ετών.

Αντίθετα, «γερασμένος» παραμένει ο ελληνικός στόλος των επιβατηγών πλοίων, αφού το 32,09% (224 πλοία) είναι ηλικίας άνω των 30 ετών.

____________


ΣΧΟΛΙΟ


To blog ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ έχει ιδιαίτερους λόγους να προβάλλει ειδήσεις που σχετίζονται με το ναυτεργατικό κίνημα και ιδιαίτερα γύρω από ζητήματα που αφορούν τη μείωση των θέσεων εργασίας των Ελλήνων ναυτεργατών. Για τους πολλούς η θάλασσα είναι απλά η μεγάλη αγαπημένη. Για μας ήταν ο χώρος εργασίας μας. Εκεί βγάζαμε το ψωμάκι μας. Κι όταν μια μέρα μας έκλεισαν την πόρτα, η ζωή μας όλη ανατράπηκε. Αυτό δεν το ξεχνάμε. Πέρασε από τότε ένα τέταρτο του αιώνα... Η πίκρα και η οργή μας δεν έσβησε. Και θα παραμένουμε πάντα δίπλα στους συναδέλφους μας που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν και σήμερα το ίδιο πρόβλημα. Εμείς οι γυναίκες ναυτικοί απλώς υπήρξαμε τα πρώτα θύματα αλλά του ίδιου ακριβώς σχεδίου που και σήμερα στέλνει στον κάλαθο των αχρήστων τους Έλληνες ναυτικούς. Είναι ο αχόρταγος εφοπλιστικός μινώταυρος που αφού ξεζούμισε τους ανθρώπους που τόσα χρόνια του πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους για να μπορεί να γεμίζει τις τσέπες του, τώρα τους πετά πέρα σαν στιμμένες λεμονόκουπες. Χωρίς να λογαριάζει πως πρόκειται για ανθρώπους... Χωρίς να υπολογίζει πως μαζί με τους ναυτεργάτες καταδικάζει και την οικογένεια και τα παιδιά του κάθε εργαζόμενου που μένει με το φυλλάδιο στην κωλότσεπη να σουλατσάρει στην Ακτή Μιαούλη άπραγος.

Αν κάποιος λόγος είναι που μας ώθησε να δημιουργήσουμε αυτό το blog είναι ακριβώς αυτός. Η διαμαρτυρία μας για όλα αυτά τα θύματα της απάνθρωπης πολιτικής του κεφαλαίου που βάζει πάνω από τον άνθρωπο το χρήμα. Μπορεί οι άλλες μας επαγγελματικές απασχολήσεις να μην επιτρέπουν τη συχνή ανανέωση του υλικού, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ο σκοπός διατήρησης του χώρου είναι απλά για να ανασκαλίζουμε τις αναμνήσεις μας ή να διασκεδάζουμε τους επισκέπτες του blog με θαλασσινά τραγουδάκια και εικόνες καραβιών. Αν έτσι ήταν, θα αποτελούσε προδοσία απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και ύβρη ασυγχώρητη στα πικρά δάκρυα που τα δικά μας μάτια πότισαν κάποτε εκείνη τη ρημάδα την Ακτή Μιαούλη. Προδοσία και στους συντρόφους μας που μαζί αγωνιστήκαμε... Και κυρίως σε εκείνους που δεν είναι πια μαζί μας. Τέτοια προδοσία ούτε θέλουμε ούτε και μας επιτρέπεται...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.